สูตรโกงฉบับเด็กเรียนบทที่ 311 เพราะเขาเลี้ยงลูกมาดียังไงล่ะ

บทที่ 311 เพราะเขาเลี้ยงลูกมาดียังไงล่ะ

หวังซั่วหมิงไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งลูกสาวผู้เป็นที่รักจะได้พบกับสามีอย่างสวีเป่าหมิง

ในตอนแรก หวังซั่วหมิงเห็นว่าสวีเป่าหมิงเป็นหนุ่มน้อยจากชนบทที่มีนิสัยสบายๆ และซื่อสัตย์ แถมยังมีหน้าตาหล่อเหลา จึงตอบตกลงไป

เพียงแต่ว่า คนเรามักจะมองกันที่ภายนอก แม้ว่าสวีเป่าหมิงจะใช้ยศตำแหน่งของตนเองมาแสดงอำนาจ แต่เอาเข้าจริงเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องดีๆ มากนัก

เดิมทีเหล่าผู้นำมักจะเข้ามาผูกมิตรกับสวีเป่าหมิง เพราะเห็นว่าเขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่ดูเหมือนว่าช่วงไม่กี่ปีมานี้สวีเป่าหมิงจะมีความกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ

สวีเป่าหมิงเองก็รู้ตัวดี เมื่อเขาเริ่มถูกมองข้าม เขาก็กลัวว่าจะไม่มีใครช่วยเขาได้และไม่มีคนคอยหาข้อมูลให้ ดังนั้นเขาจึงลาออกจากกองทัพ

แม้แต่บรรดาผู้นำก็รั้งเขาไว้ไม่ได้!

แน่นอนว่าพ่อตาก็โกรธเขามากเช่นกัน แต่มาคิดดูอีกที บางทีมันอาจไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายนัก ถ้าสวีเป่าหมิงยังอยู่ในกองทัพต่อไป ไม่แน่ว่าวันหนึ่งเข้าอาจจะสร้างปัญหาให้กับครอบครัวก็ได้

นี่เป็นสิ่งเดียวที่พ่อตาชอบเกี่ยวกับสวีเป่าหมิง นั่นคือเขาเป็นคนที่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันและรู้ว่าควรจะเดินต่อหรือถอยหลังตอนไหน

พ่อตาจึงได้แต่ถอนหายใจและไม่กล่าวคำพูดไร้ประโยชน์อย่าง ‘เสียดายจัง’ อีก เพียงแค่หยิบเอกสารออกมายื่นให้สวีเป่าหมิง “ลองอ่านดูสิ”

สวีเป่าหมิงยื่นมือไปรับเอกสารมาอ่าน ทว่ามือทั้งสองข้างของเขากลับสั่นระริก!

เขาเตรียมตัวเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว แม้แต่โรงงานของเขาก็ถูกจำนองไม่ก็ถูกขายตรงออกไป

เพื่ออะไร

ก็กองทัพอยากขายโรงพยาบาล 980 ไม่ใช่เหรอ

แต่พอมาตอนนี้กลับคิดจะทำอะไรตามใจตนเอง คิดว่านี่เป็นเรื่องล้อเล่นหรือไง

สวีเป่าหมิงเปิดเอกสารขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด เป็นไปตามคาด กองทัพต้องการสร้างทีมแพทย์ภาคสนามและสร้างสถาบันวิจัยร่วมกับใครบางคน

อย่างไรก็ตาม เมื่อชื่อของผู้ร่วมมือปรากฏสู่สายตาของสวีเป่าหมิง เขาก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าในทันใด!

ไป๋เยี่ย!

ไป๋ตงหลิน!

พวกเขานี่นา!

พวกเขามีสิทธิ์อะไร!

สวีเป่าหมิงสัมผัสได้ถึงไฟโทสะที่กำลังแผดเผาอยู่ในใจ น่าหงุดหงิดชะมัด!

ทำไมนะทำไม

ยิ่งเขาอ่านข้อความในเอกสารนั้นมากเท่าใด เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปเท่านั้น เขาทั้งหวาดผวา โมโหและไม่เต็มใจในคราเดียวกัน!

ไป๋เยี่ยจะได้สิทธิ์ใช้ที่ดินของโรงพยาบาล 980 ฟรีเป็นเวลาห้าสิบปี นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

ได้ใช้ที่ดินฟรี บ้านตัวเองเป็นเจ้าของที่ดินหรือไง

ส่วนอาคารและสิ่งก่อสร้างต่างๆ บนที่ดินจะถูกประมูลหรือขายออกไป อีกทั้งทางกองทัพยังต้องร่วมมือกับไป๋เยี่ยในการฝึกฝนบุคลากรด้วย

เมื่อสวีเป่าหมิงได้อ่านข้อความในเอกสาร เขาก็ระงับความโกรธในใจลงก่อนจะเอ่ยปากถามพ่อตา “ทำไมล่ะครับพ่อ! พ่อไม่ได้คัดค้านเลยเหรอ ทำไมพ่อถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ”

“นี่มันบ่อนทำลายความสามัคคีชัดๆ ไม่มีกฏเกณฑ์อะไรมารองรับเลย มันคือการปล้นเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง…”

เพียะ!

หวังซั่วหมิงเห็นว่าสวีเป่าหมิงชักจะพูดเยอะเกินไปแล้วก็ยกมือขึ้นตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พูดแต่เรื่องไร้สาระ!”

เรื่องไร้สาระแบบนี้จะพูดออกไปได้ไง

เกิดคำพูดพวกนั้นหลุดออกไปล่ะก็ได้มีปัญหาแน่!

