หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 235 ความลับในมือถือของหวังเสว่

บทที่235 ความลับในมือถือของหวังเสว่

ลู่เสี้ยงหยางขี้เกียจข้องเกี่ยวพัวพันกับหวังลี่,หยางไข่แบบนี้ต่อไป จึงพูดกับหวังเสว่ “คดีในวันนี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจหวังเธอจัดการได้เลย สรุปคือ ฉันไม่เห็นด้วยที่พวกเขาจะถอนแจ้งความ”

หวังเสว่พยักหน้า ในเมื่อลู่เสี้ยงหยางไม่เห็นด้วย งั้นคดีนี้ก็ต้องถือว่าหวังลี่แจ้งความเท็จ ต้องดำเนินการรับผิดทางกฎหมายที่เกี่ยวข้อง

ผู้จัดการร้านหัวเราะ รับคำไปพูดต่อ “คุณชายลู่ ฉันสามารถใช้อำนาจดำเนินการแทนสำหรับที่หล่อนใส่ร้ายคุณได้”

“ก็ดี” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า เรื่องที่เล็กจิ๋วเท่าเม็ดงาถั่วเขียวแค่นี้ แน่นอนว่าเขาขี้เกียจจัดการเอง

ได้ฟังคำพวกนี้ หวังลี่กับหยางไข่ก็อยากจะตายแล้ว โดยเฉพาะหยางไข่ ถลึงตาใส่หวังลี่ไปหลายที แม่งเอ้ย เพราะนังตัวดีนี่ ทำให้ตนกับลู่เสี้ยงหยางบาดหมางกัน เอาล่ะทีนี้ ถ้ามีคำฟ้องร้องติดตัว ธุรกิจของเขาจะได้รับผลกระทบอย่างมาก

“ฉิบหาย มึงทำให้กูเดือดร้อนแล้ว ยังไม่รีบกล่าวขอโทษคุณชายลู่อีก” หยางไข่จ้องเขม็งไปที่หวังลี่อย่างดุร้าย

หวังลี่น้ำตาไหลออกตาออกจมูกมาตั้งนานแล้ว กอดขาของลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดขึ้น “ขอร้องคุณยกโทษให้ฉันเถอะ เรื่องนี้ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรตีกรอบคุณ ฉันมันไม่ดีเอง ฉันปากพล่อย”

ใบหน้าลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความรังเกียจ ยื่นเท้าเตะหวังลี่ออกแล้วกล่าว “อย่าทำให้เท้าฉันสกปรก ไสหัวไป”

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

หวังลี่เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่ยอมยกโทษให้ตน โดยไม่มีความลังเลใดๆ ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองไปสองสามที ร้องไห้ต่อพร้อมพูดขึ้น “ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ”

ลู่เสี้ยงหยางขี้เกียจสนใจเธอ

เย่สวนตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ได้ ร่างเพรียวสั่นสะท้านขึ้นมา ก่อนหน้านี้หวังลี่คนนี้เย่อหยิ่งแค่ไหน ยโสโอหัง ตอนนี้กลับน่าอายแบบนี้ คุกเข่าขอโทษขอโพย

นาทีต่อมา หวังลี่ดูออกแล้วว่าจิตใจของลู่เสี้ยงหยางแข็งดั่งเหล็ก จึงรีบเข้าไปหาเย่สวน คุกเข่าลง กอดขาของเธอแล้วพูด “เย่สวน เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน เธอก็ไม่ต้องข้องเกี่ยวกับฉันแล้ว เธอทำเหมือนพวกเราเป็นลมตด”

“….” คนรอบด้านหน้าดำมืด เชี่ย เพื่อที่จะได้รับการให้อภัยจากเย่สวนกับลู่เสี้ยงหยาง หวังลี่คนนี้ลดตัวพอสมควร

เย่สวนไม่พูดอะไร เหลือบมองไปที่หยางไข่

หยางไข่ใบหน้าไม่ปกติทันที รีบฝืนยิ้มพูดขึ้น “ลี่ลี่พูดถูก เธอทำเหมือนพวกเราเป็นลมตดไปแล้ว”

เย่สวนถอนหายใจในใจ ถึงอย่างไรลึกๆ แล้วเธอก็เป็นคนดี แล้วอีกอย่างพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้น ขี้เกียจจะข้องเกี่ยวกับพวกเขา จึงพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า มองไปที่หวังเสว่กับผู้จัดการร้าน “เรื่องนี้ก็จบลงแค่นี้แหละ”

