หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 290 ภรรยาของผมคือดาวสถาบัน

บทที่ 290 ภรรยาของผมคือดาวสถาบัน

ลู่เสี้ยงหยางไม่คิดเลยว่ากงหยู่หนิงจะเอ่ยคำถามนี้ขึ้นกับตน

ทีแรกว่าจะบอกเธอ ว่าตนพบเห็นความผิดปกติของตัวยาชนิดหนึ่งในยาฝึก แต่เมื่อไตร่ตรอง ต่อให้เขาพูดไป เสาร์น้อยอย่างเธอก็อาจจะไม่เข้าใจ คงจะเปลืองน้ำลายเปล่าแน่

เขาจึงเอ่ยไปอย่างขอไปที “ไม่มีอะไรหรอก แค่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”

“อืม งั้นเหรอ” เมื่อได้ยินประโยคเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็เป็นไปตามคาด ลู่เสี้ยงหยางแค่เขยย้ายเข้า เรื่องอะไร ที่เขาจะพบเห็นข้อผิดพลาดของยาฝึกได้

ชั่วพริบตาใบหน้าของเธอกลับไปเย็นชาเช่นเคย ดูท่าลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่ไก่อ่อนจริงๆ คงเดินร่วมทางกับตนไม่ได้

บทสนทนาของกงหยู่หนิงและลู่เสี้ยงหยาง จึงจบลงอย่างอึดอัด

เมื่อลู่เสี้ยงหยางกลับมาในห้อง ทุกคนต่างจับจ้องเขาอย่างไม่คิดดี

ให้ตาย กงหยู่หนิงเป็นนางฟ้าของทุกคนในชั้นเรียน เป็นความฝันของเหล่าชายหนุ่มมากมาย

เขาย้ายเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง ก็แค่ไอ้ไก่อ่อน เรื่องอะไรที่เขาได้อยู่กับดาวประจำชั้นเรียนสองต่อสอง? กระซิบกระซาบต่อกัน?

ฉินหยุนเฟยยังคงโกรธจัด ไอ้อัปยศลู่เสี้ยงหยางกลั่นแกล้งเขาเมื่อสักครู่นี้ ให้ตนขอโทษเขา

เพราะงั้นเขาจึงลุกขึ้นเป็นคนแรก หันไปส่งยิ้มให้กับลู่เสี้ยงหยาง “ใช่สิบัตรVIPที่นายเอาออกมาเมื่อกี้นี้ ไปได้มาจากไหนกัน?”

เมื่อหลุดประโยคออกไป คนมากมายต่างหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง เพื่อรอคำถามจากเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ยังรอคำตอบจากลู่เสี้ยงหยาง หวังเจี้ยนก็แผดเสียงหัวเราะออกมาเสียแล้ว พร้อมกับจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง “ภรรยานายสินะ แต่กลับถูกนายแอบขโมยมาสร้างภาพ คืนนี้กลับไป หากถูกจับได้คงต้องคุกเข่าขอขมาล่ะมั้ง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ประโยคที่หลุดออก ทำให้เสียงหัวเราะระเบิดดังขึ้นในห้อง

น้องเป็นแบบนั้นแน่ บัตรใบนี้เขาขโมยภรรยามา ยังไงซะเขยย้ายเข้าอย่างเขาก็แค่ขอทาน

แต่จะว่าไปภรรยาเขามีอำนาจที่แข็งแกร่งเสียจริง ถึงได้มีบัตรสมาชิกVIPพิเศษไว้ในครอบครอง

ฉินหยุนเฟยขมวดคิ้วแน่น หลังจากที่รู้ว่าเขามีการติดต่อกับหลิ่วหรูยู่ เขาก็ได้สืบประวัติของลู่เสี้ยงหยางเรียบร้อยแล้ว เขารู้ว่าภรรยาของเขาคือเย่สวน และตระกูลเย่เป็นแค่ตระกูลเล็กๆ ชั้นที่สอง ตามหลักแล้ว ต้องไม่มีสิทธิ์ที่จะได้มีบัตรนี่ไว้ในครอบครองถึงจะถูก

ในเวลานี้ หวังเจี้ยนเอ่ยเสริม “ภรรยาแกเป็นใคร? ดูท่าทางได้ใจของแก ไม่มี60ก็คงจะ50ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยเสียจริง”

