หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 38 ย่า

บทที่ 38 ย่า

พอได้ยินเช่นนี้ หยางหลินและเฉินเสว่หลันต่างก็ไม่พอใจขึ้นมา

“หยางชาว คุณต้องคิดดีดีนะ เขาทำกับคุณยังไง คุณจะมาใจกว้างกับเขาได้ยังไง “

“ใช่แล้ว หยางชาว ยังไงก็ต้องให้คนในครอบครัวเราจัดการเขาสักหน่อย “

“ฉันบอกให้ปล่อยเขาไป “ หยางชาวตะโกนไปทาง หยางหลินและเฉินเสว่หลันทันที

ทั้งสองไม่เคยเห็นหยางชาวมีปฏิกิริยาที่โกรธเช่นนี้ จึงต้องเก็บอาการและไม่พูดอะไรต่อ

ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ ว่าเขาออกจากตระกูลหยางด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่พึ่งออกมาได้ไม่นาน น้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

ไม่ว่าคนในตระกูลหยางคนไหนจะสงสัยเขา เขาก็ไม่คิดมาก แต่หยางชาวสงสัยเขา เขารับไม่ได้

ที่ผ่านมาหยางชาวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา แม้แต่หยางชาวยังไม่เชื่อใจเขาแล้ว

……

ในเวลาเดียวกัน ลานใหญ่ตระกูลจาง ในห้องจางยูนเหา

เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาในตอนนี้ เพลิดเพลินกับการนวดจากสาวสวยอย่างสบาย โดยไม่นาน ผู้ชายสวมหมวกแก๊ปก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

“คุณชายมีข่าวรายงาน “ ชายสวมหมวกแก๊ปพูดกับจางยูนเหา

จางยูนเหาลืมตาขึ้น ส่ายมือ ให้สาวสวยที่นวดให้เขาออกไป แล้วปิดประตูลง

“พูดมาสิ ข่าวอะไร หวังว่าจะเป็นข่าวดี “จางยูนเหามองชายสวมหมวกแก๊ป

ชายสวมหมวกแก๊ปหัวเราะแล้วพูด : “ ต้องเป็นข่าวดีอยู่แล้ว คุณหนูเย่สวนรู้เรื่องนี้แล้ว และได้ถามลู่เสี้ยงหยางที่ไร้ประโยชน์คนนั้นด้วยตัวของเธอเองแล้ว จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไปที่ตระกูลหยาง เพื่อจะไปหาความจริง แต่คนในตระกูลหยางไม่มีใครเชื่อเขา แม้แต่เพื่อนลูกพี่ลูกน้องที่ดีของเขายังตัดสินว่าเขาเป็นคนทำ หึหึ ตอนนี้ถึงเขาจะมีปากเป็นร้อยก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว “

“ดีดีดี ถ้างั้นดูท่าแล้ว ไม่นานเย่สวนก็ต้องหย่ากับไอ่คนไร้ค่านั้น “ จางยูนเหายิ้มอย่างมืดมน “เย่สวนเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉัน “

“เรื่องนี้คุณจัดการได้ดีมาก ฉันจะทำให้ลู่เสี้ยงหยางถอดตัวไม่ได้ ! “

“ให้เขารู้ผลที่เล่นกับฉัน ! “

……

หลังจากลู่เสี้ยงหยางออกจากตระกูลหยาง รู้แค่ว่าหัวสมองตัวเองยุ่งไปหมด เขาเดินไปตามถนนอย่างไร้กลไกและเขาไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานแค่ไหน เขาเดินมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง

บนสะพานหินลู่เสี้ยงหยางหยุดและจ้องมองไปที่น้ำใต้สะพานหินอย่างว่างเปล่า

ไม่นาน มือถือก็ดังขึ้น เขาควักออกมาเป็นสายที่เย่สวนโทรมา

ลู่เสี้ยงหยางลังเลเล็กน้อย แล้วกดรับสาย

“เป็นยังไงบ้าง ?ลู่เสี้ยงหยาง เรื่องเป็นยังไงบ้าง ? ข่าวบนอินเทอร์เน็ตพวกนั้นเป็นเรื่องจริงไหม ? “เย่สวนถามคำถามสารพัดอย่างแรก มองออก ว่าเธอแคร์เรื่องนี้มาก

“ต้องไม่จริงอยู่แล้ว ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ หรือว่าแม้แต่เธอยังไม่เชื่อฉัน ? “ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเฉยชา

“ฉันเชื่อคุณอยู่แล้ว แต่คุณต้องให้ฉันเห็นหลักฐานก่อนสิ “ เย่สวนพูด

ลู่เสี้ยงหยางเงียบไปทันที เขาไม่มีหลักฐานอะไรทั้งนั้น จะทำให้เย่สวนเชื่อเขาได้ยังไง ?

“พูดมาเถอะ ฉันฟังอยู่ “เย่สวนเปิดปากพูดด้วยความเย็นชา อารมณ์ก็เย็นชาขึ้นมาก

“หลักฐาน บนมือฉันยังไม่มี แต่ให้เวลาฉันอีกไม่กี่วัน ฉันจะทำให้เธอเห็นความจริง “ ลู่เสี้ยงหยางสูดหายใจเบาเบา และค่อยค่อยพูดออกมา

“งั้นได้ ฉันให้เวลาคุณหนึ่งสัปดาห์ ภายในหนึ่งสัปดาห์ ถ้าคุณยังไม่มีหลักฐานให้ฉันเชื่อคุณ พวกฉันหย่ากันเถอะ”เย่สวนวางสายทันที