หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 414 ไอพิฆาตแฝงอยู่ในร่าง

บทที่ 414 ไอพิฆาตแฝงอยู่ในร่าง

ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด อันที่จริงตนแค่ไม่อยากให้หยางหรองล้มลงกระแทกพื้น จึงรั้งเอวของเธอเอาไว้ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่รู้จักขอบคุณ ตอนนี้กลับจะทำร้ายกล่องดวงใจของเขา คิดที่จะให้เขาไร้ทายาทสืบต่อ

ให้ตาย เผ็ดร้อนเสียจริง

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเสียงดัง ร่างของเขาไปอยู่ที่ด้านหลังของเธอกะทันหัน พลันยกแขนขึ้น ตบบั้นท้ายสวยงอนของหยางหรองอย่างหนัก

เพี๊ยะ!

เสียงที่ดังลั่นก้องกังวาน

หยางหรองนิ่งไป ในหัวขาวโพลน ไม่สามารถตามเรื่องราวได้ทัน

ไอ้เศษเดน! กล้าตีก้นของเธอ!

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง ตรงนั้นเป็นที่ที่ค่อนข้างส่วนตัว มีเพียงแค่ผู้ชายของตนเองเท่านั้นที่แตะต้องได้

ลวนลาม! นี่เป็นการลวนลามอย่างตั้งใจแน่นอน!

เอ่อ!

หยางฮุยหวงดวงตาแทบถลน หัวชาไปหมด ลู่เสี้ยงหยางไอ้หมอนี่ใจกล้าลามกชะมัด แม้แต่พี่สาวที่อารมณ์รุนแรงของเขายังกล้าลวนลาม คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ

“ฮ่าฮ่า ไอ้หมอนี่รอเป็นขันทีได้เลย” หยางฮุยหวงหัวเราะอย่างได้ใจ

ต้องเข้าใจสิ ว่าพี่สาวของเขาสะอาดบริสุทธิ์ จะปล่อยให้ไอ้กระจอกลวนลามง่ายๆ ได้อย่างไร

ส่วนคนอื่นรอบๆ มีบางคนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างอิจฉา แม้แต่ก้นของคุณหนูหยางยังกล้าแตะต้อง ต้องรู้สึกดีมากแน่ๆ?

ยังไงซะหยางหรองก็เป็นนักบู๊ รูปร่างของเธอเผ็ดร้อนอย่างบอกใคร ส่วนโค้งส่วนว้าวได้รูป เธอคนแบบที่พวกเขาฝันใฝ่แต่ไม่อาจเอื้อมได้

“ไอ้เศษเดน ฉันจะฆ่าแกซะ” ในเวลานี้เอง หยางหรองได้สติกลับคืนมา เธออุทานเสียงดัง กำแส้เอาไว้ในมือ ก่อนที่จะพุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

ซวบ!

ความว่องไว เพียงแค่พริบตา หยางหรองมาหยุดอยู่ที่ข้างลู่เสี้ยงหยาง ในตอนนี้แส้ของเธอกลับมาอ่อนนุ่มดั่งเดิม มุ่งไปที่กล่องดวงใจของลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้หมอนี่กล้าลวนลามเธอ ถ้างั้นก็ให้มันเป็นขันทีไปซะ วันหลังเจอผู้หญิงอื่นจะได้ไม่มีความคิดสกปรกอีก

เสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่ต้องการสู้กับเธอโดยตรง เขาเบี่ยงมาอยู่ข้างหลังหยางหรอง ยกแขนขึ้นตบไปที่ก้นของเธออีกครั้ง

เพี๊ยะ!

