หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 229 ประธานเอาใจช่วยคุณ

บทที่229 ประธานเอาใจช่วยคุณ

ต่อจากนั้น หลังกินข้าวกับหลิ่วหรูยู่เสร็จแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็จากไป มุ่งหน้าไปที่หอการค้า

พอนั่งลงในออฟฟิศ ช่างกวนหยู้ก็เอารายงานผลการทำงานในช่วงไม่กี่วันนี้มาให้

ลู่เสี้ยงหยางอ่านไปหนึ่งรอบ ค่อนข้างพอใจ

ช่างกวนหยู้จัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างถูกต้อง ไม่แปลกใจที่พ่อของเขาแต่งตั้งให้ช่างกวนหยู้เป็นผู้ช่วยของตน

“ดีมาก จากนี้เรื่องพวกนี้เธอจัดการด้วยตัวเองได้เลย” ลู่เสี้ยงหยางพูด

ช่างกวนหยู้พยักหน้า พูดตอบ “ขอบคุณในความไว้วางใจของประธาน ฉันจะไม่ทำให้ประธานผิดหวังค่ะ”

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางตอบไปหนึ่งคำ จากนั้นก็นึกเรื่องหนึ่งออก “หลังจากนี้ ถ้าหากหลิ่วหรูยู่คุณหนูใหญ่ตระกูลหลิ่วมาที่หอการค้า ขอความช่วยเหลือจากพวกเราหอการค้า เธอเปิดไฟเขียวให้หล่อนได้เลย สามารถช่วยเหลือหล่อนได้เต็มที่”

“ค่ะ ประธาน” ช่างกวนหยู้พยักหน้า แม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจ หลิ่วหรูยู่ทำไมถึงได้อภิสิทธิ์นี้ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

แต่ว่า ลู่เสี้ยงหยางทำแบบนี้ ก็ไม่ถือว่าใช้อำนาจกับเรื่องส่วนตัว ตระกูลหลิ่วเดิมทีก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่แห่งปินเหอ ตามเงื่อนไขการสนับสนุนของหอการค้า ให้ความช่วยเหลือพวกเขาอย่างเต็มที่ก็สมเหตุสมผล

ต่อมา หลังจากลู่เสี้ยงหยางมอบหมายงานบางอย่างของหอการค้าให้กับช่างกวนหยู้แล้ว ช่างกวนหยู้ก็กลับไปที่ออฟฟิศของเธอรับผิดชอบงาน

แต่ไม่นาน ช่างกวนหยู้ก็กลับมาที่ออฟฟิศของลู่เสี้ยงหยาง พูดขึ้น “ประธาน ฉินหยุนเฟยคุณชายใหญ่จากตระกูลฉินไห่ตงต้องการพบคุณค่ะ บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษากับคุณ”

ในใจลู่เสี้ยงหยางมีความสุขทันที ไอ้สารเลวนี่มาหาตนเองเพื่อพูดเรื่องของตระกูลหลิ่วสินะ

“ไม่พบ ให้เขาไสหัวไป” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือพูด “จำไว้นะ หลังจากนี้คนคนนี้คือคนที่พวกเราหอการค้าปินเหอไม่ต้อนรับ”

“โอเคค่ะ ท่านประธาน ความหมายนี้ของคุณฉันจะแจ้งกับพนักงานบนล่างทุกคนของหอการค้าปินเหอ” ช่างกวนหยู้ยิ้ม ดูท่าฉินหยุนเฟยกับประธานของตนจะมีความบาดหมางกัน

ชั้นล่างอาคารหนานกั๋ว

ฉินหยุนเฟยถูกรปภ.ของหอการค้าหยุดไว้ รู้สึกเสียหน้ามาก

ส่งเสียงหึออกมาจากจมูก พูดกับหัวหน้ารปภ. “ฉันพนันกับแกเลย ถ้าวันนี้แกหยุดฉันไว้ จะเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของแก ไม่ช้า พวกผู้บริหารระดับสูงของหอการค้าพวกแกก็ต้องออกมาต้อนรับฉันด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น ฉันพูดคำเดียวก็ทำให้แกจบสิ้นได้”

ฟังคำนี้ หัวหน้ารปภ.ก็ใจฝ่อ ตัวเองคงไม่ใช่ว่าไปยั่วยุเทพเทวดาที่ไหนเข้าหรอกนะ?

แต่ถึงเป็นแบบนั้น นี่คือหน้าที่การงานของเขา เขาไม่อาจปล่อยให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปได้น่ะสิ

เห็นหัวหน้ารปภ.ไม่พูดจา ฉินหยุนเฟยรู้ว่าเขาหวั่นเกรงแล้ว ยกนิ้วขึ้นมา สะกิดแผ่นอกของเขาแล้วพูดยิ้ม “ตอนนี้คุกเข่าขอโทษฉันซะ แล้วเชิญให้ฉันเข้าไป ฉันจะพิจารณา ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป”

“คือ?” สีหน้าของหัวหน้ารปภ.ดูไม่ได้ ลังเลสับสน

รปภ.คนอื่นเองก็กลัวมาก กลัวว่าฉินหยุนเฟยก็จะหาความผิดให้พวกเขา

กริ๊งกริ๊งกริ๊ง

แต่ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ในห้องรปภ.ก็ดังขึ้น หัวหน้ารปภ.รับสายโทรศัพท์ ช่างกวนหยู้บอกเขาทางโทรศัพท์ ว่าให้ไล่ฉินหยุนเฟยออกไป

หัวหน้ารปภ.ผงะ วางสายโทรศัพท์ ทันใดนั้นก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ฮ่าฮ่าฮ่า พระเจ้าช่วยฉันไว้จริงๆ!

