หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 374 จะโกหกต่อไปยังไง

บทที่ 374 จะโกหกต่อไปยังไง

อะไรนะ? ลู่เสี้ยงหยางก็ซื้อบ้านพักตากอากาศเหมือนกันเหรอ?!

สายตาของทุกคนตกอยู่ที่ลู่เสี้ยงหยาง ตามประโยคที่หลุด ออก

ทุกคนนิ่งอึ้งไปเสี้ยววินาที ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง จับต้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางเสมือนกับคนที่สติฟั่นเฟือน

ให้ตาย!

ก็แค่ไอ้หน้าละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกินมันช่างกล้า บอกว่าเขาซื้อบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง ไอ้หมอนี่ฝันอยู่หรือเปล่า

ถาวยู่หัวเราะอย่างเยาะเย้ย หันไปทางเย่สวน “สามีที่ไร้ประโยชน์ของเธอคงยังไม่ตื่นใช่ไหม?”

หม่าเหวินเอ่ยอย่างเหยียดหยาม “แกเป็นเขยย้ายข้าวของตระกูลเย่ แม่ว่าจะได้เงินค่าขนม1500ต่อเดือน เก็บออมมาหลายปี ก็แค่หลายแสน จะไปพอได้ยังไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ทุกคนต่างหัวเราะออกมาเสียงดัง ไอ้หมอนี่ตลกชะมัด คนอย่างมัน ยังกล้าโอ้อวดบอกว่าตนซื้อบ้านพักตากอากาศ

เย่สวนกระตุกแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยาง “นายอย่าพูดพล่อยๆ” ลู่เสี้ยงหยางอยู่กับเธอตลอดเวลา เขาได้ซื้อบ้านพักตากอากาศหรือไม่ เธอรู้ดีที่สุด ลู่เสี้ยงหยางคงพูดไปอย่างนั้น แค่อยากที่จะแสดงจุดยืนเท่านั้น น่าเสียดายที่เขาใช้ผิดวิธี ตอนนี้มีแต่จะนำมาด้วยการเหยียดหยามแดกดันที่มากกว่าเก่า

หลิวจิ้งเองก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความไม่พอใจเช่นเดียวกัน จะคุยโวโอ้อวดอะไรกัน? แกเป็นลูกเขยของตระกูลเย่มาตั้งหลายปี ไม่เห็นว่าแกจะมีผลงานอะไรเลยสักอย่างเดียว

คุณป้าสวมแว่นหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับเอ่ยกึ่งยิ้มไม่ยิ้ม “บนโลกนี้ ลูกเขยเยอะแยะไป แต่ไม่ใช่ลูกเขยทุกคนที่จะดีเหมือนหม่าเหวิน ที่สามารถซื้อบ้านพักตากอากาศให้กับแม่ยายได้”

เหอตงเหมยได้ใจเป็นอย่างมาก หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “แกมีใจที่กตัญญูต่อแม่ยายก็พอแล้ว อย่าเทียบกับหม่าเหวินของเราเลย ไม่อย่างนั้น แกจะแพ้อย่างราบคาบ รู้สึกตนเองไร้ประโยชน์”

ล้อเล่นอะไรกัน ลูกเขยที่ดีของตน ให้ของขวัญที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยาง เอาอะไรทาเทียบชั้นลูกเขยของตน?

คุณลุงคนหนึ่งจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “ลู่เสี้ยงหยาง ไม่ใช่ว่าคนแก่อย่างฉันดูถูกแก แต่ความสามารถของแก แม้แต่ห้องน้ำยังไม่มีปัญญาซื้อเลย อย่าว่าแต่บ้านพักตากอากาศเลย หากอยากมีตัวตน ไม่ใช่ว่าจะเพิ่งพาปากอย่างเดียวก็พอแล้ว”

เมื่อได้ยินประโยคเหยียดหยามอย่างต่อเนื่อง ลู่เสี้ยงไร้ไม่โกรธแค้นแต่อย่างใด เขาเพียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ผมมีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศหรือไม่ ทุกคนไม่มีสิทธิ์ในการตัดสิน”

