หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 153 เหล้ามีปัญหา

บทที่ 153 เหล้ามีปัญหา

ได้ยินคำพูดของจ้าวโป๋หยวน หานเซ่าซวนก็ลำบากใจนิดหน่อย ช่วงนี้เขาจีบเย่สวนอยู่ตลอดเวลา และลงทุนกับเธอเป็นเงินจำนวนไม่น้อย ตัวเองยังไม่ทันได้ชิมเลย จะให้จ้าวโป๋หยวนมันชิมง่ายๆ ได้อย่างไร

“คุณจ้าว เกรงว่าจะไม่ค่อยดีมั้งครับ เย่สวนเป็นแฟนผม ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” หานเซ่าซวนดึงหน้าพูดขึ้น 

จ้าวโป๋หยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย ถามขึ้น “ทำไม? ไม่ยอมเหรอ?” 

หานเซ่าซวนพูดขึ้น “ยังไงก็แค่ผู้หญิง ถ้าคุณจ้าวชอบ ผมหาใหม่ให้คุณได้ หน้าตาแบบไหนก็หาได้หมด” 

จ้าวโป๋หยวนส่ายหน้า มีแสงสว่างในดวงตา พูดขึ้น “ไม่ ไม่เหมือนกัน คนแก่อย่างฉันใช้เวลามามากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตแล้ว ไม่เคยเห็นคนสวยมีน้ำมีนวลอย่างเย่สวนเลย ดูจากรูปร่างขาเธอ เธอยังซิงอยู่ ฉันต้องลองสักหน่อย” 

หานเซ่าซวนกำหมัดช้าๆ จ้องมองจ้าวโป๋หยวนแล้วพูดขึ้น “คุณจ้าว คุณรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว” 

จ้าวโป๋หยวนมีรอยยิ้มบนใบหน้า ยกเหล้าในมือขึ้นมาจิบก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ “ในเมื่อขอความช่วยเหลือก็ต้องทำตัวเหมือนขอความช่วยเหลือสิ ฉันกับพ่อนายเป็นเพื่อนกัน พ่อนายยังเกรงใจฉัน นายเป็นเด็ก อารมณ์ร้อนแบบนี้ได้ที่ไหนกัน?” 

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดในจมูก พูดขึ้นอย่างดูถูก “อนาคตตระกูลหานจะยกระดับไปอีกขั้นในไห่ตง นายเป็นทายาทอนาคตของตระกูลหาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ต้องการ? อย่าว่าแต่เย่สวนคนเดียว ถึงจะเป็นเย่สวนสิบคน นายก็ได้มาง่ายๆ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่เท่าไรหรอก สับสนไหม?” 

ได้ยินประโยคนี้จบ หานเซ่าซวนก็ตกอยู่ในความเงียบ สีหน้าดิ้นรนนิดหน่อย

สิ่งที่จ้าวโป๋หยวนพูดก็มีเหตุผล วันนี้ถ้าจ้าวโป๋หยวนช่วยตระกูลหาน ให้ตระกูลหานยกระดับไปอีกขั้น ตำแหน่งเขาในไห่ตงก็จะสูงขึ้นไปอีก ถึงตอนนั้นได้รับการสืบทอดตระกูลหาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ต้องการ? 

มองสีหน้าหานเซ่าซวน จ้าวโป๋หยวนก็รู้ว่าหานเซ่าซวนหวั่นไหวแล้ว จึงพูดเสริมทันทีด้วยรอยยิ้ม “ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อได้สิ่งที่ดียิ่งกว่า การเจรจานี้คุ้มค่าแล้ว ถ้านายไม่ยอม คนอื่นจะคุกเข่าเพื่อทำการเจรจานี้” 

ได้ยินประโยคนี้ หมัดที่กำแน่นของหานเซ่าซวนก็ค่อยๆ คลายออก คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ คลายออกเช่นกัน

เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเองและตระกูลหาน ผู้หญิงอย่างเย่สวนก็ทิ้งไปได้

“โอเค คุณจ้าว ผมทำข้อตกลงนี้” หานเซ่าซวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น ใบหน้ามีร่องรอยความชั่วร้าย

จ้าวโป๋หยวนปรบมือหัวเราะ “ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายหานอายุยังน้อยก็เป็นทายาทอนาคตของตระกูลหานแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องดีๆ แบบนี้ให้ลุงจัดการนะ ลุงจะปฏิบัติกับนายเป็นอย่างดีแน่นอน” 

