หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 104 หย่า

บทที่ 104 หย่า

ในตอนนี้เย่สวนสามารถจินตนาการได้ ลู่เสี้ยงหยางเข้าสู่คลับหงเฉินและมีเรื่องสกปรกกับผู้หญิงสกปรกที่อยู่ข้างในอย่างไรบ้าง

น้ำตาที่หยุดไหลไปอย่างลำบากก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของเธออย่างเงียบๆอีกครั้ง มันไหลไปตามใบหน้าสวยอันบอบบางของเธอแล้วหยดลงพื้น

ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยเข้าใจลู่เสี้ยงหยางและตอนนี้ความดีทั้งหมดของลู่เสี้ยงหยางที่มีต่อเธอก็เป็นเรื่องเสแสร้ง

ไม่น่าแปลกใจหรอก ลู่เสี้ยงหยางยังอายุน้อย เลือดลมไหลพล่าน เขาจะทนได้ยังไง? ที่แท้เขามีงานอดิเรกสกปรกเช่นนี้

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เย่สวนก็รู้สึกคลื่นไส้และอยากอาเจียนมากขึ้น

ชิวรั่วหานที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ก็เสียใจเช่นกัน ลู่เสี้ยงหยางเป็นคนที่เธอชอบ ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเลว

เห็นได้ชัดว่าเขามีลูกพี่ลูกน้องของเธออยู่แล้ว แต่ก็ยังทำเรื่องแบบนี้อยู่ข้างนอก

แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร ชิวรั่วหานยังคงใช้โอกาสสุดท้ายและปลอบโยนเย่สวน "พี่คะ บางทีพี่เขยไปที่คลับหงเฉินแค่นวดซาวน่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก พี่ไปเช็คให้ดีดีกว่านะคะ"

เย่สวนก้มลงหยิบโทรศัพท์ด้วยความยากลำบากและร้องออกมาแล้วพูดว่า "มีผู้ชายไปที่คลับหงเฉิน มีคนบอกเธอว่าเขาเพิ่งไปซาวน่าและนวดข้างใน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจะเชื่อไหม"

"คือว่า" ชิวรั่วหานไม่พูดอะไร

ในปินเหอมีสถานบันเทิงอื่นๆมากมาย หากเป็นการนวดซาวน่าธรรมดาก็ไม่จำเป็นต้องไปที่คลับหงเฉินที่มีราคาแพง คนที่ไป คลับหงเฉินมีจุดประสงค์เดียวคือทำกิจกรรมที่น่าอับอายแบบนั้น

"ฮือๆ ทำไมนะ ลู่เสี้ยงหยาง ฉันเพิ่งเปลี่ยนความคิดที่มีต่อคุณ ทำไมถึงทำอะไรที่ทำให้ฉันหมดหวังแบบนี้ ฉันเกลียดคุณจริงๆ" หัวใจของเย่สวนถูกตัดขาดเมื่อเธอต้องการเขามากที่สุด แต่เขากลับไปสถานที่อย่างคลับหงเฉิน

ชั่วขณะหนึ่งเย่สวนรู้สึกถึงการทรยศอย่างรุนแรง

ชิวรั่วหานทนไม่ไหวกับเสียงร้องแหบจากเย่สวนและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "พี่คะ ฉันอาจเข้าใจผิด พี่ควรเช็คหน่อย"

เย่สวนไม่ตอบสนองอีกต่อไปและวางสายโทรศัพท์

หลังจากสะอึกสะอื้น เย่สวนก็ร้องไห้และน้ำตาไหล

แน่นอนว่าเสียใจโดยที่เธอไม่ได้คาดคิด

เดิมทีเธอคิดว่าเธอไม่สนใจลู่เสี้ยงหยางแต่เธอไม่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำเช่นนั้น ตอนนี้เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

…

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางส่งหลิวผิงและคนอื่นๆกลับบ้านจากคลับหงเฉินแล้วก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่ากว่าเขาจะได้กลับถึงบ้าน

เมื่อเขาเปิดประตูและเข้ามา ลู่เสี้ยงหยางก็ตกใจและเห็นว่าเย่สวนและหลิวจิ้งยังไม่หลับแถมยังนั่งอยู่บนโซฟาราวกับรอให้เขากลับมา

ลู่เสี้ยงหยางเกาหัวด้วยความลำบากใจ เขาได้รับการปฏิบัติแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อก่อนตอนเขากลับมาตราบใดที่เวลาล่วงเลยไปสี่ทุ่มไปแล้ว ทั้งเย่สวนและหลิวจิ้งก็หลับไปแล้วทั้งคู่

“แม่ครับ สวนเอ๋อ ทำไมยังไม่นอนกันล่ะ?” ลู่เสี้ยงหยางถามด้วยรอยยิ้ม

หลิวจิ้งไม่ได้พูด แต่การแสดงออกของเธอน่ารังเกียจ

คืนนี้ตอนที่เธอกลับมาบ้าน เธอบังเอิญพบว่าเย่สวนร้องไห้อยู่บนโซฟา เธอจึงถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อเย่สวนพูดถึงลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ในคลับหงเฉิน หัวใจของเธอก็เหมือนถูกฉีกขาด

หลังจากประสบเหตุการณ์กู้เงิน เธอพอใจกับลู่เสี้ยงหยางมากและยังเกิดความรู้สึกที่ไม่ควรมี แต่ช่วงเวลาดีๆนั้นก็ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางทำไม่ถูก เรื่องกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีแต่เขาก็ทำเรื่องน่าขยะแขยง

ดวงตาของเย่สวนเป็นสีแดง เธอเริ่มร้องไห้อีกครั้งเมื่อเธอเห็นลู่เสี้ยงหยาง

หัวใจลู่เสี้ยงหยางบีบรัด เขาถามอย่างรวดเร็ว "เกิดอะไรขึ้น?"