สะบั้นงามงอนของหยางหรองส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้ง

หากแต่เป็นลู่เสี้ยงหยาง ที่ตบลงที่ก้นของเธออีกหน

“โอ๊ย!” สัมผัสสิ่งสงวนของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า หยางหรองโกรธและอับอายจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ใบหน้าที่แดงก่ำลามไปจนถึงลำคอ

ภายใต้ความโกรธ ความชาแล่นผ่านสะบั้นสวยของเธอ ความกับความรู้สึกที่ประกาศแล่นเข้ามาในใจของเธอ ความรู้สึกที่ถูกสยบ แม้ว่าจะไม่ชอบใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ทันใดนั้น ร่างของเธอสั่นสะท้าน ดวงตาที่จับจ้องไปทางลู่เสี้ยงหยางแฝงไปด้วยเปลวไฟที่ลุกไหม้ พลันกัดฟันกรอด “ไอ้เศษเดนสมควรตาย วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ได้ แน่จริงแกอย่าหลบ”

จบคำ แส้ถูกง้างขึ้นฟาดไปยังลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากจะต่อกรกับเธอต่อไป พลันเอ่ยเสียงเรียบ “น่าเสียดาย ที่ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้กลับมีไอพิฆาตแฝงอยู่ในร่าง หากไม่พยายามควบคุมมัน ภายในเจ็ดวัน ต้องมีอันเป็นไป”

ประโยคนี้สำหรับหยางหรอง เป็นเรื่องไร้สาระที่ลู่เสี้ยงหยางแต่งขึ้น เพื่อหลอกให้เธอกลัวเท่านั้น เพราะงั้นเธอจึงโมโหหนักกว่าเก่า โจมตีลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อทำให้เขากลายเป็นขันทีคนสุดท้าย

ลู่เสี้ยงหยางหลบการโจมตีของหยางหรองได้อย่างง่ายดาย พลันเอ่ยอย่างราบเรียบ “ช่วงนี้เธอมักรู้สึกหงุดหงิด แม้แต่เรื่องบางเรื่องที่ทำลงไปแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้สึกตัว โดยเฉพาะตอนกลางคืนที่มักจะฝันร้าย มักจะฝันถึงเด็กที่น่าประหลาดหัวเราะให้กับเธอ…..”

อะไรนะ?

ไม่ทันจบประโยคดี ในใจของหยางหรองก็เกิดคลื่นลูกใหญ่อย่างรุนแรง

นี่มัน…..

ไอ้เศษเดนอย่างเขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?

ไม่ผิดหรอก ลู่เสี้ยงหยางพูดถูก หลายวันมานี้เธอมักจะสติไม่อยู่กับตัว บางครั้งเรื่องที่เธอเพิ่งทำลงไป กลับหลงลืมในเสี้ยววินาที แถมตกดึกก็มักจะฝันร้ายอยู่เสมอ

ในทีแรกเธอคิดว่า เพราะช่วงนี้ตนฝึกฝนวิชาจนเหนื่อยเกินไป เลยทำให้จิตค่อนข้างอ่อนเพลีย

แต่กลับไม่เคยคิดเลย ว่าจะเป็นเพราะไอพิฆาตแฝงร่างเธอ

แต่เรื่องนี้มีแต่ตัวเธอเท่านั้นที่รู้ คนนอกอย่างเขา จะไปรู้ได้อย่างไร?

หรือว่าเขาเป็นผู้มีวิชาเก่งกาจ?

เธอไตร่ตรอง พลันร่างของหยางหรองแข็งทื่ออยู่กับที่ หยุดการโจมตีใส่ลู่เสี้ยงหยาง

และในขณะเดียวกันนั้น

หยางฮุยหวงที่อยู่อีกด้าน ก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกเช่นเดียวกัน สายตาที่จับจ้องลู่เสี้ยงหยางเสมือนกับถูกผีหลอก สีหน้าตกอกตกใจ

ประโยคของลู่เสี้ยงหยาง หลายวันมานี้ เขาเองก็ประสบอยู่เช่นเดียวกัน

เขาคิดว่าหลายวันมานี้เขามั่วมากไปหน่อย ร่างกายอ่อนเพลีย จึงทำให้เกิดภาพหลอน

และก็น่าจะเป็นเช่นนั้น เขาไม่กล้าพูดกับครอบครัว มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

แต่ไม่คิดเลย พี่สาวของเขาก็มีอาการเช่นเดียวกันกับเขา

เมื่อประจักษ์อาการของหยางฮุยหวงและหยางหรอง เขารู้ได้ทันทีว่าเขาคาดเดาถูกต้อง

เขาหัวเราะพลันเอ่ยต่อ “หากฉันเดาไม่ผิด ที่บ้านของพวกแกเลี้ยงสิ่งที่ไม่สะอาดเอาไว้ตัวหนึ่ง มันเริ่มแก้แค้นครอบครัวของพวกแก ฮ่าฮ่า ไม่เกินสัปดาห์ ครอบครัวของพวกแกจะมีอันเป็นไป…..”

