หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 407 ฉันจะต้องทำให้แกตายทั้งเป็น

บทที่ 407 ฉันจะต้องทำให้แกตายทั้งเป็น

หลังจากที่อึ้งไปนาน ส้งหย่องถึงได้ดีดลุกขึ้นจากพื้น รีบมุ่งมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของหวางเช่น เบิกตากว้างจับจ้องไปที่หน้าจอ

หวางเช่นไม่ได้โกหกจริงๆ บนหน้าจอปรากฏภาพเครื่องยนต์แล่นบนท้องถนนด้วยความเร็วปานสายฟ้า แถมยังมีผู้ชายคนหนึ่งตามอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มเสมือนกับฟ้าแลบ เหมือนกับวิชาตัวเบาในนิยายบู๊ ไล่ตามอยู่หลังรถ

“พระเจ้า นี่ไม่ใช่คนแน่ๆ นี่มันกัปตันอเมริกาชัดๆ!” ส้งหยองอุทานร้องอย่างตกตะลึงต่อเนื่อง

ส่วนหวางเช่นนั้นใบหน้าแดงก่ำตั้งแต่เมื่อสักครู่แล้ว หัวใจกระพือขึ้นและลง มองผู้ชายตรงหน้าราวกับฮีโร่ที่ตนเคารพนับถือ

…..

ทางด้านลู่เสี้ยงหยาง

เขายังคงวิ่งไล่ตามต่อเนื่อง นอนนี้อยู่ในตัวเมือง ความเร็วของพี่คนโตลดต่ำลงไม่ถึง400กิโลเมตรต่อชั่วโมงแล้ว

ส่วนความเร็วของเขานั้นยังคงที่ สถานการณ์ตรงหน้า เขาและรถกระบะของนายพี่ใหญ่ใกล้เข้ามาทุกที

นายพี่ใหญ่เหลือบมองลู่เสี้ยงหยางด้วยกระจกหลังอยู่เสมอ เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเข้าใกล้ตนขึ้นมาทุกที มีความรู้สึกเหมือนไฟรนก้นอย่างไรอย่างนั้น

หานหยุนตกใจจนใบหน้าขาวซีด แทบคลั่ง ดวงตาแดงก่ำ คำรามเสียงดัง “เร็วกว่านี้อีกหน่อย”

นายพี่ใหญ่ส่ายหน้า “คุณชาย ที่นี่เป็นตัวเมือง เร็วไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นจะเกิดอุบัติเหตุได้”

หานหยุนตะคอก “แล้วยังไง กูจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้”

นายพี่ใหญ่ปลอบใจ “คุณชายวางใจได้ ขอผมเพียงแค่หนึ่งนาทีก็จะออกจากตัวเมืองแล้ว เมื่อขึ้นทางด่วนแล้ว ผมก็สามารถสลัดไอ้หมอนี่หลุดได้แล้ว”

หานหยุนพยักหน้ารับ ด้วยความหวัง ว่าจะได้ขึ้นทางด่วนได้โดยเร็ว

ครึ่งนาทีผ่านไป รถกระบะใกล้เข้าสู่ทางด่วน ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางและรถกระบะห่างกันไม่ถึง10เมตร หากรักษาความเร็วเอาไว้เท่านั้นสม่ำเสมอ ลู่เสี้ยงหยางก็จะตามรถกระบะได้ทันในอีกไม่ช้า

ถึงตอนนั้น รถกระบะไม่มีทางขึ้นทางด่วนทันแน่

ไอ้บ้าเอ๊ยให้ตาย!

