หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 366 บ้านพักหลงซานหมายเลข 888

บทที่ 366 บ้านพักหลงซานหมายเลข 888

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ด้านข้างฟังคำวิจารที่อวดดีของหวางเยว่อยู่ ไม่อาจฟังต่อได้แล้วจริงๆ ฉับพลันก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง

นี่มันช่าง ตลกเกินไปแล้ว

ชายชราหัวโล้นชายชราหัวล้าน อายุ50กว่าแล้วมั้ง? สามารถเป็นพ่อของหวางเยว่ได้เลย คิดไม่ถึงว่าเป็นสามีของหวางเยว่ ฮ่าๆ ทำให้คนตลกแทบตายแล้ว

"หือ? " อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของลู่เสี้ยงหยาง หวางเยว่และชายชราหัวล้านต่างหันหน้าไปมองทางเขา

ทันใดนั้นทั้งสองคนก็มีความงงงันเล็กน้อย ยังคิดว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหนกัน กล้าหัวเราะเยาะพวกเขา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นไอ้โง่คนหนึ่ง

รอยยิ้มบนหน้าของหวางเยว่หายไป มองที่จางถิงแล้วถามขึ้น "นี่คือแฟนที่เธอหาได้สินะ? "

จางถิงรีบส่ายหน้า พูดขึ้น "ไม่ใช่……"

แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็ถูกหวางเยว่ตัดบทแล้ว "จางถิง เธอปฏิเสธไปก็ไม่มีประโยชน์ นี่ก็คือความจริง คนจนอย่างเธอ ก็เพียงหาได้แค่คนจนคนหนึ่ง คนหล่อรวยใครจะมาชอบเธอล่ะ? "

คำพูดนี้พูดออกไป ความภูมิใจในตนเองของจางถิงก็ถูกกระทบอย่างรุนแรง น้ำตากลิ้งอยู่ในกระบอกตา เกือบจะน้อยใจจนร้องไห้ออกมา

เห็นท่าทางหมดทางเลือกของจางถิง หวางเยว่ก็ตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดขึ้นมา ฮ่าๆ ในที่สุดเธอก็เอานางแพศยาน้อยนี่มาเหยียบย่ำใต้ฝ่าเท้าได้แล้ว

แต่นี่มันยังไม่พอในไม่ช้า เธอก็หันไปทางลู่เสี้ยงหยางแล้วถามขึ้น "เด็กน้อย ฉันก็นับถือความกล้าหาญของแกนะ รู้อยู่ว่าจางถิงเป็นแค่คนจน แกยังกล้าหาเธอ ฮ่าๆ ฉันชี้ทางสว่างให้แกเอาไหม ไปเป็นชายขายบริการเถอะ ต่อไปก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้แล้ว ขอเพียงแค่แกปีนไปนอนบนเตียง เงินนั้นก็ไหลมาเร็วราวกับสายน้ำแล้ว"

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า พูดเสียงราบเรียบ "เกรงว่าจะทำให้เธอผิดหวังแล้ว เงินในสายตาของฉันก็เป็นเพียงแค่จำนวนตัวเลขเท่านั้น"

อะไรนะ?

ไอ้นี่ ไอ้หมอนี่มันช่างเสแสร้งจริงๆ

หวางเยว่ราวกับได้ฟังเรื่องตลกที่น่าหัวเราะที่สุด หัวเราะเสียงดังเอ่ยว่า "ฟังฝีปากแกมีความสามารถจริงๆ เช่นนั้นก็ซื้อบ้านที่นี่สักหลังให้จางถิงคนจนนี่เสียเลยสิ พอให้เธอออกไปโอ้อวดได้บ้าง"

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางได้พูดคำ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองก็พูดขึ้นมาแล้วว่า "ไอ้คนจนนี่ช่างมีความสามารถพูดจาไร้สาระ มาถึงอสังหาริมทรัพย์หลงซานของพวกเรา ก็เพียงแค่มากินฟรีดื่มฟรีเท่านั้น เขาซื้อบ้านพักที่นี่ไหวที่ไหนกัน"

พูดจบ บนหน้าทั้งสองก็เผยสีหน้าเอาอกเอาใจออกมา พูดประจบว่า "อยากจะซื้อบ้านพักที่นี่ ต้องเหมือนคุณทั้งสองที่เป็นคนมีเงิน"