อะไรนะ? มีอันเป็นไป?

ทุกคนรอบข้างต่างหน้าดำทะมึน ปาดเหงื่อแทนลู่เสี้ยงหยาง ไอ้หมอนี่ช่างกล้าพูดออกมาได้ทุกอย่าง นี่เป็นการตั้งใจแช่งตระกูลหยางไม่ใช่หรือไง?

ตระกูลหยางเพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูล ต้องฝังลู่เสี้ยงหยางทั้งเป็นแน่

เป็นไปตามคาด หยางฮุยหวงก้าวออกมาข้างหน้า ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้กระจอก แกแช่งครอบครัวฉันมีอันเป็นไป ฉันจะฆ่าแก”

“ไอ้เศษเดน! ไร้สาระไปเรื่อย ฉันจะต้องให้แกชดใช้” หยางหรองด่าทอ ก่อนที่จะจู่โจม

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ อย่างเหนื่อยหน่าย สองพี่น้องนี้คงเกิดปีวอกสินะ ถึงได้ไร้เหตุผลเอาเสียเลย ตนหวังดีชี้แนะ ไม่เพียงแต่ไม่ขอบคุณ แถมยังจะทำร้ายตนอีก สวรรค์ยังมีความยุติธรรมอยู่อีกหรือเปล่า?

เขาส่ายหน้า คิดที่จะเล่นสนุกกับสองพี่น้องนี้สักหน่อย หากแต่เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น “พวกแกสองคนหยุดเดี๋ยวนี้ ห้ามเสียมารยาทกับอาจารย์”

จบคำ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน

ชายวัยกลางคนอยู่ในชุดสูท รองเท้าหนัง พร้อมใบหน้าที่เคร่งครัด

หัวหน้าสโมสรการจัดงานประมูลแห่งปินเหอ

ลู่เสี้ยงหยางจำเขาได้ในทันที เขารู้จักผู้ชายคนนี้ ในอดีตเคยเจอเขามาก่อน

ครั้งก่อนที่งานประมูล ขณะที่พวกเขากำลังประมูลต้วนหงซิ่วของพิฆาตชิ้นใหญ่ ตอนนั้นดาวสถาบันอย่างเสว่เฟยเส่ได้ต้วนหงซิ่วไปครอบครอง แต่กลับถูกไอพิฆาตครอบงำ ทำการฆ่าฟันไปทั่ว

เป็นลู่เสี้ยงหยางที่หยุดเสว่เฟยเส่เอาไว้ และอธิบายให้กับสโมสรงานประมูล ว่าทุกอย่างนี้เป็นเพราะของพิฆาตต้วนหงซิ่ว เพราะเหตุนี้ ในงานสโมสรจึงไม่ได้เอาความเสว่เฟยเส่

และในตอนนี้ หยางหรองและหยางฮุยหวงเองก็เห็นหยางเก๋อเก๋อเข้าเช่นเดียวกัน ต่างก็ลุกขึ้นยืน พร้อมทำความเคารพ “ท่านพ่อ”

“เหอะ” หยางเก๋อเก๋อไม่สบอารมณ์ “ใครที่ให้ความกล้ากับแกขนาดนี้ ถึงได้กล้าเสียมารยาทกับท่านอาจารย์ อยากถูกทำโทษใช่ไหม?”

อะไรนะ? ท่านอาจารย์?

หยางหรอง หยางฮุยหวงและคนรอบข้างต่างนิ่งอึ้งไป ไอ้หมอนี่เป็นแค่ไอ้กระจอกไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้กลายเป็นอาจารย์ที่เก๋อเก๋อว่าไปได้?