หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 471 บดขยี้ด้วยมือข้างเดียว

บทที่471 บดขยี้ด้วยมือข้างเดียว

ต่อมา การต่อสู้ระหว่างเถ่ซานกับตระกูลหานยังคงดำเนินต่อไป เถ่ซานบุกเข้าไปในตระกูลหานแล้ว บุกเข้าไปข้างหน้าตลอด

เมื่อเป็นเช่นนี้ การต่อสู้ก็เริ่มเปลี่ยนไป

ผ่านไปห้านาที

เถ่ซานบุกเข้าไปถึงหน้าประตูห้องโถงในลานกว้างของตระกูลหานแล้ว

ยามของตระกูลหานได้รับบาดเจ็บหนัก และตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ยังต่อต้านอยู่

ตอนนี้สีหน้าบนใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถ้าไม่ใช่กลัวความยิ่งใหญ่ของตระกูลหาน พวกเขาคงจะหนีแล้วจริงๆ

ตรงกันข้าม

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเถ่ซานห้าวหาญมาก มีตัวตนอยู่เหมือนอย่างกับยมทูต ฆ่ายามด้วยหมัดและการเตะ หลังจากการหายใจกี่ครั้ง ยามทั้งหมดก็ถูกเถ่ซานฆ่าหมดแล้ว

เถ่ซานมีสีหน้าที่เย็นชามาก อย่างกับนักฆ่าที่มาจากนรก ก้าวเข้าไปในห้องโถง

ลู่เสี้ยงหยางหน้านิ่ง เอามือคล้อยหลัง เดินเข้ามาตามหลังเถ่ซาน

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

นึกไม่ถึงเลยจริงๆ หมอนี้ให้ความประหลาดใจแก่พวกเขามาก แค่อาศัยลูกน้องคนหนึ่งของเขา ก็บุกเข้ามาในลานกว้างของตระกูลหานแล้วจริงๆ

หานจิ่วโจวขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง เรื่องของวันนี้ ทำให้ตระกูลหานพวกเขาขายหน้ามาก

วิธีเดียวที่ชดเชยได้ก็คือ ฆ่าลู่เสี้ยงหยางตรงนี้เลย แล้วเอาหัวของเขาแขวนไว้นอกประตูตระกูลหานให้ทุกคนเห็น

หวังว่าวิธีเชือดไก่ให้ลิงดูนี้ จะสามารถสร้างความยิ่งใหญ่ของตระกูลหานขึ้นมาได้ใหม่

หานปิงหานกลับตาเป็นประกายขึ้นมา ลู่เสี้ยงหยางทำให้สถานการณ์ยิ่งวุ่นวาย เธอก็ยิ่งมีโอกาสพลิกสถานการณ์

แต่ว่าตอนนี้ สถานการณ์ยังวุ่นวายไม่พอ เธอต้องหาวิธีพยายามอีกหน่อย

เธอยิ้มหวานทันที แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า:"คนที่มีความแค้นกับนายคือฉัน นายมีอะไรไม่พอใจก็มาลงที่ฉันหมด ไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องลำบากใจ"

ฟังจบ หลิวจวิ้นที่ยืนอยู่ข้างๆหานปิงหานร้องฮึในจมูก แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า:"ไอ้หนู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หานปิงหานก็คือผู้หญิงของผม หนี้ก่อนหน้านี้ของนายกับเธอ ตอนนี้ให้ผมจะชำระกับนาย"

ตระกูลหลิวของเขาคือตระกูลบู๊ สืบทอดต่อกันมาเป็นเวลาหลายร้อยปี ไม่เคยเห็นไอหนูอย่างลู่เสี้ยงหยางอยู่ในสายตาเลย

ฮึ เขาก็แค่อาศัยลูกน้องที่สู้เก่งแต่นั้นเอง? ลูกน้องแบบนี้ ตระกูลหลิวพวกเขามีตั้งมากมาย

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไร แค่หรี่ตาเล็กน้อย กวาดมองหลิวจวิ้น จากนั้นตายตาก็จับจ้องไปที่หานจิ่วโจวอีกครั้ง พูดนิ่งๆว่า:"ก่อนหน้านี้ผมเคยบอกว่า สักวันหนึ่ง ผมจะมาหาที่ตระกูลหานของนายเอง ให้นายบอกเหตุผลมา ว่ามาเถอะ ตอนนี้นายอยากจัดการเรื่องนี้ยังไง?"

