หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 362 ตบปากหนึ่งร้อยครั้ง

บทที่ 362 ตบปากหนึ่งร้อยครั้ง

ในห้องน้ำ ลู่เสี้ยงหยางยังไม่เสร็จสิ้น ยังคงปัสสาวะใส่หูคัยไท่อย่างไม่ลดละโดยไม่เกรงกลัวใคร

หูคัยไท่มีใจคิดที่จะตายแล้ว ตอนแรกเขาด่าทอลู่เสี้ยงหยาง ในปากถูกน้ำปัสสาวะเทใส่ไปหลายคำ ตอนนี้เขาเรียนรู้จนฉลาดขึ้นแล้ว ปิดปากไม่กล้าตะโกนด่าอีก

แต่ว่าภายในใจ กลับเคียดแค้นจนอยากจะจัดการลู่เสี้ยงหยางให้ตาย

"อ๊า! " ทันใดนั้น เสียงแผดร้องดังก้องสองสายของผู้หญิงในห้องน้ำ ฉับพลันทำให้ลู่เสี้ยงหยางตกใจไม่เบาเลย

ลู่เสี้ยงหยางหมุนกายกลับไปมองตามจิตสำนึก ก็มองเห็นซูเยียนรันและหลี่ซือซือ ไม่รู้ว่าเข้ามาในห้องน้ำชายตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว

บ้าชะมัด! เกิดอะไรขึ้น?

ลู่เสี้ยงหยางงุนงงเล็กน้อย สงสัยจริงๆ ว่าเขาใช่เข้าห้องน้ำผิดหรือไม่? กวาดตาไปมองด้านข้าง หลังมองเห็นโถปัสสาวะแล้ว แน่ใจว่าที่นี่เป็นห้องน้ำชาย

 เช่นนั้นคำถามก็มาแล้ว ซูเยียนรันกับหลี่ซือซือเข้ามาในห้องน้ำชายทำไม?

"แค่กๆ" ลู่เสี้ยงหยางหน้าแดงไอแห้งๆเสียงหนึ่ง ถามขึ้น "พวกเธอใช่มาผิดที่หรือเปล่า? ห้องน้ำหญิงอยู่ข้างๆ"

"อ๊า! คนลามก" ปากของซูเยียนรันและหลี่ซือซือตะโกนร้องเสียงหนึ่ง ถูกทำให้ตกใจจนปิดตา 

ตอนแรกพวกเธอเป็นห่วงลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นจึงเร่งรีบพุ่งเข้ามาในห้องน้ำชาย แต่คิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะเข้ามาก็เห็นเข้ากับภาพที่ทำให้คนเขินอายที่สุดนี้

ลู่เสี้ยงหยางถึงกับเหยียบหูคัยไท่ไว้ใต้เท้า แล้วปัสสาวะรดไปบนหน้าของเขา!

พูดตามตรง พวกเธอทั้งสองคนแม้แต่แฟนหนุ่มยังไม่เคยมี เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้เสียเมื่อไหร่ 

ด้วยเหตุนี้จึงยุ่งอีนุงตุงนังทันที หัวใจของหญิงสาวในช่องอกเต้นอย่างรุนแรง ราวกับว่าจะกระดอนออกมาจากลำคอ 

บ้าจริง

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่าง รีบดึงเอากางเกงขึ้นมา ต่อมาแอบมองซูเยียนรันและหลี่ซือซือรอบหนึ่ง

บนใบหน้างดงามของซูเยียนรันและหลี่ซือซือ แดงระเรื่อถึงที่สุดแล้ว แม้กระทั่งร่างอ้อนแอ้นยังสั่นน้อยๆ แค่คิดก็รู้แล้ว ภาพที่เห็นวันนี้สำหรับพวกเธอแล้วน่าตกใจขนาดไหน?

วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ไม่มีความกล้าที่จะอยู่ในห้องน้ำอีกต่อไป หมุนตัววิ่งออกไปอย่างรีบร้อน แต่ฉากเมื่อครู่ที่พวกเธอเพิ่งจะเห็นนั้น กลับราวกับมีเวทมนตร์เช่นนั้น ฝังรากลึกอยู่ในสมองของพวกเธอไปแล้ว  

