หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 144 รสชาติของการถูกหักหลัง

บทที่ 144 รสชาติของการถูกหักหลัง

ร้านอาหารเจียงหัว

ที่นั่งริมหน้าต่าง เย่สวนกับหานเซ่าซวนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

หานเซ่าซวนมองเย่สวนยิ้มๆ ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความรัก นัยน์ตาแอบซ่อนความปรารถนาและความร้อนแรงเอาไว้

เขากับเย่สวนติดต่อกันมาได้หลายวันแล้ว แต่เขายังไม่ได้ร่วมหลับนอนกับเย่สวนเหมือนอย่างที่หวังไว้ โบราณว่าไว้ว่ายิ่งได้ยากก็ยิ่งอยากได้

ความรู้สึกคิดไม่ซื่อของเขาที่มีต่อเย่สวน ตอนนี้มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เย่สวนไม่อาจรับรู้ถึงความคิดของหานเซ่าซวน เธอจึงพูดออกมาเชิงรู้สึกผิดว่า “คุณชายหาน เรื่องของฉันคงรบกวนคุณแย่ ฉันจะจำบุญคุณของคุณไว้ให้ขึ้นใจ ในอนาคตฉันจะตอบแทนคุณแน่ๆ”

หานเซ่าซวนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ที่ผมกดรางวัลให้มันเป็นความเต็มใจของผม คุณพูดมาแบบนี้ มันดูห่างเหินกันเกินไปแล้ว”

เขาไม่รู้เลยว่า ที่เย่สวนกำลังพูดถึง คือเรื่องที่เธอได้หุ้น51%กลับคืนมาจากตระกูล

เย่สวนถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดว่า “กดรางวัลมันก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนที่คุณช่วยให้ฉันได้สิทธิ์ถือหุ้นของตระกูลเย่กรุ๊ปกลับมา เรื่องนี้ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไงจริงๆ”

อะไรนะ?

สิทธิ์ถือหุ้น?

ดวงตาของหานเซ่าซวนว่อกแว่กทันที เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้เย่สวนเคยพูดกับเขา ว่าเย่สวนถูกท่านย่าหลอกเอาสิทธิ์ตัวแทนผู้ถือหุ้น51%ของเธอไป เขาจึงสัญญากับเธอไว้อย่างมาดมั่น ว่าจะทวงสิทธิ์ถือหุ้นของเย่สวนกลับมาให้ได้

และแน่นอนว่าเขาก็แค่พูดไปงั้นๆ เพื่อให้เย่สวนประทับใจในตัวเขา จะได้หลอกเธอขึ้นเตียงได้ไวๆ แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นจริง

และดูจากสถานการณ์แล้ว เย่สวนก็คงคิดว่าเขาเป็นคนช่วยเธอจนสำเร็จสินะ

หานเซ่าซวนแสยะยิ้มในใจ จากนั้นก็พูดตามน้ำว่า “เรื่องนี้คุณก็ไม่ต้องขอบคุณอะไรผมหรอก ถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ผมรับปากคุณเอาไว้แล้ว ลูกผู้ชายพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น จะกลับคำได้ยังไงว่าไหม?”

ได้ยินแบบนี้ เย่สวนก็เงียบ หัวใจเริ่มสั่น

หลังจากที่เธอเริ่มติดต่อกับหานเซ่าซวนบ่อยๆ เธอก็ยิ่งพบว่าหานเซ่าซวนเป็นคนร่าเริง เป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ และเป็นผู้ชายในอุดมคติของเธอ จึงทำให้ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ลู่เสี้ยงหยางก็จะถูกลบทิ้งออกไปจากหัวใจของเธอ

เธอรับได้ที่ลู่เสี้ยงหยางไม่มีความสามารถ แต่เธอรับไม่ได้ที่ลู่เสี้ยงหยางหักหลังกัน

เรื่องที่คลับหงเฉินของลู่เสี้ยงหยาง ยังติดอยู่ในใจของเธอตลอดมา ทุกครั้งที่คิดถึง เธอก็จะรู้สึกขยะแขยงเป็นไหนๆ แทบอยากจะตัดขาดการติดต่อกับลู่เสี้ยงหยาง

ถ้าไม่ใช่ว่าในเบื้องลึกยังมีความเชื่อใจประคับประคองไว้อยู่ กลัวก็แต่ว่าเธอกับลู่เสี้ยงหยางคงจบกันแค่เท่านี้

หานเซ่าซวนเก่งเรื่องสังเกตสีหน้าคนอื่น ตอนนี้เขาจึงอ่านความรู้สึกบนใบหน้าของเย่สวนออก

เย่สวนเริ่มหวั่นไหวแล้ว!

