หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 159 สัตว์ร้ายตัวน้อยนี้คิดจะทำอะไร

บทที่ 159 สัตว์ร้ายตัวน้อยนี้คิดจะทำอะไร

ต่อมา เวลาสามวันผ่านไปอีกแล้ว

ภายในสามวันนี้ กลุ่มธุรกิจการค้าของปินเหอตั้งต้นใหม่อย่างสมบูรณ์

ถึงแม้หยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะทำสุดความสามารถแล้ว ล้อมรอบและสกัดกั้นชิงเหอกรุ๊ป แต่ชิงเหอกรุ๊ปก็ยังคงโผล่ขึ้นมาอย่างแข็งแกร่ง ตอนนี้ครอบครองตลาดความงามครึ่งหนึ่งของปินเหอแล้ว มีฐานะเท่าเทียมและตั้งป้อมสู้กับหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

เพราะชิงเหอกรุ๊ปทรงพลังและน่าหวาดกลัว ผู้เชี่ยวชาญประเมินศักยภาพในการพัฒนาของมันว่าอยู่ไกลจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

พนักงานหลายคนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปหวั่นไหวแล้ว ต้องการจะลาออกจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป แล้วไปพัฒนาที่ชิงเหอกรุ๊ป

หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเผชิญกับวิกฤติที่ไม่เคยมีมาก่อน

ซุนเซียงเซียงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจริงๆ สุดท้ายแล้วเรื่องต่างๆ มันก็อยู่เหนือการควบคุมของเธอ ทำได้เพียงโทรหาลู่เสี้ยงหยาง แล้วรายงานสถานการณ์หยูเม่ยหยินกรุ๊ปตามความเป็นจริง

ลู่เสี้ยงหยางมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่ พร้อมติดตามเรื่องนี้สักหน่อย

ภายในห้องทำงาน ลู่เสี้ยงหยางนั่งโซฟา ซุนเซียงเซียงยืนข้างๆ เขา สีหน้าไม่เป็นธรรมชาตินิดหน่อย

เห็นท่าทางนี้ของซุนเซียงเซียง ลู่เสี้ยงหยางก็พูดปลอบ “แวดวงธุรกิจก็เหมือนสนามรบ การชนะหรือการพ่ายแพ้เป็นเรื่องปกติทั่วไป ชิงเหอกรุ๊ปพึ่งแค่ผลิตภัณฑ์ที่เพิ่งเปิดตัวใหม่ก็ทำสำเร็จได้อย่างรวดเร็วไม่ใช่เหรอ? นี่ไม่ธรรมดา บริษัทเราก็มีนักวิจัยและพัฒนาเหมือนกัน ให้พวกเขาค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมา แล้วกดชิงเหอกรุ๊ปลงไปใหม่อีกครั้งก็พอแล้ว”

ซุนเซียงเซียงหัวเราะขมขื่น “ประธานลู่ มันพูดง่าย แต่ทำยาก ผลิตภัณฑ์ใหม่มันค้นคว้าวิจัยง่ายขนาดนั้นที่ไหน”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย เขาเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ ถึงจะไม่เคยค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ความงามอย่างเป็นทางการมาก่อน แต่มันคงไม่ต่างกันมากนัก คิดสักพัก ก็หยิบปากกาขึ้นมาเขียนใบสั่งยาของผลิตภัณฑ์ความงามให้ซุนเซียงเซียง

“นี่ เดี๋ยวคุณเอาไปให้นักวิจัยและพัฒนาของบริษัทเรา ให้เขาค้นคว้าประกอบสักหน่อย เอานี่เป็นมูลฐานสำหรับการค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ตัวใหม่” ลู่เสี้ยงหยางเอาใบสั่งยาให้ซุนเซียงเซียง

ซุนเซียงเซียงยื่นมือไปรับมาดูสักหน่อย คิ้วสวยขมวดขึ้นมาทันที

ถึงเธอจะไม่ใช่พนักงานในฝ่ายค้นคว้าวิจัย แต่ดูแลควบคุมทั้งหยูเม่ยหยินกรุ๊ป แน่นอนว่าก็เข้าใจเภสัชศาสตร์บางอย่าง แค่เห็นลู่เสี้ยงหยางเขียนวัสดุปรุงยามากมายด้านบน มันล้วนเป็นยาที่ขัดแย้งกัน เอาสิ่งนี้เป็นมูลฐาน จะค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ความงามตัวใหม่ออกมาได้อย่างไร?

