หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 462 รักษาชีวิตสำคัญที่สุด

บทที่ 462 รักษาชีวิตสำคัญที่สุด

ได้ยินคำพูดของเฮียเปียว ลู่เสี้ยงหยางเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าที่แสดงออกมาไม่เปลี่ยนแปลง

เห็นท่าทีนี้ของลู่เสี้ยงหยาง เฮียเปียวก็บีบกำปั้น พูดอย่างเยียบเย็นว่า "เด็กน้อย ที่ฉันเพิ่งจะพูดเมื่อครู่ ยังต้องพูดซ้ำอีกครั้งไหม? "

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าตอบกลับ "ไม่ต้อง"

พูดไปก็ลุกยืนขึ้นมา ให้ที่นั่งเขาไปจริงๆ

เอ๋!

เห็นฉากนี้ คนบนรถไม่น้อยต่างก็เหงื่อแตกพลั่ก ไอ้หนุ่มนี่ปอดแหกเกินไปแล้วมั้ง แค่คำพูดข่มขู่ของเฮียเปียวสองสามคำ เขาก็ลุกขึ้นมาจริงๆ ข้างกายเขาไม่ใช่ว่ายังมีสองสาวงามหรือไง? เจ้าหมอนี่ไม่คิดจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษช่วยสาวงามสักครั้งหรือ?

นี่…

เฉินซวงซวงงงงัน ขยี้ๆ ตา เมื่อครู่เพิ่งจะมองเจ้านี่อย่างถูกชะตาอยู่มาก รู้สึกว่าเขาน่าจะเป็นคนดี แต่ไม่คิดว่า ตอนนี้พบเจอเรื่องราวก็ปอดแหกแล้ว

น้องสาวนายสิ! ปอดแหกอีกนิดเลยสิ เอาให้ฉี่รดกางเกงไปเลย

"เหอะ คนขี้ขลาดคนหนึ่ง" หานเชียนเชียนส่งเสียงเหอะออกมาทางจมูก ความดูถูกบนใบหน้าชัดเจนยิ่ง แต่คิดๆ ดูแล้วก็ปกติ ลู่เสี้ยงหยางไม่ว่าจะมองจากตรงไหน ก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง จะไปกล้ายุแหย่คนเสเพลที่ใช้ชีวิตในสังคมไปวันๆ อย่างเฮียเปียวได้อย่างไร

"ฮ่าๆ " เฮียเปียวมองลู่เสี้ยงหยางที่ลุกขึ้นมา ยังคิดว่าเขาถูกตนเองทำให้ปอดแหกแล้ว ก็เงยหน้าหัวเราะเสียงดังอย่างลำพองใจทันที

ให้ตายเถอะ ดูท่าเดี๋ยวจะได้ลวนลามคนงามตัวน้อยทั้งสองแล้ว

แต่ทว่าก็เป็นตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็เอ่ยยิ้มๆไปที่เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนว่า "พวกเธอสองคนก็ลุกขึ้นเถอะ ตามฉันไปอีกด้าน"

หา?

ได้ฟังคำพูดนี้ สาวงามทั้งสองก็สับสนเล็กน้อย

เฉินซวงซวงถามอย่างอารมณ์ไม่ดี "สมองนายมีปัญหาหรือ? "

"เฮ้อ" หานเชียนเชียนส่ายหน้าถอนหายใจ ทำไมถึงมีคนโง่ปัญญาอ่อนแบบลู่เสี้ยงหยางได้นะ?

รอยยิ้มบนหน้าของเฮียเปียวแข็งค้างทันที ยื่นมือออกไปทิ่มที่หน้าอกของลู่เสี้ยงหยาง เอ่ยว่า "เด็กน้อย แกพูดอะไร? พูดอีกรอบสิ เชื่อไหมว่าฉันจะทำให้แกได้ยินเสียงกระดูกหัก"

"เหอะๆ " ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเฮียเปียวแม้แต่น้อย เพียงแค่ยิ้มอย่างเฉยเมย พูดกับเฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนว่า "พวกเธอสองคนขยับที่ให้ฉันหน่อย คนของฉันจะลงมือแล้ว"

"……" เฉินซวงซวงและหานเชียนเชียนพูดไม่ออก ยิ่งฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง พวกเธอยิ่งงุนงง ต่างก็เริ่มสงสัยว่าสมองของลู่เสี้ยงหยางใช่ว่ามีปัญหาหรือไม่ ความคิดไม่ค่อยปกติ

