หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 251 ผมขอแขนข้างหนึ่งของคุณนะ!

บทที่ 251 ผมขอแขนข้างหนึ่งของคุณนะ!

จากนั้นไม่นานรถตู้ก็เข้ามาจอดอยู่ข้างจางเทา

ประตูรถตู้ถูกเปิดออก และหมาป่าดำกระโดดลงจากก่อน

จางเทาถามอย่างดีใจ “คุณหมาป่าดำ เป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม?”

หมาป่าดำไม่ได้สนใจจางเทา เขาเดินอ้อมไปที่ประตูรถข้างที่นั่งคนขับ จากนั้นเปิดประตูออกแล้วพูดด้วยความเคารพ “เชิญครับคุณลู่”

ว่าไงนะ?

เมื่อเห็นฉากนี้ จางเทา สวียั่นยั่นและโจวอานต่างก็ต้องตกตะลึง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ให้ตายเหอะ!

หมาป่าดำไปฆ่าลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้เขากลับให้เกียรติลู่เสี้ยงหยางราวกับเป็นบรรพบุรุษของเขา

สวียั่นยั่นและโจวอานได้แต่มองไปที่จางเทาด้วยความสงสัย

จางเทาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมาป่าดำทำภารกิจไม่สำเร็จ แถมไม่พอยังถูกลู่เสี้ยงหยางจัดการด้วย

“ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร” ถึงกระนั้นจางเทาก็ยืนกรานที่จะรักษาใบหน้าและพูดขัดต่อเจตจำนงของเขา

โจวอานก็เริ่มเกิดความมั่นใจขึ้น เขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่เพิ่งก้าวออกมาจากรถตู้และพูดว่า “ไอ้หนู คืนนี้นายตายแน่ นายอยากสั่งเสียอะไรก่อนไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขา และได้แต่มองไปที่จางเทาแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณรีบตายขนาดนี้ ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง”

“ฮ่าๆ ๆ” ก่อนที่จางเทาจะพูด โจวอานก็หัวเราะดังๆ ขึ้นมา ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง จากนั้นเขาชี้หน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “ไอ้หนู นายเป็นใครมาจากไหน ถึงกล้าพูดจากับพี่ชายของข้าแบบนี้……”

“หนวกหู!” ลู่เสี้ยงหยางตัดคำพูดเขา จากนั้นขยับร่างไปปรากฏตัวอยู่ตรงข้างโจวอาน

โจวอานรู้สึกตกใจกับความเร็วของลู่เสี้ยงหยางและตะโกนออกมา “แมร้ง นายคิดจะทำอะไร?”

ผัวะ!

คำตอบเดียวของเขาคือเสียงที่ชัดเจน มือของลู่เสี้ยงหยางตบไปที่กลางหน้าของโจวอานด้วยความแรง

ร่างของโจวอานที่ถูกตบได้กระเด็นออกไปห้าเมตรและฟาดลงบนพื้น

“โอ๊ย” โจวอานได้แต่นอนขดตัวเป็นลูกบอลแล้วบ่นครวญครางอยู่ในปากอย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะนี้มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงในส่วนที่ถูกตีบนใบหน้าของเขาและข้อต่อทั่วร่างกายของเขาที่กระแทกกับพื้นก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามันจะขาดจากกัน

“ฝ่ามือนี้สำหรับจ้าวหรูเย็น ผมเคยเตือนคุณมาก่อนแล้ว จ้าวหรูเย็นเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม ถ้าคุณกล้าทำให้เธอเสียใจผมจะไม่ปล่อยคุณไว้” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาแล้วก้าวเข้าไปหาโจวอาน

โจวอานรู้สึกโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะกล้าทำร้ายเขาต่อหน้าพี่ชาย

“แมร่ง ไอ้เด็กเหลือขอ คืนนี้มึงตายแน่ กูขอรับประกัน” โจวอานตะโกนด่าโดยไม่รู้ตัวว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ส่ายหัว เขาเดินมาถึงตรงหน้าโจวอานแล้วมองด้วยท่าทีโอ่อ่า จากนั้นยกเท้าขวาขึ้นแล้วเหยียบลงกลางเป้าของโจวอาน

โจวอานกล้าคิดไม่ซื่อกับเจ้าหรูเย็น ดังนั้น จากนี้ไปเขาไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชายอีกต่อไป

“อ๊า!” ทันทีที่เท้าของลู่เสี้ยงหยางเหยียบลงไป โจวอานก็ส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าเศร้าสลด

โจวอานเพิ่งรู้สึกถึงรสชาติของความเจ็บปวดตรงไข่อย่างจริงจัง

บ้าเอ๊ย! จะโหดเหี้ยมไปไหม!

รูม่านตาของจางเทาหดตัวลงอีกครั้ง สีหน้าของเขาหวาดกลัวอย่างที่สุด

พรึ่บ!

สวียั่นยั่นตกใจจนขาอ่อนและนั่งลงกับพื้น ใบหน้าอันสวยงามของเธอซีดเซียวอย่างหาความสุขไม่ได้ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ของเหลวสีเหลืองกลิ่นฉุนไหลออกมาจากต้นขาของเธออย่างห้ามไม่ได้

เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางถึงขั้นฉี่ราด!

นี่……มัน?