“หึหึ ช่างน่าเสียดาย ผู้ช่วยท่านประธานของเราพึ่งโทรมา เธอบอกให้ผมไล่คุณออกไป” หัวหน้ารปภ.พูดยิ้ม

อะไรนะ?

ไล่ออกไป?

แม่มึงสิ! นี่มันเรื่องอะไร?!

ฉินหยุนเฟยชะงัก ประธานหอการค้าปินเหอบ้าไปแล้วหรอ? เชี่ย เขาไม่รู้ว่าตนคือคุณชายใหญ่ตระกูลฉินแห่งไห่ตง?

“หึ พี่น้องทั้งหลายลงมือ!” หัวหน้ารปภ.ยกมือ นำลูกน้องรปภ.ห้าคนให้เริ่มขยับ

ไม่ช้า ท่ามกลางเสียงร้องของฉินหยุนเฟย รปภ.ก็โยนฉินหยุนเฟยออกไปจากพื้นที่อาคารหนานกั๋ว

แล้วหลังจากฉินหยุนเฟยถูกไล่ออกไปไม่นาน หลิ่วหรูยู่ก็มาถึงด้านล่างอาคารหนานกั๋ว พึ่งจะเดินมาถึงประตูใหญ่ ก็มีสาวงามเซ็กซี่สวมเครื่องแบบคนหนึ่งยิ้มให้แล้วเอ่ยถาม “ไม่ทราบว่าคุณคือคุณหลิ่วที่นัดกับผู้ช่วยท่านประธานของเราไว้ก่อนหน้านี้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่ ฉันเอง” หลิ่วหรูยู่พยักหน้า ดูฝืนเกร็งเล็กน้อย ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นหอการค้าปินเหอ ที่ทำงานที่หลายคนใฝ่ฝัน และเป้าหมายที่จะเป็นพันธมิตร

“คุณหลิ่วสวัสดีค่ะ ผู้ช่วยท่านประธานของเรารอคุณอยู่ที่ออฟฟิศแล้ว ตามดิฉันมาเลยค่ะ” สาวงามเซ็กซี่พูดพลางยิ้มเบาๆ ท่าทางมีความเจียมเนื้อเจียมตัว เข้าถึงได้ง่าย

หลิ่วหรูยู่แปลกใจเล็กน้อย นี่มันไม่ค่อยเหมือนกับที่เธอจินตนาการไว้ เดิมทีนึกว่าแม้แต่ประตูของหอการค้าเธอก็เข้าไปไม่ได้ แต่คิดไม่ถึงว่า หอการค้าจะส่งคนลงมารับเธอด้วยตัวเอง

เธอไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้ง เพียงแค่รู้สึกว่าหอการค้ามีมารยาทมาก ความรู้สูง

ไม่กี่นาทีต่อมา หลิ่วหรูยู่ก็ถูกสาวงามเซ็กซี่พามาถึงออฟฟิศของช่างกวนหยู้

ช่างกวนหยู้นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน อ่านข้อมูลเล่มหนา แวบแรกที่เห็นหลิ่วหรูยู่ ตาก็เป็นประกาย

ความงดงามของหลิ่วหรูยู่นั้นไร้ที่ติ ใบหน้ารูปหัวใจมาตรฐาน เครื่องหน้าทั้งห้าค่อนข้างประณีต ราวกับถูกประดิษฐ์ออกมาด้วยมือของพระเจ้า รวมเข้ากับความงดงามที่จำกัดของมนุษย์

โดยเฉพาะความสดใสเรียบง่ายจากตัวเธอ อารมณ์สง่างามไม่มีใครเทียบ คนแบบนี้ที่จริงไม่ควรมีอยู่บนโลก ราวกับว่ามีอยู่บนสวรรค์

ช่างกวนหยู้ถอนหายใจในใจ รู้สึกกลุ้มใจ บางทีคงคิดออกแล้ว ว่าทำไมหยางฝานถึงกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือหลิ่วหรูยู่

“สวัสดี คุณหนูช่างกวน ยินดีเป็นอย่างมากที่ได้พบคุณ และต้องขอบคุณ ที่ให้โอกาสฉันได้เข้าพบคุณ” หลิ่วหรูยู่เอ่ยปากขึ้นก่อนอย่างสุภาพ

ช่างกวนหยู้ยิ้มเบาๆ โบกมือให้สาวงามเซ็กซี่ที่นำทางมา สื่อความหมายให้เธอออกไป

“นั่งเถอะค่ะ คุณหลิ่ว” ช่างกวนหยู้ผายมือทำท่าทางเชื้อเชิญ

หลิ่วหรูยู่พยักหน้า นั่งลงบนโซฟา แม้ว่าช่างกวนหยู้จะสุภาพมีมารยาทกับเธอมาก แต่เธอยังคงไม่สงบ มีความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเข็ม