แน่นอนว่าถึงแม้จะพัฒนาออกมาได้จริง เกรงว่าจะเป็นยาพิษ

แต่เรื่องพวกนี้เธอไม่กล้าพูดมันออกมาต่อหน้า หลังจากพยักหน้าแล้ว ก็เก็บใบสั่งยาไว้ในกระเป๋า

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็กำชับซุนเซียงเซียงไม่กี่ประโยคก่อนออกจากบริษัทไป เขาจะไปเยี่ยมสักหน่อยว่าอาการบาดเจ็บของถังหลงฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งไป ซุนเซียงเซียงก็เรียกซิลี่เจ้าหน้าที่รับผิดชอบแผนกค้นคว้าวิจัยมาที่ห้องทำงานตัวเอง

ซุนเซียงเซียงถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมาทันที “เวลาใกล้จะหมดลงแล้ว ค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ตัวใหม่เป็นยังไงบ้างแล้ว มีวี่แววหรือยัง? ”

ซิลี่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “หัวหน้าซุน เร็วขนาดนั้นได้ยังไง ตอนนี้ฉันจะยกเลิกการทดสอบก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่เคยทำ แล้วศึกษาวิจัยใหม่อีกครั้ง”

“อ่อ” ซุนเซียงเซียงพยักหน้า

“จริงสิ นี่มีใบสั่งยาหนึ่งใบ เพื่อนคนหนึ่งของฉันส่งมา คุณดูหน่อยว่าสามารถใช้ในการค้นคว้าวิจัยคุณได้ไหม” ซุนเซียงเซียงส่งใบสั่งยาที่ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งเขียนใบนั้นให้กับซิลี่

ซิลี่ยื่นมือออกไปรับใบสั่งยา หลังจากดูไม่กี่ครั้ง คิ้วสวยก็ขมวดเป็นเส้นตรง

นี่มันขยะอะไร?

วัสดุยาต่างๆ ในนั้นส่วนใหญ่มีความแตกต่างกันมาก ถ้าต้องปรุงยาตามวัสดุแบบนี้ออกมา ผลิตภัณฑ์ของมันต้องเป็นยาพิษอย่างแน่นอน

“ว่ายังไง? ใบสั่งยานี้คุณใช้ได้ไหม? ” ซุนเซียงเซียงถามอย่างค่อนข้างคาดหวัง เธอแค่คิดว่าตัวเองมีความสามารถจำกัดในด้านนี้ มองไม่เห็นสาระสำคัญของใบสั่งยานี้ จึงถามซิลี่อย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้

ซิลี่มองใบหน้าซุนเซียงเซียงอย่างอึดอัด จึงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ฉันยังไม่เข้าใจตอนนี้ ฉันจะเอากลับไปศึกษาสักหน่อย”

“ก็ดี มีปัญหาอะไรเราจะได้สื่อสารกันได้ทัน” ซุนเซียงเซียงพยักหน้า

“โอเคค่ะ หัวหน้าซุน” ซิลี่หยิบใบสั่งยาเดินออกไป เมื่อกลับถึงห้องค้นคว้าวิจัย ก็หมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าวิจัยทันที

……

โรงพยาบาลประชาชนแห่งที่หนึ่งในปินเหอ ห้องคนไข้ที่ถังหลงอาศัยอยู่

ลู่เสี้ยงหยางยืนตรงหน้าถังหลง ให้ถังหลงทานยาเม็ดหนึ่งอีกครั้งอย่างตื่นเต้น

ช่วงไม่กี่วันมานี้ ลู่เสี้ยงหยางมาที่ห้องคนไข้ทุกวัน เพื่อเอายาให้ถังหลงทาน

ถังหลงมึนแล้ว ทานยาเม็ดทุกวัน แต่เส้นเอ็นมือและขาของเขาที่โดนตัดไป ก็ยังไม่เห็นจะดีขึ้น