หานเซ่าซวนพยักหน้า ยิ้มและควักขวดสีขาวออกมาจากในอ้อมแขน เปิดขวดออก เทผงแป้งด้านในออกมาใส่ลงในแก้วเหล้าเย่สวน

“ฮ่าๆ เดี๋ยวคุณเจ้าจะได้ชิม ผมจะเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องส่วนตัวนี้ รับประกันว่าจะไม่มีใครมารบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของคุณจ้าว” หานเซ่าซวนพูดเอาใจ

“ดี ดี ดีมาก เชื่อว่าที่นี่น่าจะตื่นเต้นกว่าในโรงแรม” จ้าวโป๋หยวนพยักหน้ารัวๆ เหมือนทุบกระเทียม ถูมือเข้าหากันอย่างตื่นเต้น มุมปากมีน้ำลายไหลลงมาอย่างคลุมเครือ

หลังจากนั้นสักพัก เย่สวนก็ออกมาจากห้องน้ำกลับมาที่ห้องส่วนตัว

แววตาที่จ้าวโป๋หยวนมองเย่สวนยิ่งกำเริบเสิบสาน ในใจพร้อมที่จะทำอะไรสักอย่างตั้งนานแล้ว

หานเซ่าซวนยกแก้วเหล้าตรงหน้าเย่สวนขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอ พูดขึ้น “สวนเอ๋อ มา ดื่มคารวะคุณจ้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย คืนนี้ถือว่าเรารู้จักกันแล้ว ต่อไปมีปัญหาอะไรด้านธุรกิจ ก็มาขอความช่วยเหลือจากคุณจ้าวได้” 

ตอนแรกเย่สวนอยากปฏิเสธ แต่เห็นแก่หน้าหานเซ่าซวน จึงยกแก้วเหล้าขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์

เกร๊ง! 

แก้วเหล้าสามคนชนกัน หานเซ่าซวนและจ้าวโป๋หยวนดื่มเหล้ารวดเดียวหมดแก้ว

เย่สวนตระหนักถึงการป้องกันตนเอง แค่จิบเล็กน้อย เมื่อเห็นเป็นแบบนี้ จ้าวโป๋หยวนก็รีบส่ายหน้า บอกว่าเย่สวนไม่รู้จักประพฤติตัว

หานเซ่าซวนรีบโน้มน้าวเย่สวน ระหว่างที่เย่สวนเต็มใจครึ่งไม่เต็มใจครึ่ง ก็ถูกหานเซ่าซวนรินเหล้าแก้วนี้

ในใจหานเซ่าซวนไม่ค่อยอยากนัก เขายังไม่ได้ลองชิมผู้หญิงยอดเยี่ยมมาก่อน เดี๋ยวต้องยกให้จ้าวโป๋หยวนเฒ่าหัวงูคนนี้

จ้าวโป๋หยวนหัวเราะเสียงดังอย่างตื่นเต้น ดวงตาส่องแสงราวกับหลอดไฟ จ้องมองเย่สวนอย่างเปล่งประกาย

ในหัวเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพเหตุการณ์ในลำดับต่อไป เย่สวนนอนดีดดิ้นใต้ร่างเขาเพื่อขอความปลอบประโลม

เย่สวนถูกมองจนขนลุกไปทั่วร่าง ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับเสื้อผ้าแน่น

จากนั้นก็มองหานเซ่าซวนด้วยจิตใต้สำนึก อยากดูท่าทีของเขาว่าเป็นอย่างไร

ไม่คิดเลยว่า หานเซ่าซวนที่ปกป้องเธอมาตลอด ตอนนี้จะไม่สนใจไยดี แต่กลับทำหน้าประจบสอพลอ ชักชวนให้จ้าวโป๋หยวนดื่มด้วย

เย่สวนรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นพูดว่า “คุณชายหาน คุณจ้าว ที่บริษัทฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ พวกคุณสองคนดื่มกันไป” 

พูดจบ ก็หันตัวเตรียมออกจากห้องส่วนตัวไป แต่ยังไม่ทันก้าวออกไปหนึ่งก้าว ก็ถูกหานเซ่าซวนดึงแขนไว้