ประโยคนี้เหมือนจะเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความโหด

เหมือนกับว่าในสายตาเขา สามารถเมินเฉยกับตัวตนที่อยู่ของตระกูลหานได้

สีหน้าหานจิ่วโจวเย็นชามากๆ ค่อยๆพูดออกมาทีละคำ:"วันนี้นายต้องตายอย่างแน่นอน"

นี่แสดงออกถึงท่าทีของเขาแล้ว ตระกูลหานกับลู่เสี้ยงหยางไม่ตายไม่เลิก อยากให้ตระกูลหานให้เหตุผลกับหมอนี้ มันไม่มีหรอก

พูดจบ คนระดับสูงของตระกูลหานก็พยักหน้ากัน นี่ก็คือความคิดในใจของพวกเขา

คนระดับสูงของตระกูลหลิวก็พยักหน้า เหมือนกับว่าคำตอบของหานจิ่วโจวเป็นไปตามคาดหมายของพวกเขา

มีเหล่าคนรวยรอบข้างส่ายหัว เห็นลู่เสี้ยงหยางก็เหมือนเห็นคนปัญญาอ่อน

หมอนี้น้ำเข้าสมองแล้วสินะ คิดว่าพาลูกน้องที่สู้เก่งมา ก็สามารถทำให้ตระกูลหานหวั่นได้เหรอ ฝันอยู่ชัดๆ

"เฮ้อ"ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ พูดอย่างน่าเสียดายเล็กน้อย:"ถ้าเช่นนั้น ผมก็คงต้องลบตระกูลหานของพวกคุณออกจากตงไห่ อนาคตบนโลกนี้ก็จะไม่มีตระกูลหานอีกต่อไป"

พูดจบ หานจิ่วโจวก็ทนความอยากที่จะฆ่าลู่เสี้ยงหยางไม่ไหวแล้ว โบกมือ อยากให้ยามที่แข็งแกร่งที่สุดของตนเองลงมือ

แต่ทันใดนั้นเอง คนรวยหลายคนที่อยากประจบตระกูลหานมาโดยตลอดก็ลุกขึ้นมาพูดว่า:"ผู้นำหาน เรื่องเล็กแค่นี้ ให้คนของคุณออกโรงทำไม?พวกเราไม่ชอบใจหมอนี้มานานแล้ว อยากจัดการหมอนี้ ขอให้ผู้นำหานให้โอกาสนี้กับพวกเรา"

วันนี้ในสถานการณ์นี้ เป็นโอกาสที่ดีที่จะประจบตระกูลหาน ผู้คนเหล่านี้แสร้ง อยากจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลหาน ถ้างั้นตอนนี้ก็คือโอกาสที่ดีที่สุด

และอย่างที่คิดบนหน้าหานจิ่วโจวเผยรอยยิ้มเล็กน้อย โบกมือแล้วพูดว่า:"ก็ดี ในเมื่อทุกท่านมีความจริงใจขนาดนี้ งั้นกระผมไม่ให้หน้าก็ไม่ได้ เหอะๆ ถ้าเรื่องวันนี้พวกคุณทำได้ดี อนาคตในพันธมิตรของกระผม ต้องมีที่ของพวกคุณแน่นอน"

พูดจบ หลายๆคนก็ดีใจมากๆ ฮ่าๆ ฟ้าย่อมเมตตาต่อผู้ที่มีใจ ในที่สุดก็สร้างความสัมพันธ์กับตระกูลหานได้แล้ว โบกมืออย่างรวดเร็ว ให้นักสู้ของพวกคนออกมากันหมด

