หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 176 เขาต่างหากที่เป็นปีศาจ

บทที่ 176 เขาต่างหากที่เป็นปีศาจ

เมื่อเสร็จธุระแล้วลู่เสี้ยงหยางก็ลุกจากเก้าอี้และเตรียมเดินออกไปจากออฟฟิศ

หลิ่วหรูยู่และซิลี่ก็รีบเดินตามลู่เสี้ยงหยางเพื่อไปส่งเขาที่หน้าประตูอย่างระมัดระวัง

ในระหว่างทางหลิ่วหรูยู่ได้นึกถึงยาที่ถังปิงหยู่ให้หลัวเจินเจินใช้ก่อนหน้านี้ ยาตัวนั้นต้องใช้เวลาหนึ่งคืนในการรักษาบาดแผลบนใบหน้าของหลัวเจินเจิน แต่วันนี้ยาของลู่เสี้ยงหยางกลับใช้เวลารักษาบาดแผลบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่งเพียงแค่ไม่กี่นาที

ซึ่งมองเห็นความแตกต่างของระหว่างสองคนนี้ได้อย่างชัดเจน

ดังนั้นจึงพูดได้ว่ายาของลู่เสี้ยงหยางนั้นดีกว่าเพื่อนของถังปิงหยู่มากเลยทีเดียว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ถ้าเข้าหาลู่เสี้ยงหยางบ่อย ๆ ก็คงมีโอกาสเอาชนะเพื่อนของถังปิงหยู่คนนั้นได้อย่างแน่นอน

ผู้ชายคนนั้นมันหยิ่งมากไม่ใช่หรือ? เธอขอนัดพบแต่เขากลับปฏิเสธทุกครั้ง แถมไม่พอยังบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเธออีกด้วย

รอให้เธอเรียนรู้วิชาจากลู่เสี้ยงหยางก่อนเถอะ เธอจะเข้าไปหาเขาแล้วฉีกหน้าเขาให้รู้ ๆ กันไป

หลังออกจากสถาบันวิจัย ลู่เสี้ยงหยางมีธุระต่อจึงต้องขอตัวออกไปก่อน

ซิลี่ก็รีบกลับไปทำงานวิจัยต่อที่บริษัท เธอจึงเตรียมขึ้นรถแล้วรีบกลับไปทันที

แต่ในขณะนี้ หลิ่วหรูยู่เหมือนคิดอะไรบางอย่างและรีบเรียกถามซิลี่ “ลี่ลี่ ฉันยังไม่รู้จักเพื่อนของหัวหน้าซุนของเธอเลย เขาชื่ออะไรเหรอ? ฉันขอเบอร์ติดต่อของเขาด้วยได้ไหม?”

ซิลี่ยิ้มพูด “หัวหน้าซุนของเราไม่ได้บอกชื่อแก แต่ฉันมีเบอร์นะ เบอร์ก็แกคือ133……”

“ว่าไงนะ? เบอร์133……?” หลิ่วหรูยู่สะดุ้งตกใจอย่างกะทันหันและแสดงสีหน้าเหลือเชื่อ

เบอร์เพื่อนของถังปิงหยู่ก็ขึ้นต้นด้วย133……

หรือว่าปีศาจที่เธอเจอในวันนี้ก็คือคนเดียวกับเพื่อนของถังปิงหยู่?

“บ้าจริง เป็นไปได้ไง?” หลิ่วหรูยู่อยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เดิมทีเธอยังหวังว่าจะเอาวิชาของลู่เสี้ยงหยางไปจัดการกับชายคนที่บล็อกเบอร์ของเธอคนนั้น แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นคน ๆ เดียวกัน

“พี่ เกิดอะไรขึ้นอีก?” เมื่อเห็นหลิ่วหรูยู่ตกใจซิลี่ที่นั่งอยู่บนรถก็เกิดความสงสัย

