หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 482 คุณชอบฉันไหม?

บทที่ 482 คุณชอบฉันไหม?

ตระกูลหาน เหล่าผู้มีอำนาจของตระกูลหลิวจากไปภายใต้แกนนำอย่างหลิวไห่เซิง

โศกนาฏกรรมของตระกูลหานก็ต้องเป็นหน้าที่ของตระกูลหานอยู่แล้วที่ต้องเก็บกวาดเอง

การต่อสู้ของลู่เสี้ยงหยางและหลิวชิงไห่ก่อนหน้า ห้องโถงได้ชำรุดเสียหายไม่น้อย หานจิ่วเทียนออกคำสั่ง ให้คนของตระกูลหานเก็บกวาดซ่อมแซมทั้งหมดให้เสร็จภายในหนึ่งวัน

ในขณะที่ทุกคนในตระกูลหานทำงานอย่างขันแข็ง หานจิ่วเทียนเรียกพบหานเชียนเชียนที่ห้องทำงาน

หานเชียนเชียนเป็นแค่ตัวประกอบเล็กๆ ในตระกูล ไม่เคยได้มีโอกาสพบกับผู้ที่มีตำแหน่งใหญ่โตอย่างหานจิ่วเทียน เพราะงั้นเธอจึงมีความกังวล ยืนอยู่ที่ห้องทำงาน พร้อมกำกระโปรงแน่น ฝ่ามือและฝ่าเท้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เมื่อหานจิ่วเทียนเห็นว่าหานเชียนเชียนไม่เป็นตัวเอง เขาหัวเราะออกมา กล่าวด้วยความกรุณา “ไม่ต้องตื่นเต้น ที่ฉันเรียกพบเธอ ก็แค่อยากพูดคุยกับเธอนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

หานเชียนเชียนพยักหน้ารับ เอ่ยตอบอย่างเกรงกลัว “คุณลุงสาม ท่านว่ามาได้เลย”

หานจิ่วเทียนตอบรับ ก่อนที่จะกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “เธอรู้จักกับคุณลู่อยู่แล้วก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”

หานเชียนเชียนนิ่งไปเล็กน้อย เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณลังสามของเธอถึงได้ถามเรื่องนี้กับเธอ แต่ก็บอกเล่าเรื่องที่เธอได้รู้จักกับลู่เสี้ยงหยางให้เขาฟัง

หลังจากที่เธอเล่าจนจบ หานจิ่วเทียนหัวเราะออกมา ทันใดนั้นเขาสบสายตาของหานเชียนเชียน ก่อนเอ่ยถาม “เชียนเชียน เธอชอบคุณลู่ใช้ไหม?”

“เอ๋?” เมื่อถูกถามเรื่องที่เป็นส่วนตัว หานเชียนเชียนใบหน้าแดงก่ำ ส่ายหน้าปฏิเสธทันที

หานจิ่วเทียนเองก็ไม่ใส่ใจ เขาเอ่ยเสริม “ฉันรู้สึกว่าเธอกับคุณลู่เหมาะสมกันดี หากเธอสามารถทำให้คุณลู่ไม่รังเกียจเธอได้ ตระกูลของเราก็พร้อมที่จะจัดงานแต่งให้เธอ”

“อะไรนะ?” เมื่อได้ยินคำนั้น หานเชียนเชียนตื่นตระหนก

ที่น่าตกใจ คือคนอย่างลู่เสี้ยงหยางจะมาชอบเธอได้อย่างไร?

ก่อนหน้านี้ หากเธอได้แต่งงานกับลู่เสี้ยงหยาง เธอจะได้รับความสนใจจากทุกคน

เธอใฝ่ฝันมาโดยตลอดไม่ใช่หรือ ว่าจะแต่งงานกับฮีโร่

และตอนนี้ ฮีโร่อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เมื่อเห็นหานเชียนเชียนเริ่มหวั่นไหว หานจิ่วเทียนเอ่ยเสริม “โอเค เอาเป็นว่าตามนี้แล้วกัน จากนี้เป็นต้นไป เธอก็หาโอกาสอยู่กับคุณลู่บ่อยๆ แล้วกัน และแน่นอนว่าในเวลาคับขัน จะใช้แผนการหน่อยก็ได้”

ประโยคหลังที่มีนัยแอบแฝง โตๆ กันแล้ว ต่างก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยค

ขอเพียงแค่สยบลู่เสี้ยงหยางได้ ต่อให้ใช้ร่างกาย ก็ได้หมดทั้งนั้น

“…..” หานเชียนเชียน เธอเขินอายจนพูดไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำไปจนถึงลำคอ ด้วยความขี้อาย

คุณลุงสามให้ตนเข้าหาลู่เสี้ยงหยางก่อนอย่างนั้นเหรอ นี่มัน นี่มัน บ้าชะมัด

“ฮ่าฮ่า” หานจิ่วเทียนหัวเราะออกมา “เชียนเชียน หากเธอมีปัญหาอะไร มาหาฉันได้เลย แน่นอนว่าเรื่องที่ฉันพูดกับเธอเมื่อครู่ เธอต้องเร่งลงมือ อย่าปล่อยให้ลู่เสี้ยงหยางตกไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงอื่น”

จบประโยค หานจิ่วเทียนไม่พูดอะไรอีก พลันบุกขึ้นเดินออกจากห้องทำงาน

ส่วนหานเชียนเชียนหัวใจเต้นแรง ร่างกายอ่อนยวบ

บอกตามตรง เรื่องที่คุณลุงสามสั่งให้เธอทำ เธอรู้สึกน่าอาย แต่เธออยากจะลองดูสักตั้ง เพียงแต่เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

…..

