หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 185 ปิดการใช้งานทั้งหมด

บทที่185 ปิดการใช้งานทั้งหมด

จางเทาชายคนหนึ่งข้างตัวหานปิงหานติดตามหานปิงหานมาจากไห่ตง เขาอยู่กับหานปิงหาน ไม่รู้ว่าทำเรื่องละเมิดกฎหมายมาเท่าไหร่แล้ว เขารู้ดีว่าต่อจากนี้หานปิงหานจะทำอะไรจึงแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความออกไป

ให้ลูกน้องของเขารอหลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางออกจากโรงแรมไปแล้ว หาโอกาสจัดการเขา

โจวอาน ไป๋จื่อเหา สวียั่นยั่นที่อยู่อีกด้านมองไปที่หลิ่วหรูยู่โดยไม่รู้ตัว เมื่อกี้เธอเป็นคนพาลู่เสี้ยงหยางมา ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางจะโดนหานปิงหานไล่ออกไปแล้ว ดูซิว่าเธอจะมีการแสดงออกอะไรไหม

ถึงอย่างนั้นแขนเรียวทั้งสองข้างของหลิ่วหรูยู่ก็กอดอยู่ตรงหน้าอกเธอ ไม่ขยับเขยื้อน ราวกับว่าฉากนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

เดิมทีตามนิสัยเธอแล้วก็อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่ง แต่เมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยางพูดกับเธอไว้ ว่าเรื่องในคืนนี้ไม่อนุญาตให้เธอยื่นมือเข้ามาแทรก

หลิ่วหรูยู่ชื่นชมลู่เสี้ยงหยางอย่างไร ถือเอาคำพูดของเขาเป็นคำสั่งโดยธรรมชาติ

จะได้ดูพอดี ว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำให้เธอประหลาดใจได้อีกไหม

ไป๋จื่อเหากับโจวอานหัวเราะเยาะ ดูท่าหลิ่วหรูยู่ก็ไม่ได้ปกป้องลู่เสี้ยงหยางอย่างที่พวกเขาคิด

สวียั่นยั่นคิดเอาเองว่าเธอเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี จึงหัวเราะแล้วพูดขึ้น “ต่อให้เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลิ่ว ก็ไม่ยินดีที่จะทำให้ตระกูลหานแห่งไห่ตงของพวกเราไม่พอใจเพียงเพื่อไอ้แมงดาคนนึง”

จ้าวหรูเย็นส่ายหัว ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางน่าจะรู้ถึงผลลัพธ์ของการเป็นแมงดาแล้วนะ ในตอนที่ไม่เจอกับปัญหาใหญ่ เขายังสามารถเสวยสุขกับผู้หญิงได้ ทำวางท่า ช่างไม่สง่าผ่าเผย แต่เมื่อเขาพบเจอปัญหาที่เกี่ยวข้องกับหลักการที่แท้จริง เขามีแต่ต้องโยนออกไป ถูกกระทำเหมือนเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

ถึงอย่างไรผู้หญิงที่ร่ำรวยก็ไม่สนใจแมงดาอย่างนาย ส่งนายออกไปก็ยังมีแมงดาคนอื่นอีก ช่วงเวลาหนึ่ง จ้าวหรูเย็นรู้สึกไร้ค่าแทนลู่เสี้ยงหยาง น่ารันทด!

แต่ในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่ขยับเขยื้อน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

คืนนี้ เขามาเพื่อมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับหานปิงหาน ของขวัญชิ้นใหญ่ยังไม่ได้ให้ จะออกไปได้ยังไงล่ะ?

“หานปิงหาน เก็บวิธีการเด็กๆของแกไปซะ ใช้กับฉันไม่ได้ แกคิดว่าการคุกคามของแกฉันจะเอามาใส่ใจหรอ?”ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างดูถูก

“งั้นหรอ?” หานปิงหานยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดขึ้น “ถ้าแกไม่ยินดีออกไป ก็จะมีคนมาเชิญออกไป”

แน่นอนว่าหลังจากสิ้นเสียงเธอ เหอจุ้นเหลียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในชุดสูทรองเท้าหนังก็ลุกขึ้นมา ชี้ไปที่จมูกของลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดเสียงต่ำ ““คุณหานบอกให้แกไสหัวไป ไม่ได้ยินหรอ?”

เมื่อเห็นเหอจุ้นเหลียง ชายผู้มีอำนาจรอบด้านก็หายใจเฮือก แสดงสีหน้าตกใจ

“พระเจ้า คุณชายเหอออกหน้าแล้ว ไอ้เด็กนี่จบสิ้นแล้ว”

“โถ่เว้ย ไม่คิดว่าตระกูลเหอก็อยู่ฝั่งเดียวกับตระกูลหาน ดูท่าตระกูลหานกับตระกูลเหอเป็นพันธมิตรกันสินะ?”

