หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 186 หานปิงหานอับอาย

บทที่186 หานปิงหานอับอาย

ลู่เสี้ยงหยางฟังคำพูดของหานปิงหาน รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆหายไป แทนที่ด้วยความเยือกเย็น

ปกติแล้วเขาไม่อยากรู้จักมักจีกับพวกมดปลวก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามดปลวกจะมาด่าว่าเขาตามอำเภอใจได้

“ดีมาก เดี๋ยวแกก็จะรู้ ถึงผลของการพูดดูหมิ่นฉัน” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชา

ในขณะนี้บอดี้การ์ดสิบกว่าคนนั้นเดินมาถึงข้างตัวลู่เสี้ยงหยางแล้ว ยกหมัดขึ้นเตรียมจะส่งไปทักทายลู่เสี้ยงหยาง

ฉากนี้ ทำให้เหล่าชายสูงศักดิ์พอใจมาก นี่คือพลังอำนาจของพวกเขา คนต่ำต้อยอย่างลู่เสี้ยงหยาง เพียงคำเดียวก็ตัดสินให้เขาเป็นหรือตายได้

ถึงอย่างนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ คือสิ่งที่พวกเขาทั้งหมดไม่คาดคิด

เห็นแค่บอดี้การ์ดสิบกว่าคนที่อยู่ห่างจากตัวลู่เสี้ยงหยางหนึ่งเมตร จู่ๆมือของลู่เสี้ยงหยางก็ยื่นไม้ออกมา กวัดแกว่งไปรอบตัว เป็นวงกลม ตกลงบนตัวของบอดี้การ์ดพวกนี้

“อ๊ากกกก” เสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของบอดี้การ์ดสิบกว่าคน ร่างกายของพวกเขาถูกตีกระเด็นออกไปราวกับลูกเบสบอล ถูกผลักออกเป็นแนวนอนกลางอากาศหลายเมตร ก่อนจะกระแทกลงบนโต๊ะเก้าอี้

ตึงตึงตึง!

ทันใดนั้น เก้าอี้และโต๊ะก็แตกเป็นเสี่ยงๆ บอดี้การ์ดสิบกว่าคนกองอยู่กับพื้นเหมือนหมาที่ตายแล้ว ร่างกายขดเป็นลูกบอล เลือดกบปาก ร้องโอดครวญไม่หยุด

เปรี้ยง!

ในตอนนี้ ในสมองของทุกคนมีเสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ถลึงตาอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยหวาดหวั่นและเหลือเชื่อ

ลู่เสี้ยงหยางลงมือครั้งเดียวก็ทำลายบอดี้การ์ดสิบกว่าคนลงได้

ฉากที่น่าหวาดกลัว น่าประหลาดใจเช่นนี้ พวกเขาเคยเห็นแต่ในภาพยนตร์ เมื่อไหร่กันที่จะได้สัมผัสประสบการณ์ด้วยตัวเองแบบนี้

ความตกใจนี้ เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไปพักใหญ่ จากนั้นถึงมีคนได้สติ

“นี่…ทำไมเป็นแบบนี้?” หานปิงหานสูดหายใจเข้าลึก แววตาเผยความหวาดกลัว

ดูท่าลู่เสี้ยงหยางวันนี้กล้ามาถึงงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของชิงเหอกรุ๊ปของพวกเขา เพราะมีความเข้มแข็งคอยหนุนหลัง

พวกเหอจุ้นเหลียง ไป๋จื่อเหา สวียั่นยั่นตาหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ในใจรู้สึกผิดธรรมชาติ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตกตะลึง กับความสามารถที่คาดเดาไม่ได้ที่ลู่เสี้ยงหยางแสดงออกมาเมื่อกี้

“แม่ง เป็นแบบนี้ได้ไงวะ?” รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวอานแข็งทื่อในทันที กลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกโดยไม่รู้ตัว หรือว่าลู่เสี้ยงหยางมีความแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ แม้แต่ตระกูลเหอ ตระกูลหานต่างก็เอาชนะเขาไม่ได้

“เอ่อ เอ่อ นี่…นี่” จ้าวหรูเย็นตาโตอ้าปากค้าง การแสดงออกเฉื่อยชามาก ลู่เสี้ยงหยางกลายเป็นคนสุดยอดแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ในภาพจำของเธอ ลู่เสี้ยงหยางมีทักษะทางการแพทย์ที่แข็งแกร่ง แต่ร่างกายอ่อนแอ