ถ้าเอาตามประสบการณ์ผู้เคยผ่านเรื่องรักๆใคร่ๆมามากมายของเขา เขารู้ว่าถ้าจู่โจมในช่วงที่ผู้หญิงกำลังหวั่นไหว จะสำเร็จง่ายมากๆ

เขาจึงรีบคว้าโอกาสเอาไว้ทันที ล้วงหยิบเอาแหวนออกมาเพื่อเตรียมตัวสารภาพ “สวนเอ๋อ ผมจริงจังกับคุณนะ เพื่อคุณแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดๆผมสามารถบุกป่าลุยไฟไปช่วยคุณได้ ตอนนี้ได้โปรดให้โอกาสกับผม ให้ผมได้ดูแลคุณเหมือนเจ้าหญิงไปตลอดชีวิต คุณจะยินยอมหรือเปล่า?”

นี่มัน?

ในใจของเย่สวนรู้สึกสับสนอลหม่าน ใบหน้าสวยหวานแดงซ่าน เธอก้มหน้าลง นิ่งเงียบไม่ยอมพูด ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี

“หึ” หานเซ่าซวนส่งเสียงหึออกมาเบาๆ พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเนียนๆ ดูเหมือนว่าอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็จะกลายเป็นเหยื่อบนเตียงของเขาแล้ว

เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาสารภาพกับเย่สวน เย่สวนปฏิเสธอย่างไม่คิดลังเล

ตอนนี้เย่สวนไม่ได้ปฏิเสธ แต่เลือกที่จะเงียบ แปลว่ากำลังลังเลอยู่สินะ

แค่พูดเติมเชื้อไฟต่อ ใจของเย่สวนก็คงพังไม่เป็นท่าแล้ว

ชั่วขณะ หานเซ่าซวนก็ยิ่งรู้สึกลำพองใจ ยื่นแหวนไปตรงหน้าเย่สวน จากนั้นก็คุกเข่าลงข้างเดียว พูดออกมาอย่าจริงใจว่า “สวนเอ๋อแต่งงานกับผมนะ ผมจะดูแลคุณให้ดี เชื่อผมนะ”

เย่สวนเขินอายจนแทบไม่ไหว เธอยังคงเงียบ ทำแค่ก้มหน้าพร้อมกับแช่สายตาไว้ที่หานเซ่าซวน

ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับหานเซ่าซวนจนถึงวันนี้ ณ เวลานี้ ภาพจำที่เกี่ยวกับเธอและเขา ก็ก่อตัวเข้ามาในหัวของเธอเหมือนจิ๊กซอ

เธอรู้สึกได้ว่า หานเซ่าซวนจะดีกับเธอด้วยใจจริง ถึงยังไงในตอนที่เธอเจอกับปัญหา ก็เป็นผู้ชายแปลกหน้าอย่างหานเซ่าซวนคนนี้ที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ ด้วยเหตุนี้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อหานเซ่าซวนจึงไม่เหมือนเดิม

ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงกำลังพิจารณา ว่าควรตอบตกลงคำขอของหานเซ่าซวนหรือไม่

……

ขณะเดียวกัน บนโต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มีลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงนั่งอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าของหลิวผิงถมึงทึง บนร่างกายราวกับมีไฟลุกท่วมตัวจนแทบจะมอดไหม้

สัตว์เดรัจฉานอย่างหานเซ่าซวนช่างกล้ามากนะ กล้ามาสวมเขาให้พี่ใหญ่เขาต่อหน้าแบบนี้เลยเหรอ

