หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 383 ยาทะลุแดน

บทที่ 383 ยาทะลุแดน

อะไรนะ? ยาล้างกระดูกเป็นเศษขยะ?

สิ่งที่ตามมากับคำพูดนี้ของลู่เสี้ยงหยาง คือเกือบทุกคนในห้องส่วนตัวต่างมองตากันไปมาโดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงและนึกสงสัยว่าหูของพวกเขาคงฟังผิดไป

ยาล้างกระดูกถูกประมูลที่ภายนอกไม่ว่าเม็ดใดก็ตามล้วนมีราคาถึงหนึ่งพันล้าน แต่ในปากของลู่เสี้ยงหยางกลับกลายเป็นเศษขยะ

เชร็ดแม่ง ถ้าคำพูดนี้ออกมาจากปากมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ นั่นก็ยังอยู่ในระดับที่น่าเชื่อ แต่มันดันพูดออกมาจากปากของลูกเขยแต่งคนบ้านคนนี้ซะงั้น

ดูเหมือนว่า คนๆนี้จะเป็นพวกองุ่นเปรี้ยว ในใจแสนจะบิดเบี้ยวจริงๆ

ชั่วขณะนั้นฉินหยุนเฟยโกรธมากจนหน้าเขียว เขากระโดดขึ้นมาจากโซฟาแล้วชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วด่าว่า : “ลู่เสี้ยงหยาง แม่เมิงมันดอกทอง มึงเลยเป็นสวะเกาะผู้หญิงกินแบบนี้ ถึงแกขายยาล้างกระดูกใครก็ซื้อไม่ลง แล้วมีสิทธิ์อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์ยาล้างกระดูกของกู?”

หวังเจี้ยนกล่าวว่า : “ขยะยังไงก็เป็นขยะ ไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีประโยชน์อะไรมากน้อยแค่ไหน พี่หยุนเฟย ทำไมคุณต้องมาทะเลาะกับคนที่ต่ำกว่าอย่างเขาด้วยล่ะ ในโลกของคนโง่ เขาทำได้แค่ใช้วิธีโง่ๆดึงคุณให้ลงไปอยู่ระดับเดียวกันเท่านั้น จากนั้นก็จะใช้วิธีการของพวกหน้าโง่เอาชนะคุณ”

เดิมทีจูหยู่เจินก็ไม่คิดที่จะโกรธ แต่สีหน้าท่าทางของลู่เสี้ยงหยางนั้นน่าขยะแขยงจริงๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นผู้ชายคนที่เกาะผู้หญิงกิน แล้วก็ยังชอบทำตัวเด่นไปทุกที่จนทำให้คนอื่นรู้สึกรำคาญ

เธอจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางทันทีแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ก่อนที่ฉันจะโกรธถึงขีดสุด คุณควรขอโทษฉินหยุนเฟยจะดีกว่า”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ผมพูดความจริง ทำไมต้องขอโทษด้วย?”

เสียงพูดยังไม่ทันจะจบลง เขาก็หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว

ยาเม็ดนี้มีขนาดเท่าหัวแม่มือ เป็นสีทองเรืองรองทั่วทั้งเม็ดและมีเส้นริ้วทั้งแนวตั้งและแนวขวางถัดกถอสอดประสานหลายเส้น มองดูจากระยะไกลแล้ว เหมือนลูกปัดทองแกะสลักเม็ดหนึ่งวางอยู่ใจกลางฝ่ามือของลู่เสี้ยงหยาง ตามมาด้วยกลิ่นหอมเข้มข้นฟุ้งกระจายออกมา

นี่มัน? ของบ้าอะไรกัน?

หลายคนที่เพิ่งจะได้เห็นเม็ดยาสีทองนี้ล้วนแต่มีสีหน้าตะลึงงัน ดูเหมือนว่าในตำรากลั่นยาไม่เคยมีการแนะนำเม็ดยาสีทองชนิดนี้มาก่อน

ฮ่าๆ ไอ้หมอนี่คงไม่คิดจะหยิบยาที่ไม่มีใครรู้จักชื่อมาเอาชนะยาล้างกระดูกของฉินหยุนเฟยหรอกนะ ฮ่าๆ ปัญญาอ่อนจริงๆเลย

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลานี้เอง ดวงตาของจูหยู่เจินได้หรี่แคบลงไปในทันใด แม้แต่ร่างบอบบางก็สั่นไหวเล็กน้อยแล้วกลืนน้ำลายลงไปหนึ่งอึกก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจมากว่า : “นี่…นี่มันคือยาทะลุแดน?!”