“ว้าว ผู้ชายป่าเถื่อน! คู่ควรที่จะเป็นพ่อตัวร้ายที่ฉันอยากจะคุกเข่าเลีย” หลิ่วหรูยู่ตัวสั่นไม่หยุด เพราะความตื่นเต้นที่มากเกินไป ใบหน้าที่ไร้ที่ติเต็มไปด้วยสีแดง

เพียงแค่ในเวลา0.01วินาที เธอก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีความรัก ลู่เสี้ยงหยางคือผู้ชายที่เธอกำลังตามหา

ลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแต่ยอดเยี่ยมในด้านสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งส่วนตัวยังทำให้สวรรค์ต้องตกใจผีสางต้องร้องไห้

ผู้ชายที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ ที่สำคัญยังหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้ นับว่าเป็นของดีจริงๆ ถ้าพลาดไปคงหาใครมาแทนไม่ได้แล้ว

“ฮ่าฮ่า เดี๋ยวคืนนี้กลับบ้านไป ฉันจะประกาศว่าฉันสละโสดแล้ว ให้ผู้อาวุโสที่บ้าน ไม่ต้องกังวลกับเรื่องส่วนตัวของฉันแล้ว” หลิ่วหรูยู่คิดในใจ แววตาเต็มไปด้วยฤดูใบไม้ผลิ

ในเวลานี้ หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางตีพวกบอดี้การ์ดสิบกว่าคนนั้นกระเด็นไปแล้ว ก็ปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงบนตัวเขา มองไปที่หานปิงหานด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “แกไม่รู้อะไร ต่อหน้าผู้ที่มีอำนาจเด็ดขาด กลอุบายทั้งหมดนั่นหักล้างได้ด้วยหมัดเดียว ดังนั้นฉันขอแนะนำแก วิธีการเล็กๆน้อยๆของแกน่ะเก็บไปซะเถอะ”

แววตาของหานปิงหานเปลี่ยนไปชั่วครู่ แต่ก็มั่นคงได้ในทันที แล้วพูดยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ตอนนี้เป็นสังคมเศรษฐกิจ โลกของผู้ที่ร่ำรวยมีอำนาจ แกคิดว่าแค่หมัดเดียวก็เอาชนะโลกได้หรอ?”

ทันทีที่พูดจบ เหล่าผู้ดีมีอำนาจ ที่ตกตะลึงในความแข็งแกร่งที่แสดงโดยลู่เสี้ยงหยางเมื่อครู่ ต่างก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ความหวาดกลัวบนใบหน้าถดถอยไป แทนที่ด้วยความมั่นใจและการดูถูกเหยียดหยาม

หานปิงหานพูดถูกต้อง ตอนนี้เป็นโลกของผู้ดีมีอำนาจ เมื่อเผชิญหน้ากับเงินและอำนาจที่แท้จริง ต่อให้เป็นคนที่ต่อยตีได้ก็จะกลายเป็นเพียงหมาของผู้มีอำนาจเท่านั้น

“ฮ่าฮ่า” เหอจุ้นเหลียงเงยหน้าขึ้นยิ้ม ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างดูถูก “ไอ้กังฟูกระจอกๆนั้นเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก ต่อไปนี้ ขอแนะนำว่าแกอย่าต่อต้าน ยิ่งต่อต้านเท่าไหร่แกก็ยิ่งตายอย่างเจ็บปวดมากเท่านั้น”

ได้ยินคำนี้ จ้าวหรูเย็นที่พึ่งวางใจได้ ก็เก็บขึ้นมาอีกครั้ง ในโลกทุกวันนี้ การใช้กำลังไม่สามารถแก้ไขปัญหาอะไรได้ ดังนั้นเหล่านักรบที่เคยเชี่ยวชาญโลก จึงได้เพียงยื้อชีวิตอยู่ใต้ดิน ไม่อาจขึ้นสู่เวทีประวัติศาสตร์ได้ คนที่เล่นกับสถานการณ์ได้ คือพวกผู้ดีมีอำนาจที่สูงส่ง

นี่คือสัจธรรม

ดวงตาของหลิ่วหรูยู่ลุกโชน ในใจหัวเราะเยาะที่คนพวกนี้ตาไม่ถึง ภายใต้ความสามารถที่แท้จริง ความแข็งแกร่งที่แหวกน้ำพลิกทะเลได้ ผู้ดีมีอำนาจจะไปสู้อะไรได้?