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” หลิ่วหรูยู่ส่ายหัว

……

เวลาเดียวกัน ณ ชิงเหอกรุ๊ป

หานปิงหานเพิ่งสิ้นสุดการประชุมตอนเช้าของบริษัท

หลังจากกลับไปถึงออฟฟิศส่วนตัวผู้ช่วยของเธอก็เคาะประตูเข้าไปรายงาน “ประธานหาน พวกหลี่ก้วนจงทำงานล้มเหลวแล้วค่ะ พวกเขาไม่เพียงแต่จัดการลู่เสี้ยงหยางไม่ได้แต่กลับถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานแทน ตอนนี้นอนอยู่ห้องผู้ป่วยฉุกเฉินค่ะ”

หานปิงหานที่ได้ยินข่าวนี้ก็ไม่ได้มีสีหน้าตกใจแต่อย่างใด เธอรู้ดีว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่คนธรรมดาในโลกใต้ดินอยู่แล้ว อีกทั้งเขายังมีลูกน้องหลายร้อยคนด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่ก้วนจงจะเอาชนะลู่เสี้ยงหยางได้อยู่แล้ว

ถึงยังไงตระกูลของหลี่ก้วนจงช่วงนี้ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือกับตระกูลหานของเธออยู่แล้ว นี่จึงเป็นอีกแผนหนึ่งที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

“ช่วยไม่ได้ เรื่องของชิงเหอกรุ๊ปจะได้ข้อสรุปเร็ว ๆ นี้แล้ว ถึงเวลาค่อยหาคนไปจัดการลู่เสี้ยงหยางก็แล้วกัน” หานปิงหานพูดอย่างเฉยเมยแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เธอมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์การทำงานของตระกูลหานมาก แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้มีความสามารถมากมายในไห่ตง แต่เธอก็ยังได้รับฉายาว่าเป็นราชินีแห่งวงการธุรกิจอีกด้วย ส่วนเมืองเล็ก ๆ ในปินเหอนี้เป็นเรื่องง่ายมากที่เธอจะจัดการกับอันธพาลใต้ดินคนหนึ่ง

ผู้ช่วยพยักหน้าแล้วพูดต่อ “ประธานหาน เราต้องถอนรากตระกูลถังเลยใช่ไหมคะ?”

หานปิงหานยิ้มพูดต่อ “เรื่องนี้ฉันมีแผนในใจแล้วล่ะ ตระกูลถังจะได้อยู่ในปินเหอนี้อีกไม่นานแล้ว”

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้าตอบ เธอรู้จักหานปิงหานดี ทุกครั้งที่หานปิงหานยิ้มแบบนี้มันต้องเกิดเรื่องเลวร้ายกับใครบางคนอย่างแน่นอน

“อีกอย่างต้นตอเรื่องนี้มาจากเย่สวน ดังนั้นตระกูลเย่กรุ๊ปคงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ จากวันนี้เป็นต้นไป เธอหาคนไปจัดการกับตระกูลเย่เลยนะ” หานปิงหานก้มหน้ามองนิ้วเรียวยาวของเธอแล้วออกคำสั่งอย่างเย็นเยือก

“รับทราบค่ะ ประธานหาน ดิฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ผู้ช่วยรับคำสั่งแล้วออกจากออฟฟิศส่วนตัวของเธอทันที

หานปิงหานยิ้มพูดอย่างมั่นใจ “อีกไม่นานปินเหอนี้ก็จะเป็นของฉันคนเดียวแล้วสินะ รอให้ฉันจัดการกับลู่เสี้ยงหยางได้ก่อน ฉันให้มันเลียรองเท้าของฉันให้สะอาด ฉันจะดูว่าสีหน้าของมันจะวิเศษแค่ไหนกัน”

……

ทุกอย่างในวันนี้ผ่านไปอย่างสงบ

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเช้าวันที่สองอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันเปิดพิธีของสมาคมหอการค้า

หลิวจิ้งและเย่สวนตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงาน

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นว่า “แม่ครับ สวนเอ๋อ วันนี้พวกคุณไม่ไปร่วมพิธีเปิดงานของสมาคมหอการค้าเหรอครับ?”