ยาทะลุแดน พอรู้ชื่อก็เข้าใจความหมายได้เลยว่ามันเป็นยาที่สามารถทำลายอุปสรรคของนักบู๊ได้

เป็นที่ทราบกันดีว่า ทุกครั้งที่นักบู๊ฝ่าด้านได้ก็ต้องการเข้าสู่ระดับถัดไปและทุกคนจะต้องเผชิญหน้ากับกำแพงอุปสรรค หากต้องการฝ่าฟันอุปสรรคนี้ไปให้ได้มีเพียงอัจฉริยะระดับสุดยอดเท่านั้นถึงจะทำได้

นักบู๊ที่ยังขาดคุณสมบัติทำได้เพียงแค่ใช้ยาช่วย

และยาทะลุแดนนี้ สามารถช่วยนักบู๊ทำลายกำแพงได้

ปัจจุบันนี้เป็นโลกของเศรษฐกิจและเทคโนโลยี นักบู๊ค่อนข้างหาได้ยากแล้ว และปรมาจารย์ฝึกยามีจำนวนน้อยนิดยิ่งกว่า

บวกกับหนึ่งร้อยปีก่อน ประเทศจีนสับสนวุ่นวาย นำไปสู่การกวาดล้างนักปรุงยา ดังนั้นใบทำยาจำนวนมากก็สูญหายไปด้วย

หนึ่งในนั้นคือใบทำยาของยาทะลุแดนที่สาบสูญไปด้วยเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ นักปรุงยาในปัจจุบันจึงไม่รู้เลยว่าจะปรุงยาทะลุแดนได้อย่างไร

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะบอกว่า หากปัจจุบันนี้ต้องการพบยาทะลุแดนจะต้องเป็นสิ่งที่ตกทอดมาตั้งแต่หนึ่งร้อยปีก่อน พบเจอได้ต้องเป็นพรหมลิขิตจริงๆ

ฉะนั้นแล้วจึงแสดงให้เห็นว่ามันล้ำค่าเพียงใด

ภายใต้เหตุบังเอิญที่ประจวบเหมาะลู่เสี้ยงหยางเคยได้รับหนังสือแปลกๆชื่อหนังสือจักรพรรดิเซียน ด้านในเป็นบันทึกวิธีกลั่นยาทะลุแดน

ยาทะลุแดนที่อยู่ในมือของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ คือยาที่เขากลั่นออกมานี่เอง เดิมทียาที่ล้ำค่าขนาดนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมอบให้กับหญิงชรา จูหยู่เจิน แต่ว่าคืนนี้ไอ้คนหน้าโง่ฉินหยุนเฟยตอแหลมาโดยตลอด สิ่งนี้มันทำให้เขาทนดูต่อไปไม่ไหวจึงเตรียมจะกดขี่ความเย่อหยิ่งผยอง ดังนั้นเขาจึงเอายาทะลุแดนออกมาโดยไม่ลังเล

อะไรนะ? ยาทะลุแดน?

และเมื่อได้ยินคำพูดของจูหยู่เจินแล้ว เกือบทุกคนตกใจมากจนขากรรไกรแทบหลุด ไม่เคยกินหมูมาก่อนไม่ได้แสดงว่าไม่เคยเห็นหมูวิ่ง ชื่ออันยิ่งใหญ่ของยาทะลุแดน พวกเขาเคยได้ยินชื่อมาแล้ว ท้ายที่สุดแม้แต่นักบู๊ระดับเก้าก็ยังใจเต้นกับยามหัศจรรย์นี้

ถ้าหากต้องการจะอธิบายถึงมูลค่าของยาทะลุแดน กลัวว่าจะใช้คำเพียงสี่คำ ล้ำค่าควรเมือง

แต่ว่าของที่มีค่าเช่นนี้จะมาปรากฏอยู่ในมือของลูกเขยแต่งเข้าบ้านได้อย่างไร?

“แม่งเอ๊ย นี่ฉันต้องฝันไปแน่ๆ” ใบหน้าของฉินหยุนเฟยเป็นสีดำสนิท แน่นอนว่ายาล้างกระดูกของเขานั้นมีค่า แต่มันไม่ใช่ยาที่สืบทอดต่อๆกันมา ปรมาจารย์ฝึกยาระดับสามอันดับต้นๆหรือว่าปรมาจารย์ฝึกยาระดับสามขึ้นไปก็สามารถกลั่นได้ และขอเพียงแค่จ่ายเงินในราคาสูงก็สามารถซื้อได้แล้ว

แต่ว่ายาทะลุแดนนั้นต่างออกไป ยาทะลุแดนมีราคาแต่ไม่มีตลาด ถ้าหากคุณมียาทะลุแดนอยู่ในมือ แม้แต่จะคบหานักบู๊ระดับเก้าเป็นเพื่อนก็สามารถทำได้

