หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 405 ไว้ชีวิตเขาเถอะ

บทที่ 405 ไว้ชีวิตเขาเถอะ

แม้ว่าพละกำลังของน้องสี่จะน่าเกรงขาม แต่การเผชิญหน้าต่อหมัดนี้ ลู่เสี้ยงหยางมีทีท่าดูหมิ่น

ต่อมา หมัดถูกง้างขึ้นเหวี่ยงออกไป

หมัดที่เชื่องช้า ไร้พละกำลัง ดูอ่อนนุ่มราวกับปุยนุ่น

“ฮ่าฮ่า นี่มันหมัดที่ผู้หญิงสลัดเห็นๆ คุณชาย ไอ้หมอนี่ตายแน่” คิงคองอีกสามคนที่เหลือหัวเราะออกมา อย่างเหยียดหยาม

ในตอนนี้เอง เสียงหัวเราะของพวกเขาหยุดชะงักลงกะทันหัน ปฏิกิริยาบนใบหน้าสยดสยอง เสมือนกับถูกผีหลอกในกลางวันแสกๆ

ปัง!

หมัดของน้องสี่ปะทะกับหมัดของลู่เสี้ยงหยาง ร่างกายเหมือนกับว่าวสายขาดที่ลอยออกไปไกล บินไปไกลสิบกว่าเมตรก่อนที่จะตกลงกระแทกกับพื้น

บัดซบ!

เงียบกริบ!

รอบข้างเงียบกริบราวกับสถานที่ต้องห้าม!

ลู่เสี้ยงหยางทำให้นายสี่พิการด้วยหมัดเดียว ไอ้บ้าเอ๊ย จำเป็นที่จะต้องโหดร้ายทารุณถึงเพียงนี้เชียวหรือ

ทุกคนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ผ่านไปสักพักใหญ่ บางคนถึงได้สติกลับคืนมาบ้าง

คิงคองอีกสามนายสีหน้าไม่สู้ดี บางคนเป็นกังวลถึงกับหันไปจับจ้องทางนายสี่ เหงื่อแตกพราก

ภายในคิงคองทั้งสี่ นายสี่ผ่านการมุ่งมั่นฝึกฝนอย่างช่ำชอง ร่างกายของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง ไม่คิดเลยว่าการรับมือกับลู่เสี้ยงหยางจะไม่มีแม้โอกาสที่จะได้เริ่มการต่อสู้

“เหอะ ความสามารถอันน้อยนิด คอยดูฉันฆ่าไอ้หมดนี่ให้ดี” พี่ใหญ่ของเทพองครักษ์ทั้งสี่ไม่พอใจ คำรามเสียงดังเตรียมตัวที่จะเข้าร่วมการต่อสู้ เขาคือชายคนที่ค่อนข้างเตี้ย

ชายหนุ่มก้าวออกมา พร้อมกับมีดใบหลิวมีดใบหลิวกะทัดรัด มีดใบหลิวมีดใบหลิว มีความยาวเท่ากับฝ่ามือเท่านั้น สะดวกแก่การเก็บซ่อนเอาไว้ที่ใต้แขนเสื้อ

“ไอ้หนู แกจะได้ยินเสียงหัวใจของแกที่ถูกฉันแทงทะลุเดี๋ยวนี้” พี่ใหญ่แสยะยิ้ม พลางสลัดแขนอยู่สักพัก ก่อนที่มีดใบหลิวมีดใบหลิวในมือจะมุ่งตรงไปทางลู่เสี้ยงหยาง

แควก!

เพราะความเร็วที่ว่องไว เสมือนกับว่าอากาศถูกกรีดจนแยกออก ส่งเสียงที่แสบแก้วหูขึ้น

หลังจากนั้น

เพียงแค่ชั่วพริบตา มีดใบหลิวมีดใบหลิวจ่ออยู่ตรงหน้าลู่เสี้ยงหยาง กำลังจะแทงเข้าสู่กลางอก

หืม?

รูม่านตาของลู่เสี้ยงหยางขยายออก มีดใบหลิวมีดใบหลิวค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ในลูกตา แต่เขากลับยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าไม่แยแสมีดใบหลิวมีดใบหลิวตรงหน้า

เมื่อเห็นดังนั้น พี่ใหญ่หัวเราะอย่างได้ใจ ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมอำมหิต

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีโอกาสในการหลบหลีกอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็รอให้หัวใจของเขาถูกแทงทะลุเสียแล้วกัน

“หือหือ” เย่สวนเองก็คิดว่าลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางหลีกหนีมีดใบหลิวมีดใบหลิวไปได้ เธอร้องไห้ออกมา อย่างหนักปานขาดใจ น้ำตานองไปทั่วหน้า

ท้ายที่สุดเธอไม่ต้องการที่จะเห็นภาพที่ลู่เสี้ยงหยางถูกฆ่าจนเลือดนอง จึงหลับตาแน่น

เคร้ง!

สิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นในตอนนี้เอง ใบมีดใบหลิวมีดใบหลิวที่มุ่งไปยังอกของลู่เสี้ยงหยาง หยุดชะงัก ไม่สามารถแทงไปข้างหน้าได้

เสมือนกับว่ากรีดแทงหินก้อนใหญ่ และติดแหง็กอยู่อย่างนั้น!

อันที่จริง ในตอนนี้ใบมีดใบหลิวมีดใบหลิวถูกสองนิ้วของลู่เสี้ยงหยางหนีบเอาไว้

แม่งเอ๊ย! เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

พี่ใหญ่ดวงตาแทบถลนออกมา น่ากลัวเกินไปแล้ว ยังเป็นคนอยู่อีกไหม?

“ไม่ เป็นไปได้ยังไง?”

“บัดซบ แย่แล้ว พี่ใหญ่หลบเร็วเข้า”

น้องรองและน้องสามประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน

ฮะ!

ทันทีที่จบประโยค ลู่เสี้ยงหยางลอยขึ้นเหนืออากาศ ฝีเท้าเหยียบข้ามผ่านพี่ใหญ่

วิ้ง!

ชั่วพริบตา นายคนโตสุดรู้สึกราวถูกพลังอันมหาศาลหล่นทับ ราวกับน้ำตกที่มองไม่เห็นเทลงบนตัวของเขา ทำให้กระดูกทุกส่วนในร่างส่งเสียงดังกรอบแกรบ ก่อนจะทนรับแรงกระแทกไม่ไหวล้มลง

บัดซบ!

พี่คนโตหนังตากระตุกอย่างบ้าคลั่ง หากฝีเท้านี้เหยียบลงที่ร่างของเขา จะเป็นยังไง? ไม่ตายก็คงจะบาดเจ็บสาหัส

ถอย!

พี่คนโตไม่ลังเลแต่อย่างใด พลันขยับฝีเท้า ถอยไปข้างหลังด้วยความเร็วสูง จนร่างกายหลอมกลายเป็นเงาสายฟ้า

ตุ่บ!

ในเวลานี้เอง ฝีเท้าของลู่เสี้ยงหยางแตะลงกับพื้น

กระเบื้องที่แข็งแรงทนทาน ช่างบอบบางเมื่ออยู่ใต้ฝ่าเท้าของลู่เสี้ยงหยาง ดุจดั่งปูด้วยแผ่นขนมปัง

ทำให้เท้าของลู่เสี้ยงหยางจมอยู่ในพื้นคอนกรีต

“ให้ตาย เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้แข็งแกร่งถึงขนาดนี้?” เทพองครักษ์ทั้งสี่จ้องหน้ากันเลิ่กลั่ก ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“พี่ใหญ่ นี่…..เราไม่มีทางสู้ได้เลย ถอยดีไหม?” น้องสี่คลานลุกขึ้นจากพื้น เอ่ยถามด้วยความเสียใจ

พี่ใหญ่เผยสายตาอาฆาต พร้อมตอกกลับชัดถ้อยชัดคำ “ถอยบ้าอะไร! คืนนี้มันต้องตาย เราลุยพร้อมกัน ร่วมแรงช่วยกันทำให้มันตายไปซะ”

“ครับ พี่ใหญ่” เมื่อจบประโยคอันสั้น ทั้งสี่เล็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

เพราะนายสองและนายสามค่อนข้างถนัดในด้านความเร็ว เหตุนี้เขาจึงประชิดตัวลู่เสี้ยงหยางก่อน

ส่วนพี่ใหญ่และน้องสี่อยู่ด้านหลัง เพื่อมองหาโอกาสที่จะลอบทำร้ายลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตาไปทั่ว เพื่อพิจารณาสถานการณ์ ด้วยความฉาบเรียบนิ่งเฉย แม้ว่าทั้งสี่จะฝีมือดี แต่ก็เป็นแค่นักบู๊ระดับเจ็ดชั้นต้น ทางด้านระดับชั้นเขาก็กินขาดแล้ว

“หมัดสยบหิน” ตอนนี้เอง น้องสามส่งเสียงดังขึ้น กางมือออก ทำมือราวกับใบมีด มุ่งไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

“ฝ่ามือเงามาร” พี่รองเองจะตะโกนขึ้นอีกเสียง ฝ่ามือเงามาร มุ่งไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างดุเดือด

เมื่อเห็นการโจมตีที่พุ่งเข้ามายังตน ลู่เสี้ยงหยางยื่นแขนทั้งสองข้างออกไป จับมือทั้งสองคนเอาไว้อย่างเร็วแสงราวกับสายฟ้า