หวางเยว่พอใจกับการประจบสอพลอเช่นนี้มาก ยิ้มกริ่มเอ่ยว่า "เป็นพวกนายที่มีสายตาดี วันนี้บ้านพักที่สามีฉันซื้อให้ฉัน เป็นบ้านพักหมายเลข88ในช่วงทำเลที่ดีที่สุดในเขตบ้านพักตากอากาศหลงซานของพวกนาย"

หา? บ้านพักหมายเลข88?!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย บ้านพักหมายเลข88 เป็นลักษณะบ้านขนาดใหญ่ ลักษณะการจัดรูปแบบการรับแสงสว่างดีเลิศ ดังนั้นจึงขายราคาสูงถึง80ล้าน

มีความสามารถซื้อบ้านพักที่แพงขนาดนี้ได้ เช่นนั้นจะต้องเป็นคนใหญ่คนโต

คิดมาถึงตรงนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนมองสีหน้าของชายชราหัวล้าน ยิ่งให้ความเคารพยิ่งขึ้น แทบจะแย่งกันเข้าไปเลียรองเท้าของเขา

ถัดมาชายชราหัวล้านมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ยิ้มกริ่มแล้วถามขึ้น "เด็กน้อย เป็นคนจนมีความภาคภูมิใจมากเลยสิ เมื่อครู่แกไม่ใช่พูดว่า จะซื้อบ้านที่นี่หรือ? นายซื้อหลังไหนล่ะ? "

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มน้อยๆ ตอบกลับ "บ้านพักหมายเลข888"

เอ๋!

คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนต่างงงงัน แต่ต่อมาก็หัวเราะเสียงดัง

ไอ้หมอนี่ยังกล้าโอ้อวด คนยืนพูดไม่ปวดเอวแค่คำพูดมันก็ง่าย

บ้านพักหมายเลข888 เป็นหลังที่หรูหราและยอดเยี่ยมที่สุดในเขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน มันถูกโอบล้อมไว้ในบริเวณศูนย์กลางที่สุดของเขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน เป็นหลังที่สร้างอยู่บนทะเลสาบ อีกทั้งทะเลสาบโดยรอบยังออกแบบทิวทัศน์ต้นไม้สีเขียวเป็นพิเศษเอาไว้มากมาย

ถ้าเกิดเข้าไปอาศัยในบ้านพักหมายเลข888จริง จะมีความรู้สึกที่เหมือนตัวเองอยู่ในสถานที่สวยงามตัดขาดจากโลกภายนอก

กล่าวกันว่าบ้านพักหลังนี้ราคาขายสูงเสียดฟ้าถึง 300 ล้าน และยังถูกเศรษฐีลึกลับคนหนึ่งซื้อไปนานแล้ว

ฮ่าๆ ตอนนี้ไอ้เด็กนี่ถึงกับยังพูดคุยโวโอ้อวดอย่างไม่อาย ที่เขาต้องการจะซื้อคือบ้านพักหมายเลข888 ได้โปรดเถอะ จะคุยโวโอ้อวดก็คิดก่อนสักนิด

หวางเยว่หัวเราะจนเหนื่อยหอบมองไปที่จางถิงแล้วพูดขึ้น "จางถิง แฟนเธอเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชหรือไง? คิดเพ้อฝันไปหมดแล้ว"

ใบหน้าจางถิงเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวม่วง ถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดขึ้น "นายหุบปาก ไม่ต้องพูด"

อย่างไรก็ตามหวางเยว่และชายชราหัวล้านต่างก็มองเขาเป็นแฟนของเธอแล้ว เช่นนั้นไม่ว่าลู่เสี้ยงหยางพูดอะไร ที่ขายหน้าก็คือตัวเอง ดังนั้นไม่สามารถให้เขาพูดต่อไปอีก

ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดคุยโวโอ้อวดเมื่อครู่ของลู่เสี้ยงหยางนั้น เธอก็ทนฟังไม่ไหวแล้วจริงๆ นายมันก็แค่คนจนที่มากินข้าวฟรี ยังจะยกตนข่มท่านได้อีก

ลู่เสี้ยงหยางไหวไหล่ ไม่พูดอะไรอีก

ชายชราหัวล้านมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ราวกับว่ามองคนโง่ พูดอย่างฉงนว่า "บ้านพักหมายเลข888 ถูกเศรษฐีลึกลับคนหนึ่งซื้อไปแล้ว แกอย่าบอกฉันนะว่า ท่าทางยากจนแบบนาย ก็คือเศรษฐีลึกลับคนนั้น"

