หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 447 วิชามหัศจรรย์บ้อเก๊ก

บทที่ 447 วิชามหัศจรรย์บ้อเก๊ก

ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเกิดความสงสัย ไม่คิดเลย ว่าวิชาเวทย์ที่ตนได้ศึกษาจะแกร่งกล้าถึงเพียงนี้

เขาเองก็เพิ่งเริ่มศึกษาวิชาเวทย์วันนี้นี่เอง

ไม่คาดคิดเลย ว่าวิชาเวทย์จะทรงพลังถึงเพียงนี้ สามารถเอาชนะปรมาจารย์โจวที่มีชื่อเสียงมายาวนานได้อย่างง่ายดาย

หลังนึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ลู่เสี้ยงหยางเกิดความปีติอย่างไม่อาจพรรณนาได้ เขาคิดไม่ผิดเลยในการฝึกวิชาเวทย์

ก่อนหน้านี้ หยกชิ้นนั้นส่งภาพวิชาเวทย์มาให้กับเขามากมายนับไม่ถ้วน ลู่เสี้ยงหยางไม่โลภมาก ที่จะฝึกทั้งหมดอย่างหน้ามืดตามัว เขาเพียงเลือกฝึกวิชาเวทย์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือวิชามหัศจรรย์บ้อเก๊ก

ตามข้อสรุปของวิชามหัศจรรย์บ้อเก๊ก การฝึกวิชามหัศจรรย์บ้อเก๊กนั้น สามารถวิวัฒนาการเป็นพลังห้าธาติอย่างธาตุทอง ธาตุไม้ ธาตุน้ำ ธาตุไฟ และธาตุดิน

การสร้างและข่มในความสัมพันธ์ปัญจธาตุ หากฝึกจนถึงขั้นสุด ว่ากันว่าสามารถเวียนว่ายตายเกิด มีชีวิตใหม่ได้

และเพราะสิ่งนี้เองที่ดึงดูดลู่เสี้ยงหยาง

ในขณะเดียวกัน หลายคนยังคงยังอยู่ในภวังค์ ตะลึงในวิชาเวทย์ของลู่เสี้ยวหยาง

จนถึงตอนนี้ พวกเขาได้เห็นวิชาคุมเพลิงของลู่เสี้ยงหยาง มีความโดดเด่นที่สุด แถมยังน่ากลัวมากอีกต่างหาก

“พระเจ้า เขาแข็งแกร่งเกินไป มันเหลือเชื่อมาก” หยางเก๋อเก๋อตกใจจนนิ่งแข็ง สีหน้าของเขาไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

ดวงตาคู่งามของหยางหรองไม่กะพริบ ร่างของเธอนิ่งแข็งอยู่ข้างกายลู่เสี้ยงหยาง ในใจเกิดคลื่นลูกใหญ่พัดผ่านอย่างบ้าคลั่ง

ทีแรกเขามั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นพวกต้มตุ๋น แต่ไม่คาดคิดเลย เขาแสดงอิทธิฤทธิ์วิชาเวทย์ที่เหนือกว่าปรมาจารย์ฮวงจุ้ยอย่างโจวต้าวหย่วนออกมา

ให้ตาย นี่มันสวมสุกรเพื่อกลืนเสือในตำนานรึเปล่า?

“บัดซบ เขา ทำไมเขาถึงได้เก่งขนาดนี้” หยางฮุยหวงอุทานร้องอย่างตระหนก แทบจะกัดลิ้นตัวเองจนขาด

ส่วนเหล่าผู้นำตระกูลจาง ตระกูลเหอ และตระกูลหลินที่มีความบาดหมางกับลู่เสี้ยงหยาง แทบจะควักลูกตาออกมา ทีแรกพวกเขานึกเพิ่งใบบุญของปรมาจารย์โจว กำจัดลู่เสี้ยงหยางทิ้งไปเสีย และขึ้นเป็นใหญ่ในปินเหอ แต่ไม่คาดคิดมาก่อน ว่าลู่เสี้ยงหยางจะอยู่เหนือปรมาจารย์โจว

