หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 288 การสร้างภาพที่ล้มเหลว

บทที่ 288 การสร้างภาพที่ล้มเหลว

ไม่นาน สาวบริการสุดสวยภายในร้านเดินเข้ามา เพื่อบริการทุกคน

เพื่อการสร้างภาพที่เหนือไปกว่านั้น เขายกแขนขึ้นเอ่ย “ขอห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดให้กับเราด้วย”

สาวบริการสุดสวยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ได้ค่ะ แต่ร้านอาหารของเรามีกฎ ผู้ที่ต้องการห้องส่วนตัว ต้องมีบัตรVIP คุณผู้ชายมีไหมคะ?”

อะไรนะ?

แค่ทานข้าวต้องมีบัตรสมาชิกด้วยงั้นเหรอ?

ฉินหยุนเฟยนิ่งไป ก่อนส่ายหน้า “ไม่มี แต่ผมมีเงิน”

ใบหน้าของสาวบริการเผยความรู้สึกผิด “ไม่ได้ค่ะ ต้องมีบัตรสมาชิกเท่านั้น”

นักเรียนหลายคนต่างจ้องหน้ากัน อะไรกัน มีเงินเอาแต่ใจเสียจริง ดูท่าร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไม่ขาดสนเรื่องเงินทองจริงๆ

อันที่จริงแล้ว ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไม่ขาดสนเรื่องเงินทองจริงๆ นั่นแหละ การจัดงานเลี้ยงตามบริษัทต่างในปินเหอ รายได้ของเขามั่นคงเป็นอันดับหนึ่ง ที่ทิ้งท้ายร้านอาหารจายซิงที่เป็นอันดับสองอยู่ไกลโข

ฉินหยุนเฟยโมโหอย่างหนัก ตามนิสัยของเขาคงได้เดินออกจากร้านไปแล้ว แต่เมื่อสักครู่ได้ประกาศออกไปแล้ว ว่าจะเลี้ยงเพื่อนในชั้นที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง หากไม่ได้เป็นไปตามนั้น วันหลังเขาจะใช้ชีวิตต่อไปในชั้นเรียน ตำแหน่งหัวหน้าห้องเองก็จะหลุดลอยไปด้วย

เพราะงั้นเขาทำได้เพียงอดทนเอาไว้ “ก็ได้ ฉันจะทำบัตรสมาชิกVIP”

สาวบริการส่ายหน้า “ขอโทษด้วยค่ะ บัตรสมาชิกVIPมีจำนวนจำกัด ตอนนี้รายชื่อได้เต็มหมดแล้ว คุณผู้ชายไม่สามารถทำบัตรสมาชิกVIPได้ค่ะ”

ให้ตาย ทานอาหารต้องใช้บัตรสมาชิกVIP แถมการทำบัตรสมาชิกVIPมีรายชื่อกำจัด?

ฉินหยุนเฟยหน้าดำทะมึน แทบจะเป็นลม

เมื่ออาจารย์ประจำชั้นมีว่าฉินหยุนเฟยลำบากใจ จึงช่วยเขาแก้ต่างด้วยรอยยิ้ม “นักเรียน ในเมื่อเราจองห้องส่วนตัวไม่ได้ งั้นเราก็ทานที่นี่แหละ”

แม้เธอจะพูดไปอย่างนั้นแต่ในใจเธอคิดเสียดายอยู่ไม่น้อย เธอไม่เคยทานอาหารที่ห้องส่วนตัวในร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งมาก่อนเช่นกัน

“ก็ได้ อาจารย์” หลายคนต่างพยักหน้ารับ ความตื่นเต้นดีใจเมื่อสักครู่ลดลงกว่าครึ่ง

ฉินหยุนเฟยหนังตากระตุก เขารับรู้ถึงความสลดของอาจารย์และเหล่านักเรียน

ไม่ได้เด็ดขาด จะทำให้ความรุ่งโรจน์ของตนลดลงไม่ได้เป็นอันขาด ไม่ว่าอย่างไร วันนี้เขาจะต้องจองห้องส่วนตัวให้ได้

ในเวลานี้ ผู้ที่คอยติดตามฉินหยุนเฟยคนหนึ่ง หวังเจี้ยนลุกขึ้นยืน “ทุกคนอย่าเพิ่งใจร้อน พี่หยุนเฟยต้องมีวิธีแน่”