ตอนนี้รอยยิ้มเต็มใบหน้า ยังอยากดูต่อว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความประหลาดใจอะไรให้เธอไหม

การแสดงออกของลู่เสี้ยงหยางไม่เปลี่ยน ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “หานปิงหาน วิสัยทัศน์แกมันแคบเกินไป แกมองเห็นแค่ฟ้าของปินเหอ ไห่ตง มองไม่เห็นฟ้าภายนอกปินเหอ ไห่ตง ด้วยกำลังของฉัน แค่มือเดียวทำลายพวกคนมีอำนาจในปินเหอทั้งหมด ทำไมจะทำไม่ได้?

คำพูดนี้ส่งผ่านไปอย่างลอยๆ ง่ายราวกับดื่มน้ำ กินอาหาร แต่ก็มีพลังราวกับเสือ

หลายคนอยากจะหัวเราะเยาะ แต่กลับหัวเราะไม่ออก พวกเขารู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ

วินาทีถัดมา ลู่เสี้ยงหยางก็ก้าวขาเดิน เข้าไปหาหานปิงหาน

เหล่าชายผู้มีอำนาจที่อยู่รอบตัวหานปิงหาน ไม่มีซักคนเดียวที่กล้าออกมายืนขวาง แต่หลีกทางให้ลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

นี่คือพลังที่ออกมาจากตัวของลู่เสี้ยงหยาง

ไม่ว่ากองทัพม้าเป็นพันเป็นหมื่น ผีสางเทวดา ตอนนี้ก็ต้องหลบหลีก

หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงข้างตัวหานปิงหานแล้ว

มือขวายกขึ้น สองนิ้วบีบคางของหานปิงหาน ยกหน้าที่สวยงามไร้ที่ติ น่าพิสมัยหลงใหลของเธอขึ้นมา

ค่อยๆโน้มตัว มองไปที่หานปิงหานอย่างไม่ลดละ

เนื่องจากระยะห่างของทั้งสองค่อนข้างใกล้ ดังนั้นในตอนนี้ใบหน้าทั้งสองจึงใกล้แค่เอื้อม ลมหายใจรดหน้ากันและกัน มองเห็นได้ชัดเจน

หานปิงหานผู้ซึ่งสงบนิ่ง ไม่เคยสนใจลู่เสี้ยงหยางมาก่อน มักจะมองลู่เสี้ยงหยางแปลกๆ จู่ๆกลับไม่นิ่งสงบ รู้สึกว่าใจเต้นเร็ว จิตวิญญาณสั่นเล็กน้อย

ในตอนนี้ เธอเหมือนมีภาพลวงตา ราวกับว่าลู่เสี้ยงหยางเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง พลั้งมือฆ่าเธอไปแล้ว

“แกกลัวหรอ?” ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้ม ถึงแม้จะยิ้มอยู่ แต่ฟันขาวที่เขาเผยออกมานั้น กลับทำให้หานปิงหานที่มองเต็มไปด้วยความเย็นเยือก

หานปิงหานโมโหในใจ สถานะของตนสูงส่ง ทำไมถึงกลัวไอ้กระจอกตัวเหม็นอย่างลู่เสี้ยงหยาง

“อ่อนหัด หรือว่าแกยังกล้าที่จะลงมือกับฉัน? กลางวันแสกๆ คิดถึงผลที่ตามมาให้ดี” หานปิงหานยิ้มเยาะ

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเล็กน้อย มือที่บีบคางของหานปิงหานอยู่เมื่อครู่ จู่ๆก็เปลี่ยนมุม กดลงบนหัวของหานปิงหาน หานปิงหานถูกลู่เสี้ยงหยางกดให้นอนลงบนโต๊ะโดยไม่รู้ตัว ตามมาด้วยตัวของลู่เสี้ยงหยางกดบั้นท้ายที่สวยงามของหานปิงหานจากด้านหลัง

ท่าทางนี้มองดูแล้วคลุมเครืออย่างยิ่ง

ราวกับว่าหานปิงหานถูกลู่เสี้ยงหยางพิชิตได้แล้ว นอนตกใจอยู่บนโต๊ะด้วยความอัปยศอดสู

“ผู้หญิงอย่างแก อาจจะเป็นนางฟ้าที่ไม่อาจเอื้อมได้ในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาฉัน เป็นแค่กะหรี่ที่เล่นกับผู้ชายไปทั่ว ถ้าฉันฆ่าแก ใครจะกล้าออกความเห็น?” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างใจเย็น

“เชี้ย!”

เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทุกคนต่างก็ตกใจสุดขีด ลูกตาแทบจะตกลงทีล่ะคน ลู่เสี้ยงหยางกล้าด่าหานปิงหานว่ากะหรี่