“สวนเอ๋อ นี่เพิ่งเริ่มเองนะ รีบทำไม? คุณจ้าวเป็นคนใหญ่คนโตในไห่ตง คืนนี้ถ้าคุณทำดีกับเขา มันก็จะเป็นผลดีกับคุณในอนาคต ทำไมไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแบบนั้นล่ะ? อย่าให้ความพยายามฉันสูญเปล่า แนะนำคุณให้กับคุณจ้าว” หานเซ่าซวนพูดโน้มน้าวด้วยท่าทางขมขื่น

เย่สวนร่างกายสั่นนิดหน่อย มือที่ถูกหานเซ่าซวนจับไว้ก็รีบชักกลับมา มันเหมือนโดนงูพิษกัด

“คุณชายหาน ฉันทนไม่ได้ บริษัทฉันมีธุระจริงๆ ต้องไปก่อน ครั้งหน้าค่อยว่ากันนะ” ขณะที่เย่สวนพูดก็หันตัวไป เตรียมเดินต่อไปที่ประตูห้องส่วนตัว

แต่ยังไม่ทันก้าวออกไป ร่างเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนชายคนหนึ่ง

กลับเป็นจ้าวโป๋หยวนที่ยืนตรงหน้าเย่สวน ขวางทางเธอไว้

“ฮ่าๆ คุณเย่ จะไปไหน? งานเลี้ยงในคืนนี้ยังไม่จบเลย ก็จะไปซะแล้ว ไม่มีมาตรฐานไปหรือเปล่า? ฉันเห็นดื่มเป็นเพื่อนพี่ไม่กี่แก้วเอง พี่รับประกันว่าจะไม่ทำอะไรไม่ดีกับคุณ” จ้าวโป๋หยวนยื่นสองมือออกมาโอบเอวเย่สวน ก้มหน้ามองใบหน้าบอบบางของเย่สวนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม พูดขึ้นด้วยความชั่วร้าย

“อ๊ะ ปล่อยฉัน” เย่สวนตกใจแทบแย่ในทันที ขนลุกไปทั่วร่างกาย ร้องกรี๊ดออกมา

“ฮ่าๆๆๆ!” จ้าวโป๋หยวนหัวเราะอย่างตื่นเต้นมากขึ้น ก้มหน้าสูดลมหายใจแรงๆ บนตัวเย่สวน สีหน้าแสดงออกว่าเสพสุขมาก “หอม หอมจริงๆ เชื่อว่าช่วงเวลาสวยงามต่อไปนี้ ฉันจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต” 

“อ๊ะ ช่วยด้วยๆ คุณชายหานรีบช่วยฉันด้วย” เย่สวนหวาดกลัวมากจนร้องไห้ออกมา มองหานเซ่าซวนอย่างขอความช่วยเหลือ ตอนนี้เธอเสียใจมาก คืนนี้เธอไม่ควรเชื่อฟังหานเซ่าซวนมาที่นี่เลย

“เฮ้อ” หานเซ่าซวนถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างหมดหนทาง “ฉันก็ไม่มีทางเลือก เพื่ออนาคตของฉันและตระกูลหานของเรา ต้องสละชีพคุณ เย่สวน คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนคุณจ้าวเถอะนะ ต่อไปก็จะกลายเป็นคนของคุณจ้าว เขาจะให้ความรุ่งเรืองมั่งคั่งแก่คุณ” 

ว่าไงนะ? 

ได้ยินประโยคนี้ เย่สวนก็ตกตะลึง หานเซ่าซวนที่จีบเธอมาตลอด ไม่คิดว่าจะให้เธอจริงๆ 

“ไอ้ถ่อยต่ำช้า! หานเซ่าซวน ฉันมองแกผิดไป นี่แผนร้ายของแกสินะ” เย่สวนร้องไห้พร้อมพูดอย่างขมขื่น 

“คุณจะคิดยังไงก็ได้” หานเซ่าซวนตัดสินใจว่าจะไม่สนใจเย่สวนอีก พูดกับจ้าวโป๋หยวน “คุณจ้าว คุณค่อยๆ สนุกนะ ผมจะเฝ้าประตูให้คุณข้างนอก” 

“ฮ่าๆ โอเค รีบซะ” จ้าวโป๋หยวนแทบรอไม่ไหวแล้ว ไล้มือขึ้นลงบนร่างกายเย่สวน

เย่สวนดิ้น ขัดขืนอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีประโยชน์เลย เธอพบว่าร่างกายเธอยิ่งอ่อนแอ สติก็พร่ามัวเล็กน้อย

โดนวางยา! 

ในพริบตาเดียว เธอก็ตระหนักถึงความจริงอันน่าขนลุก