ถังปิงหยู่ทำเสียงฮึดฮัดในจมูก พูดขึ้น “แมวร้องไห้แสร้งเป็นเห็นใจหนู ช่วยทำอะไรที่มันใช้ได้จริงและเป็นประโยชน์หน่อยได้ไหม อย่าคิดแต่จะกินยา อยากจะหลอกลวงตระกูลถังเรา“

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเธอ แต่พูดกับตัวเอง “วันนี้กินยาเม็ดนี้ลงไป ก็น่าจะใกล้หายแล้ว”

ถังหลงส่ายหน้าพูดขึ้น “ลูกพี่ ผมเป็นคนพิการแล้ว อย่าเสียเวลากับกำลังวังชาไปกับผมต่อเลย”

ถังปิงหยู่ทำเสียงฮึดฮัดในจมูกแล้วพูดขึ้น “เห็นนายแล้วฉันโกรธ รีบออกไปเถอะ นายติดหนี้ตระกูลถังของเรา ชาตินี้ก็ใช้ไม่หมด”

ขณะที่พูดแบบนี้ เธอไม่ได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของถังหลง

หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ ใบหน้าถังหลงซึมเศร้าไม่มีชีวิตชีวา ทันใดนั้นก็กลายเป็นความตกใจ

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน การรับรู้ถึงแขนขา การรับรู้นี้ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นในตอนสุดท้าย เขารู้สึกได้ว่าแขนขาสองข้างของเขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง

อย่างที่คิดไว้ ภายใต้การควบคุมของเขา หมัดสองข้างบีบขึ้นมา

“ช-เชี่ย ฉันดีขึ้นจริงๆ แล้วเหรอ? ” ถังหลงโพล่งออกมา ความแข็งแกร่งในร่างกายที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังพยุงร่างกายของเขา กระเด้งขึ้นมาจากเตียงทันที

พรึ่บ!

ถังปิงหยู่ที่กำลังปอกแอปเปิลให้ถังหลงอยู่ จู่ๆ เห็นถังหลงยืนขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา ก็ตกใจจนแอปเปิลหล่นพื้น มองถังหลงอย่างตกตะลึง

สีหน้าบนใบหน้าตกตะลึงและเซอร์ไพรส์อีกครั้ง

ในหัวสมองมีประโยคหนึ่งที่ลู่เสี้ยงหยางเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง: อาหลงนายไม่ต้องเป็นห่วง อาการบาดเจ็บของนายฉันจะช่วยนายรักษาอย่างเต็มที่

เดิมทีนึกว่า นี่เป็นแค่คำพูดไร้สาระที่ลู่เสี้ยงหยางพูดโพล่งออกมาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าตอนนี้จะกลายเป็นเรื่องจริง ลู่เสี้ยงหยางรักษาอาการบาดเจ็บของถังหลงให้หายดีได้จริงๆ

“เชี่ยไรเนี่ย นี่จริงหรือโกหก? ” ครู่ต่อมา ถังปิงหยู่ก็ได้สติกลับมา ถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจเท่าไรนัก

แต่ถังหลงกระโดดเป็นลิงอยู่บนเตียง ตะโกนเสียงดัง “ในที่สุดฉันก็หายดีแล้ว ไม่ต้องเป็นคนพิการอีกแล้ว”

ถังปิงหยู่ยื่นมือออกไปหยิกแขนตัวเองด้วยความประหลาดใจ รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน แน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

“ลู่เสี้ยงหยาง นายทำได้ยังไง? ” ทันใดนั้นถังปิงหยู่หันกลับไปมองลู่เสี้ยงหยางแล้วถามขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย “ก็แค่เชื่อมเส้นเอ็นมือกับเขาใหม่ มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับหมออัจฉริยะ”

“……” ถังปิงหยู่ เจ้านี่แสดงฝีมือนิดหน่อยก็โอ้อวดแล้ว

ครู่ต่อมา ถังหลงก็กระโดดลงจากเตียง กอดลู่เสี้ยงหยาง กอดไว้อย่างแน่น ด้วยความตื่นเต้นเกินไป ไม่คิดว่าจะทำปากจู๋จะจูบลู่เสี้ยงหยางจริงๆ

แม่ง!

ลู่เสี้ยงหยางตื่นตระหนกตกใจ ถังหลงเจ้าสัตว์ร้ายตัวน้อยอย่าน่ารังเกียจได้ไหม?