แต่หูคัยไท่ที่ถูกลู่เสี้ยงหยางเหยียบไว้ใต้เท้า รู้สึกว่าหน้าตาหมดสิ้นแล้ว โดยเฉพาะตอนเพิ่งจะถูกเทพธิดาทั้งสองที่จิตใจเขาเลื่อมใสชื่นชอบเห็นเข้า ด้วยเหตุนี้จึงโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ มองลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย กัดฟันกรอดพูดขึ้น "ไอ้เด็กไม่รู้ความ วันนี้ทุกการกระทำของแก ยั่วให้ฉันเกิดโทสะอย่างสมบูรณ์แล้ว ตอนนี้แกไปที่โถปัสสาวะเองแล้วดื่มน้ำปัสสาวะไปสักหลายอึก จากนั้นค่อยคุกเข่าขอโทษฉัน ฉันสามารถพิจารณาไว้ชีวิตแกสักครั้ง"

เขาถูกทำให้โมโหจนเลอะเลือนแล้ว ยังไม่ทันตอบสนองกลับมา ตอนนี้ชีวิตน้อยๆของตนเองยังอยู่ในมือของลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นจึงไม่สนใจว่าผลสุดท้ายจะเป็นอะไร ก็คุกคามก่นด่าลู่เสี้ยงหยางอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ดูท่าไอ้เศษสวะหูคัยไท่นี่ ยังไม่โดนสั่งสอนจนกลัว ด้วยเหตุนี้จึงก้มตัวลงไป ยกเขาขึ้นมา เดินไปถึงโถปัสสาวะ ใช้แรงกดลงไป ทั้งศีรษะล้วนถูกกดลงไปในโถปัสสาวะ

ความคิดหยุดชะงัก

หูคัยไท่ภายใต้ความกะทันหันไร้การเตรียมป้องกันนี้ ในปากก็มีน้ำปัสสาวะกรอกเข้ามาอีกคำหนึ่ง

ใช้แรงต่อสู้ดิ้นรน คิดจะหนีออกจากโถปัสสาวะ แต่มือที่ลู่เสี้ยงหยางกดลงบนศีรษะของเขา ก็เหมือนกับมือเหล็กอย่างไรอย่างนั้น ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไร ก็ล้วนไม่มีผล

สิบกว่านาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางกระชากผมของหูคัยไท่ เอาศีรษะของเขายกขึ้นมา

ปากของหูคัยไท่อ้ากว้างทันที หายใจเข้าออกคำใหญ่ และยังใช้โอกาสนี้ ด่ากราดไปทางลู่เสี้ยงหยางขึ้นมาอีกครั้ง "ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้เด็กโง่ แกตายแน่ฉันรับรอง…"

"อา…ไม่…แค่กๆ…"

คำยังพูดไม่จบ ศีรษะก็ถูกลู่เสี้ยงหยางกดลงไปในโถปัสสาวะอีกครั้ง ด้วยความรวดเร็ว จึงปิดปากไม่ทัน น้ำปัสสาวะหลายคำก็กรอกเข้าปากไป

ในเวลานี้ ภายในใจของหูคัยไท่โกรธจนไม่สามารถใช้ภาษามาอธิบายได้ แต่ว่า ในความโกรธนี้ยังมีความหวาดกลัวอยู่สายหนึ่ง

เพียงรู้สึกได้ว่าตั้งแต่ศีรษะไปจนถึงเท้าล้วนมีความหนาวเย็นกลุ่มหนึ่ง ถ้าวันนี้เขาไม่ประนีประนอม ลู่เสี้ยงหยางจะต้องจัดการจนเขาไร้หนทางตอบโต้

บ้าเอ๊ย น้ำปัสสาวะในโถปัสสาวะนี่ ไม่ได้เรื่องจริงๆ รสชาติแบบนี้ชั่วชีวิตเขาก็ลืมไม่ลง

คิดถึงตรงนี้ หูคัยไท่รีบส่ายหน้า มือก็ตบเบาๆที่ต้นขาของลู่เสี้ยงหยาง แสดงออกว่าเขายอมแพ้แล้ว

ฮ่าๆ ลู่เสี้ยงหยางในใจมีรอยยิ้มร้ายกาจ ไอ้ปอดแหกนี่มันก็ไม่เท่าไหร่นี่ แค่นี้ก็กลัวแล้ว

ในตอนแรก ก็ไม่ได้เอาศีรษะของเขาดึงออกมาจากโถปัสสาวะ แต่กลับให้เขากรอกน้ำปัสสาวะเข้าไปอีกสักหลายคำ ถึงได้ปล่อยศีรษะของเขา

หูคัยไท่ราวกับถูกปลดปล่อย กำลังดิ้นรนเอาศีรษะออกมาจากโถปัสสาวะ วินาทีต่อมา ทั้งร่างท้วมก็นั่งลงบนพื้นโดยไม่รีรอ พิงผนังแล้วเช็ดหน้าไม่หยุด

ลู่เสี้ยงหยางมองจากด้านบนลงไป ยิ้มกริ่มถามขึ้น "ประธานหู เป็นยังไงบ้าง? รสชาตินี้สบายดีไหม?"