นักบู๊ระดับเก้า ที่ไม่รู้ว่าเป็นคนเช่นไร

นักบู๊ระดับเก้าเป็นนักบู๊ที่แข็งแกร่งที่สุดภายใต้ปรมาจารย์ เป็นบุคคลที่ยืนสูงตระหง่านอยู่บนยอดสูงสุดในโลกของการต่อสู้ แม้แต่ภายในห้าลัทธิใหญ่ก็ยังเป็นผู้ปกป้องรักษาศาสนาพุทธและเป็นผู้อาวุโสด้วย

“เชี่ยเอ๊ย เป็นอย่างนี้ได้ยังไง” หวังเจี้ยนและไป๋หมิ่นหมิ่นพวกเขาเหล่านี้ได้แต่มองหน้ากันไปมา สีหน้าแสดงออกถึงความสยองขวัญอย่างมากราวกับเจอผีตอนกลางวันแสกๆ

“ฮ่าๆ พี่หยางนี่เจ๋งโคตรๆเลย” เซียวมู่ไป๋และจางสู้ประหลาดใจจนอ้าปากค้าง

ฟ้านเจาจ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางและเริ่มเกิดความสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“นี่มัน…” ลมหายใจของกงหยู่หนิงถี่รัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ภายในใจเริ่มมีลมพายุอันบ้าคลั่งและคลื่นลูกโตปรากฏขึ้น

คิดไม่ถึงเลยว่า ยาที่หายสาบสูญไปเกือบร้อยปีกลับมาปรากฏอยู่ในมือของของลู่เสี้ยงหยางจริงๆ

หุ!

จูหยู่เจินที่ยังตกอยู่ในอาการช๊อคสูดหายใจเข้ายาวๆ หน้าอกที่โค้งนูนขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เธอยังติดอยู่ในขอบเขตของนักบู๊ระดับแปด แต่ถ้าหากได้ยาทะลุแดนจริงๆแล้วล่ะก็เธอสามารถก้าวเข้าไปอยู่ตำแหน่งนักบู๊ระดับเก้าได้อย่างแน่นอน

ในเวลานั้น เธอก็จะเป็นสุดยอดฝีมือที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดในโลกของนักบู๊

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้ว ขาของจูหยู่เจินก็ตื่นเต้นจนอ่อนยวบและมองไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

แต่ว่าในช่วงเวลานี้ลู่เสี้ยงหยางยังไม่ได้มอบยาทะลุแดนให้กับจูหยู่เจิน และได้ยิ้มกริ่มใส่ฉินหยุนเฟยพร้อมกับพูดว่า : “ตอนนี้ ฉันพูดว่ายาล้างกระดูกของนายคือขยะ นายยังมีความเห็นอะไรอยู่ไหม?”

“…” ฉินหยุนเฟยหน้าแดงด้วยความอับอาย แม้แต่จะมองยังไม่กล้าจะมองลู่เสี้ยงหยางสักแวบเดียว เขาก้มหน้าลงอย่างหมดไร้ซึ่งความหวัง อยากจะหารูเมื่อมุดเข้าไปจนแทบไม่ไหว

ยาล้างกระดูกเทียบกับยาทะลุแดนแล้ว สิ่งนั้นคือขยะจริงๆ

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางกวาดสายตามองคนอื่นๆ แต่ไม่ว่าจะมองไปที่ใด ทุกคนต่างก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้า ใบหน้าปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกคนตบปากอย่างรุนแรงหลายที

ในตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางมีจิตใจที่เร่าร้อนฮึกเหิมและกระตือรือร้นอย่างมาก

ท้ายที่สุดแล้ว ในเวลาต่อมา ภายใต้ความปรารถนาของจูหยู่เจิน ลู่เสี้ยงหยางก็มาอยู่ข้างๆและมอบยาทะลุแดนให้กับเธอ

“อาจารย์ครับ นี่คือของขวัญวันเกิดที่ผมมอบให้คุณครับ”

ตึกตัก!

ตึกตัก!

จูหยู่เจินกลืนน้ำลายหลายครั้งติดต่อกัน และรับยาทะลุแดนด้วยความสั่นเทาพร้อมกับตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้ออกมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ยาเม็ดเล็กๆ แต่ภายในชั่วพริบตาก็ราวกับว่าหนักเป็นหมื่นกิโล จนเธอเกือบจะถือไม่ไหว

ท่ามกลางอาการช๊อคของทุกคน ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่อยู่ในห้องส่วนตัวอีกต่อไป เขาก้าวยาวๆเดินออกไปแล้ว

แต่พอเขาไปได้ไม่นาน ทันใดนั้นหวังเจี้ยงก็นึกอะไรออกบางอย่าง เขากระโดดลุกขึ้นพูดว่า : “อาจารย์ครับ ยาทะลุแดนต้องเป็นของปลอมอย่างแน่นอน”