เขาเอ่ย พลางส่งสายตาให้กับฉินหยุนเฟย

ฉินหยุนเฟยรู้งาน ฮ่าฮ่า นายหวังเจี้ยนกำลังเตือนสติตน ให้กงหยู่หนิงออกหน้าแทน ดูว่าเพื่อนของเขาคุณหนูใหญ่แห่งเมืองหลวง จะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้หรือไม่

“แค่กแค่ก” ชายหนุ่มกระแอม ก่อนที่จะกล่าวกับกงหยู่หนิง “คุณหนูกง เธอมาจากเมืองหลวง เส้นสายคงเยอะกว่าฉัน เธอจะหาวิธี ช่วยจองห้องส่วนตัวให้กับเหล่าเพื่อนของฉัน คืนนี้จะจัดงานเลี้ยงซะหน่อย ทุกคนจะได้คุยกัน”

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนหันความสนใจไปที่กงหยู่หนิง

ภายในชั้นเรียน คุณหนูกงคนนี้มีความลึกลับที่สุด เธอมาจากตระกูลใหญ่โตที่เมืองหลวง เธอคงมีเส้นสายที่กว้างขวางพอสมควร จองห้องส่วนตัวคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ

หากแต่เกินความคาดหมาย กงหยู่หนิงส่ายหน้า “ฉันไม่รู้จักเจ้าของร้านอาหารนี้ จองห้องไม่ได้หลอก”

ฮ่าฮ่า เมื่อได้ยินประโยคนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้ใจ ไอ้บ้าฉินหยุนเฟยนี่ชอบสร้างภาพนักไม่ใช่หรือไง? อยากจะรู้เสียจริงว่าคืนนี้เขาจะทำยังไง

สาวบริการที่อยู่ข้างๆ ทนดูไม่ได้อีกต่อไป เธอหันไปเอ่ยกับฉินหยุนเฟย “หากจองห้องไม่ได้ ถ้างั้นพวกคุณก็ทานอาหารที่โซนธรรมดาแล้วกัน และแน่นอน หากพวกคุณรับไม่ได้ จะออกไปก็ได้”

ฮ่าฮ่า คนพวกนี้มันอะไรกัน ไม่มีบัตรสมาชิกVIPยังจะสร้างภาพอีก น่าสงสารเสียจริง

ฉินหยุนเฟยหน้าดำทะมึน สีหน้าบิดเบี้ยวผิดรูป เสมือนกับว่าทานแมลงวันเข้าไป

เขาพยักหน้ารับเพื่อตอบรับคำที่จะทานอาหารในโซนธรรมดา

ในเวลานี้เอง ลู่เสี้ยงหยางขัดขึ้น “ผมมีบัตรสมาชิกVIPของร้านอาหารคุณอยู่หนึ่งใบ ไม่รู้ว่าจะจองห้องได้หรือไม่”

สาวบริการหัวเราะออกมา “บัตรVIPธรรมดาใช้ไม่ได้นะคะ จำเป็นจะต้องเป็นแบบพิเศษเท่านั้น”

ไฟแค้นของฉินหยุนเฟยไม่มีที่ระบาย เมื่อได้ยินคำของลู่เสี้ยงหยาง ภูเขาไฟจึงปะทุออกมา

“บ้าเอ๊ย! สร้างภาพอะไรกัน? ก็แค่เขยย้ายเข้าที่ไร้ประโยชน์จะไปเอาบัตรสมาชิกVIPมาจากไหนได้? ถ้ายังกล้าอวดดีอีกก็ไสหัวออกไปซะ อย่ามาทานอาหารร่วมกับพวกเรา”

หวังเจี้ยนเองก็สมทบประโยคขึ้น “ให้ตาย หากไม่ใช่เพราะพี่หยุนเฟยใจกว้างเลี้ยงเราในวันนี้ เขาย้ายเข้าอย่างแกชีวิตนี้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเข้ามาเหยียบที่นี่ไหม ให้ตาย! ไอ้กระจอก ในเมื่อกินฟรีอยู่ฟรี ก็ช่วยหุบปากหมาๆ ของแกด้วย”

สาวสวยร่างสูงไป๋หมิ่นหมิ่นชอบฉินหยุนเฟยตั้งแต่แรกเห็น กระโดดออกมาด้วยเช่นเดียวกัน เธอแย่งบัตรสมาชิกVIPไปจากมือของลู่เสี้ยงหยาง เอาไว้ในมือพร้อมกับเย้ยหยันดูถูก “นี่มันบัตรVIPบ้าบออะไรกัน? แกเก็บมาล่ะสิใช่ไหม?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เมื่อได้ยินประโยค เพื่อนนักเรียนต่างหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความอัปยศ

บ้าเอ๊ย! นี่มันอะไรกัน?

