หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 100 จางเซี่ยวเทียนตาย

บทที่ 100 จางเซี่ยวเทียนตาย

ทุกคนล้วนแต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้คนที่พ่ายแพ้จะเป็นกลายเฉินเหาจริงๆ

แม่งเอ๊ย?

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

พวกลูกศิษย์ของเฉินเหาต่างพากันขยี้ตาสงสัยว่าพวกเขาจะตาฝาดไปแล้ว

“บ้าชิบ เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?” ถังหลงกลืนน้ำลายหนึ่งอึก

เฉินเหาเป็นเจ้าของศูนย์ศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของปินเหอไม่ใช่หรือไง?

ทำไมถึงได้อ่อนแออย่างนี้ ถูกจางเซี่ยวเทียนโจมตีแค่สองสามครั้งก็อยู่ในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้แล้ว

เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผากของถังหลง

“ฮ่าฮ่า ถังหลง ลองมองดูสิ พวกหมาและแมวทั้งหมดนี่แกไปหามาจากไหนกัน แกคิดว่าพวกเขาจะเทียบฉันได้งั้นเหรอ?” จางเซี่ยวเทียนเงยหน้าขึ้นและหัวเราะดังลั่น ท่าทางเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างเห็นได้ชัด

ใบหน้าของถังหลงเป็นสีดำคล้ำ ท่าทางไม่เป็นธรรมชาติและมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่รู้ตัว เดิมทีเรียกเขามาเพื่อจัดการ คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะต้องฝากความหวังเอาไว้ที่เขา

“ลูกพี่ คุณดูสิ จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?” ถังหลงเอ่ยถามความเห็น

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาแล้วตอบอย่างสบายๆว่า : “ไม่เป็นไร แค่มดเท่านั้นเอง”

ห้ะ?

มด?

เฉินเหาที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแทบจะลุกขึ้นมาด่าแม่แล้ว ว่าลูกของคุณมันขี้โม้อวดเก่งเกินไป ตัวข้าที่เป็นเจ้าของศูนย์ศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของเมืองปินเหอก็ต้านทานหมัดของจางเซี่ยวเทียนไม่ไหว แล้วแกที่เป็นอย่างนี้ใช้นิ้วเดียวก็ฆ่าแกทิ้งได้แล้ว

“เชี่ย แกล้งทำอะไรอยู่?” พวกลูกน้องของเฉินเหาก่นด่าในใจอย่างอัดอั้นจนแทบจะทุ่มตัวลงบนพื้น

จางเซี่ยวเทียนยิ้มเหี้ยมเกรียม “ฮ่าฮ่าฮ่า ถังหลง ดูแล้วคนพวกนี้ที่แกหามาจะแย่ลงไปเรื่อยๆเลยนะ เพราะว่ามันเป็นอย่างนี้ คืนนี้ก็ให้ฉันส่งแกลงนรกเถอะ”

วินาทีต่อ จู่ๆเสียงหัวเราะก็หยุดลงกะทันหัน แล้วหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง พร้อมกับพูดอย่างโหดเหี้ยมที่สุดว่า : “ในเมื่อแกมันกล้าดีนัก ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันส่งแกลงนรกก่อนแล้วกัน”

เสียงยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง เขาก็เคลื่อนไหวแล้ว

ตึงตึงตึง!

เท้าทั้งคู่ที่เหยียบลงบนพื้น ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังโกรธพุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเอาสองมือไพล่หลังอย่างไร้ความรู้สึก และรออย่างสงบ

คนอื่นที่เห็นภาพเหตุการณ์ตอนนี้กลายเป็นตกใจกลัวอย่างมากจนไม่กล้าที่ทำอะไรเลย

ถังหลงแอบลูบเหงื่อเย็นๆของตนเอง ถ้าหากคืนนี้ลู่เสี้ยงหยางมีเหตุเภทภัยจนถึงตาย เขาก็ต้องตายเหมือนกัน!