หูคัยไท่สายตาหวาดกลัว ส่ายหน้าต่อเนื่องพูดขึ้น "ไม่สบายๆ ประธานลู่ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว"

หืม?

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย เพิ่มน้ำหนักเสียง "ไม่สบาย?"

หูคัยไท่หัวใจสูบฉีดอย่างหนักหน่วง เพียงทำใบหน้าหดหู่ พูดสิ่งที่ขัดกับความคิดออกมา "สบายๆ…"

"ฮ่าๆ" ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเสียงดังขึ้นมา พูดกับหูคัยไท่ว่า "ในเมื่อสบาย งั้นฉันให้แกสบายต่ออีกสักหน่อย เป็นยังไง?"

"…ไอ้บ้า"

การแสดงออกบนหน้าของหูคัยไท่ชะงักค้างในทันที รูม่านตาหดเล็กลง ถูกทำให้ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อตั้งนานแล้ว

พูดตามตรง เมื่อครู่ที่ศีรษะถูกกดไปในโถปัสสาวะ ดื่มน้ำปัสสาวะโดยควบคุมตัวเองไม่ได้ เรื่องประเภทนี้ ในชีวิตเจอครั้งเดียวก็พอแล้ว

ปึก!

ไม่มีการลังเลใดๆ ร่างท้วมของหูคัยไท่คุกเข่าลงไปต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง โขกหัวขอให้ยกโทษให้ไม่หยุด "ประธานลู่ เมื่อครู่ฉันผิดเอง ฉันรู้ความผิดแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าเป็นศัตรูกับนายอีกอีกแล้ว นายจิตใจกว้างขวางก็ยกโทษให้ฉันเถอะนะ"

บ้าเอ๊ย ขอโทษไอ้เด็กนี่ไปก่อน ให้มันยกโทษให้ตน ต่อไปตนเองค่อยหาโอกาสจัดการมันให้ตาย

ลู่เสี้ยงหยางรอยยิ้มเต็มหน้า เขารู้ว่าคนแบบหูคัยไท่นี้ ว่าจะไม่ยอมแพ้ขอโทษอย่างเต็มอกเต็มใจแน่นอน แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ หูคัยไท่จะสามารถใช้กลอุบายอะไรออกมา

ในสายตาของเขา หูคัยไท่เป็นเพียงแค่หนอนแมลงที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ ไม่ว่าเขาจะมีกลอุบายเล็กๆอะไร ตนเองก็ล้วนสามารถกดเขาลงไปได้โดยนิ้วเดียว 

"เฮ้อ ฉันเกลียดการใช้กำลังกับคนอื่นเป็นที่สุด เริ่มแรกแกคุกเข่าขอโทษฉัน เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจบแล้วหรือ ยังจะต้องไปดื่มน้ำปัสสาวะในโถปัสสาวะนั้นที่ไหนอีก ทำเสียจนฉันสงสารแกแล้ว"

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง 

"……" หูคัยไท่ บนใบหน้ามีเส้นสีดำวาดผ่าน ไอ้บ้านี่ ไอ้เด็กนี่แม้ว่าคำพูดนั้นจะฟังดูน่าฟังแต่ก็ล้วนเป็นคำพูดหลอกคนเปล่าๆ

"ก็ได้ ฉันคนนี้ไม่ชอบจดจำความแค้น เห็นแก่ที่แกยอมรับผิดอย่างจริงใจ ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับแกแล้ว แต่ว่าสำหรับการลงโทษของแก แกตบปากตัวเองหนึ่งร้อยครั้ง" ลู่เสี้ยงหยางอมยิ้มพูดขึ้น

หูคัยไท่เปลือกตาสั่นระริกอย่างแรง กล้ามเนื้อมุมปากก็ยิ่งกระตุก

ไอ้บ้านี่ เมื่อครู่ไอ้เด็กนี่มันกำลังแกล้งเขาหรือ?

แต่มีประสบการณ์กับวิธีของลู่เสี้ยงหยางแล้ว เขาไม่กล้าที่จะมีความลังเลใดๆ ก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้น "ได้ๆ ประธานลู่"

คำพูดเพิ่งจะออกมา ก็ยกมือขึ้นไปบนใบหน้าของตนตบเพี๊ยะๆ