“จุดประสงค์ที่คุณหลิ่วมาที่นี่ในวันนี้ ฉันทราบดีอยู่แล้ว ตระกูลหลิ่วต้องการการสนับสนุนจากพวกเราหอการค้า แต่ไม่ทราบว่าตระกูลหลิ่วมีข้อดีอะไร? จากนี้สามารถอุทิศอะไรให้กับหอการค้าและปินเหอได้บ้าง?” ช่างกวนหยู้พูดพร้อมยิ้มให้

แม้ว่าแผนการสนับสนุนในวันนี้คือจะให้ไปฟรีๆ แต่ก็จะทำแบบจอมปลอมเกินไปไม่ได้

หลิ่วหรูยู่รีบนำเสนอข้อดีของพวกเขาตระกูลหลิ่ว และสิ่งที่จะอุทิศให้กับหอการค้าและสังคมหลังจากนี้ “พวกเราตระกูลหลิ่วเชี่ยวชาญด้านการก่อสร้าง มีมาหลายสิบปีแล้ว ประสบการณ์มากมาย…”

ยังฟังไม่ทันจบ ช่างกวนหยู้ก็พยักหน้าพูด “ตระกูลหลิ่วมีข้อได้เปรียบที่ไม่เหมือนใครจริงๆ แต่เดิมด้วยทรัพย์สินของพวกคุณตระกูลหลิ่ว จะได้รับแผนการสนับสนุนระดับกลางจากหอการค้าเราเท่านั้น ยังไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับแผนการสนับสนุนที่มีเกียรติของพวกเราหอการค้า แต่คุณชายลู่ท่านประธานของพวกเราเอาใจช่วยคุณหลิ่ว ดังนั้น จึงอยากให้โอกาศคุณหลิ่วและตระกูลหลิ่วซักครั้ง”

พูดจบเธอก็หยิบหนังสือสัญญาสนับสนุนของหอการค้าเล่มหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ ส่งให้หลิ่วหรูยู่ “คุณลองดูถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อได้เลย”

อะไรนะ?

หลิ่วหรูยู่ชะงักทันที หอการค้าตกลงจะช่วยตระกูลหลิ่วแล้ว?

นี่ฝันอยู่หรือเปล่า ทำไมคุยได้ราบรื่นแบบนี้?

“เอ่อ… คุณหนูช่างกวน แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้ล้อฉันเล่น?” หลิ่วหรูยู่ถามอย่างอ่อนแรง อีกฝ่ายคงไม่ใช่หยอกล้อเธออยู่หรอกนะ?

“ฮิฮิ จะจริงหรือหลอก คุณหลิ่วลองดูสัญญา ก็น่าจะรู้แล้ว” ช่างกวนหยู้ยิ้มอย่างมีนัยลึกซึ้ง

หลิ่วหรูยู่รับสัญญาไป อ่านดูอย่างรวดเร็ว

ยิ่งอ่านเธอยิ่งประหลาดใจ สัญญาการสนับสนุนนี้เป็นของจริง เพียงแค่เธอเซ็นชื่อ ก็มีผลทางกฎหมาย

นี่มันเกินความคาดหมายของเธอไปไกลมาก เดิมทีวันนี้เธอมาที่นี่เพียงแค่หอบความโชคดีในใจมาลองดู

แต่ผลลัพธ์…

“คือ? คุณหนูช่างกวน คุณเชื่อใจพวกเราตระกูลหลิ่วเกินไปหรือเปล่า?” ในหัวหลิ่วหรูยู่วิงเวียน

ช่างกวนหยู้หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก แล้วถึงพูดตอบ “ไม่ใช่ฉันเชื่อใจพวกคุณตระกูลหลิ่ว แต่เป็นคุณชายลู่ประธานของเราเชื่อใจคุณหลิ่ว”

“ประธานคุณชายลู่?” ได้ฟังคำนี้ หลิ่วหรูยู่ก็ยิ่งเกิดความสงสัย คนที่ใช้สกุลลู่เธอรู้จักแค่คนเดียว ลู่เสี้ยงหยาง!

รู้จักคุณชายลู่อะไรซะที่ไหน

ในความคิดเธอ เป็นไปไม่ได้ที่ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคุณชายลู่คนนี้อย่างแน่นอน เพราะลู่เสี้ยงหยางเป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่

ลองถามดู ประธานหอการค้าผู้มีเกียรติจะไปทนทุกข์แบบนั้นทำไม?

แต่ถัดจากนั้น เธอก็นึกถึงที่ร้านอาหารวันนี้ วาทศิลป์ที่ลู่เสี้ยงหยางพูด ฝากเรื่องนี้ไว้กับตัวเขา

มันยิ่งทำให้จิตใจเธอสงสัยมากยิ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนยังไงกันแน่?

“แปลก เขาเป็นใครกันแน่?” หลิ่วหรูยู่คิดในใจ