จางเซี่ยวเทียนมาถึงด้านข้างของลู่เสี้ยงหยางอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือเหล็กได้กางออก กรงเล็บพยัคฆ์ฉีกออกไปยังทางลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางเบี่ยงตัวไปทางซ้ายและขวา ร่างกายของเขาหลบเลี่ยงการโจมตีของจางเซี่ยวเทียนได้อย่างง่ายดาย

เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง จางเซี่ยวเทียนไม่ได้สัมผัสแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางเลย

“บ้าเอ๊ย เป็นอย่างนี้ได้ยังไง?” สีหน้าของจางเซี่ยวเทียนเปลี่ยนเป็นย่ำแย่ถึงขีดสุด

เดิมทีเขามองว่า เขาใช้เพียงฝ่ามือเดียวก็ฟาดลู่เสี้ยงหยางให้ตายได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายคนนี้จะรวดเร็วมากขนาดนี้ แม้แต่แขนเสื้อไม่ได้แตะด้วยซ้ำ

“เฮ้ย! นี่นี่นี่มัน…” ถังหลงประหลาดใจจนพูดไม่ออก

ลู่เสี้ยงหยางยังคงซ่อนเร้นกายไม่เปิดเผย

หลังจากนั้นไม่นาน

จางเซี่ยวเทียนได้ซัดฝ่ามือออกไปแล้วสิบกว่าครั้ง แต่ก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จใดๆ และไม่สามารถทำร้ายลู่เสี้ยงหยางได้

จางเซี่ยวเทียนโมโหอย่างมาก จ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วคำรามว่า : “ไอ้หนู เป็นผู้ชายก็อย่าเอาแต่หลบสิวะ แน่จริงก็มาต่อยกันซึ่งๆหน้า”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มกว้าง : “เศษสวะ ฉันกลัวว่าถ้าสู้กับแก แกจะเป็นฝ่ายแพ้ก่อน”

จางเซี่ยวเทียนฮึดฮัดอยู่ในจมูก : “เลิกพล่ามซักที ไอ้เหี้ย พวกเรามาสู้กันให้รู้ดำรู้แดงไปเลย”

“เอาเถอะ เพราะแกรีบร้อนหาที่ตายขนาดนี้ ฉันก็จะช่วยให้แกสมหวัง” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว

“อวดดีนัก” จางเซี่ยวเทียนคำรามเสียงดังลั่น แล้วก้าวเท้าพุ่งเข้ามาทางลู่เสี้ยงหยาง เขารวดเร็วมาก แทบจะในพริบตาเขาก็มาถึงตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยางแล้ว พละกำลังบนฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาวิ่งขึ้นไปจนถึงขีดสุด เผยให้เห็นสีแดงจางๆ และผ่าลงกลางศีรษะของลู่เสี้ยงหยางทันทีทันใด

หึหึ!

ฝ่ามือยังไม่ทันจะตกลงมา ฝ่ามือที่รุนแรงก่อให้เกิดลมพัดไปกระทบตัวและเสื้อผ้าของลู่เสี้ยงหยางจนเกิดเสียง

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง ทันใดนั้นก็ระเบิดแสงออกมา และเคลื่อนไหวมือทั้งสองข้าง

มือซ้ายยกขึ้น เปิดรับฝ่ามือที่ตกลงมา ส่วนมือขวายกขึ้นกำเป็นหมัดแล้วต่อยออกไปบนหน้าอก

หมัดนี้ดูเหมือนว่าธรรมดาไม่มีพิษสงอะไร ในสายตาของทุกคนเหมือนกับเด็กที่ต่อยหมัดออกไป

ถังหลงทอดถอนใจอย่างผิดหวังอีกครั้งและส่ายหัว ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะเก่งในเรื่องของความเร็ว แต่ไม่เก่งเรื่องความแข็งแกร่ง รูปแบบการต่อสู้ที่นุ่มนวลของเขาไม่สามารถทำร้ายจางเซี่ยวเทียนได้เลย

“บ้าชิบ เจ้าเด็กคนนี้เหมือนพวกขี้ขลาด น่ากลัวทำได้แค่หนีตายเท่านั้น” เฉินเหามีอารมณ์ตื่นเต้นจนเส้นเลือดทะลัก แทบจะกระอักเลือดออกมา

ตูม!

ทันใดนั้นมีเสียงที่รุนแรงดังสะท้อนออกมา แต่กลับเป็นหมัดของลู่เสี้ยงหยางที่กระแทกลงไปบนหน้าอกของจางเซี่ยวเทียน

ในตอนแรกใบหน้าของจางเซี่ยวเทียนเต็มไปด้วยความดูหมิ่น เขารับรู้ได้ว่าหมัดของลู่เสี้ยงหยางตกลงบนตัว ไม่ทำให้เขาเจ็บหรือคันเลย

แต่ในเวลาต่อมา กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิดเข้าหากันอย่างไม่คาดคิด เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่า หมัดของลู่เสี้ยงหยางมีแรงระเบิดเป็นจุดศูนย์กลางและเริ่มกระจายไปทุกทิศทาง

มันเหมือนกับมีดินปืนระเบิดบนหน้าอกของเขา

เปรี้ยง!