หมาป่าดำในฐานะนักฆ่าที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเสียวไปทั้งไส้ เมื่อต้องเทียบกับวิธีการที่เลือดเย็นของลู่เสี้ยงหยางแล้ว มันเป็นความแตกต่างระหว่างเด็กน้อยคนหนึ่งกับปีศาจชัดๆ

ก่อนหน้านี้หมาป่าดำคิดอยู่ในใจว่า เมื่อไหร่ที่ลู่เสี้ยงหยางเผลอตัว เขาจะหนีไปทันที แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่ให้ความสำคัญในตัวเขาเลย ซึ่งก็หมายความว่าเขามีความมั่นใจมากพอที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองหลบหนีไปได้

ในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาพยายามที่จะหลบหนี มันอาจเป็นทางเลือกที่แย่ที่สุด

และถ้าเขายังคงเชื่อฟังคำสั่งของลู่เสี้ยงหยาง โอกาสรอดชีวิตก็จะสูงกว่าอย่างแน่นอน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้สนใจโจวอานอีก แต่เขาหันกลับมามองสวียั่นยั่นกับจางเทา

ร่างกายที่งดงามของสวียั่นยั่นสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้มาสักพักแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีไหวพริบดี เธอรู้ดีกว่าคนกระจอกอย่างจางเทาไม่สามารถงัดข้อกับคนอย่างลู่เสี้ยงหยางได้ และวิธีการของลู่เสี้ยงหยางก็ได้ทำให้เธอกลัวอย่างที่สุด

วินาทีต่อมา เธอเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นจากพื้นแล้วรีบเข้าไปเกาะแขนลู่เสี้ยงหยางด้วยความระมัดระวัง “คุณลู่คะ ถ้าวันนี้คุณลู่ไว้ชีวิตดิฉัน ดิฉันจะยอมทำทุกอย่างที่คุณลู่ต้องการเลยค่ะ”

ขณะที่พูดคำนี้อยู่ เธอก็จงใจเปิดกระดุมเสื้อออกเพื่อให้เขาเห็นผิวกายสีขาวอันเนียนนุ่มของเธอ

แต่น่าเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปที่เธอ เขาเดินอ้อมเธอแล้วตรงเข้าไปหาจางเทา

หมาป่าดำแอบดีใจที่ตัวเองไม่ได้ตัดสินใจหนี เพราะลู่เสี้ยงหยางน่ากลัวกว่าที่เขาคิด

ถ้าเป็นเขาที่ถูกสวียั่นยั่นยั่วยวนเมื่อครู่นี้ เขาคงห้ามใจตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน

ความแน่วแน่ทางจิตใจของลู่ลู่เสี้ยงหยางนั้นแข็งแกร่งกว่าเขาไม่รู้สักกี่เท่า

จางเทาเองก็เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา เขาได้แต่ถอยห่างออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มพูดกับจางเทา “ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าจะฆ่าคุณในคืนนี้เลย แต่คิดๆ แล้วแบบนั้นมันก็ไร้ความหมายเกินไป ผมจะมีเกมเกมหนึ่งให้คุณเล่นด้วย ตอนนี้ผมจะไว้ชีวิตคุณนะ แต่ผมต้องการแขนข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งของคุณ จากนั้นเราค่อยเล่นเกมอื่นต่อ ผมก็หวังว่าคุณจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ผมนะ”

จางเทาส่ายหัวแล้วพูดอย่างจริงจัง “ผมขอเตือนคุณว่าอย่าทำแบบนี้ละกัน ไม่เช่นนั้นคุณต้องกลายเป็นศัตรูของทุกคนในตระกูลจางของผมแน่ ถึงเวลานั้นทุกคนจะเล่นงานคุณจนตายโดยไม่สนใจอะไรอีก”

“จริงเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “ผมเกลียดการที่ถูกใครข่มขู่ที่สุดเลย”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาจางเทา จากนั้นยกเท้าขึ้นแล้วเตะไปที่ขาขวาของจางเทาจนเขาล้มทั้งยืน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบไปที่เข่าขวาของจางเทาอย่างไม่ลังเล

แคร่ก! แคร่ก!

ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรง ข้อต่อเข่าขวาของจางเทาก็ส่งเสียงแตกหักออกมาอย่างชัดเจน

“อ๊าก!” จางเทากรีดร้องเหมือนหมูที่กำลังถูกเชือด ใบหน้าสีขาวกลับกลายเป็นสีเลือดหมูทันที

นี่คือความเจ็บปวดอย่างที่สุด ถึงได้แสดงปฏิกิริยาทางกายภาพแบบนี้

ลู่เสี้ยงหยางยังคงยิ้มมองไปที่จางเทาอย่างโอ่อ่าและถามเขาว่า “ต่อไปยังมีแขนอีกข้างของคุณ คุณจะตัดเองหรือว่าจะให้ผมหักมัน?”

ว่าไงนะ? หักแขน?

จางเทาแอบสาปแช่งไอ้ปีศาจลู่เสี้ยงหยางอยู่ในใจ

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ถูกหักแขนแล้ว เขาคิดว่าการเลือกสับแขนของตัวเองจะรู้สึกดีกว่า

“ผม ผมจัดการเองครับ” จางเทากัดฟันพูด

หมาป่าดำรีบโยนมีดสั้นไปให้จางเทาโดยไม่รอช้า

จางเทาใช้มือขวายื่นออกไปเก็บมีดมาแล้ววางแขนซ้ายไว้ที่พื้น

จากนั้น จางเทารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วใช้มีดเฉือนไปที่แขนซ้ายของเขา……