มันใช่เรื่องที่เอ็งจะเป็นคนตัดสินเหรอ

หลายปีมานี้ไม่คิดจะเรียนรู้เอง เอาแต่นั่งมองอย่างเดียว คิดว่าโลกทั้งใบต้องหมุนตามตัวเองหรือไง

ปล้นเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง บ่อนทำลายความสามัคคีอะไรนั่น

พูดมาได้ไง!

ที่หวังซั่วหมิงตบหน้าสวีเป่าหมิงก็เพราะหวังว่าเขาจะตื่นจากความคิดพวกนั้น!

สวีเป่าหมิงถึงกับอึ้งงันไปก่อนจะสงบสติอารมณ์และทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความสิ้นหวัง

เพราะว่ามันหนักหนาจนเขารับไม่ได้ จึงพูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นออกมา

แต่!

ทำไมถึงต้องเป็นไป๋ตงหลิน เขามีสิทธิ์อะไร

หลังจากที่สวีเป่าหมิงสงบลงแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมาหาพ่อตาของตนเอง “พ่อครับ ทำไมถึงเป็นไป๋ตงหลิน”

หวังซั่วหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ใครคือไป๋ตงหลิน”

สวีเป่าหมิงเห็นดังนั้นก็พลอยชะงักไปด้วย “ก็คนที่จะมาเป็นเจ้าของโรงพยาบาล 980 ไงพ่อ ไม่ใช่ไป๋เยี่ยหรอกเหรอ ไป๋เยี่ยก็คือลูกชายของไป๋ตงหลิน ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ”

หวังซั่วหมิงเห็นท่าทีสับสนงุนงงของสวีเป่าหมิงก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของลูกเขยก็อดใจเย้ยหยันไม่ได้ “เพราะเขาเลี้ยงลูกมาดียังไงล่ะ”

เมื่อหวังซั่วหมิงนึกย้อนไปถึงข้อมูลโดยละเอียดของไป๋เยี่ยในที่ประชุมก็ถอนหายใจออกมา ความทะเยอะทะยานไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุฉันใด การเป็นฮีโร่ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุฉันนั้น!

ทั้งยังอายุน้อย มีพรสวรรค์ด้านการแพทย์และมีคุณธรรมสูงส่ง นี่แหละคุณสมบัติของคนที่ประเทศชาติต้องการ

แม้หวังซั่วหมิงจะเริ่มเลอะเลือนแล้ว แต่เขาก็ยังคงมีคติในใจ ทุกคนล้วนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ลึกๆ ทว่าตัวเขายังคงมีจิตใจที่แน่วแน่มั่นคง

สวีเป่าหมิงได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะ เลี้ยงมาดี เหอะ! เกี่ยวอะไรด้วย

พ่อตาของเขาเดินออกไปแล้ว ทิ้งให้เขานั่งกลัดกลุ้มใจอยู่บนเก้าอี้ต่อไป

ต่อไปเขาคงมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะเลย

ถ้าอยู่ดีๆ เขาคืนเงินให้คนอื่นๆ ไปแบบมือเปล่า เขาคงถูกถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นคนไม่รักษาคำพูดแน่ๆ แต่เขาจะไปทำอะไรได้ล่ะ

เขายอมขายโรงงานของตนเองทั้งหมดก็เพื่อโอกาสนี้ไม่ใช่เหรอ

สวีเป่าหมิงคิดแล้วก็ตัดสินใจรอให้พ่อตาของเขาสงบลงก่อน ถึงค่อยไปคุยด้วย

เขาไม่เชื่อว่าพ่อตาจะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย ยกเว้นเสียว่าเขาจะตายไปแล้ว

ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องคิดคือเขาจะอธิบายเหล่าผู้ร่วมลงทุนอย่างไรดี

แล้วก็…

เมื่อสวีเป่าหมิงนึกถึงไป๋ตงหลินขึ้นมาทีไร เขาก็จะรู้สึกเสียใจทุกที

เขาคิดว่าไป๋ตงหลินคงเตรียมตัวมาแก้แค้นเขาโดยเฉพาะ ยิ่งนึกถึงวันนั้นที่เขาไปหาเหล่าหลิว ไป๋ตงหลินก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน

เขาคิดไว้แล้วว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ!

ไม่อย่างนั้นทำไมเหล่าหลิวถึงไม่ยอมมาร่วมมือกับเขาล่ะ

ทว่าสวีเป่าหมิงก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวเหล่าหลิวอยู่ ไป๋ตงหลินนะไป๋ตงหลิน คิดจะทำอะไรกันแน่

สองวันต่อมา ในที่สุดก็มีการประกาศผลสุดท้ายของเรื่องการจัดการกับโรงพยาบาล 980 ในเวลาเดียวกัน กองทัพก็ประเมินมูลค่าขั้นสุดท้ายเสร็จแล้วด้วย อาคารในพื้นที่ของโรงพยาบาล 980 จะถูกขายให้กับไป๋เยี่ยในราคาสองร้อยแปดสิบล้านหยวน

ข่าวนี้แพร่กระจายออกไปทันที บรรดาผู้คนที่ให้ความสนใจกับโรงพยาบาล 980 ต่างพากันตะลึง

ไป๋เยี่ยคือใคร

ไม่มีใครคิดเลยว่าบุคคลไม่มีชื่อเสียงอย่างเขาจะได้ครอบครองที่ดินที่จะกลายเป็นทำเลทองในอนาคต

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มีการสืบข้อมูลกัน ผู้คนก็เริ่มจำไป๋เยี่ยได้ เขานั่นเอง!

เขาคืออัจฉริยะหนุ่มคนนั้นที่ได้รับรางวัลในงานกาล่า!

ไม่คิดเลยว่าเขาจะได้ที่ดินผืนนี้ไป

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกันอยู่นั้น สวีเป่าหมิงก็ไม่อาจดับไฟในหัวใจของตนเองได้