หานหยุนร้อนรนกระวนกระวาย ดวงตาของเขาทั้งกระหายเลือดและบ้าคลั่ง คำรามเสียงดังลั่น “ไอ้สวะ ไปตายซะ”

จบคำ เขาควักปืนออกมากระบอกหนึ่ง เล็งไปที่หัวสมองของลู่เสี้ยงหยาง เหนี่ยวไกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

กระสุนพุ่งออกมาจากปลายกระบอกปืนอย่างรวดเร็ว ยิงไปที่หัวของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเก่งก็จริง แต่เขาไม่เชื่อ ว่าไอ้หมอนี่จะหลบกระสุนได้

หากแต่ สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้หานหยุนหวาดผวาจนแทบเป็นลม ลู่เสี้ยงหยางเฉียดหลบเล็กน้อย หักหลบกระสุนได้อย่างสบาย

และแน่นอน ว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นเร็วกว่ากระสุน เขาคาดการณ์กระสุนได้ล่วงหน้า จึงหักหลบได้ทัน

“ไม่ เป็นไปไม่ได้” หานหยุนตะโกนร้องเสียงดัง เกือบจะตกจากรถกระบะ แม่งเอ๊ยน่ากลัวชะมัด

ลู่เสี้ยงหยางทำให้เขาตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขารู้สึกหวาดผวาอย่างใจอย่างแท้จริง

มิน่าเล่าผู้หญิงที่เจ้าแผนการอย่างหานปิงหาน ก็พ่ายในเงื้อมมือของลู่เสี้ยงหยางในปินเหอเช่นเดียวกัน

“บัดซบ กูไม่เชื่อว่ามึงจะหลบได้อีก กูจะยิงมึงให้ตายไปเลย” หานหยุนสงบสติตนเอง ก่อนที่จะเหนี่ยวไกไปยังลู่เสี้ยงหยางต่อเนื่อง

ปังปังปัง!

กระสุนที่ถูกยิงต่อเนื่อง พุ่งไปยังลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางรูม่านตาขยาย ดีที่คาดการณ์กระสุนได้ล่วงหน้า เขาขยับฝีเท้าไปด้านข้าง กระสุนทั้งหมดตกหล่นลงกลางอากาศอีกครั้ง

หานหยุนแทบบ้า ปล่อยลูกกระสุนต่อเนื่อง แต่ในขณะนี้กระสุนในปืนที่พกมาได้หมดลงแล้ว

“จบกัน” หานหยุนหย่อนก้นนั่งลงกับพื้น ด้วยความสิ้นหวัง

“เหอะ ถึงคราวฉันแล้ว” ในขณะเดียวกัน มีดพกปรากฏขึ้นในมือของลู่เสี้ยงหยาง เขาใช้แรงสลัดออกไป มีดพกพุ่งเหวี่ยงไปข้างหน้า

“ซวบ!”

มีดพกว่องไว มีเพียงแสงสีเงินเงาวับใต้แสงจันทร์

ชั่วพริบตา มีดพกจมอยู่ในยางล้อรถกระบะ

ตูม!

ยางรถระเบิดออก!

เสียงดังสนั่นดังกึกก้อง นายพี่ใหญ่จับพวงมาลัยแน่นอย่างรู้งาน เหยียบคันเบรกช้าๆ แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถบังคับรถกระบะได้อยู่ดี ขณะนี้รถกระบะลอยตัวขึ้น เกลือกกลิ้งกลางอากาศ

เท้าข้างขวาของลู่เสี้ยงหยางวางลงกับพื้น ทะยานขึ้นไปในอากาศ รับตัวเย่สวนที่หลุดออกมาจากรถกระบะ

“บูม!”

ในเวลานี้เอง รถกระบะตกหล่นลงกับพื้น นายพี่ใหญ่หล่นลงมาจากที่นั่งคนขับ กระแทกกับพื้น ขาข้างหนึ่งถูกกระบะทับจนหัก

ร่างของหานหยุนเลือกกลิ้งกับพื้นถนน กระดูกทั้งร่างแตกหัก หลังจากที่กระแทกพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากปากไม่หยุด

หากแต่ ลู่เสี้ยงหยางไม่สงสารพวกเขาเลยแม่แต่น้อย

“ผมเคยประกาศเอาไว้แล้ว ตระกูลหานต้องตายทั้งหมด” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างใจเย็น

หานหยุนทะยานลุกขึ้นนั่งจากพื้นถนน ก่อนที่จะเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “แกฆ่าฉันไม่ได้ หากแกฆ่าฉันละก็ ทุกคนในตระกูลหายจะเป็นศัตรูกับแก ถึงตอนนั้นแกต้องตายอย่างไม่มีข้อยกเว้น”

ตระกูลหาน?

