วันเสาร์
ในที่สุดวันที่ฉันจะได้พบซาเองุสะก็มาถึง
เรานัดพบกันที่หน้าสถานีเวลา 11.00 แต่ฉันตื่นเต้นเกินกว่าจะอยู่เฉยๆที่บ้านได้ ฉันจึงมาถึงสถานที่นัดพบก่อนเวลาสามสิบนาที
ครั้งล่าสุดที่เรานัดกันไปเที่ยวซาเองุสะซังมาถึงก่อนฉัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าฉันจะมาถึงก่อน
ฉันยืนพิงเสาหน้าสถานี และตัดสินใจรอขณะฟังเพลงไปด้วย
แตะ แตะ
ขณะที่ฉันฟังเพลงไปสักพักจู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่ามีนิ้วมาแตะที่ไหล่ของผม
ฉันหันกลับไปด้วยความประหลาดใจที่เห็นซาเองุสะซังถือตะกร้าที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ในมือ
วันนี้เราไปสวนสาธารณะกัน ซาเองุสะซังสวมหมวกฟางใบใหญ่และชุดสีขาว
เป็นเหมือนปกติ วันนี้เธอยังคงสวมแว่นกันแดดเพื่อปลอมตัว แต่ถึงอย่างนั้น เธอแสดงบรรยากาศที่งดงามออกมา และคุณสามารถบอกได้ทันทีว่าเธอเป็นสาวสวย
เรารู้สึกอึดอัดกับสายตาที่มองมาที่เราจากรอบๆ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะรีบเดินไปที่สวนสาธารณะ
หลังจากเดินจากสถานีไปไม่ไกล เราก็มาถึงสวนสาธารณะ จุดหมายปลายทางของเราในวันนี้
ขณะที่เราเดินผ่านสวนสาธารณะซาเองุสะดูเหมือนจะมีอารมณ์ร่าเริงมากกว่าปกติ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายอยู่ภายใน
ฉันมีความสุขที่เห็นว่าเธอดูอารมณ์ดีในวันนี้ แต่ในขณะเดียวกันฉันก็กังวลเล็กน้อยว่าสวนแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับเราจริงๆหรือไม่ แต่เรื่องนี้กลับกลายเป็นความกลัวที่ไม่มีมูลความจริง
“ว้าว! น่าคิดถึงจัง!”
เมื่อเรามาถึงสวนสาธารณะ คำพูดแรกของซาเองุสะคือ “นี่มันช่างชวนให้คิดถึงจริงๆ” และเธอมองไปรอบๆสวนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับว่าเธอคิดถึงมันจริงๆ
ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี เด็กนักเรียนชั้นประถมและครอบครัวกำลังอยู่ด้วยกันและเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ฉันสงสัยว่าฉันไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้ว และมันทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ
อย่างไรก็ตามคำว่า “คิดถึง” จากซาเองุสะดูเหมือนจะบ่งบอกว่าเธอเคยมาที่นี่มาก่อน
“เฮ้ ทัคคุง! ไปนั่งบนม้านั่งตรงนั้นกันเถอะ!”
ซาเองุสะซังชี้ไปที่ม้านั่งอย่างมีความสุข ซึ่งสามารถมองเห็นฉากเด็กๆกำลังเล่นอยู่ได้
เมื่อมองไปที่ม้านั่ง ความทรงจำของฉันในตอนนั้นก็หวนกลับมาหาฉัน
“วันนี้อากาศดีมากเลยนะ ทัคคุง!”
ขณะที่ฉันกำลังนึกถึงอดีตอยู่ครู่หนึ่งซาเองุสะซังที่อยู่ข้างๆฉันยิ้มและพูดกับฉัน
ฉันตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าซาเองุสะซังซ้อนทับกับความทรงจำของฉัน
ไม่ ไม่มีทาง ฉันคิดว่าความทรงจำในช่วงเวลานั้นย้อนกลับมาหาฉันเรื่อยๆ
“อะ คือว่า….”
เรานั่งลงบนม้านั่งและซาเองุสะซึ่งนั่งข้างฉันเรียกฉันด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย
เมื่อฉันหันไปตามเสียงของเธอฉันพบว่าซาเองุสะซังกำลังจ้องมองมาที่ฉันพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แก้มของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆด้วยความเขินอาย
เธอถอดแว่นกันแดดปลอมออกแล้วตั้งแต่เราอยู่ในสวนสาธารณะ และการที่เธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยตาที่เชิดขึ้นนั้นน่ารักเกินกว่าจะพูดตรงๆ
“วันนี้ฉันทำอาหารกลางวันมาให้ทัคคุงด้วย!”
ซาเองุสะซังยื่นตะกร้าใบใหญ่ที่เธอถืออยู่ตรงหน้าฉันอย่างอายๆ
ฉันตกใจจนแทบหมดสติเมื่อเห็นรูปร่างที่น่ารักของเธอและความจริงที่ว่าเธอทำข้าวกล่องให้ฉัน แต่ฉันก็ยังถือมันไว้ด้วยกันโดยคิดว่าเกมเพิ่งเริ่มขึ้นและรับตะกร้า ที่เธอเสนอให้ฉัน
“โอ้ขอบคุณนะ! ฉันขอเปิดได้ไหม”
ฉันถามพลางขอบคุณด้วยความยินดี และซาเองุสะซังก็พยักหน้า เธอหน้าแดงราวกับว่าเธออาย
ฉันเข้าใจว่านี่คือความเห็นชอบของเธอ และค่อยๆ เปิดตะกร้าออก
มีโอนิกิริ คาราอาเกะ และทามาโกะยากิ จัดเรียงอย่างเรียบร้อยในภาชนะเพื่อให้รับประทานง่าย
“อะไรกัน? ชิจังเป็นคนทำทั้งหมดนี่เหรอ?”
