หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 232 ฉันคือคนที่แกสู้ไม่ได้！

บทที่232 ฉันคือคนที่แกสู้ไม่ได้！

ฟังคำพูดของไอ้งี่เง่าหยางไข่ ลู่เสี้ยงหยางก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ด้วยสถานะของเขา ไม่อยากรู้จักมักจี่กับพวกมดปลวก แต่ไม่ได้แปลว่ามดปลวกสามารถขี่หัวเขาลากไปอึไปฉี่

“ช่วยระวังคำพูดแกด้วย ถ้าไม่รู้ตัว ไปทำให้คนที่แกสู้ไม่ได้ขุ่นเคือง จุดจบของแกมันจะไม่ดี” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา

หยางไข่ไม่สนใจ โบกมือพูด “คนคนนั้นไม่มีทางเป็นแก”

พูดจบ เขาก็มองไปที่เย่สวนอีกครั้ง “เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ พวกเราไปร้านอาหารที่ดีที่สุดในปินเหอ ไปกินที่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง พวกเธอสองคนอยากสั่งอะไรก็ได้หมด หึหึ ถึงอย่างไรคนอย่างพวกเธอ ปกติไปร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งคงจ่ายไม่ไหว ฉันเห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ให้พวกเธออาศัยบารมีไปร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง”

การแสดงออกของเย่สวนเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ พูดขึ้น “ฉันพูดแล้วว่าไม่ไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ? ”

หยางไข่ส่งเสียงหึในจมูก หวังลี่พูดต่อ “เย็นวันนี้สามีฉันเลี้ยงจริงๆ ไม่ต้องให้สามีเธอจ่ายสักบาท ฮิฮิ เธอแค่กลัวสามีตัวเองจะไม่มีเงินจ่าย ขายขี้หน้าคนหรอ? ”

เย่สวนแทบจะโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

หวังลี่พูดต่ออย่างภาคภูมิ “เมื่อกี้สามีฉันซื้อรักแห่งคริสตัลให้ฉันแล้ว เดี๋ยวพวกเราไปร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่ง ฉันสามารถกินข้าวไป ให้เธอลูบไปด้วยได้ จากนี้เธอก็ไปโม้ได้แล้ว ซื้อรักแห่งคริสตัลไม่ไหว แต่ก็เคยลูบมันมาแล้ว”

เย่สวนหายใจสั้นถี่ ใบหน้าปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งอยู่นานแล้ว ก็แค่รองเท้าคู่เดียวไม่ใช่หรอ? มีอะไรดีนักหนา?

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว เขามองแวบเดียวก็ดูออก ว่าหวังลี่พูดปด แม้ว่าในมือเธอจะถือถุงใส่รองเท้าสองสามใบ แต่ไม่ใช่รักแห่งคริสตัลเลย

แม่ง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะหน้าไม่อายขนาดนี้ เพื่อที่จะไล่ตามความฟุ้งเฟ้อแล้วคำพูดแบบนี้ก็พูดออกมาได้

ก็ดี อีกเดี๋ยวดูซิว่าเธอจะลงเอยยังไง

“สวนเอ๋อ เธอรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย เดี๋ยวเดียวก็กลับมา” ลู่เสี้ยงหยางพูดจบก็หันตัวจากไป

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำจริงๆ แต่ว่ากลับไปที่ร้านหรูหราที่ขายรักแห่งคริสตัลเมื่อกี้

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางที่ไปแล้วกลับมาอีก เซลล์สาวงามสวมถุงน่องเมื่อกี้ ก็ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ

ไอ้เขยแต่งเข้าไร้ประโยชน์ จะไปซื้ออะไรในร้านของพวกเขาได้

แต่ลู่เสี้ยงหยางเดินตรงไปที่หน้ารักแห่งคริสตัลคู่นั่นทันที ชี้ไปที่มันแล้วพูด “ฉันเอารองเท้าคู่นี้ ห่อให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย”

ไม่มีใครตอบสนองลู่เสี้ยงหยาง

เชี่ย หมายความว่าไง? คิดว่ากูซื้อไม่ไหวจริงๆ หรอ? แม่ง! สายตาหมามองคนต่ำอะไรขนาดนี้