สิ่งนี้ทำให้มุมมองของทั้งสามชัดเจนขึ้น

และในตอนนี้เอง

โจวต้าวหย่วนพลิกกาย ดีดลุกขึ้นจากพื้น แขนทั้งสองข้างเหลือเพียงแค่ข้างเดียวเท่านั้น ส่วนบริเวณแขนที่หัก มีเลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด

เขาทั้งโกรธแค้นและชิงชัง สำหรับเขา ลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงแค่หนอนน้อย แต่ไม่คิดเลยว่าหนอนน้อยตัวนี้จะทำน้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัสได้

“ดี ดี ดีมาก ไอ้หนู แกทำฉันโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้วต่อจากนี้ ฉันจะเด็ดวิญญาณแกออกมา แผดเผาในเพลิงมาร100ปี ทำให้แกได้ลิ้มรสของการตายทั้งเป็นว่าเป็นยังไง” โจวต้าวหย่วนจ้องลู่เสี้ยงหยางเขม็ง เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ “ใกล้จะตายอยู่แล้วยังจะอวดดีอยู่อีก เอาความกล้ามาจากไหน?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” โจวต้าวหย่วนหัวเราะด้วยความโกรธจัด ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าจะจางหายไป จับจ้องลู่เสี้ยงหยางพร้อมเอ่ยอย่างอำมหิต “แกบังคับฉันเองนะ ถ้าอย่างนั้น คืนนี้ ในที่นี้ทุกคนต้องตายไปพร้อมกับแก”

สิ้นสุดเสียง เขาเอื้อมมือหยิบขลุ่ยออกมาจากกระเป๋า

ฟลุตนี้มีความยาวเท่าฝ่ามือ ใหญ่เท่าหัวแม่มือ เป็นขลุ่ยขนาดพกพา สีดำ ซึ่งขัดด้วยหยกดำชนิดหนึ่ง แถมยังมีกลุ่มควันเขม่าสีดำแผ่ซ่านออกมา

ไม่รอช้า โจวต้าวหย่วนจับขลุ่ยเอาไว้แน่น ก่อนที่จะใส่เข้าไปในปากเริ่มเป่าขึ้นมา

เหนือความคาดหมายของทุกคน เสียงที่ถูกส่งออกมาจากขลุ่ย ไม่ใช่เสียงที่นุ่มนวลสบายหู แต่เป็นเสียงแหลมที่เสียดแก้วหูจนปวดแสบ

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนต่างหัวชา เหงื่อแตกโชก

ทำไมเสียงนี้ถึงฟังดูเหมือนผีสังที่หวีดร้องอย่างทรมาน

หากแต่เสียงผีร้องนี่ ยังไม่นับว่าน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวอยู่ภายหลัง

ต่อมา เงาสีดำนับไม่ถ้วนแผ่ซ่านออกมาจากขลุ่ยในมือของโจวต้าวหย่วน เงาสีดำนี่เผยเขี้ยวฟันและเล็บที่แหลมคมเหมือนกับผีสางตัวจริง ที่ต้องการกลืนกินมนุษย์

เสียงขลุ่ยบรรเลงต่อเนื่อง เงาสีดำที่ลอยออกมาจากขลุ่ยก็เพิ่มขึ้นทุกที กระทั่งนับไปถ้วน ร่องรอยกลางวิลล่าไป๋เซี่ยวและรอบด้านสุดลูกหูลูกตา

ดีที่วิลล่าไป๋เซี่ยวอยู่เขตชานเมือง ตอนกลางคืนไม่ค่อยจะมีผู้คนนัก ไม่เช่นนั้น หากเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ฉากที่ผีพรายออกล่าเหยื่อตอนกลางดึก คงได้หวาดผวาจนเสียสติเป็นแน่

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเป็นปม ภายในเงาสีดำสุดลูกหูลูกตา เขารู้สึกได้ถึงอันตราย

ศิษย์สำนักถังนายถังเตา เขามีความรู้ที่กว้างขวาง ในตอนนี้ เขารู้ได้ทันทีว่าวิชาของโจวต้าวหย่วนนั้นคืออะไร จึงตะโกนออกมาสุดเสียง “ร้อยผีจกมาร? นี่คือร้อยผีจกมาร ไม่คิดเลยว่าโจวต้าวหย่วนจะฝึกวิชาเวทย์ดำที่หายสาบสูญไปเมื่อร้อยปีก่อน”

อะไรนะ? ร้อยผีจกมาร?