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนต่างกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่

ใช่แล้ว ไอ้งั่งลู่เสี้ยงหยางมีภรรยาร่ำรวยที่มีอายุ60

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะแห้ง บ้าเอ๊ย คนพวกนี้เป็นพวกอัปยศเสียจริง ไม่เหยียดหยามตนสักนาทีจะตายห่า

ชายหนุ่มยักไหล่ เอ่ยเสียงเรียบ “คงต้องทำให้พวกแกผิดหวังเสียแล้ว ภรรยาของผมคือเย่สวน หนึ่งในดาวสถาบันของที่นี่”

อะไรนะ?

เย่สวน!

ฟิ้ว!

ทันใดนั้นในห้องถูกแช่แข็ง ทุกคนต่างจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่ง

ให้ตาย ไอ้หมอนี่มันโชคดีชะมัด หนึ่งในดาวสถาบันที่ถูกคนโหวต กลับเป็นภรรยาของเขางั้นเหรอ?

บ้าเอ๊ย!

คนมากมายรู้สึกเหมือนถูกของมีคมทิ่มแทงเข้าที่หน้าอก เป็นการถูกทำร้ายโดยสิ่งที่มองไม่เห็น

แต่จะว่าไป หลายคนต่างไม่เชื่อความจริงข้อนี้

หวังเจี้ยนเอ่ยอย่างเย็นชา “ไอ้ไก่อ่อน อย่าขี้โม้หน่อยเลย เย่สวนเป็นหนึ่งในดาวสถาบันของเรา แกก็แค่ไอ้งั่ง เรื่องอะไรที่จะเป็นสามีของเธอ? คิดที่จะสร้างภาพก็ช่วยเปลี่ยนคนด้วย”

ถึงตรงนี้ เขาจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างใช้ความคิด “หากคำโม้ก็ถือว่าใช้ได้ ถ้าอย่างนั้นฟ่านปิงปิงก็คงเป็นภรรยาของฉัน”

ไป๋หมิ่นหมิ่นเสริมทับ “แกคิดว่าเราโง่มากหรือยังไง? ถึงได้ขี้โม้ในสิ่งที่ไร้สมองเอาซะเลย เหอะ โง่ชะมัด”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะโดยไม่พูดอะไรออกมา เย่สวนเป็นภรรยาของเขา เรื่องนี้จริงแท้แน่นอน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอธิบายกับคนพวกนี้

อาจารย์ประจำชั้นอย่างจูหยู่เจินที่อยู่อีกด้าน ขมวดคิ้วแน่น เขาย้ายเข้าอย่างลู่เสี้ยงหยางยังคงเต็มไปด้วยความเคยชินแย่ๆ ไร้ความสามารถ แถมยังชอบพูดโกหก โอ้อวดไปทั่ว

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนิ่งเงียบ ทุกคนต่างก็คิดว่าเขาไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร

ฉินหยุนเฟยก้มมองลู่เสี้ยงหยาง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อะไรกัน คืนนี้แกเพิ่งใบบุญของฉัน ถึงได้มาใช้บริการที่นี่ หากเสิร์ฟอาหารแล้ว ทานในจานที่ราคาสูงหน่อย ฮ่าฮ่า นี่เป็นความเศร้าโศกของคนจนอย่างพวกแก เงินที่เก็บสั่งสมมาทั้งปี ก็อาจไม่สามารถมาสั่งอาหารที่นี่ได้”

ขณะที่เขาเอ่ยขึ้น สาวบริการผลักประตูออก เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม

เมื่อไวน์calorantiเสิร์ฟครบ100ขวด ลู่เสี้ยงหยางจ้องมองฉินหยุนเฟย เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คุณชายฉินร่ำรวยเสียจริง ไวน์calorantiนี่ขวดหนึ่งราคาไม่ต่ำเลย ท่าทางอาหารมื้อนี่ของเราไม่ถูกเลยนะ”

อะไรนะ? caloranti? 100ขวด?!

ฉินหยุนเฟยรู้ดีอยู่แล้วว่าไวน์นี่ราคามหาศาล อย่างน้อย25ล้านต่อขวด

เขาตกใจช็อกจนแทบจะเป็นล้มไป ให้ตาย ใครสั่งไวน์calorantiนี่กัน?