ทันใดนั้นผู้ชายสิบคนยืนห่างจากเถ่ซานห้าเมตร ยืนฝนเรียงคุ้มกันไว้

"ไอหนูที่นามสกุลลู่ ตอนนี้มีอะไรจะฝากฝัง ผมให้เวลานายหนึ่งนาที"หานจิ่วโจวพูดนิ่งๆ เหมือนว่าจะมั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางต้องตายอย่างแน่นอน และสุดท้ายตระกูลหานของเขาก็ผู้ชนะ

หลิวจวิ้นยักคิ้วเบาๆ พูดอย่างเยาะเย้ยว่า:"ไอหนู ตอนนี้คุกเข่าก้มหน้าขอโทษปิงหาน ผมสามารถออกหน้าให้เก็บทั้งร่างได้"

ฟังคำพูดเหล่านี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่กะพริบตาเลย สายตาจับจ้องที่หานปิงหาน พูดนิ่งๆว่า:"ในเมื่อตระกูลหานคือกองกำลังสนับสนุนที่เธอภูมิใจ ถ้างั้นวันนี้ผมจะให้เธอเห็นกับตา ว่าผมจะเหยียบกองกำลังสนับสนุนของเธอให้เละยังไง"

คำพูดเย่อหยิ่งเช่นนี้ ทุกคนได้ยินแล้วก็เหมือนกับเป็นเรื่องตลก มีคนรวยคนหนึ่งทนฟังไม่ได้ โบกมือออกคำสั่ง:"ฆ่ามัน"

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว!

พูดยังไม่ทันจบ ผู้ชายสิบคนที่ยืนออกมาเมื่อกี้ก็พุ่งเข้าเถ่ซานแล้ว

การต่อสู้เกิดขึ้น

มีหลายคนคาดหวัง ผู้ชายสิบคนนี้จะฆ่าลู่เสี้ยงหยางกับลูกน้องเขายังไง

เพราะยังไงสิบคนนี้กับยามเป็นร้อยคนเมื่อกี้ ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน นั่นมันคือยอดฝีมือจริงๆ

พริบตาเดียว สองคนที่เร็วที่สุดก็พุ่งมาหาเถ่ซานแล้ว

สีหน้าของเถ่ซานกลายเป็นบ้าเลือดสุดๆ ยกหมัดเท่ากระสอบทรายขึ้น ชกออกไปสองหมัด

แกร็กแกร็ก!

หมัดของเถ่ซานเพิ่งผ่านไปกลางอากาศ ก็เหมือนจะมีเสียงกรอบของถั่วทอด

นี่แสดงให้เห็นว่า พลังที่มีอยู่ในหมัดนี้น่ากลัวเพียงใด

เมื่อเห็นฉากนี้ ทั้งสองก็ไม่กล้ารอช้า ยกหมัดขึ้น และชกออกไปอย่างสุดกำลัง

ปังปัง!

ราวกับว่าก้อนหินขนาดใหญ่สองก้อนกระทบกัน เสียงนั้นแสบหูและหนักแน่น

ตุ้บตุ้บ!

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือ ทั้งสองคนบินออกไปโดยไม่มีการขัดขืน เหมือนไม้เบสบอลที่บินอยู่ ต่อมาตอนที่พวกเขาล้มลงกับพื้น แขนของพวกเขาก็หักออกเป็นส่วน ๆ

มีหลายคนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่นึกเลยว่า ชายร่างใหญ่คนนี้จะมีพลังมากขนาดนี้

ไม่ว่ายังไง สิบคนนี้ในมือของเถ่ซาน ก็เหมือนกับตัวน้อยที่บดขยี้และฆ่าได้ตามสบาย

หานเชียนเชียนและเฉินซวงซวงยิ่งอยู่ยิ่งหวาดกลัว ตั้งแต่ต้นพวกเธอก็ดูถูกลู่เสี้ยงหยางมาตลอด

ปังปัง!

จู่ๆข้างหลังเถ่ซานก็มีหมัดสองข้างโผล่ออกมา