หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 177 ผมมีรายชื่อ

บทที่ 177 ผมมีรายชื่อ

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านย่าเฉินเหอก็ทำตัวไม่ถูกแล้วส่ายหัวพูดว่า “คุณย่าครับ เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ขีดจำกัดของผมสามารถจัดหาได้เพียงแค่ห้าที่นั่งเท่านั้นนะครับ”

ท่านย่าที่ได้ยินเช่นนี้ก็ถอนหายใจโล่งอก

เย่ซวงมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วยิ้มพูดอย่างขมขื่น “เขาชำนาญเรื่องเกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ? บางทีอาจจะได้โควต้ามาจากผู้หญิงคนอื่นก็ได้นะ”

เป็นการประชดที่ฟังดูชัดเจนมาก

เย่หยุนเทาพูดอย่างดูถูกว่า “มันขี้เหร่ขนาดนี้ใครจะรับเลี้ยงมันล่ะ หน้าอย่างมันเหรอจะได้โควต้าเข้าร่วมพิธีเปิดของสมาคมหอการค้า ฝันไปเถอะ”

ทั้งสองคนร่วมกันพูดจาถากถางเพื่อประชดลู่เสี้ยงหยาง

เย่สวนขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เป็นครอบครัวเดียวกันจำเป็นต้องพูดจาแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?

เฉินเหอยักคิ้วแล้วยิ้มพูด “พวกคุณคงคิดจะฉวยโอกาสแอบเข้าไปในช่วงที่คนเยอะสินะ”

เขาพูดไปด้วยแล้วส่ายหัวไปด้วย งานใหญ่ขนาดนี้ต้องมีรปภ.แน่นหนาอย่างแน่นอน แค่แมลงวันคิดจะบินเข้าไปก็ยากแล้วคงไม่ต้องพูดถึงเศษขยะทั้งสามคนนี้หรอก

“เหอะ ๆ ขอให้โชคดีทั้งครอบครัวนะ แต่อย่าเผลอไปถูกหักซี่โครงก่อนล่ะ” เฉินเหอยิ้มพูดอย่างเย้ยหยัน

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณมั่นใจแล้วเหรอว่าตัวเองจะเข้าไปในงานได้? พูดซะขนาดนี้เดี๋ยวเข้าไปไม่ได้แล้วจะเอาหน้าไปซุกที่ไหน!”

เย่หยุนเทาหัวเราะเยาะอย่างไม่หยุด “ไอ้หนู เองทำไมโง่ขนาดนี้? มีพี่เขยอยู่ทั้งคนแล้วพวกเราจะเข้าไม่ได้ยังไง! กล้าพูดจาโอ้อวดอีกเดี๋ยวพี่จะตบให้ปากแตกไปเลยนะ”

“โง่ชิบหาย” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว

“แมร่งเอ้ย! ไอ้เด็กกระจอกเกาะผู้หญิงกิน เองอยากลองของใช่ไหม?” เย่หยุนเทากำหมัดแล้วเตรียมจะเข้าไปทำร้ายเขา

เฉินเหอรีบยื่นมือมาห้ามเขาไว้แล้วพูดว่า “ใจเย็นก่อนหยุนเทา อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่ในงานสมาคมหอการค้า”

เย่หยุนเทารีบตั้งสติทันที

ใช่ ๆ ๆ ที่นี่คือสถานที่จัดงานสมาคมหอการค้า จะทำให้ตระกูลเสียหน้าเพราะความใจร้อนของเขาไม่ได้

จากนั้นท่านย่าและคนอื่น ๆ ก็เดินเข้าไปที่ประตูหน้างาน

ในขณะนี้มีผู้รักษาความปลอดภัยมากมายสวมชุดสูทแว่นดำยืนอยู่หน้าประตูอย่างมาดเข้ม

ท่ามกลางผู้รักษาความปลอดภัยมีเครื่องสแกนพิเศษ ซึ่งแขกผู้มีเกียรติทุกคนที่มาร่วมงานจำเป็นต้องผ่านจุดสแกนก่อนถึงจะเข้าไปในงานได้

เย่หยุนเทาแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าไปถ่ายรูปโชว์ในงานพิธีเปิด เขาจึงยื่นบัตรประชาชนไปคนแรก

ชายชุดสูทคนหนึ่งรับบัตรประจำตัวประชาชนของเขาไปแล้วเริ่มสแกนที่เครื่อง

ตุ๊ด! ตุ๊ด!