"บ้านแกสิ! มารดาแกสิ ในเมื่อแกอยากตาย งั้นฉันก็จะส่งเสริมแกเอง" เฮียเปียวบนท้องถนนดีร้ายอย่างไรก็ยังพอมีชื่ออยู่บ้าง แต่ตอนนี้อำนาจของเขาไม่มีผลอะไรกับไอ้ไก่อ่อนคนหนึ่งแม้แต่น้อย นี่ถ้าลือออกไป ต่อไปจะให้เขามั่วสุมบนท้องถนนได้อย่างไร ดังนั้นวันนี้จะต้องจัดการไอ้เด็กนี่ให้ตาย สร้างชื่อเสียงของตนเองใหม่อีกครั้ง

พูดไปเฮียเปียวก็ยกกำปั้นขึ้น เตรียมจะสั่งสอนลู่เสี้ยงหยาง

แต่กำปั้นของเขายังไม่มีโอกาสทุบออกไป มือข้างหนึ่งก็ตกลงมาบนไหล่ของเขา

เฮียเปียวในใจสั่นไหวทันที เพียงแค่เมื่อครู่ที่มือข้างนั้นเพิ่งจะตกลงมาบนไหล่ของตนเอง ตนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันรุนแรงสายหนึ่งที่แผ่ออกมา เกือบจะทำให้ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาพังทลายลงมา

มันก็เหมือนกับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ยื่นมือออกมาตบบนไหล่ของเด็กทารก

เด็กทารกแน่นอนว่าทนไม่ไหวแน่

ภายใต้จิตสำนึก เฮียเปียวหันหน้ากลับไป ไม่มองก็ไม่เป็นไร พอมองแล้วเขาก็พลันตกใจจนเหงื่อเย็นไหลท่วมตัวในเวลานี้ที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ก็คือชายที่สูงเกือบสองเมตร ใบหน้าดุร้ายน่ากลัว รูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง

กลับเป็นเถ่ซานที่ลงมือ

ตอนนี้มีเถ่ซานติดตามลู่เสี้ยงหยาง เป็นธรรมดาที่ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือเองไปซะทุกเรื่อง

อีกทั้งเถ่ซานเมื่อเทียบกับเฮียเปียว นั่นก็คือความต่างระหว่างผู้ชายปกติและเหยาหมิง

ดังนั้นยังไม่ทันได้เริ่มสู้ เฮียเปียวก็ปอดแหกแล้ว สีหน้าที่แสดงออกมาเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวอย่างที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางสองมือกอดอกไว้ ยิ้มกริ่มเอ่ยขึ้น "ลงมือสิ เมื่อครู่นายไม่ใช่พูดว่า จะทำให้ฉันได้ยินเสียงกระดูกหักหรือ? "

อ๊า!

เฮียเปียวแม้ใจที่คิดจะตายก็มีแล้ว สีหน้าที่แสดงออกไม่น่ามองยิ่งกว่าร้องไห้ ร่างกายสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ จะเคยคิดที่ไหน ว่าไอ้ไก่อ่อนอย่างลู่เสี้ยงหยางคนนี้ ข้างกายยังมีชายดุร้ายคนหนึ่งติดตามอยู่ด้วย

ฟู่ว!

หายใจเข้าลึกรอบหนึ่ง เฮียเปียวรีบพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า "พี่ชายท่านนี้ มีอะไรพูดกันดีๆ เมื่อครู่ฉันเพียงแค่ล้อเล่นกับนายเท่านั้นเอง"

"ล้อเล่น? " ลู่เสี้ยงหยางยิ้มคล้ายไม่ยิ้มตอบกลับ "ฉันก็แค่ล้อเล่นกับนายเหมือนกัน" พูดไปเขาก็ส่งสายตาให้เถ่ซาน พูดเสียงเรียบ "โยนออกไป"

"ได้" เถ่ซานพ่นคำหนึ่งออกมาจากปากอย่างเย็นชา มือที่ตกลงบนไหล่ของเฮียเปียวข้างนั้นเริ่มออกแรง ก็ยกเฮียเปียวขึ้นมา

"ไม่ ไม่นะ พี่ชายคนดี มีอะไรค่อยๆ พูด" เฮียเปียวดิ้นรนสุดชีวิต สองมือจับอยู่บนมือของเถ่ซาน คิดจะปัดมือของเถ่ซานออก แต่กลับไม่มีผล

ไม่มีเวลาให้หยุดพัก ร่างกายของเฮียเปียวทั้งหมดก็ถูกเถ่ซานยกขึ้นมา ขาทั้งคู่ของเฮียเปียวถีบไม่หยุดอยู่กลางอากาศ ก็เหมือนกับแม่ไก่ตัวหนึ่งที่กำลังจะโดนฆ่า

วินาทีต่อมา

เสียงกระแทกเสียงหนึ่ง

มือของเถ่ซานออกแรง ก็ยกเฮียเปียวจากด้านข้างโยนออกไป

โครม!