ตระกูลเหอเหมือนกันกับตระกูลหลิ่ว เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่แห่งปินเหอ อิทธิพลของพวกเขาเป็นที่รู้กันดี

ลู่เสี้ยงหยางยังคงไม่ขยับเขยื้อน สีหน้าดูถูกเหยียดหยาม ท่าทางไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

ฉากนี้ทำให้หานปิงหานเกิดภาพนิมิตร หรือว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีอะไรที่ทำให้ฟ้าดินสะเทือนได้จริงๆ ถึงได้ไม่สนใจชายมีอำนาจพวกนี้ที่อยู่ตรงนี้เลย

แต่คิดให้ลึกเข้าไป มันจะเป็นไปได้ยังไง ถ้าลู่เสี้ยงหยางไปถึงระดับนั้นแล้วจริงๆ ทำไมในปินเหอถึงไม่เห็นตำนานอะไรเกี่ยวกับเขาเลย

“หึ เสแสร้ง เสแสร้งต่อไปเถอะ ฉันอยากจะเห็นนัก อีกเดี๋ยวไล่หมาอย่างแกออกไป แกจะยังทำเป็นนิ่งเฉยแบบนี้ได้ไหม” หานปิงหานยิ้มเยาะในใจ แน่ใจว่าลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่แกล้งทำเป็นสงบ แสร้งทำเป็นวางท่า

แต่เหล่าชายมีอำนาจในที่นี้ ไม่ได้มีแค่เหอจุ้นเหลียงที่อยากเอาใจหานปิงหาน ได้เป็นที่โปรดปรานของหานปิงหาน ตอนนี้เห็นลู่เสี้ยงหยางไม่ขยับเขยื้อน ต่างก็กระโดดออกมา แล้วด่าว่าลู่เสี้ยงหยางทันที

“ไอ้หนูแกหูหนวกหรอ? คุณหานให้แกไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือไง?”

“หึ หรือว่าอยากให้พวกเราเรียกรปภ.มาโยนแกออกไป ยังคิดว่ามีตัวตนอยู่อีก?”

“แม่งเอ้ย ไอ้โง่ ให้เวลาแกไสหัวไปหนึ่งนาที อย่าอยู่รกสายตาพวกเราที่นี่ หึหึ ถ้าไม่เพราะเห็นแก่หน้าของคุณหาน คุณชายอย่างฉันมาคุยกับแก ก็ทำปากฉันสกปรกหมดแล้ว

….

ในไม่ช้าคลื่นแห่งสงครามและเสียงต่อต้านก็พุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง

ใบหน้าของหานปิงหานแขวนรอยยิ้มสดใส สายตามีความเยาะเย้ย นี่คือความแตกต่างของเธอกับลู่เสี้ยงหยาง คำพูดคำเดียวของเธอ ก็สามารถทำให้เหล่าชายมีอำนาจนับไม่ถ้วนที่อยากเอาใจเธอบดขยี้ลู่เสี้ยงหยางได้

จ้าวหรูเย็นกระวนกระวายจนเหงื่อออกมือ ลู่เสี้ยงหยางผู้ชายคนนี้ทำไมถึงไม่เข้าใจสถานการณ์ ตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ เหล่าผู้ชายร่ำรวยทั้งหลายต่างต่อต้านเขา บีบคั้น เขาออกไปตอนนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมเขายังคงตอแยไม่ขยับล่ะ?

หรือว่าเขาจะรอให้หลิ่วหรูยู่เข้าไปช่วยเขาพูด?

ไร้เดียงสาเสียจริง ช่างโง่เขลา

คิดมาถึงตรงนี้ จ้าวหรูเย็นก็ไม่สนใจว่าเธอไปช่วยพูดให้ลู่เสี้ยงหยางตอนนี้ จะทำให้เหล่าชายมีอำนาจพวกนี้ขุ่นเคืองหรือไม่ จิกทึ้งหนังหัวแล้วเอ่ยปากพูด “ลู่เสี้ยงหยางนายรีบไปเถอะ ออกไปจากที่นี่”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม หันกลับไปมองเธอแล้วพูดว่า “ฉันยังมีของขวัญชิ้นใหญ่ที่ยังไม่ได้ให้คนของหานปิงหาน จะออกไปได้ยังไงล่ะ?”