เครื่องสแกนส่งเสียงดังขึ้นและจอแสดงผลได้แสดงอักขระสีแดงขนาดใหญ่สองตัวทันที : ห้ามเข้า

“ขออภัยครับคุณผู้ชาย คุณไม่ได้รับสิทธิ์เข้าร่วมพิธีเปิดหอการค้านี้ครับ กรุณาออกจากที่นี่โดยด่วนครับ”

ชายในชุดสูทคืนบัตรให้กับเย่หยุนเทาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชามาก

“ให้ตายเถอะ เป็นไปได้ไง?” เย่หยุนเทาตกตะลึง พี่เขยได้โควต้าของครอบครัวเขามาห้ารายชื่อแล้วไม่ใช่หรือ? เขาก็อยู่ในโควต้าด้วยนะ ทำไมถึงไม่มีสิทธิ์เข้าไป?

“เกิดอะไรขึ้น?” คนอื่น ๆ ต่างก็จ้องไปที่เฉินเหอด้วยความตกใจ

เฉินเหอแสดงสีหน้าประหลาดใจอย่างมาก เขาหันกลับไปพูดปลอบใจเย่หยุนเทา “หยุนเทา ใจเย็นก่อนนะ เครื่องสแกนต้องมีปัญหาแน่เลย เดี๋ยวให้พี่สาวนายไปสแกนก่อน”

เย่เชี่ยนพยักหน้าแล้วหยิบบัตรประจำตัวของเธอออกมายื่นให้กับชายชุดสูท

ตุ๊ด! ตุ๊ด!

และครั้งนี้ก็ไม่ต่างอะไรกัน เครื่องส่งเสียงดังขึ้นแล้วตัวอักษรสีแดงขนาดใหญ่สองตัวปรากฏบนหน้าจอว่า : ห้ามเข้า

ให้ตายเถอะ!

เป็นไปได้ไง?

เฉินเหอไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ห้ารายชื่อของเขาได้รับการอนุมัติอย่างชัดเจนแล้ว แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“โอ้ย พี่เขย สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เย่ซวงถาม

ท่านย่าเริ่มรู้สึกหัวร้อน แถมไม่พอยังมีผู้คนอีกมากมายกำลังมองมาที่ครอบครัวนี้อยู่

เฉินเหอพยายามพูดอย่างใจเย็น “ทุกคนใจเย็นก่อน เครื่องสแกนต้องมีปัญหาแน่นอน ให้ผมไปคุยกับเจ้าหน้าที่ก่อน”

เขาเดินเข้าไปแล้วหยิบใบรับรองผู้อาวุโสหอการค้าของเขาออกมาแล้วยื่นให้กับเจ้าหน้าที่

“สวัสดีครับ ผมคือผู้อาวุโสของหอการค้า ผมเป็นผู้รับเชิญเข้าร่วมพิธีเปิดหอการค้านี้ เครื่องสแกนของพวกคุณอาจจะมีปัญหา กรุณาช่วยเปลี่ยนเครื่องสแกนใหม่โดยด่วนเลยครับ”

ชายในเครื่องแบบมองไปที่บัตรประจำตัวของเขาแล้วยื่นบัตรคืนให้เขาพร้อมกับตอบอย่างเย็นชาว่า “เครื่องสแกนของเราไม่มีปัญหาหรอก พวกคุณไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมพิธีเปิดนี้ กรุณาออกจากที่นี่โดยด่วนครับ”

ว่าไงนะ?!

เฉินเหอกัดฟันไว้แน่น ๆ ด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาเป็นถึงผู้อาวุโสของหอการค้าเชียวนะ ทำไมไอ้กระจอกพวกนี้ถึงกล้าพูดจาดูหมิ่นเขาขนาดนี้

เย่เชี่ยนรู้สึกขายหน้ามาก ที่ผ่านมาสามีของเธอเป็นคนมีอำนาจคนหนึ่ง แต่วันนี้กลับไร้ประโยชน์ต่อหน้าไอ้กระจอกพวกนี้ได้อย่างไร?