พูดตามตรง ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ใช่เศรษฐีลึกลับที่ซื้อบ้านพักหมายเลข888คนนั้นไปจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเป็นเจ้าของบ้านพักหมายเลข888แล้ว

ตอนแรกลู่เสี้ยงหยางมอบหมายให้ซุนเซียงเซียงหาบ้านดีๆ หลังหนึ่งให้ตนเอง ซุนเซียงเซียงก็ถูกใจบ้านพักหมายเลข888ของเขตบ้านพักตากอากาศหลงซาน

น่าเสียดายที่บ้านพักหลังนี้ถูกคนซื้อไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ซุนเซียงเซียงก็ติดต่อไปที่ผู้ซื้อคนนี้ แล้วซื้อต่อมาจากมือของผู้ซื้อคนนี้

ปัจจุบันนี้ หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นบริษัทชั้นนำของเมืองปินเหอ อิทธิพลยากที่จะคาดเดาได้ ดังนั้นผู้ซื้อคนก่อนของบ้านพักหมายเลข888ย่อมให้หน้าซุนเซียงเซียงอย่างยิ่ง เป็นการขายให้ในราคาเดิม

เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่พูดจา ชายชราหัวล้านยังคิดว่าลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูดแล้ว ก็ยื่นมือไปทิ่มหน้าอกของเขา พูดทีละคำว่า "ไอ้คนจน กลับบ้านไปอาบน้ำแปรงฟันนอนเถอะ อย่าอยู่ขายหน้าที่นี่ต่อเลย"

หวางเยว่พูดอย่างเพลิดเพลินที่สุดว่า "สามี ฉันว่าโรคประสาทของเขายังไม่หาย พอดีที่เพื่อนของคุณคนหนึ่งทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวชใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นคุณโทรศัพท์หาเขาหน่อย ให้เขานำคนมา พาไอ้โรคประสาทนี่กลับไปรักษาใหม่สักระยะหนึ่ง"

ได้ยินเช่นนี้ ชายชราหัวล้านดวงตาสว่างวาบ หัวเราะเสียงดังเอ่ยว่า "ได้ๆ งั้นฉันก็เป็นคนดีสักครั้ง"

พูดอยู่ก็ควักโทรศัพท์ออกมา เตรียมที่จะโทรศัพท์หาเพื่อนของเขา

จางถิงถูกทำให้ตกใจแล้ว ถ้าลู่เสี้ยงหยางถูกพาเข้าโรงพยาบาลจิตเวชจริง ด้วยน้ำเสียงที่พูดคุยอย่างอวดดี ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง จะต้องถูกคิดว่าเป็นโรคประสาทจริงๆ แน่ ถึงตอนนั้นก็ออกมายากแล้ว

ถึงแม้จะพูดว่าเธอไม่รู้จักลู่เสี้ยงหยาง แต่ลู่เสี้ยงหยางถึงอย่างไรก็เป็นเพราะเธอ ถึงได้ถูกหวางเยว่กับชายชราหัวล้านเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฟนของตนเอง ถึงได้รับการเยาะเย้ยเหยียดหยามจากพวกเขา

ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบเข้าไปดึงมือของลู่เสี้ยงหยางเอ่ยว่า "นายพูดให้หน่อยลงหน่อย พวกเรารีบไปเถอะ"

"ฮ่าๆ คิดจะไปตอนนี้ก็สายไปแล้ว รอไปโรงพยาบาลจิตเวชรับการรักษาเถอะ" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเพื่อที่จะประจบชายชราหัวล้าน ก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นมา ขัดขวางลู่เสี้ยงหยางเอาไว้

จางถิงหวาดกลัวอย่างที่สุด ทนไม่ได้อย่างยิ่งที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางต้องถูกพาไปโรงพยาบาลจิตเวช ในขณะเดียวกันในใจก็ค่อนข้างรู้สึกผิด ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเธอที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางลำบาก

หวางเยว่มองเห็นความกังวลของจางถิง หัวเราะอย่างลำพองใจพูดขึ้นทันที "จางถิง ถ้าตอนนี้เธอคุกเข่าลงขอร้องฉัน แล้วช่วยเอารองเท้าฉันไปเลียสักรอบ ฉันสามารถให้สามีของฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้"

"เธอ! " จางถิงโกรธจนหน้าแดงจัด

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มกริ่มเอ่ยขึ้น "ดีสิ ตอนนี้เธอคุกเข่าลง ช่วยจางถิงเลียรองเท้าให้สะอาด ฉันสามารถไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องนี้ได้"