“โอ๊ย”

“โอ๊ย”

เสียงร้องอุทานอย่างเจ็บปวดแล่นออกมาจากพี่รองและน้องสาม

เมื่อสักครู่ที่ลู่เสี้ยงหยางจับมือทั้งสอง เขาออกแรงบีบ ทำให้มือทั้งสองแตกละเอียด

ภายใต้ความเจ็บปวด กล้ามเนื้อบนใบหน้าของทั้งสู่เบียดเสียดอยู่ที่จุดเดียว เหงื่อแตกพรากไปทั่วร่าง

“บัดซบ ไอ้เวรนี่! กูจะสู้กับมึงให้รู้แล้วรู้รอด” เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางทำร้ายพี่รองและพี่สามของตน นายสี่พุ่งเข้าไปยังลู่เสี้ยงหยางอย่างฉุดเอาไว้ไม่อยู่

หากแต่ทันทีที่เข้าประชิดตัวลู่เสี้ยงหยาง ไม่ทันที่จะมีโอกาสได้โจมตี ลู่เสี้ยงหยางก็ปล่อยหมัดออกไป ประทับลงที่อกเขา

ปัง!

ครั้งนี้ นายสี่ไม่ได้ลอยออกไป หากแต่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง

หากแต่ นาทีต่อไป ลูกตาของนายสี่พร่ามัว ร่างกายอ่อนยวบ ลงไปกองกับพื้นราวกับบะหมี่ ไม่ไหวนิ่ง

ลู่เสี้ยงหยางปล่อยกำลังทั้งหมดที่ดีกับหมัดเมื่อสักครู่ ทำให้อวัยวะภายในของนายสี่แหลกละเอียด!

นายสี่ เสียชีวิตลง!

อีกด้าน

เมื่อเห็นนายสี่ถูกฆ่า ทั้งสามหนังตากระตุกอย่างบ้าคลั่ง สูญเสียความกล้าแห่งการต่อสู้ ติดที่จะถอยทัพ

ลู่เสี้ยงหยางฆ่าน้องสี่ได้ ก็ฆ่าพวกเขาได้เช่นเดียวกัน

หานหยุนเองก็เหงื่อแตกพรากเช่นเดียวกัน สั่นเทาไปทั่วร่าง ติดที่จะถอยทัพเช่นเดียวกัน

แต่ในตอนนี้เอง เสียงของหานจิ่วโจวดังส่งผ่านมาจากหน้าจอ “วันนี้หากลู่เสี้ยงหยางไม่ตาย ก็เป็นพวกแกที่ต้องตาย”

อะไรนะ?

เมื่อลั่นวาจาออกมาเช่นนั้น ทุกคนต่างไม่กล้าคิดหนีอีก

พวกเขาเข้าใจความหมายประโยคเมื่อสักครู่ของหานจิ่วโจวดี คืนนี้หากพวกเขาไม่ฆ่าลู่เสี้ยงหยางซะ ตระกูลหานก็จะฆ่าพวกเขาแทน!

“น้องรอง น้องสาม ไปดักมันเอาไว้” สถานการณ์ตรงหน้านายคนโตสุดได้แต่กัดฟันออกคำสั่ง

“ได้เลย พี่ใหญ่” นายสองและนายสามได้แต่กัดฟันพุ่งเข่าไปยังลู่เสี้ยงหยาง

ส่วนคนที่ออกคำสั่ง เคลื่อนไปอยู่ข้างหานหยุนด้วยความเร็วแสง พร้อมกับโซ่เหล็กที่เพิ่มเข้ามาในมือ ถูกสลัดออกรัดตัวเย่สวนเอาไว้ พร้อมออกแรงกระตุก ร่างของเย่สวนลอยออกมาเร็ว ตกอยู่ที่รถกระบะที่จอดอยู่อีกทาง

“คุณชาย เราไปกันเถอะ” นายคนโตคำรามเสียงแผ่ว พร้อมกับโยนหานหยุนไปไว้บนรถด้วยเช่นเดียวกัน ก่อนที่ตัวเขาจะมุ่งเข้าไปที่รถด้วยความเร็วแสงราวกับสายฟ้า

รถกระบะส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้าย ราวกับดาบกระบี่ แล่นออกไปสู่ภายนอกโรงงาน

แม้ว่าจะมีคำสั่งของหานจิ่วโจว แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะสู้ตายกับลู่เสี้ยงหยางเช่นเดียวกัน

ขอเพียงแค่เขาพาหานหยุนกลับไปอย่างปลอดภัย ผู้นำตระกูลอาจจะไว้ชีวิตเขาก็ได้