หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 452 จำเป็นต้องให้ผู้หญิงมาหนุนหลัง

บทที่ 452 จำเป็นต้องให้ผู้หญิงมาหนุนหลัง

ได้ฟังเสียงดังโหวกเหวกโวยวายอย่างลำพองของชายคนนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้โมโห แต่กลับยิ้มตาหยีมองเขาและถามขึ้นว่า “คุณเพิ่งพูดว่าจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของคุณ ถูกต้องไหมครับ?”

ชายหนุ่มไม่รู้ความหมายที่ลู่เสี้ยงหยางพูด แต่ก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว จ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนกูเอง

พนักงานชั้นต่ำแบบมึง แค่กูพูดคำเดียวเธอก็จะไล่มึงออกแน่ แต่ถ้าตอนนี้มึงยอมคุกเข่าขอร้องกู เลียรองเท้ากูจนสะอาด กูก็จะทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”

“ไม่ครับ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะ “คุณเข้าใจความหมายของผมผิดแล้วล่ะครับ ถ้าหากจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของคุณจริง ๆ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นลูกชายที่ว่าน่ารักของผม มา เรียกปะป๊าเสียตอนนี้ ถ้าปะป๊าอารมณ์ดีแล้ว ไม่แน่อาจจะให้คุณได้ตายอย่างสบายขึ้นอีกหน่อย

ในตอนแรกที่จ้าวฮวนฮวนได้พบลู่เสี้ยงหยางเป็นครั้งแรกนั้น เธอก็พูดจาเยาะเย้ยถากถางลู่เสี้ยงหยางเช่นกัน หลังจากนั้นพอได้รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นประธานคณะกรรมการบริหารอสังหาริมทรัพย์หลงซานที่มารับตำแหน่งคนใหม่ เธอก็โดนลู่เสี้ยงหยางบีบบังคับให้เรียกปะป๊าทันที

ถ้าหากจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของชายคนนี้จริง ๆ ล่ะก็ เช่นนั้นชายคนนี้ก็ต้องกลายเป็นลูกชายของลู่เสี้ยงหยางไปโดยปริยาย

แต่พอชายคนนี้ได้ฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ยื่นมือชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยาง พูดทีละคำ “มึง ดูเหมือนมึงจะอยากรนหาที่ตาย เช่นนั้นกูจะช่วยให้มึงสมหวังนะ”

พูดแล้วเขาก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา เตรียมจะเรียกคนมานำเอาตัวขอทานนี่ไปลงโทษซะ

หีแม่มึง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่มีใครในปินเหอนี่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นพ่อของเขา

ใครมันจะไปยอมได้?

ลู่เสี้ยงหยางไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย ส่ายศีรษะและพูดว่า “เจ้านี่มันเป็นลูกชายจอมดื้อ ดูท่าจะขาดการอบรมสั่งสอน”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเดือดจัด จ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางและพูดขึ้นว่า “มึง ตอนนี้กูจะให้มึงพูดจากำเริบเสิบสานไปก่อน เดี๋ยวอีกสักพักมึงก็จะได้เห็นว่าลิ้นของมึงจะโดนตัดออกมาอย่างไร”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะและพูดว่า “เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มแล้ว รอดูเอาเถอะ”

อย่างที่คิดไว้ พอจบคำพูดของเขา จ้าวฮวนฮวนก็กอดแฟ้มเอกสารรีบเดินเข้ามา

ก่อนหน้านี้จ้าวฮวนฮวนติดประชุมอยู่ในห้องประชุม เพิ่งจะประชุมเสร็จ

แต่คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงประตูห้องทำงานของตัวเองจะได้เห็นประธานคณะกรรมการบริหาร

ในตอนนี้ชายหนุ่มก็มองเห็นจ้าวฮวนฮวนวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาประจันหน้า สีหน้าเอาอกเอาใจ

เมื่อกี้เขาพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่าจ้าวฮวนฮวนเป็นแฟนของเขา แต่จริง ๆ เขาก็แค่แอบอ้าง ตอนนี้เขายังจีบจ้าวฮวนฮวนอยู่ แต่จ้าวฮวนฮวนไม่ตอบตกลงมาโดยตลอด

“ฮ่า ๆ ฮวนฮวน คุณประชุมเสร็จแล้วหรือ? อีกสักพักผมจะพาคุณไปรับลมนะ” ชายหนุ่มมาอยู่ที่ข้าง ๆ จ้าวฮวนฮวนด้วยความรวดเร็ว พูดด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า

น่าเสียดายที่จ้าวฮวนฮวนไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา เธอเดินอ้อมตัวเขาไป ก้าวอย่างรวดเร็วไปยืนอยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง โค้งทำความเคารพและพูดว่า “สวัสดีค่ะท่านประธาน ฯ”

อะไรนะ? ท่านประธาน ฯ?