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ตระกูลหานเป็นตัวอะไรกัน? เขาไม่แยแสหานหยุน พลางขยับฝีเท้าก้าวไปที่นายพี่ใหญ่

“แก แกคิดจะทำอะไร?” นายพี่ใหญ่กระวนกระวาย แบกขาที่หักเป็นท่อนลากถูถดถอยไปกับพื้น

ไม่กี่วินาที ลู่เสี้ยงหยางมาถึงตัวนายพี่ใหญ่ มีดพกร่วงหล่น ปักเข้ากับขาอีกข้างของชายหนุ่ม

“โอ๊ย” นายพี่ใหญ่ตะโกนร้องสุดเสียง

“ตื่นเต้นไหม?” ลู่เสี้ยงหยางจับจ้องชายหนุ่ม แสยะยิ้มอย่างสะใจ

นายพี่ใหญ่ขอร้องชีวิตอย่างอนาถ หัวโขกกับพื้นไม่หยุด “ตื่นเต้น ตื่นเต้นมากครับ ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ในเมื่อตื่นเต้น ถ้างั้นก็ไปตายซะ”

มีดพกจ่อเข้าที่ลูกกระเดือกของนายพี่ใหญ่

“ไม่ เฮือก!”

ภายใต้เสียงร้องอันน่าอนาถ มีดพกแทงทะลุลำคอของชายหนุ่ม

หานหยุนหมดอะไรตายอยาก เขาดิ้นพล่านในใจ ก้มลงอาเจียนไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะ ก่อนที่หยิบโน๊ตบุ๊คออกมาจากอก

โน๊ตบุ๊คเครื่องนี้เป็นเครื่องเดิมที่หานหยุนใช้สื่อสารกับหานจิ่วโจว แต่ในขณะที่หนีเอาชีวิตรอด จึงถูกทิ้งเอาไว้ที่โรงงาน

ลู่เสี้ยงหยางนำมันออกมาด้วย เพื่อให้หานจิ่วโจวเห็นกับตา ถึงจุดจบของตระกูลหานในคืนนี้

ลู่เสี้ยงหยางวิดีโอคอล

ไม่นาน สายถูกกดรับ

หานจิ่วโจวเข้าสู่การถือสายกับลู่เสี้ยงหยาง

หานจิ่วโจวเต็มไปด้วยความประหลาดใจบนใบหน้า ไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะยังมีชีวิตอยู่อีก

“ไอ้หนู ใช้ได้เลยนี่ แต่แกไม่สมควรที่จะมีเรื่องกับตระกูลหาน” หานจิ่วโจวเอ่ยอย่างเย็นชา

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา หันหน้าจอไปทางหานหยุน พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “ผมจะให้คุณได้เห็นจุดจบ ว่าเขาตายยังไง”

จบคำ เขาเดินไปประชิดหานหยุน

หานหยุนยังไม่อยากตาย พลันคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง เพื่อร้องขอชีวิต “ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ ขอเพียงแค่คุณไว้ชีวิตผม จะให้ผมทำอะไรก็ได้”

ในที่สุด ใบหน้าของหานจิ่วโจวก็แสดงถึงความโกรธ พร้อมก่นด่า “ไอ้พวกใจเสาะ ฉันมองแกผิดไป…..”

ไม่ทันจบประโยค ลู่เสี้ยงหยางจับหัวหานหยุนพร้อมบิด เสียงร้องอย่างอนาถของหานหยุนหยุดลง ในทันใด หัวสมองร่วงหล่นลง

ลู่เสี้ยงหยางหันไปทางหานจิ่วโจว พร้อมแสยะยิ้ม “คนต่อไป คือคุณ ล้างคอของคุณรอผมได้เลย!”

หานจิ่วโจวหัวเราะอย่างโกรธแค้น “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้หนู แกกล้ามาก ฉันจะต้องทำให้แกตายทั้งเป็น…..”

เพี๊ยะ!

ไม่ทันจบคำ ลู่เสี้ยงหยางโยนโน๊ตบุ๊คลงกับพื้น บดขยี้จนแหลกละเอียด!