ดูทีท่าคุยโวนั่น เหอตงเหมยสายตาเป็นประกาย “ใครๆ ก็พูดได้ ไหนล่ะหลักฐาน ตอนนี้แกพูดดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ หากแกนับถือในตัวลุงๆ ป้าๆ อย่างเรา แกก็แจกการ์ดเชิญให้กับเราซะสิ ถึงตอนนั้น พวกเราจะไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของแกบ้าง คึกคักหน่อย จะได้เป็นมงคล”

ฮ่าฮ่า ไอ้หมอนี่ชอบสร้างภาพนักไม่ใช่หรือไง? ถ้างั้นก็แหกหน้ามันซะ ดูสิว่าถึงตอนนั้นเขาจะทำยังไง

ทุกคนต่างจับตามองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาที่ต้องการเล่นตลก ไอ้หมอนี่เพิ่งคุยเอาไว้ใหญ่โต เขาเองก็ซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ให้มันเอาออกมาดูซะ

ฮ่าฮ่า ถึงเวลาหากเอาออกมาไม่ได้ ก็จะได้แดกดันเขาอีกรอง ฮ่าฮ่า สนุกชะมัด

“งั้นก็ได้ ผมก็คิดเอาไว้อย่างนั้นเหมือนกัน ผมก็กำลังตัดสินใจ เชื้อเชิญทุกคนในที่นี้ไปเยี่ยมชมที่บ้านพักตากอากาศของผมบ้าง” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เฮ้อ!

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ทุกคนต่างส่ายหน้า ไอ้เขยแต่งเข้านี่ไม่กลัวตายเอาเสียเลย คิดจะพูดอะไรก็พูด

เย่สวนนิ่งอึ้งไปกับการกระทำของลู่เสี้ยงหยาง หรือว่าเขาซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงๆ?

หลิวจิ้งตระหนกตื่นตูม โรคเก่าของลู่เสี้ยงหยางกำเริบขึ้นเป็นแน่ อวดดี เธอตื่นตูมทำอะไรไม่ถูก หากคนพวกนี้เอาจริงขึ้นมา จะไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของลู่เสี้ยงหยางละก็ คงได้ขายขี้หน้าแย่

“ฮ่าฮ่าฮ่า” หลายคนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ระเบิดหัวเราะออกมา

เขยแต่งเข้าคนนี้น่าสนใจ ที่ยื่นใบหน้าเข้ามาให้คนอื่นตบ

เหอตงเหมยลุกขึ้นยืน หันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “ถ้างั้นเอาเป็นวันนี้แล้วกัน เราจะไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศ ที่แกซื้อเอาไว้แล้วกัน”

เธอไม่มีทางเชื่อ คนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างลู่เสี้ยงหยางจะมีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศ

และแน่นอนต่อให้ลู่เสี้ยงหยางโชคดี ซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงๆ ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัว ยังไงซะเธอก็มั่นใจ ว่าบ้านพักตากอากาศของลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางหรูหราไปกว่าหลังนี้ของเธอแน่นอน

“ใช่แล้ว พี่ตงเหมยพูดถูก วันหน้าไม่สู้วันนี้ วันนี้เราจะต้องไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของแกให้ได้” ทุกคนต่างเห็นด้วย พร้อมกับสีหน้าดูถูก ต้องการเห็นลู่เสี้ยงหยางขายขี้หน้า

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ “ถ้ากันก็ไปกันเลย”

จบคำเขาหันหลัง เพื่อนำทางให้กับทุกคน

เย่สวนยังคงไม่เข้าใจ ลู่เสี้ยงหยางซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงๆ หรือ เธอรั้งแขนของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ “วันนี้ เรามาเป็นแขกบ้านคุณป้าตงเหมย แล้วนี่เราจะไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของนายอีก ได้ซะที่ไหนกัน”

เธอตัดสินใจที่จะคลำถูให้ผ่านวันนี้ไปให้ได้ก่อน กลับถึงบ้านค่อยถามลู่เสี้ยงหยางอีกที ว่าเขาซื้อเอาไว้จริงหรือไม่ หากไม่ได้ซื้อ ก็ต้องหาเช่าหลังหนึ่งเพื่อให้คำหลอกลวงผ่านไปได้ด้วยดี