“ช่างกล้า ไอ้พวกรปภ.กระจอก พวกนายรู้ไหมว่าสามีของฉันคือใคร เขาคือผู้อาวุโสของหอการค้านี้เชียวนะ ยังไม่รีบทำความเคารพเขาอีก” เย่เชี่ยนถึงขั้นตะคอกใส่

ชายชุดสูทหัวเราะเยาะ “ผู้อาวุโสของหอการค้าแล้วยังไง เราเป็นตัวแทนของประธานหอการค้า ต่อให้เป็นรองประธานมาก็ต้องผ่านจุดสแกนนี้ถึงจะเข้าไปได้อยู่ดี”

บ้า!

เป็นคำพูดที่บ้าจริง ๆ!

สีหน้าของเฉินเหอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาเคยได้ข่าวมาว่าประธานหอการค้านั้นมีที่มาที่ไปอันน่าทึ่ง

“อย่ามากเกินไป คิดอยากพูดอะไรก็พูดงั้นเหรอ ไปเรียกหัวหน้าพวกคุณออกมาต้อนรับสามีฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เย่เชี่ยนตะคอกใส่ชายในชุดสูท

“ช่วยไม่ได้” ชายชุดสูทยกมือขึ้นแล้วลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็ยกกระบองไฟฟ้าขึ้นและเดินเข้าหาเย่เชี่ยนทันที

“ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้ายังกล้าไร้สาระอีก ผมจะให้ลูกน้องลงมือเลยนะ” ชายชุดสูทพูดอย่างเย็นชาโดยไม่มีทีท่าว่าจะล้อเล่น

เฉินเหอตกใจกลัวทันที คนพวกนี้มาไม้แข็งจริง ๆ แถมยังเป็นตัวแทนของท่านประธานด้วย

ต่อให้มีความกล้ามากเท่าไหร่เขาก็ไม่กล้ามีเรื่องที่นี่

“ช่างมันเถอะ ๆ เราออกไปยืนด้านข้างก่อน ให้ผมติดต่อข้างในก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เฉินเหอดึงเย่เชี่ยนออกไปข้าง ๆ

ท่านย่า เย่หยุนเทาและคนอื่น ๆ สีหน้าบูดเบี้ยวเหมือนเพิ่งกินอึมา ทุกคนจำเป็นต้องเดินไปยืนข้าง ๆ อย่างทำอะไรไม่ได้

ในเวลาเดียวกัน ลู่เสี้ยงหยางและสาวสวยอีกสองคนก็ได้มาถึงหน้าประตูทางเข้าแล้วเช่นกัน

เย่หยุนเทาและคนอื่น ๆ เมื่อเห็นพวกลู่เสี้ยงหยางแล้วชักสีหน้าไม่พอใจและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้กระจอกลู่เสี้ยงหยางเอ้ย นายจะมาที่นี่ทำไม? นายคิดว่าจะเข้าไปได้งั้นเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ยิ้มพูด “ผมจะเข้าไปได้หรือไม่ เดี๋ยวก็รู้คำตอบ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้พวกคุณเข้าไปไม่ได้ นี่คือข้อเท็จจริง”

แมร่งเอ้ย ข้อเท็จจริงอะไรของนาย?

เย่ซวง เย่เชี่ยนและคนอื่น ๆ จ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางทันที

“เหอะ ไอ้ตัวตลกเอ้ย ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสยังเข้าไม่ได้เลย เองฝันไปเถอะ” เฉินเหอพูดอย่างดูถูก

เพียงคำเดียวทำให้หลิวจิ้งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เย่สวนก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางมองเย่สวนกลับด้วยความมั่นใจ เขาพาเธอเข้าไปหาชายในชุดสูทแล้วยื่นบัตรประจำตัวของเธอให้กับพวกเขา

เย่หยุนเทาและคนอื่น ๆ ยังคงพูดจาเหน็บแนม

“รีบดู ตัวตลกกำลังจะแสดงตลกแล้ว……”

ติ๊ด!

คำพูดเหน็บแนมยังไม่ทันจบก็มีเสียงดังขึ้นจากเครื่องสแกน ตามด้วยตัวอักษรสีเขียวขนาดใหญ่บนหน้าจอแสดงผล : ผ่าน