ชายหนุ่มตะลึงตาค้าง รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่า

ทำไมถึงนึกไม่ถึงนะ ว่าเจ้ายาจกสินค้าแผงลอยข้างถนนลู่เสี้ยงหยางคนนั้นจะเป็นประธาน ฯ ที่จ้าวฮวนฮวนเรียก

หืม?

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว สีหน้าไม่ค่อยสบายใจ พูดว่า “คุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ?”

เฮือก!

จ้าวฮวนฮวนร่างกายสั่นเทา เพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าซับสีแดงอย่างรวดเร็ว พูดเสียงอ่อนว่า “สวัสดีค่ะปะป๊า”

พอปากพูดออกมาเช่นนั้น สมองก็คิดไปถึงเหตุการณ์ครั้งแรกที่ได้พบลู่เสี้ยงหยาง เป็นเพราะลู่เสี้ยงหยางแต่งกายธรรมดาเกินไป เธอก็เลยพูดจาดูถูกเขาไปตรง ๆ แต่สุดท้ายพอลู่เสี้ยงหยางเปิดเผยฐานะ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นประธานคณะกรรมการบริหารคนใหม่ ตนจึงจำเป็นจะต้องเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊า

แม่มึง! ปะป๊า?!

พอฟังมาถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยิ่งเกิดความสงสัยในชีวิตมนุษย์ ตนเองเอาอกเอาใจนางฟ้าขนาดนี้ยังไม่ได้ใจ คาดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอถึงกับเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊าได้อย่างหมอบราบคาบแก้วขนาดนี้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย นี่มันยังมีความยุติธรรมอยู่ไหม? เปรียบเทียบไปก็เปล่าประโยชน์

แม่งเอ๊ย จะไม่เหลือทางรอดให้เลยหรือ?

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางได้ยินคำเรียกขานของจ้าวฮวนฮวนก็พยักหน้าอย่างพออกพอใจ

หลังจากนั้นก็หันหลังกลับไปมองชายหนุ่มหนึ่งครั้ง แล้วถามจ้าวฮวนฮวนว่า “เขาเป็นแฟนของคุณหรือ?”

จ้าวฮวนฮวนรีบส่ายศีรษะและพูดว่า “ไม่ใช่ค่ะ ท่านประธาน ฯ”

“อ้อ” ลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มตาหยีมองที่ชายคนนั้นและพูดขึ้นทันทีว่า “ดูเหมือนว่าแม้แต่คุณสมบัติที่คุณจะมาเป็นลูกชายของผมก็ไม่มีสินะ ก็ล้มเหลวพอสมควรเลย”

“…” ชายหนุ่มหมดคำพูดแบบที่ไม่สามารถจะหมดไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว ใบหน้าประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวม่วง ถึงแม้ว่าคำพูดของลู่เสี้ยงหยางจะดูถูกเสียดสีเขามาก แต่มันก็เป็นความจริง

แน่นอนว่าเขาต้องคิดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่านางฟ้าที่สูงส่งในสายตาของตนจะเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊า แถมถ้าหากตนสามารถจีบจ้าวฮวนฮวนติด เช่นนั้นเขาก็จะต้องกลายเป็นลูกชายของลู่เสี้ยงหยางตามไปโดยปริยาย

รอยยิ้มของลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นรอยยิ้มลึกลับ พูดอย่างผ่อนคลายว่า “หรือไม่ คุณเรียกผมว่าปะป๊าสักคำ อารมณ์ผมดีแล้วบางทีอาจจะช่วยให้คุณสมหวังได้นะ”

แน่นอนว่าชายหนุ่มเข้าใจว่าที่ลู่เสี้ยงหยางพูดว่าจะช่วยให้สมหวังนั้นหมายถึงอะไร ก็คือช่วยให้ตนได้เป็นแฟนของจ้าวฮวนฮวน

จ้าวฮวนฮวนเองก็เข้าใจความหมายของลู่เสี้ยงหยาง ร้อนใจขึ้นมาทันที มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า “ท่านประ… ป๊า คุณ…”

“เฮ้อ… โอกาสมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ” ลู่เสี้ยงหยางพูด

ชายหนุ่มลังเลอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็คิดได้ว่าแม้แต่นางฟ้าอย่างจ้าวฮวนฮวนยังเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊าได้ แถมตัวเองก็ตามเอาอกเอาใจจ้าวฮวนฮวนมาโดยตลอด ตนจะเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊าบ้าง ทำไมจะไม่ได้?

แม่งเอ๊ย ขอเพียงได้คบกับนางฟ้าอย่างจ้าวฮวนฮวน ถึงต้องเรียกลู่เสี้ยงหยางว่าปะป๊าก็ไม่เป็นไร

คิดมาถึงตรงนี้ ชายหนุ่มก็ปลงได้โดยสมบูรณ์ เรียกลู่เสี้ยงหยางว่า “ปะ… …ปะป๊า”

เฮือก!

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกทึ่มทื่อขึ้นมาอยู่บ้าง เมื่อกี้เขาแค่พูดออกมาโดยไม่คิดเพียงเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มดูเป็นตัวตลก นึกไม่ถึงว่าเขาจะเรียกออกมาจริง ๆ

สีหน้าของจ้าวฮวนฮวนดูไม่น่ามองขึ้นมานิดหน่อย เธอไม่ได้เตรียมใจมา พูดกับลู่เสี้ยงหยางเสียงอ่อนว่า “ท่านประ… …ป๊า ฉัน ฉันไม่ชอบเขาค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา และพูดว่า “ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ ผมถึงกับจะชี้ขาดความสุขของคุณได้เชียวหรือ”

อะไรนะ?

ฟังคำนี้แล้ว ชายหนุ่มรู้สึกทะแม่ง ๆ จึงรีบถามขึ้น “เจ้าหมอนี่ แกหมายความว่ายังไง?”

เมื่อกี้เจ้าหมอนี่เพิ่งจะบอกว่าจะช่วยให้เขาสมหวังไม่ใช่หรือ?

ไม่ต้องรอจนลู่เสี้ยงหยางพูด จ้าวฮวนฮวนก็ต่อว่าเสียงดังว่า “หลิวเป่าคุน คุณพูดแบบนี้กับประธาน ฯ ของพวกเราได้อย่างไร ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ตอนนี้ฉันก็จะเรียกรปภ.มาโยนคุณออกไป”

หลิวเป่าคุนหนังตากระตุก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง รอคำอธิบายจากเขา

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ พลางพูดว่า “เจ้าโง่เอ๊ย คำพูดไร้เดียงสาพวกนี้คุณก็เชื่อหรือ แต่ว่าถ้าหากคุณยินดีล่ะก็ ต่อไปถ้าเจอผมก็ยังเรียกผมว่าปะป๊าได้นะ”

“…” หลิวเป่าคุน ทั้งใบหน้าเปลี่ยนไปเป็นสีม่วงคล้ำอยู่ก่อนแล้ว รู้สึกจุกอยู่ในอกราวกับจะกระอักเลือดออกมาได้ตลอดเวลา

แม่งเอ๊ย เจ้าหมอนี่ถึงกลับกล้าใช้กลอุบายกับเขา

ดูเหมือนว่าที่เรียกปะป๊าไปเมื่อกี้จะเปล่าประโยชน์เสียแล้ว

“แม่ง ไอ้โง่เอ๊ย คอยดูว่าฉันจะจัดการอย่างไรกับแก!?” ภายใต้ความเดือดดาล หลิวเป่าคุนสูญเสียความมีเหตุผลไป เขาถกแขนเสื้อขึ้นจะต่อยลู่เสี้ยงหยาง

จ้าวฮวนฮวนร้อนใจเป็นอย่างมาก รีบไปยืนอยู่หน้าลู่เสี้ยงหยาง และกางแขนออก ปกป้องลู่เสี้ยงหยางไว้ข้างหลัง

ลู่เสี้ยงหยางถูจมูกไปมา แสดงอารมณ์ไม่ถูก ตนอ่อนแอขนาดนั้นเชียวหรือ? จำเป็นต้องให้ผู้หญิงมายืนอยู่ข้างหน้าหนุนหลังให้ตัวเองอย่างนั้นหรือ