วันถัดไป
ฉันกำลังรอทาคายูกิมาถึงหน้าสถานีตามเวลานัด
“โอ้! ทาคุยะ! ฉันขอโทษที่ฉันเรียกนายออกมานะ!”
“ไม่ต้องห่วง ฉันว่าง นายอยากไปที่ไหนก่อนไหม?”
ทาคายูกิยังคงมีเหงื่อออกเล็กน้อยหลังจากทำกิจกรรมชมรม และถึงแม้ฉันจะเป็นผู้ชาย ฉันก็ยังพบว่าเขาดูเซ็กซี่เล็กน้อย
ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงตกหลุมรักเขาไปแล้ว!
ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของชิมิสึซังดีขึ้นเล็กน้อย
เราก็เลยตัดสินใจไปคุยกันที่ร้านบาร์ใกล้ๆ
ขณะที่เรานั่งพร้อมน้ำผลไม้จากบาร์ ฉันถามว่า “แล้วมีเรื่องอะไรละ” ฉันถาม
จากนั้นทาคายูกิก็เปิดปากของเขา เขาดูอายเล็กน้อย
“ก็ ฉันว่าฉันเมาแล้ว ……”
??????????
นี้ร้านนี้ผสมอะไรในน้ำผลไม้ให้นักเรียนกินหรือเปล่าเนี่ย
คำพูดที่ออกจากปากของทาคายูกินั้นดูเบาจนผิดปกติ
ไม่มันไม่ใช่เรื่องผิดปกติ แต่เป็นที่น่าสงสัยว่าทาคายูกิเคยพูดแบบนี้ในอดีตไหม???
“หวา เกิดอะไรขึ้น!?”
“ไม่ นั้นคือ….”
ฉันกังวลเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของทาคายูกิก็แย่เหมือนกัน
จากนั้นทาคายูกิก็เปิดปากราวกับว่าเขาตัดสินใจได้
“ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรัก”
ทาคายูกิเกาหัวด้วยความเขินอายและพูดบางอย่างที่ฉันไม่คาดคิด
-เอ่ออออออออออออออออออออ!?
ไม่ใช่ว่าเขาพูดเกินจริงหรืออะไร แต่ฉันประหลาดใจเมื่อเขาพูดออกมาเสียงดัง
ทาคายูกิซึ่งไม่เคยสุงสิงกับใครเลยตั้งแต่ม.ต้น กำลังตกหลุมรัก……! เอ๊ะ? กับใคร?
ฉันรู้สึกสับสนกับเรื่องราวความรักที่กะทันหันของเพื่อนสนิทของฉัน
“แค่มองหน้าเธอก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฉันรู้สึกตกใจ และฉันก็หยุดคิดถึงเธอไม่ได้เมื่อกลับถึงบ้าน”
หน้าแดงของทาคายูกิดูน่ารักเมื่อเขาพูดแบบนั้น
“โอ้ แล้วคนๆคือใคร ……?”
ฉันถามเขาตรงๆ
เมื่อวานฉันเพิ่งตัดสินใจสนับสนุนชีวิตรักของชิมิซุซัง และตอนนี้ฉันก็มีปัญหาใหญ่กว่าเดิม
ถ้าทาคายูกิมีคู่ที่เขาชอบอยู่แล้ว ชิมิซุซังก็จะเสียเปรียบอย่างมาก
ดังนั้นฉันจึงรอคำพูดต่อไปของทาคายูกิอย่างประหม่า โดยหวังว่าชิมิซุซังจะคือคนๆนั้น
“โอ้ …… คือ….. ชิมิซุซัง…….
“ฮะ?”
ฉันรู้สึกแย่แทนทาคายูกิที่ต้องตอบด้วยความลำบากใจ แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแปลกๆ
แล้วฉันก็เข้าใจสถานการณ์ทันที
– อะไรกัน พวกนายมีความรู้สึกต่อกันเหรอ?
ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความสุขและความสนุกนี้
พอเห็นฉันเป็นอย่างนั้น เขาก็พูดอย่างโมโหว่า “อย่าหัวเราะเยาะฉัน!” ทาคายูกิที่อายและโกรธเป็นเด็กผู้ชายที่กำลังมีความรัก
เมื่อรู้ทุกอย่างฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย
“แล้ว นายไปบอกกับชิมิสึซังได้ใช่ไหม”
ฉันตอบเรียบๆ
“อย่าพูดง่ายๆ อย่างนั้นสิ! นี่ระดับชิมิสึซังนะรู้ไหม? นายรู้จักเธอไหม สมัยมัธยมต้น เธอถูกเรียกว่า ‘เจ้าหญิงผู้เดียวดาย’ และว่ากันว่ากันเธอปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ!”
