หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 434 ชนะขาดลอย

บทที่ 434 ชนะขาดลอย

ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางมั่นใจว่าเตากลั่นยานี่เป็นของดี หากเขาได้มันมาในการกลั่นยา ความสำเร็จของเขาต้องเพิ่มมากขึ้นแน่

“ไม่ได้ เตากลั่นยานี่ วันนี้ต้องเอามันมาให้ได้” ลู่เสี้ยงหยางคำนึงในใจ

ขณะตกอยู่ในห้วงแห้งความคิด หญิงสาวในชุดกี่เพ้าบนเวทีเอ่ยขึ้น “เตากลั่นยาชิ้นนี้ได้มาจากสุสานของราชวงศ์ถัง ได้ผ่านการประเมินจากนักโบราณคดีของเราแล้ว ว่านี่เป็นเตากลั่นยาที่หยวนเทียนกางใช้ในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ สิ่งล้ำค่านี้ไม่เพียงแต่เป็นของสะสมทางโบราณวัตถุเท่านั้น แต่ยังใช้กลั่นยาได้จริงๆ หากใครที่อยากประมูล อย่าได้เสียโอกาสนี้อันนี้แบบนี้ไปนะคะ ตอนนี้ฉันจะบอกกติกาในการประมูล เตากลั่นยานี้เปิดการประมูลที่50ล้าน และขึ้นต่ำในการประมูลไม่ต่ำกว่าครั้งละ5แสน”

ซู๊ด!

จบประโยค คลื่นลูกใหญ่ดังอื้ออึงไปทั่วห้อง ของชิ้นนี้เป็นของของปรมาจารย์หยวนเทียนกางเมื่อยังมีชีวิตอยู่อย่างงั้นหรือ

น่าเสียดาย ที่พวกเขาไม่ใช่นักกลั่นยา ไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ หากซื้อมาใน50ล้าน เป็นได้เพียงของเก็บสะสม คงจะสูญเปล่า

เพราะงั้นตอนนี้ เมื่อจบคำหญิงสาวชุดกี่เพ้า มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ยอมซื้อ

ท้ายที่สุดภายใต้การแย่งชิงที่น้อยนิด เต้ากลั่นยาซื้อราคาอยู่ที่60ล้าน ในขณะที่หญิงสาวชุดกี่เพ้ากำลังจะประกาศผล ลู่เสี้ยงหยางถึงได้ตะโกนขึ้น “70ล้าน”

อะไรนะ? 70ล้าน?

ให้ตาย! เรียกครั้งละ10ล้านในรวดเดียวอีกแล้ว

หลายคนต่างจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

เมื่อสักครู่ลู่เสี้ยงหยางรูดเงินสดไป20ล้านจนสำเร็จลุล่วง ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าดูหมิ่นลู่เสี้ยงหยางอีกต่อไป

เสว่เฟยเส่จับจ้องลู่เสี้ยงหยาง อย่างพิจารณา

เขาเป็นแค่เขยแต่งเข้าจริงๆ อย่างนั้นเหรอ? เงินที่เขาใช้เป็นเงินของภรรยาเขาจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติ ลู่เสี้ยงหยางไม่ง่ายแน่ สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอสนใจในตัวลู่เสี้ยงหยางมากขึ้นไปอีก

หยางฮุยหวงอยากให้ลู่เสี้ยงหยางขายขี้หน้า เขารอโชคชะตาเผื่อฟลุ๊คขึ้นมาบ้าง เขาแน่ใจว่าเมื่อสักครู่ลู่เสี้ยงหยางใช้เงินไป20ล้าน ตอนนี้ในตัวเขาเหลือเงินเพียงไม่เท่าไหร่

ในเมื่อเป็นอย่างนั้น ถ้างั้นตนก็ได้โอกาสทำให้ลู่เสี้ยงหยางขายขี้หน้าเสียหน่อย

“ฮ่าฮ่า ไอ้งั่ง คอยดูแล้วกันว่ากูจะเล่นงานมึงยังไง” หยางฮุยหวงกำหมัด ก่อนจะโกนสุดเสียง “ฉันเรียก71ล้าน”

ควับ!