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น “ฉันเอารองเท้าคู่นี้”

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องคนเมื่อกี้ พูดพร้อมยิ้มเยาะ “รองเท้าคู่นี้ขายเก้าสิบแปดล้าน แกซื้อไหวหรอ? ร้องเรียกอะไรอยู่ตรงนั้น? ”

“อะไรนะ? 98ล้าน? ” ลู่เสี้ยงหยางผงะ

ที่แท้ก็แค่98ล้านเอง ถูกอะไรขนาดนี้ เขานึกว่ารองเท้าคู่นี้ทำขึ้นด้วยมือของแอนนี่ดีไซเนอร์แห่งราชวงศ์อังกฤษ ควรจะต้องร้อยล้านขึ้นถึงจะถูก

ดูท่าเขาจะประเมินรองเท้าคู่นี้สูงไป

หารู้ไม่ การแสดงออกของลู่เสี้ยงหยางแบบนี้ จากมุมมองของเซลล์สาวงามสวมถุงน่องคนนั้น นั่นคือเขาตกใจ

ตอนนี้จึงหัวเราะเย็นชา แล้วพูดอย่างเยาะเย้ย “รีบไสหัวไปเถอะ ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.แล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจ หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า ยื่นไปที่เคาน์เตอร์พร้อมพูดว่า “รูดบัตรเลย”

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องชะงักเล็กน้อย พูดขึ้น “แกป่วยหรอ? ฉันบอกว่าเก้าสิบแปดล้าน ไม่ใช่เก้าร้อยแปดสิบหยวน!”

ลู่เสี้ยงหยางมีความไม่สบอารมณ์ พูดขึ้น “บอกให้เธอรูดบัตร พูดอะไรเยอะแยะ”

เชี่ย นี่มันคือถึงมีเงินก็ทำไม่ได้หรอ?

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องตอนนี้ถึงมองไปที่บัตรธนาคาร เห็นเพียงบัตรสีดำขลับใบนี้ของลู่เสี้ยงหยาง ไม่มีอะไรผิดแปลกจากนี้

ดังนั้นเธอจึงขี้เกียจจะสนใจลู่เสี้ยงหยาง เตรียมที่จะไปรับลูกค้าคนต่อไป

ในขณะนั้นเอง ผู้จัดการร้านเดินเข้ามาทางนี้พอดี เห็นบัตรธนาคารใบนั้นบนเคาน์เตอร์ ทันใดนั้นตัวก็สั่นขึ้นมา

เชี่ย! นี่มันบัตรดำยอดมงกุฎ! ในปินเหอคนที่มีบัตรแบบนี้ มีไม่เกิน5คนแน่นอน!

แล้วที่มีคุณสมบัติที่จะมีบัตรดำยอดมงกุฎแบบนี้ มีใครบ้างที่ไม่ใช่อภิมหาเศรษฐีรวยค้ำฟ้า?

“แม่เจ้า ชั่วชีวิตฉันได้พบเจอกับเศรษฐีขั้นเทพแบบนี้!” ผู้จัดการร้านสูดหายใจเข้าลึก ดึงสติกลับมา เดินสองสามก้าว ไปตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง โค้งตัว90องศา พูดอย่างเคารพนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันจะบริการให้คุณเดี๋ยวนี้ เมื่อครู่พนักงานในร้านของเรามีตาหามีแววไม่ ปฏิบัติอย่างเย็นชากับคุณ ด้วยเหตุนี้ดิฉันต้องขออภัย”

อะไร?

ผู้จัดการร้านขอโทษเขาด้วยตัวเอง

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องแทบจะเป็นลม นาทีต่อมา ก็พูดกับผู้จัดการร้าน “ผู้จัดการร้าน คุณเข้าใจผิดแล้วแน่ๆ เขาเป็นแค่เขยแต่งเข้าที่เกาะผู้หญิงกิน จะไปซื้อรักแห่งคริสตัลราคา98ล้านของร้านเราได้ยังไง? ”

“เธอหุบปาก ล้อเล่นอะไรวิสัยทัศน์แคบมองผิวเผิน อีกเดี๋ยวฉันจะจัดการเธอ” ผู้จัดการร้านจ้องเขม็งไปที่เซลล์สาวสวยสวมถุงน่อง

ฮะ!

เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องไม่กล้าพูดต่อ แต่กลับไม่พอใจ อยากจะดูว่าลู่เสี้ยงหยางสามารถซื้อรักแห่งคริสตัลได้จริงๆ ไหม

และในตอนนี้เอง ผู้จัดการร้านก็รับบัตรธนาคารของลู่เสี้ยงหยางมาอย่างระมัดระวัง เริ่มรูดบัตร

บี๊บ!

ทันใดนั้นเสียงที่ชัดเจนก็ดังมาจากเครื่องรูดบัตร ตามมาด้วยใบเสร็จที่ปริ้นออกมา

รูดบัตรสำเร็จ!

“เอ๋? อะไร? นี่…นี่เป็นเรื่องจริง เขาซื้อรักแห่งคริสตัลราคา98ล้านคู่นี้ไปแล้วจริงๆ ” เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องประหลาดใจทันที รู้สึกแต่ว่าหัวใจราวกับโดนค้อนใหญ่ทุบ ร่างกายอ่อนระทวยนั่งลงกับพื้น

ถัดจากนั้น ชุดเครื่องหมายคำถามก็ปกคลุมหัวใจเธอ ลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่แมงดาเกาะผู้หญิงกินของตระกูลเย่ไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงได้มีเงินมากขนาดนี้?

“แย่แล้วแย่แล้ว เกรงว่าเขาจะเป็นนายใหญ่ที่แอบซ่อนอยู่หรือเปล่า เมื่อกี้ฉันทำผิดต่อเขา ไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายแน่นอน” เซลล์สาวสวยสวมถุงน่องตัวสั่นเทา กลัวจนฉี่แทบเล็ด

หลังจากที่ผู้จัดการร้านรูดบัตรสำเร็จแล้ว ส่งบัตรธนาคารคืนให้ลู่เสี้ยงหยางด้วยความรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ห่อรักแห่งคริสตัลอย่างดีแล้วมอบให้ลู่เสี้ยงหยาง

“คุณผู้ชายคะ นี่คือรักแห่งคริสตัลที่คุณซื้อไป ขอเชิญกลับมาเยี่ยมชมใหม่นะคะ ดิฉันจะบริการคุณด้วยตัวเอง” ผู้จัดการร้านพูดอย่างนอบน้อมสุดขีด

ลู่เสี้ยงหยางส่งเสียงอืมเบาๆ รับรักแห่งคริสตัลไป เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เฮ้อ!

ผู้จัดการร้านถอนหายใจยาว แผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่ออยู่นานแล้ว

ดีที่ลู่เสี้ยงหยางไม่เอาเรื่องกับเธอ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ร้านนี้จะสามารถเปิดกิจการที่นี่ต่อไปได้ไหมก็พูดยาก

ไม่กี่นาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาอยู่ข้างกายเย่สวน

ในตอนนี้หวังลี่ยังคงพูดจาเยาะเย้ยถากถางเย่สวน

“เย่สวน เธอก็จอมปลอมเกินไปหรือเปล่า สร้อยที่แขวนอยู่บนคอเธอ คือสินค้าก็อปเกรดเอของจูบแห่งเทพธิดาหรือเปล่า? ”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็หยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมาจากใต้เสื้อ พูดขึ้น “ของฉันนี่ต่างหากถึงเป็นจูบแห่งเทพธิดาของจริง เธอแหกตาดูเอาเถอะ อะไรคือของแท้”

ไม่รอเย่สวนพูดอะไร หยางไข่ก็พูดต่อ เอ่ยว่า “เย่สวน สร้อยปลอมของเธอเส้นนั้น เป็นของที่สามีไร้ประโยชน์ของเธอซื้อให้เธอจากแผงลอยข้างถนนหรือเปล่า ฮ่าฮ่าฮ่า น่าขำสิ้นดี เธอยังทำทีว่ามันเป็นของมีค่า ช่างน่าเศร้า”