ได้ยินแบบนั้น จ้าวหรูเย็นก็โกรธจนกระทืบเท้า ดูท่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่มียาอะไรช่วยได้แล้ว ในเมื่อเขามองหาความอัปยศอดสูด้วยใจจริง งั้นเธอเองก็ยุ่งไม่ได้

สวียั่นยั่นเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นศัตรูกับผู้มีอำนาจทั้งหมดในล็อบบี้แล้ว ก็ตื่นเต้นมาก รีบเดินออกไปข้างหน้าสองสามก้าว มาถึงข้างกายหานปิงหาน แล้วพูดด้วยสีหน้าน้อยใจ “ท่านประธาน ไอ้เด็กนี่วันนี้สร้างปัญหาไว้ด้วย เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างล่าง ทำตัวหยาบคายต่อท่านประธาน ฉันพูดสั่งสอนมันไปไม่กี่คำ มันก็ลงมือตบฉัน”

หานปิงหานมองไปที่รอยฝ่ามือบนใบหน้าของสวียั่นยั่น สีหน้านิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วตบบ่าของเธอพลางพูดว่า “วางใจเถอะ เหล่าคุณชายที่อยู่ที่นี่จะทวงคืนความยุติธรรมให้เธอเอง”

ไป๋จื่อเหากระโดดออกมาคนแรก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูด “วางใจเถอะ ไอ้เด็กนี่ก็ลงมือตบฉันเหมือนกัน วันนี้ฉันคนหนึ่งให้อภัยมันไม่ได้”

ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าหลิ่วหรูยู่ไม่ยืนอยู่ข้างลู่เสี้ยงหยาง เขาก็สามารถทำให้ไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยางนี่ตายได้ด้วยมือข้างเดียว

“ดีดี ดีนี่ แกมีความกล้าหาญมาก คุณไป๋ก็เป็นเพื่อนของฉัน วันนี้แกพูดจาไม่ดีกับคุณหานก่อน แล้วยังลงไม้ลงมือกับเพื่อนฉันอีก ดูท่าถ้าไม่ได้เติมสีให้แกดู แกก็จะไม่รู้ จุดจบของการกระทำนี้” เหอจุ้นเหลียงยิ้มมุมปาก ใบหน้าแสดงถึงความโหดเหี้ยม

“เข้ามา” ตามเสียงที่เขาตะโกนออกไปที่นอกประตู

ชายฉกรรจ์ร่างกำยำสิบกว่าคนในชุดสูท สวมแว่นดำวิ่งเข้ามา

“นายน้อย มีคำสั่งอะไรครับ?” หนึ่งในชายฉกรรจ์ร่างกำยำพูดถาม

“เก็บกวาดไอ้ขยะนี่ออกไป อย่าให้มาเกะกะสายตาพวกฉัน” เหอจุ้นเหลียงโบกมือไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่สบอารมณ์

“ครับนายน้อย” ชายฉกรรจ์ร่างกำยำสิบกว่าคน รีบเดินไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เมื่อเห็นฉากนี้ หานปิงหานก็มองเหอจุ้นเหลียงแวบนึง สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

เหอจุ้นเหลียงตื่นเต้นดีใจมาก รู้สึกมีความสุข แอบคิดว่าไอ้โง่อย่างลู่เสี้ยงหยาง มาอีกซักสองสามคน ให้เขาเหยียบซักทีสองที สร้างภาพพจน์ที่สูงส่งต่อหน้าหานปิงหาน

ตระกูลเหอรู้ถึงความแข็งแกร่งของตระกูลหาน อยากเป็นพันธมิตรกับตระกูลหาน แต่ตระกูลหานยังไม่ได้ตอบรับ เขากำลังหาโอกาสเอาใจตระกูลหานอยู่พอดี ตอนนี้ เป็นโอกาสที่ดีที่สุด

พอตระกูลเหอได้ผูกมิตรกับตระกูลหานแล้ว ตระกูลเหอก็จะสามารถทะยานสู่ความแข็งแกร่งได้ ถึงเวลานั้นก็กวาดอีกสามตระกูลใหญ่ให้เรียบ รวบรวมโลกธุรกิจปินเหอ

ในขณะนี้ เหล่าชายมีอำนาจรอบด้านต่างก็อิจฉาเหอจุ้นเหลียง ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าสามารถได้รับความชื่นชมจากหานปิงหานง่ายๆแบบนี้ งั้นพวกเขาก็จะกระโดดออกมาทำเรื่องแบบนี้แต่แรกแล้ว ถึงอย่างไรจากสถานะของพวกเขาแล้วการจะเหยียบย่ำไอ้กระจอกซักคน ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

หลังจากนั้น หานปิงหานก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วยิ้มออกมา “วันนี้เป็นแค่บทเรียนเท่านั้น หลังจากนี้ถ้าเจอพวกเราคนของตระกูลหานอีก รบกวนลดท่าทีลงหน่อย เป็นหมา ก็ต้องรู้สถานะของตัวเอง”