หวังเสว่และผู้จัดการร้านพยักหน้า

ก่อนที่จะไป ลู่เสี้ยงหยางเอียงศีรษะ พูดกับหวังลี่หนึ่งประโยค “จริงสิ จะบอกเธออีกเรื่องหนึ่ง สร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอเธอ จูบแห่งเทพธิดาเป็นของปลอม จูบแห่งเทพธิดาของแท้ ทั้งโลกนี้มีแค่สองเส้น บนนั้นมีรหัส อันนี้ไม่มีใครกล้าปลอม”

ได้ยินคำนี้ หวังลี่ก็รีบหยิบจูบแห่งเทพธิดาของตัวเองออกมา ดูอย่างจริงจังว่ามีรหัสหรือไม่

ผลลัพธ์คือ เป็นอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางพูด บนสร้อยไม่มีรหัส

เย่สวนเองก็หยิบจูบแห่งเทพธิดาของตนออกมาดูโดยไม่รู้ตัว ดูแล้ว ก็พูดขึ้น “รหัสบนนี้ของฉันคือ MS1313520”

ผู้จัดการร้านพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณหนู คุณไม่ต้องดู จูบแห่งเทพธิดาของคุณเส้นนี้เป็นของแท้”

หยางไข่ที่อยู่อีกด้านใบหน้ามีความผิด ตอนนั้นที่เขามอบสร้อยเส้นนี้ให้หวังลี่ เคยรับประกันไว้ ว่าจูบแห่งเทพธิดาเส้นนี้เป็นของแท้ และเพราะเหตุนี้ หวังลี่ถึงตกลงแต่งงานกับเขา

คิดไม่ถึงว่า วันนี้เรื่องนี้จะถูกเปิดโปง นี่จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“ไอ้ชั่ว นายมันคนหลอกลวง ตอนนั้นนายบอกกับฉันว่ายังไง? ” หวังลี่หันไปถามหยางไข่อย่างไม่ลดละทันที

หยางไข่กระอักกระอ่วนมาก พูดคอตก “สร้อยคอเส้นนี้เป็นของปลอมก็จริง แต่ว่า เป็นของก็อปเกรดเอ ฉันใช้เงินหนึ่งล้านซื้อมา”

หนึ่งล้าน?

ได้ยินคำนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็มีความสุขทันที ไอ้เด็กนี่เรื่องถูกเปิดโปงแล้ว ยังเสแสร้งอยู่อีก

ยิ้มฮิฮิแล้วพูดขึ้น “ของปลอมซื้อได้ตามเว็บไซต์ต่างๆ 9.9หยวนฟรีค่าจัดส่ง ฉันจะซื้อให้เธอสักสองสามเส้น”

หวังลี่โกรธจนควันออกหู ดึงสร้อยคอออกอยากที่จะโยนทิ้ง

วันนี้ทำให้ตนโกรธมาก เดิมทีคิดจะเหยียบย่ำเย่สวน แต่คิดไม่ถึง ว่าท้ายที่สุดคนที่ขายขี้หน้าก็คือเธอ สวมสร้อยปลอมราคา9.9หยวน ยังพูดโอ้อวดเย่อหยิ่ง ว่าเป็นจูบแห่งเทพธิดา

หยางไข่รีบยื่นมือไปรับสร้อยที่หวังลี่โยนทิ้ง พูดขึ้น “อย่าทิ้งเลย สร้อยเส้นนี้ฉันใช้เงินหนึ่งล้านหยวนซื้อมาจริงๆ …”

“ไสหัวไป! ฉันเห็นนายแล้วขยะแขยง!” หวังลี่โกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถือกระเป๋า วิ่งคอตกออกจากฝูงคนไป

หยางไข่ก็ดูเหมือนไก่ที่แพ้การต่อสู้ จากไปด้วยใบหน้าสิ้นหวัง

ฟ่อ!

