หงส์สยายปีก 33 มั่นใจในตนเอง

หงส์สยายปีก ตอนที่ 33 มั่นใจในตนเอง

ตอนที่ 33 มั่นใจในตนเอง

จึงหยุนเฉาหายไปจากโรงเรียนเป็นเวลาสองสามวัน แต่เมื่อเธอกลับมาเธอกลับเป็นเด็กผู้หญิงที่มีนิสัยแตกต่างออกไป เธอแปลกไปไม่เหมือนเคย ดังนั้นจึงทําให้คนทั้งโรงเรียนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ถึงแม้ว่าเกรดเฉลี่ยของจิ้งหยุนเฉาจะดีมาก ทว่าเนื่องจากชื่อเสียงที่แย่ของเธอจึงทําให้ไม่มีใครกล้านั่งร่วมโต๊ะกับเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องไปนั่งที่โต๊ะหลังห้องเพียงคนเดียว ณ โต๊ะหลังห้องที่นั่นจะไม่มีใครมารบกวนเธอได้

ทว่าวันนี้เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง เธอก็พบว่าโต๊ะของเธอหายไป…

“จิ้งหยุนเฉานั่งนี่ซิ!” ทันใดนั้นเด็กชายคนหนึ่งก็ตะโกนออกมาพร้อมกับยิ้ม

เธอมองไปที่เด็กชายผู้นั้นและมองตามนิ้วมือของเด็กชายที่ชี้ไปที่โต๊ะ

โต๊ะนั่นเป็นโต๊ะที่เยี่ยมยอดที่สุดในห้องเรียนเรียกได้ว่าเป็นโต๊ะสําหรับเด็กอัจฉริยะ ถ้าเธอจําไม่ผิดเด็กที่นั่งข้างๆ เธอก็คือหัวหน้าห้องและยังเป็นสมาชิกคณะกรรมการประธานนักเรียนและยิ่งไปกว่านั้นเด็กที่นั่งล้อมรอบเธอยังเป็นเด็กที่มีผลเรียนดีมากอีกด้วย นั่นสามารถพูดได้ว่านี่คือที่นั่งของเด็กฉลาดหัวกะทิของห้อง

เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอเป็นเหมือนเจ้าชายแห่งโรงเรียน

จึงหยุนเฉาขมวดคิ้ว

เขาคนนั้นเป็นเจ้าชายแห่งโรงเรียนเพราะว่า เขามีผลการเรียนที่ดี ซึ่งเป็นเด็กที่อยู่ในเด็กห้าอับดับแรกที่มีเกรดดีที่สุด เขายังเป็นส่วนหนึ่งในทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียน ถึงเขาจะเป็นเจ้าชายแห่งโรงเรียนแต่เขาก็มิได้เป็นเจ้าชายเบอร์หนึ่ง

เหตุผลที่จึงหยุนเฉาจําเขาได้ ก็เพราะว่าเขาคือเจียงซงที่หล่อเหล่าโดดเด่น และเขาก็คือชายหนุ่มที่คอยไล่ตามจีบเธอเมื่อชาติที่แล้ว และในชาติที่แล้วเขาทิ้งเธอเมื่อเธอติดคุกเพราะถูกคนตระกูลเฉียวใส่ร้าย และเมื่อนั้นที่เจียงซงรู้ว่าจิงจิงติดคุกเขาจึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเขาเยาะเย้ยเธอแล้วบอกความจริงว่าเขาไม่ได้หลงไหลอะไรในตัวเธอเลย

แต่ไม่ว่าเขาจะไล่ตามจีบเธอมากน้อยเพียงใด แต่จิงจิงก็ไม่เคยหวั่นไหว เธอไม่คิดจะรักเขาเลย…

น่าเสียดาย…เขาเป็นเพียงคนโกหก คนโกหกที่พยายามเอาชนะใจเธอเมื่อชาติที่แล้ว ซึ่งนั่นก็เป็นเพียงแผนที่เขาต้องการเข้าหาเฉียวหงเย่เพียงเท่านั้น ซึ่งนั่นทําให้เธอในชาติที่แล้วรู้สึกแย่ความหวังในชีวิตของเธอได้จางหายไป

ตอนนี้เธออยากจะปฏิเสธไม่นั่นที่โต๊ะนั้น แต่เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เจียงซงทําเมื่อชาติที่แล้วเธอก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะแห่งนั้นทันที

” จึงหยุนเฉาเมื่อก่อนพวกเราเข้าใจเธอผิดมาโดยตลอด ผมเป็นหัวหน้าห้องและ เป็นตัวแทนของเด็กทุกคน พวกเราต้องขอโทษที่เคยทําไม่ดีต่อเธอ..ซึ่งถ้าในอนาคตถ้าเธอต้องการความช่วยเหลืออะไรล่ะก็เธอถามพวกเราได้ตลอดนะ พวกเรายินดีช่วย” เจียงซงยืนขึ้นและพูดต่อหน้าทุกคน

” ขอบคุณมากหัวหน้าห้อง” จิงจิงตอบกลับอย่างสุภาพ การแสดงออกของเธอไม่ได้ตื่นเต้นหรีอรู้สึกดีใจอย่างที่เจียงซงคาดหวัง

ดังนั้นเจียงซงจึงไม่พอใจเล็กน้อย

เด็กผู้หญิงจํานวนมากอยากจะนั่งใกล้เขาใจจะขาด… ทว่าจิงจิงไม่ได้ดีใจหรือมีปฏิกิริยาตื่นเต้นแต่อย่างใด เขารู้สึกเสียความมั่นใจในทันที

ทว่าตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้านักเรียนหลายคน เขาไม่สามารถแสดงกิริยาใดใดออกมาได้ เจียงซงทําได้เพียงยิ้มและอดทน

“จึงหยุนเฉา…ผมได้ยินมาว่าเธอไม่ได้อยู่ที่บ้านตระกูลเฉียวอีกต่อไปแล้ว เธอมีปัญหากับครอบครัวใช่หรือไม่? ที่จริงแล้วพ่อแม่ทุกคนรักลูกอยู่แล้ว เธออย่ากังวลมากเกินไปเลยรอจนถึงวันศุกร์เธอก็กลับบ้านและไปขอโทษท่านซะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น…” เจียงซงเดินไปพูดไปและนั่งลงที่โต๊ะของตน

จึงหยุนเฉาตระหนักแล้วว่าเจียงซงเป็นบุคคลอันตราย ชาติที่แล้วเธอไม่ได้คิดเลยว่าเขาจะเป็นบุคคลอันตรายเช่นนั้น

จิงจิงเปิดหนังสือ เธอก้มหน้าก้มตาอ่านและไม่เงยหน้าขึ้นมาตอบเจียงซงและไม่สนใจเขาเลย

” ทําไมเธอถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ? เธอรู้สึกแย่เหรอ? ที่จริงเธอไม่เห็นต้องรู้สึกแย่เลย.น้องสาวของเธอ เฉียวหงเหนะหล่อนดูน่ารักและเชื่อฟังดีนะ เธอไปขอให้หล่อนช่วยพูดกับพ่อสิพ่อของเธอจะต้องให้อภัยคุณแน่นอน…ถ้าหากเธอลังเลล่ะก็ผมจะช่วยเหลือเองก็เพียงแค่คําขอโทษเท่านั้นมันไม่มีอะไรยากหน”