ร่างของเฮียเปียวกระแทกเข้ากับหน้าต่างของรถบัส หน้าต่างรถก็แตกร้าวเป็นแผ่นใหญ่ ร่างของเฮียเปียวลอยออกไปจากหน้าต่างรถ กระแทกตกลงกับพื้น

แครก!

โอ๊ย!

เสียงกระดูกหักตามด้วยเสียงร้องโหยหวนดังก้องขึ้นมา มือข้างหนึ่งของเฮียเปียวตกกระแทกหักแล้ว

เวลาต่อมา เขากลัวจนปัสสาวะราดรีบลุกขึ้นมา พูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างโหดเหี้ยมว่า "ไอ้บ้าเอ๊ย แกไอ้โง่ แกตายแน่แล้ว แกล้างคอรอให้ฉันได้เลย ฉันจะพาคนมาจัดการกับแก"

คำพูดดุร้ายนี้หล่นลงมา เฮียเปียวไม่ได้มีการพักหยุด รีบเร่งจากไป

ในเวลาเดียวกันนี้ บนรถบัสคันใหญ่ รอบด้านเงียบสงัด ทุกๆ คนต่างเบิกตากว้าง

ดูไม่ออกจริงๆ ไก่อ่อนอย่างลู่เสี้ยงหยางนี้ ยังสามารถพกบอดี้การ์ดที่มีกำลังแข็งแกร่งไปด้วยได้

"โอ้โห เจ๋งขนาดนี้เชียว? " เฉินซวงซวงสั่นสะเทือนมาครึ่งวัน เพิ่งจะได้สติกลับมา เหม่อมองไปที่เถ่ซาน

มองมาสิบวินาทีแล้ว เธอถึงได้ย้ายสายตาไปที่บนร่างของลู่เสี้ยงหยาง ดวงตาส่องแสงแวววาวไร้ใดเปรียบ ในใจคิดว่าลู่เสี้ยงหยางก็เป็นลูกคนรวยหรือ? เดินทางยังนำบอดี้การ์ดที่ร้ายกาจมาด้วย

หานเชียนเชียนเพียงแค่ตะลึงเล็กน้อยแล้วระงับลงไป ที่ตระกูลของเธอ ระดับขั้นอย่างเถ่ซานนี้ เธอไม่รู้ว่าเจอมาเท่าไหร่แล้ว

"เฮ้อ จบกันๆ " เวลานี้ คนขับรถกลับตบต้นขา พูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า "นายหาเรื่องใหญ่แล้ว ตอนนี้รีบลงรถเถอะ ฉันไม่รับค่ารถของนายแล้ว"

ฟังคำพูดนี้ คนไม่น้อยโดยรอบก็มีปฏิกิริยากลับมา พากันพยักหน้า มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของเขา ไอ้หมอนี่เมื่อครู่เสแสร้งจนถึงอกถึงใจ ไม่ได้รับรู้เลยว่า เฮียเปียวไม่ใช่คนที่เขาไปยั่วโมโหได้

ผู้ที่เป็นที่พึ่งพิงเบื้องหลังของเฮียเปียวนั้นเป็นจักรพรรดิของที่นี่ ล่วงเกินเขามีไม่กี่คนที่มีจุดจบที่ดี

เฉินซวงซวงเห็นคนขับรถมีการตอบสนองที่รุนแรง รับรู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว ถามกับคนขับรถว่า "คุณลุง คนเมื่อกี้มีที่มาที่ไปหรือ? "

คุณลุงคนขับรถส่ายหัวพูดขึ้น "เฮียเปียวคนนี้กำลังของเขาเองไม่ได้ใหญ่โต แต่เบื้องหลังเขามีพี่ใหญ่คนหนึ่ง ในมือเขาเลี้ยงคนไว้ร้อยกว่าคน ในแถบนี้ของพวกเราเขาพูดอะไรต้องเชื่อฟัง"

อะไรนะ? เลี้ยงคนไว้หลายร้อยคน?!

เฉินซวงซวงได้ยินคำพูดนี้ ถูกทำให้ตกใจจนสีหน้าซีดขาวอย่างที่สุด

หานเชียนเชียนก็แสดงออกไม่ปกติ เธอมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง รู้ว่าการที่สามารถเลี้ยงดูคนได้หลายร้อยคนนั้นหมายความว่าอะไร

พลันเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางว่า "ตอนนี้ถ้านายหนีตายหนีได้เร็ว อาจจะรักษาชีวิตไว้ได้"