“แม่งเอ้ย ไอ้โง่นี่กล้ามากนะ พี่ใหญ่ ผมจะเรียกคนมากระทืบมันเดี๋ยวนี้” หลิวผิงกัดฟันพูด สายตาจดจ้องหานเซ่าซวนเขม็ง ถ้าสายตาฆ่าคนได้ล่ะก็ หานเซ่าซวนก็คงลงหลุมไปแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ ทำแค่จดจ้องเย่สวนนิ่งๆ

ถ้าไม่เห็นกับตา เขาก็คงไม่เชื่อ ว่าเย่สวนจะหักหลังเขาด้วยการนัดเจอกับผู้ชายคนอื่น แล้วมาหัวเราะคิกคักกันแบบนี้

“ทำไม? ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้?” สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางหม่นแสงลงทันที ราวกับหัวใจค่อยๆถูกฉีกขาด จนมีเลือดสดๆไหลออกมา

หลิวผิงรู้สึกได้ถึงไอเย็นแปลกๆที่แผ่กระจายออกมาจากร่างกายลู่เสี้ยงหยาง ร่างกายจึงสั่นกลัวขึ้นมา พูดเสียงอ่อนว่า “พี่ใหญ่ เอาไงต่อดีครับ? ให้ผมเรียกลูกน้องทั้งหมดมาเล่นงานไอ้เวรหานเซ่าซวนนี้ให้ชีวิตมันจบเห่ดีไหมครับ”

ลู่เสี้ยงหยางหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ต้อง เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”

พรึบ!

พูดจบ ลู่เสี้ยงหหยางก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไม่ไหวติง ท่าทางดูสงบนิ่งแปลกๆ

ถ้ามีคนรู้จักลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างดีอยู่ที่นี่ด้วย ก็จะเข้าใจในทันทีว่า ลู่เสี้ยงหยางที่เป็นแบบนี้แหละน่ากลัวที่สุด

หลิวผิงแอบสูดลมหายใจเข้า พร้อมกับหดคอ สัมผัสได้ถึงความผิดปกติทั่วทั้งร่างกาย ขนทั่วร่างลุกชัน ราบกับมีสัตว์ประหลาดจดจ้องเขาอยู่โดยไม่รู้ตัว

ในใจอดจะช็อกไม่ได้ ไม่คิดว่าเวลาลู่เสี้ยงหยางเอาจริงแล้วจะน่ากลัวอย่างนี้

และในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเดินไปทางหานเซ่าซวน

หลิวผิงเรียกสติกลับมาจากอาการช็อก จากนั้นก็ก้าวเร็วๆ ตามลู่เสี้ยงหยางไป แล้วพูดเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ ตอนนี้กำลังคนของพวกเรายังไม่มี ไม่ควรทะเลาะกับหานเซ่าซวนนะครับ ไอ้เวรนี่มีลูกน้องตั้งหลายคน พวกมันซ่อนตัวอยู่ในร้านนี่แหละครับ รอให้ผมเรียกลูกน้องมาก่อน แล้วค่อยจัดการดีกว่าไหมครับ”

ตอนนั้นเพราะความวู่วามของถังหลง เลยเกิดเรื่องวิวาทกับหานเซ่าซวน จนถูกลูกน้องของหานเซ่าซวนเล่นงานเข้าให้

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางเย็นยะเยือก พูดเสียงนิ่งว่า “ก็แค่ตัวตลกหน้าโง่คนหนึ่ง ทำไมต้องเรียกคนมาเพิ่ม ฉันจะจัดการเขาเอง เขาทำให้ถังหลงบาดเจ็บยังไง ฉันก็จะเอาคืนเป็นสิบเท่า!”

พูดจบ ลู่เสี้ยงหยางกก็เดินไปหาหานเซ่าซวนต่อ

หลิวผิงเครียดเป็นอย่างมาก บนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมา แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าความสามารถของลู่เสี้ยงหยางแข็งแกร่งถึงเพียงใด แต่สองหมัดมันจะไปสู้หลายๆหมัดได้ยังไง ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาล่ะก็ ลู่เสี้ยงหยางคงถูกคนของหานเซ่าซวนสอยร่วง จนไม่อยากคิดถึงผลที่ตามมาเลย