เมื่อได้ยินคำของถังเตา หลายคนหน้าถอดสี รูม่านตาขยาย กล้ามเนื้อบนใบหน้าเกร็งตึง ด้วยความตกใจถึงขีดสุด

ตามตำนาน ร้อยผีจกมาร เป็นวิชาเวทย์ดำที่โหดเหี้ยมอำมหิตของหนึ่งในห้าวิชาเวทย์ดำ

หากผู้ฝึกวิชาต้องการฝึกเวทย์นี้จนบรรลุ ต้องใช้วิญญาณเด็กทารกถึงเจ็ดเจ็ดสี่สิบเก้าดวง และในระหว่างนี้ ต้องใช้เลือดของหญิงสาวบริสุทธิ์ในการกลั่นเครื่องมือทางธรรม สามารถกล่าวได้ว่าการที่จะฝึกวิชานี้จนสำเร็จ ต้องใช้ดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนเคียงข้าง

เพราะเหตุนี้ ทุกคนจึงไม่คาดคิด ว่าผู้ที่ภายนอกดูมีบารมี ถูกเรียกขานว่าปรมาจารย์ฮวงจุ้ยโจวต้าวหย่วน เบื้องหลังกลับทำเรื่องที่ชั่วช้าเลวทราม กินเลือดกินเนื้อ น่ากลัวน่าปีศาจร้ายเป็นไหนๆ

ลู่เสี้ยงหยางเผยสีหน้าอาฆาต ความโกรธแค้นที่มีต่อโจวต้าวหย่วนนั้นถึงขีดสุด ลึกเข้ากระดูกดำ

เขาเองก็รู้จักร้อยผีจกมารอยู่แล้ว เพราะเขาได้เรียนรู้วิชาเวทย์มากมายจากในหยกชิ้นนั้น วิชาเวทย์ดำนี้ก็ได้ถูกบันทึกเอาไว้ด้วยเช่นเดียวกัน

จะบอกว่า วิชาร้อยผีจกมารนั้นเป็นวิชาที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุดก็ไม่เกินไปนัก

“ไอ้แก่ ไม่คิดเลยว่าฝ่ามือแกจะเปื้อนเลือดได้ถึงขนาดนี้ วันนี้ผมช่วยให้ความยุติธรรมแทนสวรรค์ กำจัดแกซะ” ลู่เสี้ยงหยางจ้องโจวต้าวหย่วนเขม็ง พร้อมเอ่ยเน้นหนักย้ำชัด

โจวต้าวหย่วนฝึกวิชาเวทย์สายดำ เขาเสียสติไปตั้งนานแล้ว พลันหัวเราะออกมาเสียงดัง “ไอ้หนู อย่าปากดีไปหน่อยเลย อีกประเดี๋ยวฉันจะดูดวิญญาณแกออกมา ทำเป็นผีรับใช้ของฉัน”

จบคำ ขลุ่ยในมือของเขาหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง

พริบตา เงาสีดำนับไม่ถ้วน ร่องรอยไปยังลู่เสี้ยงหยางอย่างบ้าคลั่ง

“โอ๊ย!” ทันใดนั้นเสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น เป็นอาจารย์ฮวงจุ้ยคนหนึ่งถูกเงาดำเล่นงานเข้า เงาดำเหล่านี้เสมือนกับปีศาจร้ายที่กินเลือดเนื้อของคนเป็นอาหาร ชั่วพริบตาเนื้อตัวของอาจารย์ฮวงจุ้ยคนนั้นถูกกลืนกิน จนเหลือเพียงกระดูก

“บัดซบ นี่มัน นี่มัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?”

เมื่อเห็นภาพนองเลือดตรงหน้า หลายคนต่างหวาดผวาขึ้นมา

ในเวลานี้เอง เงาดำเกือบทั้งหมดต่างมุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง โอบล้อมเขาเอาไว้

ชั่วพริบตา ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในความสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน