หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 214 คุณไม่ใช่คนซื่อสัตย์

บทที่ 214 คุณไม่ใช่คนซื่อสัตย์

ลู่เสี้ยงหยางที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นซุนเซียงเซียงสีหน้าตกใจจึงรู้ว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่นอน จากนั้นเขาขมวดถาม “เกิดอะไรขึ้น”

ซุนเซียงเซียงวางสายลงแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่ผู้ช่วยเพิ่งบอกกับเธอให้ลู่เสี้ยงหยางฟัง

ลู่เสี้ยงหยางฟังอย่างเงียบๆ ไม่พูดสักคำ สีหน้าของเขาเริ่มเคร่งเครียด โรงงานผลิตหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราจะถูกสั่งรื้อถอน!

ถ้าถึงขั้นนั้นจริงๆ แม้ว่าวันนี้หยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะได้เปรียบในการตลาดก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

เพราะอนาคตต้องแพ้ให้กับชิงเหอกรุ๊ปอีกครั้งอย่างแน่นอน

“ท่านประธานจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีคะ ไม่ว่ากรณีใดโรงงานของเราจะถูกสั่งปิดไม่ได้นะคะ ไม่เช่นนั้นหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราต้องเสียหายอย่างหนักแน่เลย” ซุนเซียงเซียงพูดอย่างกังวล

ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วงหรอก มีผมอยู่ทั้งคน ผมจัดการเรื่องนี้ได้”

“ค่ะ ท่านประธาน งั้นหนูไปทำงานก่อนนะคะ” ซุนเซียงเซียงออกจากออฟฟิศไป

ทันทีที่เธอออกไป ลู่เสี้ยงหยางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาช่างกวนหยู้ผู้ช่วยของเขาในหอการค้า

เขาจะให้ช่างกวนหยู้ติดต่อกับกรมโยธาธิการและผังเมืองในนามของหอการค้าเพื่อถามถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้

หลังจากที่มอบหมายงานเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางก็ออกจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ปแล้วไปที่กองถ่ายกาลเวลาที่บากบั่นเพื่อเตรียมพร้อมถ่ายทำละครต่อ

จนถึงฟ้ามืด ลู่เสี้ยงหยางและทีมงานกองถ่ายก็รับประทานอาหารร่วมกัน

ซูเยียนรันในฐานะนางเอกนั่งอยู่ข้างๆ ลู่เสี้ยงหยางด้วยความรู้สึกที่มีความสุขและสบายใจอย่างอธิบายไม่ได้

……

ในเวลาเดียวกัน

ณ สถานีตำรวจปินเหอที่ยังอยู่ในความวุ่นวาย

ในบริเวณห้องกักขัง มีเพียงกลิ่นหอมจางๆ ตามด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่เวรล้มสลบลงไปทีละคน

จากนั้นไม่นานก็มีร่างเงาคนสีดำเดินผ่านระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินไปถึงสุดทางเดิน เขาได้ไขประตูห้องกักขังออก

ในห้องกักขังนี้คือหลินเสี่ยวโปที่เพิ่งมีเรื่องกับลู่เสี้ยงหยางมาก่อนหน้านี้

หลังจากที่หลินเสี่ยวโปถูกนำตัวกลับไปยังสถานีตำรวจ เขาก็ถูกสอบปากคำและถูกควบคุมตัวไว้ชั่วคราว เมื่อสรุปพยานหลักฐานเสร็จแล้ว ทางตำรวจก็จะส่งมอบตัวเขาให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อพิจารณาคดีและตัดสินโทษ

ณ เวลานี้ เมื่อหลินเสี่ยวโปเห็นร่างเงาคนสีดำที่เดินเข้ามาก็รีบกระโดดขึ้นมาจากเตียงด้วยความดีใจและพูดว่า “คุณมาช่วยผมใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบ หลินเสี่ยวโปตั้งใจสังเกตคนในร่างเงาสีดำนั้นอย่างละเอียด แต่ทั้งร่างของเขาห่อหุ้มด้วยชุดสีดำสนิท ซึ่งมองไม่ออกว่าเขาคือใคร

แต่ดวงตาของเขานั้นช่างงดงามและลึกลับเหลือเกิน เธอน่าจะเป็นผู้หญิง

เสียงที่เย็นชาอย่างที่สุดได้ดังขึ้นจากปากของคนในชุดดำ “ฉันมาเพื่อส่งคุณ”

ว่าไงนะ?

ส่งผม?

หลินเสี่ยวโปเริ่มตระหนักว่าสถานการณ์เริ่มไม่ปกติ เขาจึงพยายามจะตะโกนขอความช่วยเหลือ

แต่เขายังไม่มีโอกาสได้ตะโกน ทันใดนั้นคนในชุดดำก็ใช้มีดสั้นอันแหลมคมที่ไม่รู้ว่านำมาจากไหนปาดเข้าที่ตัวเขา

ตามด้วยเลือดที่กระเซ็นออกมา ศีรษะของหลินเสี่ยวโปหลุดออกจากคอแล้วตกลงไปบนพื้น

หลังจากสังหารหลินเสี่ยวโปแล้ว คำในชุดดำเดินออกจากห้องกักขังโดยไม่มีความลังเลใดๆ

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาเปลี่ยนกะก็เห็นเพื่อนร่วมงานเป็นลมสลบอยู่บนพื้น เขาจึงรีบตรวจสอบห้องขังและพบว่าหลินเสี่ยวโปถูกฆ่าไปแล้ว จากนั้นก็รีบรายงานสถานการณ์ให้หัวหน้าทันที

และทันทีที่ได้รับรายงานนั้น เบื่องบนก็แตกตื่นกันไปหมด

ทีมอาชญากรรมได้มาถึงที่เกิดเหตุในเวลาที่สั้นที่สุด หัวหน้าทีมหวังเสว่ขมวดคิ้วแล้วตรวจสอบรายละเอียดซ้ำๆ

เมื่อยิ่งตรวจสอบเธอก็ยิ่งสงสัยว่าคดีการฆาตกรรมในวันนี้ไม่ต่างอะไรกับการฆาตกรรมตัดศีรษะเมื่อหลายวันก่อน และฆาตกรต้องเป็นคนเดียวกันแน่นอน

……

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางรับประทานอาหารกับพนักงานในกองถ่ายเสร็จ เขาก็ตรงกลับบ้านทันที

เมื่อกลับถึงบ้านเขาเห็นเพียงหลิวจิ้งนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาคนเดียวและไม่เห็นเย่สวนอยู่ด้วย

ลู่เสี้ยงหยางจึงถามเธอ “คุณแม่ครับ เย่สวนยังไม่เลิกงานเหรอครับ?”

ไม่น่าจะใช่นะ นี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้ว เธอคงไม่ทำโอทีถึงเวลานี้หรอก อีกอย่างถ้าเธอเลิกงานช้าเธอต้องบอกที่บ้านก่อนอย่างแน่นอน

“ไม่รู้เหมือนกันนะ เธอไม่ได้บอกว่าวันนี้เธอจะเลิกงานดึกด้วยสิ แม่คิดว่าพวกเธอสองคนยังเที่ยวอยู่ข้างนอกอยู่เลย” หลิวจิ้งส่ายหัวตอบ

ลู่เสี่ยงหยางรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเย่สวน แต่ในไม่ช้าก็มีเสียงตอบรับว่าโทรศัพท์ของเย่สวนนั้นปิดเครื่อง

“แปลกจัง” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเย่สวน

เพราะเขากับเย่สวยเพิ่งมีเรื่องกับหวังเขี่ยวหยุนในเช้าวันนี้

บ้าจริง หรือว่าไอ้ตัวปัญหานี้กลับมาหาเรื่องเย่สวนกันแน่?

เมื่อหลิวจิ้งเห็นลู่เสี้ยงหยางสีหน้ากังวล เธอจึงพยายามพูดให้เขาสบายใจ “อย่าคิดมาก โทรศัพท์เย่สวนอาจจะแบตหมดก็ได้ เรารอเธออีกสักพักไปก่อน ถ้ายังไม่กลับมาจริงๆ ค่อยว่ากัน”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่พยักหน้าตอบ

โชคดีการรอคอยเป็นเวลาสิบนาทีสั้นๆ เท่านั้น เย่สวนก็เปิดประตูเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งก็รู้สึกโล่งใจทันที

หลิวจิ้งลุกขึ้นจากโซฟาแล้วถามเธอ “เย่สวน นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ เธอไปไหนมาเหรอ? ทำไมไม่โทรบอกที่บ้านเลย?”

เย่สวนดูเหมือนใจลอยและไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่ เธอจึงไม่ได้ตอบคำถามหลิวจิ้ง

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเห็นก็ลุกขึ้นถามเธอด้วยคน “สวนเอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เย่สวนยังคงเงียบแล้วเดินเข้าไปนั่งลงที่โซฟา

หลิวจิ้งมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างประหลาดใจ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

ลู่เสี้ยงหยางก็สับสนเช่นกัน เขาจึงย้ำคำถามอีกครั้ง

เย่สวนรู้สึกเหมือนถูกสะกิด จากนั้นเธอก็ตั้งสติได้แล้วถามกลับหลิวจิ้งและลู่เสี้ยงหยางว่า “ว่าไงนะ? พวกคุณพูดว่าอะไรนะ?”

หลิวจิ้งกลอกตามองบนแล้วพูดกับเธออีกครั้ง “คิดอะไรอยู่? ถึงได้ใจลอยขนาดนี้ แม่ถามว่าดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมถึงเพิ่งกลับบ้าน?”

เย่สวนยิ้มพูด “หนูเพิ่งไปงานเลี้ยงแล้วบังเอิญเจอหุ้นส่วนหลายคน โทรศัพท์แบตหมดพอดีก็เลยไม่ได้โทรมาบอกพวกคุณ”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง กลับมาถึงบ้านก็โอเคละ” หลิวจิ้งพยักหน้าแล้วดูทีวีต่อ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่ายังไงเขาก็รู้สึกว่าคืนนี้เย่สวนดูแปลกๆ แต่เมื่อสังเกตอย่างละเอียดก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

……

เช้าวันที่สอง

ลู่เสี้ยงหยางส่งเย่สวนไปตระกูลเย่กรุ๊ปอย่างเช่นเคย จากนั้นเขาก็ไปที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ทันทีที่นั่งลงในออฟฟิศ ซุนเซียงเซียงก็เดินเข้ามาพูดกับเขาว่า “ท่านประธานคะ ข้างนอกมีคนอยากขอพบคุณค่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางถามว่า “ใคร?”

โดยปกติแล้ว ถ้าไม่ใช่คนสำคัญซุนเซียงเซียงจะปฏิเสธไม่ให้พบทันที

ซุนเซียงเซียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยพูดต่อ “คนจากสถานีตำรวจค่ะ ตามคำแนะนำตัวของเธอ เธอชื่อหวังเสว่ เป็นหัวหน้าทีมอาชญากรรมร้ายแรงค่ะ”

อะไรนะ?

คนในทีมอาชญากรรมร้ายแรง?

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วทันที เขาและหยูเม่ยหยินกรุ๊ปไม่ได้ก่ออาชญากรรม แต่ทำไมตำรวจถึงได้มาหาถึงที่?

“เธอบอกไหมว่ามีธุระอะไร?” ลู่เสี้ยงหยางถาม

ซุนเซียงเซียงส่ายหัวตอบ “เปล่าค่ะ”

จากนั้นเธอครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วถามลู่เสี้ยงหยางกลับ “ท่านประธานไม่ได้ทำอะไรข้างนอกใช่ไหมคะ?”

ลู่เสี้ยงหยางยกมือปฏิเสธ “ผมจะทำอะไรได้?”

“จริงเหรอคะ? แต่จากประสบการณ์ของฉันแล้ว คุณไม่ใช่คนซื่อสัตย์เลยนะ” ทันใดนั้นเสียงที่ชัดเจนของผู้หญิงดังขึ้น ตามด้วยหวังเสว่ที่เดินเข้ามาในชุดเครื่องแบบ