เวลาผ่านไป ตกดึก

ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง เขายังคงซ่อมแซมรักษาเถ่ซานอยู่ในห้องลับ

การซ่อมแซมจะไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแค่เทเหล็กหลอมเหลวลงไปในร่างกายใหม่ก็พอแล้ว

หลังจากที่ผ่านความพยายามกว่าหลายชั่วโมง บาดแผลในร่างของเถ่ซานก็ได้ฟื้นฟูจนพอสมควรแล้ว

ในระหว่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางได้ดัดแปลงร่างกายของเถ่ซานให้แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม

ร่างกายของเถ่ซานในตอนนี้ ต่อให้เป็นหลิวชิงไห่ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

หลังเสร็จสิ้นภารกิจ ลู่เสี้ยงหยางไม่อยู่ในห้องลับต่อ เขากลับมาที่ห้องนอน เตรียมตัวพักผ่อน

ในเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นมาไปเปิดประตู ก็ได้พบกับหานเชียนเชียนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง

เหมือนว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเธอยังเปียกชุ่ม สยายกับไหล่ ชุดคลุมอาบน้ำห่อหุ้มร่างกาย สีผิวที่ขาวนวลประจักษ์แก่สายตา

เรียวขาเล็กออร่าทอประกาย เหยียบอยู่บนรองเท้าแตะ สภาพของเธอในตอนนี้น่าดึงดูดอย่างมาก

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป ก่อนเอ่ยถาม “เธอไม่ได้เดินผิดห้องใช่ไหม?”

หานเชียนเชียนใบหน้าแดงก่ำ พลันส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ ฉัน ฉันเข้าไปได้ไหม? ฉันนอนไม่หลับ ก็เลยจะมาคุยเล่นกับคุณสักหน่อย”

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางตอบรับ ก่อนที่จะหลบให้หานเชียนเชียนเข้ามาในห้อง

ใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอ แดงก่ำเป็นลูกตำลึง กัดฟันสู้เดินเข้าไปที่ห้องของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือไปปิดประตู ก่อนที่จะรินน้ำให้กับหานเชียนเชียน

หานเชียนเชียนไม่รู้จะพูดอะไรดี เพียงแค่นั่งนิ่งบนโซฟา มือทั้งสองข้างประคองแก้วน้ำเอาไว้แน่น ยกน้ำขึ้นจิบอยู่บ่อยครั้ง

เพื่อคลายบรรยากาศอันมาคุตรงหน้า ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างขบขัน “ไม่ต้องเกรง ฉันไม่กินเธอหรอก”

ตามคาด เมื่อได้ยินประโยค หานเชียนเชียนร่างสั่นเทา เหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อต แก้วน้ำแทบจะร่วงหล่นจากมือ

แต่เธอหวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะป่าเถื่อนกว่านี้สักหน่อย กลืนกินเธอซะ เช่นนี้เธอก็จะสำเร็จภารกิจที่คุณลุงสามของเธอได้ให้เอาไว้

บอกตามตรง การที่เข้าหาลู่เสี้ยงหยางก่อน เรื่องที่น่าอับอายเช่นนี้ เธอไม่มีความกล้าพอที่จะทำได้ลงจริงๆ และไม่รู้ว่าควรที่จะเริ่มต้นจากตรงไหน

เฮ้อ!

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นปฏิกิริยาที่ใหญ่เกินเหตุของหานเชียนเชียน ทำให้เขาสงสัย ไร้เหตุผล เขาแค่ล้อเล่นกับเธอเท่านั้นเอง ทำไมใบหน้าของเธอถึงได้แดงก่ำขนาดนั้น?

เขาส่ายหน้าไล่ความคิดคิดไป ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนากับหานเชียนเชียน

คุยกันอยู่นาน หานเชียนเชียนถึงได้ผ่อนคลายลง

แต่ต่อจากนั้น สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางไม่คาดคิด หานเชียนเชียนเอ่ยถาม ในสิ่งที่ทำให้เขาต้องนิ่งอึ้ง

“ลู่…..ลู่เสี้ยงหยาง คุณ คุณชอบฉันไหม?”

เอ่อ!

เมื่อประโยคนี้หลุดออก ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศรอบข้างน่าอึดอัด

ผ่านไปสักพัก ลู่เสี้ยงหยางเรียกสติกลับคืนมา พยักหน้าตอบ “ผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารักแบบเธอ จะมีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ชอบเธอ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานเชียนเชียนสายตาเป็นประกาย เธอ….ได้รับคำตอบรับจากลู่เสี้ยงหยางแล้วใช่ไหม?

ฮ่าฮ่า ในเมื่อเขาชอบตน ถ้าอย่างนั้นเรื่องราวก็จะง่ายขึ้น

เมื่อนึกได้ดังนั้น หานเชียนเชียนกัดริมฝีปากเอ่ยตอบลู่เสี้ยงหยางเสียงแผ่ว “ฉันก็ชอบคุณเหมือนกัน”

อะไรนะ? ชอบผม?

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งแข็ง

เธอไม่เข้าใจความหมายของเขาหรือ? ว่าเมื่อสักครู่เขาแค่ล้อเล่นกับเธอ เพื่อคลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด

หากแต่ต่อจากนั้นยังมีเรื่องที่บ้าระห่ำมากกว่านั้น หานเชียนเชียนบุกขึ้นจากโซฟา ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก

“คุณ…..ในเมื่อคุณชอบฉัน ฉันก็ชอบคุณ ถ้างั้นฉันก็ยอมมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กับคุณ!”