เขาคิดจะตายๆ ไปซะเดี๋ยวนี้ แต่ในเวลาแบบนี้จะเสียหน้าไม่ได้ ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก่อนหน้านี้จะเสียเปล่า

เขาอดกลั้นความเจ็บปวดใจ ยกมือขึ้น “ดูให้เต็มตาว่าคุณชายอย่างฉันขาดสนเรื่องเงินทองไหม บ้าเอ๊ย แกนี่มันเหมือนกับแมลงวัน น่ารำคาญชะมัด”

หวังเจี้ยนเองก็ตบโต๊ะพร้อลุกขึ้นยืน ชี้หน้าก่นด่าลู่เสี้ยงหยาง “กบในกะลา แกจะไปรู้อำนาจของพี่หยุนเฟยได้ยังไง ไอ้งั่ง ทางที่ดีคืนนี้แกหุบปากไปจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นก็ไสหัวไปซะ ไม่ต้องทำให้พวกเราเสียอารมณ์”

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งเงียบ แอบนึกขำในใจ เขาจะคอยดูว่าฉินหยุนเฟยจะสร้างภาพสำเร็จไหมในคืนนี้

ภายใต้การดูแลของฉินหยุนเฟย ทุกคนต่างทานอาหารอย่างมีความสุข

หากแต่ฉินหยุนเฟยลากหวังเจี้ยนออกมากลางคัน

ลู่เสี้ยงหยางเห็นทีท่าลับๆ ล่อๆ ของฉินหยุนเฟย จึงเดินตามเขาออกจากห้องไปด้วย

ในมุมไร้คนสัญจรตามทางเดิน ลู่เสี้ยงหยางเห็นฉินหยุนเฟยและหวังเจี้ยนอยู่ด้วยกัน เสมือนกับว่าหารืออะไรบางอย่างอยู่

ฉินหยุนเฟยปล่อยหมัดเข้าที่ผนัง เอ่ยถามอย่างหงุดหงิด “บ้าเอ๊ย ไม่มีว่าไอ้งี่เง่าที่ไหนสั่งCalorantiที่ราคามหาศาล100ขวด แค่ค่าเครื่องดื่มก็ปาเข้าไป250ล้านแล้ว หากรวมค่าอาหารคงต้อง300กว่าล้าน”

หวังเจี้ยนสูดหายใจเข้า “พี่หยุนเฟย ค่าขนมของฉันแค่ไม่กี่แสนต่อเดือน ไม่อยากคิดเลย อาหารเพียงมื้อเดียว300กว่าล้าน”

ฉินหยุนเฟยเอ่ยอย่างเจ็บปวด “ตอนนี้ในบัตรของฉันมีเพียง200กว่าล้าน แกว่าฉันควรจะทำยังไงดี?”

ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางแทบหลุดขำ ที่แท้เพราะเงินเขาไม่พอนี่เอง การสร้างภาพของเขาในคืนนี้คงได้ล่มไม่เป็นท่าแล้วสิ

เอ่อ!

หวังเจี้ยนนิ่งไป ไม่คิดเลยว่าพี่หยุนเฟยจะมีเงินไม่พอ เขากลอกลูกตาพร้อมเอ่ย “ใช่สิพี่หยุนเฟย ฉันนึกขึ้นได้ เรามีบัตรVIPของไอ้งั่งลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่หรือไง ฉันจะลงไปสอบถามเดี๋ยวนี้ ว่าเราสามารถใช้บัตรนั่นจ่ายเงินไหม ฮ่าฮ่า หากว่าได้ ฉันจะจ่ายเงินก่อน ถึงเวลาให้ลู่เสี้ยงหยางกลับไปแก้ตัวกับภรรยาที่บ้านเอาเอง”

ให้ตาย นายหวังเจี้ยนร้ายกาจเสียจริง ถึงกับคิดว่าจะเอาเปรียบตนด้วยวิธีนี้

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าไม่สู้ดี บัตรVIPพิเศษใช้จ่ายเงินจากรายการอาหารของคืนนี้ทั้งหมดได้จริงๆ นั่นแหละ