สมองใช้ไม่ได้การแล้ว? หรือน้ำเข้าหัวกัน ไม่ได้ยินในสิ่งที่เพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่หรือไง? ต้องการจองห้อง ต้องใช้บัตรสมาชิกVIPพิเศษ

หากต้องการบัตรสมาชิกVIPพิเศษ นั่นมีจำนวนจำกัด คุณชายตระกูลฉินและคุณหนูจากเมืองหลวงยังไม่มี

เขยย้ายเข้าอย่างเขาเรื่องอะไรที่จะมีไว้ในครอบครอง?

บ้าเอ๊ย ต้องมีไอ้อัปยศขัดทางเดินอาหารอยู่ร่ำไปสิท่า

แม้ว่าเซียวมู่ไป๋จะไม่อยากทำให้ทุกคนโมโห แต่ยังไงซะเขาก็เป็นรูมเมทของลู่เสี้ยงหยาง ตอนนี้เขาทนฟังทุกคนเหยียดหยามลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นพร้อมเอ่ย “ทุกคนอยู่ในชั้นเดียวกัน อย่าพูดจาน่าเกลียดจนเกินไปนัก”

เห็นแก่เขา หลายตนต่างสงบนิ่งไปตามๆ กัน

ส่วนลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ เขาโมโหจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่

ให้ตาย! ไอ้พวกนี้ทุกคนมันไอ้งั่ง กูหยิบเอาบัตรสมาชิกVIPพิเศษออกมาอย่างยากลำบาก อยากจะจองห้องให้กับทุกคน แต่พวกมันทุกคนกลับเหยียดหยามตน

“ช่างเถอะ ในเมื่อทุกคนดูถูกบัตรใบนี้ของผม ก็เอาคืนผมมา” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ย พร้อมกระชากบัตรคืนมาจากมือของไป๋หมิ่นหมิ่น

ในเวลาเดียวกันนั้น สาวบริการคนนั้นเห็นได้เห็นบัตรใบนั้นชัดเจน

สาวบริการสั่นเทาไปทั่วร่าง ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่จะมุ่งไปข้างลู่เสี้ยงหยาง โค้งคำนับสุดตัว พร้อมเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ “คุณผู้ชายท่านนี้ บัตรในมือของคุณเป็นบัตรสมาชิกVIPพิเศษของร้านเรา มีสิทธิ์ในการจองห้องส่วนตัว ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ แบบนี้โอเคไหมคะ?”

อะไรนะ?

ให้ตาย บัตรสมาชิกVIPพิเศษของจริงงั้นเหรอ?!

เหล่าคนที่แดกดันลู่เสี้ยงหยางไปเมื่อสักครู่ ต้องถลึงตาโตจนแทบถลนออกมา ร่างกายแข็งทื่อ เสมือนกับว่าเจอเรื่องที่คาดฝันเกิดขึ้น

ผิวหนังบนใบหน้าของฉินหยุนเฟยรวมตัวอยู่ในจุดเดียว ตบหน้าเกินไปแล้ว ไอ้ไก่อ่อนเขยย้ายเข้า มันหยิบเอาบัตรสมาชิกVIPพิเศษของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งออกมา

หวังเจี้ยนและไป๋หมิ่นหมิ่นใบหน้าร้อนผ่าว เสมือนกับถูกฝ่ามือหนาฝาดเข้าให้หลายฉาด

“พระเจ้า นี่มัน…..” จูหยู่เจินเองก็จับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความอึ้ง เขาเป็นเขาย้ายเข้าไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ มีบัตรสมาชิกVIPพิเศษของร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งไว้ในครอบครอง น่ากลัวชะมัด