จบคำ สาวตาของทุกคนตกอยู่ที่เขา หลายคนสายตาประกายอย่างสนอกสนใจ ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้นอีกแล้วสินะ ฮ่าฮ่า มีอะไรสนุกๆ ให้ดูแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางหน้าบูด ไอ้หยางฮุยหวงนี่ยังกล้าอีกหรือ ดูเหมือนว่าเมื่อกี้เขายังไม่หลาบจำสินะ

หากเป็นเช่นนั้น ก็ให้เขาขายขี้หน้าให้พอ

“ร้อยล้าน” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างเด็ดขาด

อะไรนะ? ร้อยล้าน?

ให้ตาย

เมื่อสิ้นสุดเสียง ทุกคนในที่นี้ต่างนิ่งอึ้งไป ต่างสงสัยว่าพวกเขาหูฟาดไปหรือเปล่า ลู่เสี้ยงหยางจะอวดดีขึ้นทุกที หยางฮุยหวงเรียกแค่1ล้าน แต่เขาเรียกไป29ล้านในคราวเดียว

เท่ากับ29เท่าของหยางฮุยหวง

“เอ่อ คือ…..” เสว่เฟยเส่อึ้งไป คืนนี้เธอให้ลู่เสี้ยงหยางมางานประมูลเป็นเพื่อนเธอ ทีแรกคิดจะให้ลู่เสี้ยงหยางเปิดหูเปิดตาเสียหน่อย แต่ไม่คิดเลย ไม่คิดเลยว่าจะไม่พบสิ่งของที่เธอต้องการ แต่กลับกลายเป็นสถานการณ์ที่ลู่เสี้ยงหยางเอาไว้อวดดีแทน

“แม่งเอ๊ย ถือว่านายแน่” หยางฮุยหวงสีหน้าดำทะมึน ราวกับว่าเหยียบอึมา เขารู้สึกว่าการที่ตัวเขาเทียบกับลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับตลก

ตัวเขามีปัญหาเรียกแค่10ล้าน แต่ลู่เสี้ยงหยางเรียก29ล้าน

ความแตกต่างระหว่างพวกเขา ไม่เพียงแค่29เท่าเท่านั้น

หลายคนรอบข้างกลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายมากพอ เมื่อเห็นว่าหยางฮุยหวงไม่เรียกต่อ ก็เดาได้ทันทีว่าเขายอมแพ้แล้ว แต่ก็ยังอยากจะไล่ต้อนเขาสักหน่อย

“ฮ่าฮ่า คุณชายหยางอย่าได้ยอม ตามต่อเลย”

“คุณชายหยาง ไอ้หมอนี่คงไม่มีเงินเหลืออยู่แล้ว คุณตามต่อเลย ต้องชนะเขาให้หมดสภาพได้แน่”

“คุณชายหยาง นี่ไม่ใช่นิสัยของคุณนี่ ยอมเป็นสุนัขขี้แพ้ง่ายจังเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หยางฮุยหวงแทบกระอักเลือด ไม่ใช่ว่าตนไม่อยากสู้กับลู่เสี้ยงหยางต่อ แต่เป็นเพราะเขาไม่ได้มีเงินมากมายถึงขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้เพราะเขาพาผู้หญิงกลับบ้านทำอะไรโง่ ๆ ถึงได้ทำให้ตระกูลหยางมีแต่ความวุ่นวายไม่สงบสุข เรื่องนี้ทำให้หยางเก๋อเก๋อโกรธมาก หลังจากนั้นก็ไม่ให้เงินกับหยางฮุยหวง ตอนนี้ในตัวเขามีเพียงเศษเงินไม่กี่สิบล้านเท่านั้น

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ หยางฮุยหวงไม่มีทางยอมแพ้ เขาจึงเอ่ยอย่างกล้าดี “ลู่เสี้ยงหยาง มีเพียงแค่แกเท่านั้นแหละที่ยอมจ่ายร้อยล้านเพื่อซื้อเศษเหล็ก แต่ฉันต้องขอบคุณแกมาก ที่ให้เงินกับสโมสรตั้งร้อยล้าน”

เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา อย่างเยาะเย้ย “แกก็แค่ไอ้ขี้แพ้อยู่แล้ว ยังกล้าอวดดีอยู่อีกหรือ แกไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง? หากฉันเป็นแก ฉันมุดเข้ารูไปตั้งนานแล้ว และไม่ออกมาพบเจอผู้คนอีก แม้แต่เขยแต่งเข้าอย่างฉันแกยังสู้ไม่ได้ แกยังมีประโยชน์อะไรอีก? คนอย่างแกมีชีวิตอยู่ก็มีแต่จะเปลืองทรัพยากรโลก เฮ้อ น่าอนาถน่าเหนื่อยใจน่าสงสาร”

ให้ตาย!

หยางฮุยหวงโกรธจนพูดไม่ออก ร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อเกิดสั่นเทา

แม้ว่าเขาจะโกรธ ไม่ยอมรับว่าตัวเขาไม่เขยแต่งเข้าไม่ได้อแต่นั่นก็เป็นเรื่องจริง

ทันใดนั้น เสียงโฮ่ร้องดังขึ้นติดๆ “คุณชายหยาง วันนี้คุณเหมือนหมาหงอยเลย ทีหลังอย่าได้ออกมาขายขี้หน้าอีกเลย”

“ฮ่าฮ่า แม้แต่เขยแต่งเข้ายังสู้ไม่ได้ ไร้ประโยชน์สิ้นดี”

“ไอ้กระจก ไม่มีเงินจะโอ้อวดอะไร”

“คุณชายหยาง ทีหลังก็อยู่บ้านไปซะ โลกภายนอกไม่เหมาะกับคุณหรอก”

หยางฮุยหวงสีหน้าดูไม่ได้ เมื่อได้ยินประโยคเหล่านั้น ก้มหน้าลงอย่างสลด นั่งอยู่บนเก้าอี้เหมือนกับถูกไม้หน้าสามหาดเข้าที่หัวไม่ไหวติง

ให้ตายสิ วันนี้ถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นจนเละไม่เป็นท่า ทีหลังจะอยู่ต่อไปได้ยังไง

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตัวเลขในบัตรอีกครั้ง หลังเสร็จสิ้นธุรกรรม เตากลั่นยาถูกส่งมอบให้กับลู่เสี้ยงหยาง

นาทีนี้ มู่หรงข่ายที่อยู่ไม่ไกลเหลือบมองลู่เสี้ยงหยางอย่างพิจารณา เมื่อกี้เขาดูแคลนไอ้หมอนี่เกินไป ไอ้หมอนี่พอมีความสามารถอยู่บ้าง ถึงกับสามารถจ่ายเงินร้อยล้านเพื่อเตากลั่นยา

แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาอยู่ดี

ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางมีความสามารถมากแค่ไหน ก็หนีความจริงที่เขาเป็นเขยแต่งเข้าเกาะผู้หญิงกินไปไม่พ้น เขาไม่เชื่อว่าหน้าละอ่อนอย่างลู่เสี้ยงหยาง จะสามารถงัดข้อกับคุณชายตระกูลสูงส่งอย่างเขาได้

โจวต้าวหย่วนหยีตาเป็นเส้นตรง จับจ้องลู่เสี้ยงหยาง ด้วยความหมั่นไส้

สำหรับเขา ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจ คงจะได้แต่กลั่นแกล้ง คนไม่เอาถ่านอย่างหยางฮุยหวงเท่านั้น

หากเผชิญเข้ากับศิษย์ของตนมู่หรงข่าย แค่นัดเดียวก็สามารถจัดการเขาได้แล้ว

หลังจากนั้น การประมูลดำเนินการอย่างต่อเนื่อง กระทั่งสิบนาทีต่อมา รายการสุดท้ายของการประมูลในค่ำคืนนี้ถูกเข็นออกมา