หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 450 รักข้างเดียว

บทที่ 450 รักข้างเดียว

คืนเดียวกับที่ลู่เสี้ยงหยางปลิดชีพโจวต้าวหย่วนนั้น ปินเหอเกิดเรื่องสำคัญขึ้นทั้งหมดสามเรื่อง

เรื่องแรก หยางฮุยหวงของตระกูลหยางถูกขับไล่ออกจากตระกูล จากนี้ห้ามย่างกายเข้าตระกูลหยางอีกแม้แต่ก้าวเดียว แม้ว่าหยางหรองจะเป็นผู้หญิง แต่ถูกรับเลือกให้เป็นผู้สืบทอดของตระกูลหยาง

เรื่องที่สอง ปรมาจารย์โจวที่มีชื่อเสียงโด่งดังจากเกาะฮ่องกง กลับถูกปลิดชีพที่ปินเหอ ส่วนอัฐิถูกศิษย์ของเขามู่หรงข่ายนำกลับไปที่ฮ่องกง

เมื่อมู่หรงข่ายกลับไปที่ฮ่องกง ก็ให้คำมั่นสัญญา ว่าจะไม่ย่างกายเหยียบแผ่นดินใหญ่อีกตลอดชีวิต

เรื่องที่สาม ตระกูลจาง ตระกูลเหอ และตระกูลหลินล้มละลายภายในค่ำคืน

ตระกูลใหญ่ทั้งสี่เหลือเพียงแค่ชื่อเท่านั้น ตอนนี้เหลือเพียงแค่ตระกูลหลิวเท่านั้น

ลู่เสี้ยงหยางเองก็ได้ยินข่าวทั้งสามเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เขารู้สึกพึงพอใจ ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขาฆ่าโจวต้าวหย่วนจนตายที่วิลล่าไป๋เซี่ยว ไม่ได้ถูกแพร่กระจายออกไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันที่สอง

ในตอนเช้าตรู่ ลู่เสี้ยงหยางร่วมรับประทานอาหารเช้ากับเย่สวนหลังตื่นนอน ก่อนที่จะมุ่งไปที่สถาบันหลงเซินพร้อมกัน

เพราะรับประทานยาล้างกระดูกที่หมดอายุเข้าไปก่อนหน้านี้ จุดดานเถียนของจูหยู่เจินได้รับบาดเจ็บ ต้องเพิ่งพาลู่เสี้ยงหยางในการกลั่นยาคืนจิต ถึงจะรักษาจุดดานเถียนได้

แถมยังต้องใช้ยาคืนจิตทั้งหมด3เม็ดด้วยกัน ก่อนหน้านี้ลู่เสี้ยงหยางกลั่นให้กับจูหยู่เจินไปแล้วเม็ดหนึ่ง ตอนนี้เหลืออีกสองเม็ดที่อยู่ในเงื้อมมือของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเดินตามจูหยู่เจินไปที่ห้องพัก จูหยู่เจินปิดประตูห้อง

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางพูดอะไรไปมากกว่านั้น เธอเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยรอยยิ้ม “ฉันทานยาคืนจิตไปหนึ่งเม็ดต่อสัปดาห์ ตอนนี้ถึงเวลาของเม็ดที่สองแล้ว ตอนนี้แกควรจะให้ยาคืนจิตเม็ดที่สองกับฉันแล้วใช่ไหมล่ะ?”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา “อาจารย์ อยากได้ยาคืนจิต ไม่สีปัญหา อยู่ในมือผมนี่แหละ แต่ตอนนี้อารมณ์ของผมไม่ค่อยจะสวยงามสักเท่าไหร่เลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น จูหยู่เจินตัวแข็งทื่อ

เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่ลู่เสี้ยงกลั่นยาคืนจิตให้กับเธอ ลู่เสี้ยงหยางไอ้หมอนี่บีบบังคับให้เธอเรียกเขาว่าพี่ชาย แถมยังบีบบังคับให้เธอนวดไหล่ทุบขาอีกต่างหาก

ดูเหมือนว่าครั้งนี้ลู่เสี้ยงหยางก็คิดจะเอาเปรียบเธอเหมือนกันสินะ

“ไอ้เศษเดน รนหาที่ตาย” นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร จูหยู่เจินก็รู้สึกโกรธแค้นชิงชังลู่เสี้ยงหยางอย่างมาก จนอยากจะสั่งสอนไอ้หมอนี่

แต่ตอนนี้เธอมีเรื่องที่จะต้องเพิ่งพาลู่เสี้ยงหยาง เธอจึงไม่กล้าวู่วาม ได้แต่เผยรอยยิ้มหวาน หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “พี่ชายที่แสนดี พี่เป็นคนดีที่สุดเลย ให้ยาคืนจิตเม็ดที่สองกับฉันเถอะนะ”

“ฮ่าฮ่า” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเสียงดังลั่น ประโยคนี้ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ แต่แค่นี้ยังไม่พอ เขายิ้มตาหยีให้กับจูหยู่เจิน “ตอนนี้ผมรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลย ช่วยนวดให้หน่อยสิ”

อะไรนะ? จะบ้าตาย!

ได้คืบคิดจะเอาศอก!

จูหยู่เจินเกือบจะเผยสีหน้าไม่พอใจออกมา แต่ก่อนหน้านี้ได้เกิดขึ้นก่อนแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อเทียบกันแล้วครั้งที่สองจึงง่ายหน่อย เธอจึงดยักหน้าพร้อมหัวเราะออกมาเสียงดัง “ได้เลย พี่ชาย ฉันจะบีบนวดให้คุณเดียวนี้”

เธอเอ่ยพร้อมยื่นแขนเรียวเล็กออกไป เพื่อนวดให้กับลู่เสี้ยงหยาง ทั้งบีบไหลและทุบขา

ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างผู้ชนะ สะใจเป็นบ้า

ฮ่าฮ่า ไอ้งั่งฉินหยุนเฟยและหวังเจี้ยน ยังคิดหาวิธีเอาใจอาจารย์ประจำชั้นอยู่เลย แต่ตอนนี้อาจารย์ประจำชั้นกำลังบำเรอตนเองราวกับคนใช้

หลายนาทีผ่านไป เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจึงมอบยาคืนจินเม็ดที่สองให้กับจูหยู่เจิน

จูหยู่เจินรับเม็ดยาคืนจิตมาไว้ด้วยความตื่นเต้นดีใจ ก่อนที่จะเอาเข้าปากรับประทานอย่างไม่ลังเล

“ฮ่าฮ่า อาจารย์ ฝีมือของท่านดีขึ้นทุกที เป็นเพชรที่สามารถเจียระไนได้ สัปดาห์หน้า พี่ชายที่แสนดีคนนี้จะเอายาคืนจิตมาให้อีก ถึงตอนนั้นค่อยนวดให้พี่ใหม่นะ” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มตาหยีเดินออกจากห้องพัก

จูหยู่เจินจ้องมองแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยาง ด้วยความโกรธ ในใจเธอกำลังคิดวางแผน ขอเพียงแค่สัปดาห์หน้าตนเอายาคืนจิตเม็ดที่สามมาได้ จะสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางให้เข็ดไปเลย

คาบวิชาที่สองเป็นวิชากลั่นยาของอาจารย์โจ่ฉิน

โจ่ฉินในวันนี้เมื่อเทียบกับวันอื่นแล้ว เธอใบหน้าสดใส ราวกับมีความรัก

แต่ไม่มีใครรู้เลย ว่าชื่อเสียงของลู่ฉางเซิงดังไปทั่ววงการกลั่นยา อายุเพียงแค่27แต่กลับเป็นนักกลั่นยาที่อยู่ในระดับห้า นี่มันช่างเก่งกาจกว่าราชากลั่นยาอย่างปรมาจารย์หงเฉินในตอนวัยเดียวกันเสียอีก

เมื่อโจ่ฉินได้ยินข่าวเรื่องนี้ เธอตกใจจนเกินบรรยาย เธอเองก็อยู่ในวงการกลั่นยา จึงให้ความเคารพนับถือในนักกลั่นยาระดับปรมาจารย์

ก่อนหน้านี้ราชากลั่นยาอย่างปรมาจารย์หงเฉินเป็นไอดอลของเธอ แต่ตอนนี้ ไอดอลของเธอกลายเป็นลู่ฉางเซิงนักกลั่นยาหนุ่มวัย27ปี

ที่ผ่านมาไม่มีชายใดเลยที่เข้าตาของโจ่ฉิน แต่ตอนนี้ ในสายตาและหัวใจของเธอบรรจุด้วยใครบางคน นั่นคือลู่ฉางเซิง

เพราะงั้น เธอจึงเริ่มมีใจให้กับนายลู่ฉางเซิงอยู่ฝ่ายเดียว

ในคาบเรียน โจ่ฉินสอนวิธีการกลั่นยาสามดอก

ยาสามดอกเป็นยาระดับหนึ่ง ความสามารถระดับลู่เสี้ยงหยางไม่จำเป็นต้องฟังอยู่แล้ว

บังเอิญลู่เสี้ยงหยางได้รับข้อความเข้า ข้อความนี้ถูกส่งจากถังหลง ถังหลงบอกกับเขาว่า มีความคืบหน้าเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหานแห่งไห่ตง จึงต้องการนัดเขาออกไปเจอ เพื่อรายงานข่าว

ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับข้อความของถังหลงทันที วันนี้เที่ยงหลังเลิกเรียน ให้ไปพบเขาที่ร้านอาหารหลิวซิงที่อยู่แถวสถาบัน

ไม่คิดเลย ว่าเหตุการณ์นี้จะถูกโจ่ฉินเห็นเข้า เธอจึงโกรธขึ้นมา เขยแต่งเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางทำอะไรอยู่กันแน่? เธอกำลังสอนแต่เขาไปตั้งใจฟัง แต่กลับเล่นโทรศัพท์?

เธอเหยียบบนรองเท้าส้นสูงก้าวเข้าไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธจัด พร้อมทองต่ำสั่งสอนชายหนุ่ม “ลู่เสี้ยงหยาง แกคิดว่าตัวเองเก่งมากแล้วใช่ไหม? ถึงได้ไม่ฟังที่ฉันสอน นั่งเล่นโทรศัพท์ แกเาความกล้าในการทำแบบนี้มาจากไหน”

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางโต้ตอบ ฉินหยุนเฟยหัวเราะเยาะ “อาจารย์ ไอ้หมอนี่มันโง่ ท่านไม่ได้สั่งสอนเขามาหลายวัน เขาคงรู้สึกคลั่นเนื้อคลั่นตัว ถึงได้หาเรื่องใส่ตัว เพื่อเรียกร้องความสนใจ”

หวังเจี้ยนก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น “อาจารย์ ไอ้หมอนี่เหมาะสมกับเขยแต่งเข้าผู้ไร้ประโยชน์จริงๆ ในเมื่อเขาอยากอยู่ในที่ต่ำ ท่านก็ไม่ต้องช่วยฉุดเขาขึ้นมาหรอก คาบวิชากลั่นยาที่ต้องใช้ไอคิวสูงๆ เขาก็คงจะไม่รู้เรื่องด้วย ท่านปล่อยให้มันออกไปยืนข้างนอกเถอะ ให้มันได้พิจารณาตัวเอง จะได้ไม่รบกวนการเรียนของเราด้วย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อได้ยินประโยคนั้น หลายคนต่างระเบิดเสียงหัวเราะ เขยแต่งเข้าคนนี้น่าสนใจชะมัด มักจะมีลูกเล่นในคาบเรียนเสมอ ต้องให้อาจารย์สั่งสอน จึงจะสงบได้

ดูเหมือนว่าเขยแต่งเข้าคนนี้คงจะสติฟั่นเฟือนแล้วล่ะมั้ง

โจ่ฉินหน้าบูด พลันเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่ไว้หน้า “ทำไมคนเราถึงได้แตกต่างกันถึงขั้นนี้? แกดูลู่ฉางเซิงสิ เขาอายุ27 เท่าแกเลย แต่ตอนนี้เขาเป็นนักกลั่นยาที่อยู่ระดับห้า แล้วแกล่ะ แม้แต่วัตถุดิบขั้นพื้นฐานยังแยกไม่ออก มันน่าโมโหนัก เหอะ หากแกมีความสามารถในการกลั่นยาระดับลู่ฉางเซิงละก็ ไม่ว่าไปที่ไหนก็จะมีคนนับหน้าถือตา ไม่ต้องถูกเหยียดหยามอย่างน่าอนาถเหมือนอย่างทุกวันนี้ เป็นแค่เขยแต่งเข้า”

เมื่อประโยคนี้หลุดออก ลู่เสี้ยงหยางนึกขำ

ให้ตาย ลู่ฉางเซิงก็คือตัวเขาเองไม่ใช่หรือไง?

อยากรู้จริงๆ หากโจ่ฉินรู้ขึ้นมา ว่าตัวเขานี่แหละที่เป็นนักกลั่นยาอัจฉริยะที่เธอเคารพนับถือ ไม่รู้ว่าเธอจะทำหน้ายังไง

ไป๋หมิ่นหมิ่นเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “อาจารย์ ทำไมถึงได้เอาไอ้คนไร้ประโยชน์มาเทียบกับระดับปรมาจารย์อย่างลู่ฉางเซิงล่ะ ช่างเป็นการลบหลู่เกียรติของท่านปรมาจารย์ลู่ฉางเซิงจริงๆ คนอย่างลู่เสี้ยงหยาง เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกิน ไม่คู่ควรแก่การเห็นใจเลยสักนิด”

โจ่ฉินพยักหน้า เธอเห็นด้วยกับไป๋หมิ่นหมิ่น จึงหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยางด้วยความเย็นชา “คาบนี้แกไม่ต้องเรียนแล้ว ออกไปยืนไตร่ตรองข้างนอกซะ”