“อืม ฉันไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่า”
ซาเองุสะซังดูเขินอายและโบกมือไปในอากาศด้วยความอ่อนน้อม
แต่มันยากที่จะทำให้ของที่ดูดีนี้ไม่อร่อย
มาตรวัดความสุขของฉันอยู่ที่ระดับสูงสุด และฉันก็ถามทันทีว่ากินได้ไหม จากนั้นฉันก็หยิบข้าวปั้นขึ้นมาหนึ่งคำแล้วกัด
ใช่มันอร่อยแต่ในแบบธรรมดา
ไส้ในเป็นหนังปลาแซลมอนและมีรสชาติที่……..อร่อยมากกกกก
“…… ทัคคุง คิดว่าไง?”
“มันดีจริงๆ!”
เมื่อซาเองุสะซังถามฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันยิ้มและตอบทันทีว่าอร่อย
จากนั้นซาเองุสะก็ยิ้มราวกับว่าเธอโล่งใจแม้ว่าใบหน้าของเธอจะแดงก็ตาม
สายตาของเธอช่างน่ารักเสียจนฉันรู้สึกได้ว่าใบหน้าของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกัน
“โอ! ฉันก็กินบ้างเหมือนกันดีกว่า!”
ซาเองุสะซังหยิบข้าวปั้นมาหนึ่งลูกและเริ่มกินมัน ราวกับจะปกปิดความอายของเธอ และตอนนี้ความกังวลของเธอก็จบลง เธอกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
ฉันยังลองไก่ทอดและไข่หวานซึ่งทั้งสองอย่างก็อร่อยเช่นกัน
แม้ว่าเราจะอายุเท่ากัน แต่พวกอาหารทั้งหมดมีรสชาติเหมือนอาหารของแม่ของฉันทำ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
ฉันรู้สึกประทับใจมากที่ซาเองุสะซังซึ่งยิ้มและเคี้ยวข้าวปั้นอยู่ข้างๆฉัน ได้เตรียมเบนโตะแบบนี้สำหรับโอกาสนี้
ฉันมีความสุขมาก แต่ถ้าแฟนๆของชิโอรินทั่วประเทศรู้เรื่องนี้ พวกเขาอาจจะฆ่าฉันทันที
ท้องฟ้าแจ่มใส เด็กๆเล่นอย่างไร้เดียงสาต่อหน้าเรา อาหารกลางวันแสนอร่อย และสาวสวยข้างๆที่น่ารักเกินกว่าฉันจะเดินไปด้วย
ฉันตัดสินใจที่จะทำให้ดีที่สุดเพื่อสนุกกับสถานการณ์นี้ ซึ่งเป็นส่วนผสมระหว่างความธรรมดาและความพิเศษ
“ท ทัคคุง!”
“อืม? มีอะไรเหรอชิจัง?”
ขณะที่ฉันแหงนมองท้องฟ้าซาเองุสะซังก็เรียกฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเขินอาย
มีอะไรหรือดปล่านะ? เมื่อฉันหันไปตามเสียงของเธอ ฉันเห็นว่าเธอหยิบไก่ทอดด้วยตะเกียบของเธอและยื่นมันออกมาให้ฉัน
“เอา! อา อา อัม!”
“ฮะ!?”
แล้วเธอก็เอาไก่ทอดนั่นมาใกล้ๆ แล้วพูดว่า “อัม”
ฉันตกใจมากกับการจู่โจมอย่างกะทันหันจนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแปลกๆ
“ก็เพราะว่าซากุจังและคนอื่นๆ เขาทำกัน!”
ซาเองุสะซัง ดูอายและพูดแก้ตัว
ไม่ นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราควรจะทำแบบนั้น มีอุปสรรค์มากเกินไป! แต่ฉันจำได้ว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันที่ร้านกาแฟ ดังนั้นฉันจึงยอมปล่อยให้สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นและกัดไก่ทอดที่ยื่นให้ฉัน
“……ชอบไหม ชอบไหม”
“ฉัน…..มันอร่อยมาก”
เมื่อฉันตอบกลับโดยพยายามกลั้นความอายไว้ซาเองุสะซังดูเหมือนจะคิดว่ามันตลกและเริ่มหัวเราะอย่างมีความสุข
ฉันคิดว่ามันน่ารักที่เธอหัวเราะแบบนั้น ฉันเลยหยิบไก่ทอดขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้เธอเป็นการตอบแทน
“ท ทาคายูกิก็ทำเหมือนกัน!”
“ใช่เขาทำ!”
ซาเองุสะหัวเราะ แล้วสงบสติอารมณ์ลง และกัดไก่ทอดของฉันโดยไม่อาย
“รสชาติดีขึ้นมากเมื่อทัคคุงป้อนให้ฉัน”
เธอยิ้มอย่างมีความสุข
–เอ๊ะ นี่มันอะไร ……เธอไม่น่ารักเกินไปหน่อยเหรอ……?
เมื่อเผชิญหน้ากับซาเองุสะที่ยิ้มแย้ม ฉันไม่สามารถหยุดหัวใจไม่ให้เต้นแรงได้ ราวกับว่าฉันได้ใช้หัวใจที่เต้นแรงเพื่อลดอายุขัยของฉันไปแล้วหนึ่งวัน
![[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/01/10587_cover.jpg?resize=151,215 "[นิยายแปล] Tanin wo Yosetsukenai Buaisouna Joshi ni Sekkyou shitara, Mechakucha Natsukareta")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