เย่สวนไม่สนใจเขา เธอเช็ดน้ำตาและควบคุมอารมณ์ของเธอ

หลิวจิ้งตะคอก “คุณทำเรื่องน่ารังเกียจมา ยังอยากให้เราพูดออกมาอีกเหรอ”

อะไรกัน?

เรื่องสกปรก?

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกสงสัยและสีหน้าของเขาก็มึนงงมาก

ทันใดนั้นเย่สวนก็ลุกขึ้นจากโซฟาและจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างเย็นชาและพูดว่า "ฉันไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนเจ้าเล่ห์แบบนี้ ฉันเห็นว่าคุณรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ คุณไปเที่ยวที่คลับหงเฉินมาสนุกใช่ไหมล่ะ ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ? คุณควรจะค้างคืนที่นั่นนะ"

“คือ… ” จู่ๆลู่เสี้ยงหยางก็พูดอะไรไม่ออก ที่แท้เย่สวนเข้าใจผิดว่าเขาไปทำเรื่องสกปรกที่คลับหงเฉิน

"ไม่ เรื่องไม่ใช่แบบที่คุณคิด ผมไปธุระที่คลับหงเฉิน" ลู่เสี้ยงหยางอธิบายอย่างรวดเร็ว

แต่เย่สวนไม่สนใจที่จะฟังเขา เธอโบกมือและพูดว่า "ไม่ต้องบอกเราว่าทำไมคุณถึงไปที่คลับหงเฉินหรอก อย่างไรก็ตามคุณและฉันเป็นคู่สามีภรรยาแค่ในนาม หากคุณรู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันแล้ว คุณก็พูดออก แล้วก็ไปหย่ากันที่สำนักงานเขตพรุ่งนี้”

ลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

ในความเป็นจริงไม่มีใครสามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ ต่อให้อธิบายก็คงไม่เชื่อ

ท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องของความไว้วางใจกัน

ในทำนองเดียวกัน ถ้าเย่สวนไปที่ไนต์คลับ เขาเองก็คงอดคิดถึงเรื่องนี้อย่างวุ่นวายใจไม่ได้

"เป็นไง ฉันเข้าใจถูกแล้วละสิ คุณไม่มีอะไรจะพูดใช่มั้ย?" เย่สวนหัวเราะอย่างประชดประชัน "ฉันไร้เดียงสาเกินไป แถมเชื่อคนเลวแบบคุณอีก ฉันคิดอย่างไร้เดียงสาว่าฉันไม่รังเกียจขยะในปากคนอื่นแบบคุณ แล้วคุณจะปฏิบัติต่อฉันด้วยใจจริง แต่น่าเสียดายที่คุณหลอกฉัน เหมือนฉันเป็นคนโง่"

ลู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึกๆมองไปที่ดวงตาของเย่สวนอย่างรักใคร่และพูดว่า "ผมไม่ได้ทำอะไรให้คุณเสียใจ โปรดเชื่อใจผม"

เย่สวนยิ้มและร้องไห้อีกครั้ง "จริงเหรอ ไม่ได้ทำอะไรที่ดูถูกฉัน เอาล่ะ ฉันเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำอะไรให้ฉันเสียใจ ฉันคิดมากเกินไป"

ลู่เสี้ยงหยางกำหมัดแน่นทันที ดูเหมือนว่าต้องรอให้อารมณ์เย่สวนสงบลงก่อนเขาถึงจะอธิบายให้เธอฟังได้ หวังว่าเธอจะเชื่อเขา

ในไม่ช้าเย่สวนก็กลับมาร้องไห้ที่ห้องนอน เหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งในห้องนั่งเล่น

สีหน้าของหลิวจิ้งนั้นซับซ้อน เธอมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางหลายครั้งและพูดว่า "ฉันไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้จริงๆ"

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างขมขื่น: "แม่ก็ไม่เชื่อผมเหมือนกันเหรอครับ?"

หลิวจิ้งจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย “จะให้ฉันเชื่อคุณได้อย่างไร?”

หลังจากพูดจบเธอก็สาวเท้ากลับไปที่ห้องนอน ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น

ลู่เสี้ยงหยางรู้ตัวดี เขาใช้เวลาทั้งคืนบนโซฟาโดยไม่กลับไปที่ห้องนอน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

หลังจากที่เย่สวนลุกขึ้น เธอก็ออกไปข้างนอก แต่เธอกลับไม่มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ราวกับว่าเขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นอากาศ

หลิวจิ้งก็ทำหน้าไม่ดีใส่ลู่เสี้ยงหยางเช่นกันและหลังจากสาปแช่งสองสามคำเธอก็เดินไปเลย

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาออกจากบ้านและไปที่คลินิกของจ้าวหรูเย็น

ทันทีที่มาถึงนอกคลินิก ยังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงเย็นชาของผู้หญิงดังมาจากข้างใน

"รีบทำให้เด็กผมเหลืองแซ่ลู่ในคลินิกของคุณไสหัวออกไปซะ ฉันอยากเห็นว่าเขากล้าหลอกเงินค่ารักษา 300,000 ของญาติฉันได้ยังไง"