เย่สวนส่ายหัวแล้วด้วยสีหน้าเฉยเมย “เราไม่ได้รับเชิญ เข้าไม่ได้”

หลิวจิ้งพยักหน้าพูดเช่นกัน “พวกเราคงต้องพยายามอีกสักสองสามปีถึงจะมีสิทธิ์ได้รับเชิญ”

ลู่เสี้ยงหยางโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ บางทีอาจมีปาฏิหาริย์ก็ได้นะ เราลองไปกันดู”

ปาฏิหาริย์? เย่สวนกับหลิวจิ้งต่างก็ส่ายหัวและรู้สึกว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นไร้เดียงสาจริง ๆ

ต่อให้มีปาฏิหาริย์ แล้วเรื่องอะไรปาฏิหาริย์จะขึ้นกับพวกเธอ?

ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจความรู้สึกของทั้งสอง เขาจึงพูดต่อ “ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ในสมาคม บางทีเขาอาจจะมีวิธีที่ทำให้พวกเราเข้าไปได้ พวกคุณไม่คิดจะลองไปดูเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้สายตาของเย่สวนและหลิวจิ้งก็เปล่งประกายทันที ทั้งสองสบตาแล้วพยักหน้าตอบ

จากนั้นทั้งคู่ก็กลับเข้าห้องไปแต่งหน้าอีกครั้ง

หลิวจิ้งม้วนผมแต่งเติมหน้าแล้วเติมลิปสติกสีชมพูจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้าอ่อนที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงที่มีอายุ

ลู่เสี้ยงหยางที่เห็นแล้วจำเป็นต้องยอมรับว่าแม่ยายของเขานั้นรูปร่างหน้าตาเป็นเลิศจริง ๆ

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวนก็เดินออกมาจากห้องนอน เธอแต่งเติมใบหน้าที่สดใสงดงามของเธอแล้วสวมชุดเดรสสีขาวยาวจรดเท้า ด้วยรูปทรงร่างกายตัวโค้งที่ชวนหลงใหล ดูเหมือนดอกบัวสีขาวที่สามารถชมได้เท่านั้นแต่ไม่อาจแตะต้องได้

เมื่อเห็นสองสาวที่งดงามนี้ลู่เสี้ยงหยางได้แต่อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก

“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ” หลิวจิ้งไม่สามารถรอช้าได้อีก

เย่สวนพยักหน้าแต่ก็ยังถามด้วยความกังวลอีกครั้ง “ลู่เสี้ยงหยาง เพื่อนของคุณพึ่งพาได้จริงไหม? เขาจะจัดรายชื่อให้พวกเราได้ใช่ไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มตอบ “ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าไม่เกิดเหตุสุดวิสัยจริง ๆ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางทันที

พิธีเปิดของสมาคมหอการค้าได้จัดขึ้นที่วิลล่าไป่ฮัว

หลังจากนั่งรถสี่สิบนาที ลู่เสี้ยงหยางและสาวสวยอีกสองคนก็ได้เดินทางไปถึงหน้าประตูของวิลล่าไป่ฮัว

ด้านหน้าของวิลล่านั้นเป็นลานจอดรถขนาดใหญ่ที่มีรถหรูราคาหลายล้านจอดอยู่มากมายหลายคัน

ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางพวกเขาสามคนลงจากรถก็ได้พบกับท่านย่าของตระกูลเย่ เย่เชี่ยน เฉินเหอ เย่หยุนเทาและเย่ซวง

เย่หยุนเทาตะโกนพูดขึ้นทันทีว่า “คุณย่าครับ พวกเขามากันได้ไง? พี่เขยบอกว่าจะให้รายชื่อครอบครัวเราแค่ห้าคนไม่ใช่เหรอครับ?”

ท่านย่าขมวดคิ้วแล้วถามเฉินเหอ “อาเหอ นายแอบจัดอีกสามรายชื่อให้กับครอบครัวเขาใช่ไหม? สามรายชื่อที่ให้ครอบครัวเขานั้นมันไม่ต่างอะไรกับการให้สุนัขหรอก ไร้ประโยชน์สิ้นดี”