ภายใต้แรงปะทะนี้ ไม่ว่าตัวของเขาจะหยุดนิ่งตรงที่ใดก็ตาม ทันใดนั้นก็จะปลิวไปทางด้านหลังทันที ราวกับเชือกว่าวที่ถูกตัดขาด

ฟึ่บ!

จากนั้นร่างก็กระแทกพื้นทันที

หน้าอกจุกเสียดหาใดเปรียบ ในลำคอมีรสหวานแล้วก็กระอักเลือดออกมากองใหญ่

เงียบเหมือนตาย!

คนทั้งสนามต่างเงียบสนิทเหมือนตาย!

ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ในความคิดของพวกเขา ลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกจางเซี่ยวเทียนมอบความพ่ายแพ้ให้

แต่ว่าตอนนี้ แม้แต่มือของลู่เสี้ยงหยางเอง จางเซี่ยวเทียนยังไม่ได้เข้าไปใกล้เลย

“แม่งเอ๊ย พระเจ้า ต้องมีพละกำลังที่แข็งแรงขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้” ถังหลงและคนอื่นๆยังคงสูดหายใจเย็นเยือกไม่หยุด รับรู้ได้ถึงมุมมองใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ให้ตายเถอะ ยอดฝีมือคนนี้ทะลุมาจากที่ไหนกันนะ?” จางเซี่ยวเทียนคิดอยากตายเสียแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าถังหลงจะซ่อนยอดฝีมือเช่นนี้เอาไว้ข้างกาย ถ้าหากว่าเขารู้ก่อนหน้านี้คงไม่วิ่งมารนหาที่ตาย

“ให้ตายเถอะ เขาเขาเขา ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นยอดฝีมือ” เฉินเหาตะโกนในใจ แล้วรู้สึกได้ว่าลมหายใจในใจนั้นเดือดพล่าน แล้วทำให้เขาช๊อคจนสลบไป

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางโจมตีจางเซี่ยวเทียนอย่างรุนแรงด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวแล้ว ภายในดวงตาของเขามีประกายแห่งการฆ่า เขาเริ่มก้าวเดินเข้าไปหาอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก

กับศัตรูแล้วนั้นเขาไม่เคยใจอ่อนแม้แต่นิดเดียว

จางเซี่ยวเทียนพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น เขาป้องกันลู่เสี้ยงหยางเต็มที่และเริ่มถอยหนี และหาโอกาสที่จะล่าถอยไปอย่างเห็นได้ชัด

แต่น่าเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่ให้โอกาสแก่เขา เพิ่งจะเดินไปได้สองก้าวจู่ๆเขาก็เร่งความเร็วขึ้น เขากวาดร่างจางเสี้ยวเทียนเหมือนลมกรรโชก

รูม่านตาของเขาเล็กลงในทันที เขาหันหลังกลับแล้วเริ่มวิ่ง

ตูม!

แต่เพิ่งจะก้าวเท้าออกไปด้านหน้าเพียงก้าวเดียว ก็มีเสียงดังขึ้นที่ด้านหลังของเขา

ร่างนั้นปลิวออกไปเหมือนถูกไม้เบสบอลตี วาดเป็นเส้นโค้งพาราโบล่ากลางอากาศแล้วชนเข้ากับกำแพง

กำแพงถล่มลงมา ร่างของจางเซี่ยวเทียนกระเด้งกลับมากระแทกพื้นอีกครั้ง ส่วนเอวบิดเบี้ยวจนหักไปแล้ว

“นี่มันคือวิชาป้องกันตัวชนิดไหนกัน?” จางเซี่ยวเทียนกลั้นลมหายใจภายในปากแล้วเอ่ยถามออกมา

แต่ก่อนที่ลู่เสี้ยงหยางจะตอบ จางเซี่ยวเทียนก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง แล้วสิ้นลมหายใจ

เห็นการฆ่าที่เด็ดขาดเช่นนี้ของลู่เสี้ยงหยางแล้ว หนังศีรษะของถังหลงก็ชาหนึบขึ้นมา แล้วจะกล้าคิดแผนชั่วอีกได้ยังไง