ตอนนี้ในตัวเธอมีเงินไม่มากพอ ไม่สามารถซื้อบ้านพักตากอากาศได้อยู่แล้ว

หลิวจิ้งเศร้าโศก และเสียใจ เธอผิดเองที่นำเงินเก็บออมของที่บ้านแพ้กานพนันจนหมด ไม่เช่นนั้น ก็คงไม่อนาถถึงเพียงนี้

เมื่อเห็นทีท่าไร้ความเชื่อมั่นของเย่สวน ทุกคนตัดสินว่าลู่เสี้ยงหยางหลอกลวงทันที จึงเอะอะเสียงดัง ยังไงซะสันนี้ทุกคนก็จะต้องไปเยี่ยมชมบ้านพักตากอากาศของลู่เสี้ยงหยางให้ได้

“ฮ่าฮ่า ไอ้งั่งนี่ รอหน้าแหกก็แล้วกัน” ถาวยู่ได้ใจ ลู่เสี้ยงหยางหน้าแหก ก็เท่ากับเย่สวนหน้าแหกไปด้วย เธอชอบดูเวลาที่เย่สวนหน้าแหกเป็นที่สุด

“ให้ตาย ไอ้งั่ง หากหูต้องมาถึงจุดนี้ กูกระโดดคอห่านตายไปซะดีกว่า” หม่าเหวินเหยียดหยาม แต่ในใจกลับโกรธแค้นอย่างมาก เรื่องอะไรที่คนไร้ประโยชน์อย่างลู่เสี้ยงหยาง ถึงได้มีภรรยาที่สวยสง่าอย่างเย่สวน

ส่วนผู้ชายที่เพอร์เฟคอย่างเขา ถึงได้มีภรรยาอย่างถาวยู่ อันที่จริงถาวยู่ก็ถือว่าใช้ได้ รูปร่างดี แต่ถ้าหากเทียบกับคนสวยระดับเย่สวน เธอแพ้ราบคาบ

ลู่เสี้ยงหยางรู้ดีว่าเย่สวนเป็นกังวล เขาตบมือของเย่สวนเบาๆ “เชื่อผม”

จบคำเขาจูงมือเย่สวนออกจากบ้านทันที

ทุกคนต่างสบตากันกับสิ่งที่เกิดขึ้น อะไรกัน รู้สึกผิดปกติ ไอ้เขยแต่งเข้านี่ทำไมถึงมีความเชื่อมั่นขนาดนั้น หรือว่าเขาซื้อเอาไว้จริงหรือ?

แม้ว่าจะสงสัย แต่ทุกคนก็ยังคงลุกออกจากโซฟา เดินตามลู่เสี้ยงหยางไป

ระหว่างนั้น หลิวจิ้งเองก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน หรือว่าวันนี้ ลู่เสี้ยงหยางจะแสดงผลงานเพื่อครอบครัวเขาจริงหรือ?

ไม่นาน ลู่เสี้ยวหยางและเย่สวน พร้อมกับหลิวจิ้งขึ้นไปบนรถ ครั้งนี้ ลู่เสี้ยงหยางทำหน้าที่โชเฟอร์ เขาสตาร์ทเครื่องอย่างไม่ลังเล ตามมาติดๆ ด้วยหม่าเหวิน และคุณป้าสวมแว่นกับคนอื่นๆ ขึ้นมานั่งบนรถ ก่อนจะเคลื่อนออกจากที่

ในเวลานี้เอง เหอตงเหมยลังเล หันไปทางหม่าเหวิน “เสี่ยวเหวิน หรือว่าเขยแต่งเข้านี่จะซื้อบ้านพักตากอากาศเอาไว้จริงๆ”

หม่าเหวินส่ายหน้า พร้อมกับเอ่ยอย่างไม่แยแส “แม่ครัว วางใจเถอะ ต่อให้ไอ้กระจอกนี่มีปัญญาซื้อจริงๆ ยังไงซะก็ต้องอยู่ชานเมือง หากเทียบกับหลังนี้ที่หลงซาน ยังห่างไกลกันมาก”