คนรอบข้างไม่น้อยต่างส่ายหัว แม่ง! ไปๆ มามา ที่แท้ไอ้งี่เง่าสองคนนี้ต่างหากที่เป็นตัวตลก

หลังจากนั้น เมื่อพายุสงบลง หวังเสว่ก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน “เรื่องเข้าใจผิดก็ได้คลี่คลายแล้ว ฉันเชิญพวกคุณไปดื่มหน่อย ไปด้วยกันไหม? ”

ก่อนหน้านี้ที่เจอทางตัน ลู่เสี้ยงหยางเคยช่วยหวังเสว่ไว้ หวังเสว่รู้สึกขอบคุณมาตลอด วันนี้จึงอยากชวนลู่เสี้ยงหยางไปดื่ม เพื่อแสดงความขอบคุณของตน

ลู่เสี้ยงหยางก็พักผ่อนไม่ได้มีธุระอะไร เดินช้อปปิ้งคอแห้งพอดี จึงพยักหน้าพูดขึ้น “แล้วแต่เธอเลย เจ้าหน้าที่ตำรวจใหญ่หวัง”

หวังเสว่ยิ้มหวาน เดินนำทางด้านหน้า ระหว่างทาง ลู่เสี้ยงหยางก็แนะนำหวังเสว่ให้เย่สวนได้รู้จัก

แม้จะบอกว่า หวังเสว่เป็นหัวหน้าทีมอาชญากรรม จัดการคดีทั้งวัน ดูเป็นผู้หญิงแมนๆ แต่โดยพื้นฐานแล้ว ก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อยู่กับเย่สวน ก็พูดคุยเรื่องของผู้หญิง กินกินกิน ซื้อซื้อซื้อ

ไม่นานนัก ทั้งสองก็สนิทกัน ต่างเรียกกันว่าพี่สาวน้องสาว

สิบนาทีต่อมา หวังเสว่ก็พาลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนมาถึงร้านเครื่องดื่มเย็นร้านหนึ่ง

ทั้งสามคนสั่งขนมนิดหน่อยกับเครื่องดื่มสามแก้ว

ผ่านไปได้ครึ่งทาง ลูกน้องหน่วยอาชญากรรมคนหนึ่งของหวังเสว่ ก็ถือแฟ้มเข้ามารายงานคดี

“หัวหน้า เหตุการณ์ไม่สู้ดี เกิดเหตุฆาตกรรมอีกรายในเมืองไท่ผิง ผู้ตายเป็นหญิงอายุ26ปี หลังถูกแทงด้วยมีด6แผล แทงที่หน้าท้อง3แผล อวัยวะของผู้หญิงบนร่างกายส่วนบนถูกตัดออก ส่วนที่บอบบางของร่างกายท่อนล่าง ก็มีร่องรอยของการถูกแทงด้วยอาวุธมีคม”

ได้ยินคำนี้ หวังเสว่ก็ขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง นี่เป็นคดีฆาตกรรมรายที่หกของเมืองไท่ผิงแล้ว

แต่จนถึงตอนนี้ ฆาตกรยังคงลอยนวล ไม่มีเงื่อนงำใดๆ

“โอเค งั้นพวกเรารีบไปสถานที่เกิดเหตุกัน” หวังเสว่ลุกขึ้นยืนด้วยไฟลุกพล่าน พูดกับลู่เสี้ยงหยางและเย่สวน “วันนี้ฉันมีคดี ต้องขอโทษด้วย ขอตัวไปก่อน ไว้พวกเราค่อยนัดกันใหม่”

“ได้เลย เสี่ยวเสว่ เธอไปทำธุระเถอะ พวกเราตรงนี้ เธอไม่ต้องห่วง” เย่สวนพูด

หวังเสว่พยักหน้า ตอนนี้รีบร้อนออกจากร้านเครื่องดื่มเย็นไปพร้อมกับลูกน้องเธอแล้ว

หวังเสว่พึ่งออกไปได้ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็เห็นบนโต๊ะมีโทรศัพท์อยู่เครื่องหนึ่ง ตบต้นขาแล้วพูดว่า “นี่มันมือถือของหวังเสว่ เธอลืมหยิบไป”

แล้วในตอนนี้เอง มือถือของลู่เสี้ยงหยางก็ดังขึ้น เป็นหวังเสว่ใช้มือถือของลูกน้องเธอโทรเข้ามาหาเขา ให้เขาเอาโทรศัพท์ของตนมาให้

ลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนพูดคุยสถานการณ์กันอย่างชัดเจน แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางทันที

เพราะว่าเวลาเร่งรัด หวังเสว่ไม่ได้รอลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวน มุ่งหน้าไปที่เมืองไท่ผิงแล้ว ลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนได้เพียงมุ่งหน้าไปที่เมืองไท่ผิงเอาโทรศัพท์ไปให้

ระหว่างทาง เย่สวนขับรถ ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่ข้างคนขับ เขาด้วยความผีเข้าสิง สงสัยว่าในมือถือของหวังเสว่มีความลับอะไร จึงแอบปลดล็อคอย่างลับๆ …