“ไม่นิ ก็ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน”
“ใช่ ใช่ นั่นก็จริง แต่!”
ทาคายูกิรวบรวมเหตุผลที่เป็นไปไม่ได้ไว้ด้วยกัน แต่สำหรับฉันที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความกังวลที่ไร้ประโยชน์
แต่ฉันไม่อยากบอกเขาว่าชิมิซุซังก็ชอบเขาเหมือนกัน เพราะฉันรู้สึกว่ามันจะเป็นการผิดมารยาท
ในตอนแรกมันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ทั้งสองคนจะทำสิ่งนี้โดยที่ฉันไม่ต้องพูดออกมาดัง ๆ
“อืม ฉันมีเรื่องจะขอร้องนายหน่อย”
“อืม? อะไรละ?”
“โอ้ วันเสาร์หน้ามีการแข่งขันที่กำลังจะมาถึง และถึงแม้ว่าฉันจะเป็นน้องใหม่ ฉันเลยสงสัยว่านายจะเชิญทุกคนมาเชียร์ฉันได้ไหม”
ดูเหมือนว่าทาคายูกิจะทำกิจกรรมชมรมได้ดีพอที่จะเข้าร่วมการแข่งขันในฐานะน้องใหม่ได้
ดังนั้นฉันจึงอดไม่ได้ที่จะสนับสนุนความพยายามของทาคายูกิ แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวกับความรักก็ตาม
“อ๋อ วันนั้นฉันว่าง ฉันจะถามในไลน์ทันทีว่าทุกคนว่างหรือเปล่า”
“เอ๊ะ? ขอบคุณ แต่ตอนนี้? นายจริงจังใช่ไหม”
“อือ ฉันจริงจัง”
ฉันส่งข้อความไปยังกลุ่มไลน์โดยไม่สนใจความกังวลใจของทาคายูกิ
“เสาร์หน้ามีแข่งรอบแรก พวกเธออยากไปเชียร์ทาคายูกิไหม”
โอเค ฉันส่งไปแล้ว
ทาคายูกิมองข้อความของฉันด้วยท่าทางประหม่า
ดูเหมือนเขาจะรอการตอบกลับเป็นระยะๆ แต่อย่างที่คาดไว้ เธอไม่ตอบกลับในเร็วๆ นี้ ……
-ติ๊ง
“ฉันไปด้วย!”
แต่ไม่ใช่จากชิมิซุซัง แต่มาจากซาเองุสะซัง
ฉันดีใจที่คุณซาเองุสะซังตอบทันที เพราะเธอเป็นเพื่อนของทาคายูกิอยู่แล้ว และยังเป็นเพื่อนที่สนับสนุนความรักของ ชิมิซุซัง อีกด้วย
แต่เมื่อฉันคิดถึงเรื่องนี้ ฉันก็สงสัยว่าซาเองุสะซังจะปลอดภัยหรือไม่ที่จะไปที่สถานที่จัดการแข่งขัน แต่เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ คำถามก็ผุดขึ้นในใจของฉัน
สิ่งนี้จะไม่ทำให้เกิดความตื่นตระหนกหรือ ทาคายูกิดูเหมือนจะสังเกตเห็นสิ่งนี้และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แม้ว่าเขาจะดูมีความสุขก็ตาม
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเธอจะพร้อมที่จะไป และส่งตราประทับของ ชิโอรินใน
รูปอนิเมะมาให้ฉันด้วย
“พุฟู! สติ๊กเกอร์เป็นไงบ้าง”
ทาคายูกิซึ่งไม่เคยเห็นสติ๊กเกอร์ชิโอรินมาก่อน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับความจริงที่ว่าเขาได้รับสติ๊กเกอร์ของเธอด้วย
ขอบคุณสติ๊กเกอร์ของ ซาเองุสะซังความกังวลของ ทาคายูกิดูเหมือนจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย ดังนั้นฉันจึงส่งสติ๊กเกอร์ชิโอริน ที่ยกนิ้วให้แก่เขาเช่นกัน
เมื่อเขาเห็นสติ๊กเกอร์ที่ฉันส่งไป เขาก็พูดว่า “เดี๋ยวก่อน นายมีด้วยเหรอ?
ทาคายูกิก็ได้ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฉันไปด้วย! โชคดีนะ ยามาโมโตะคุง!”
ขณะที่เขากำลังหัวเราะกับสติ๊กเกอร์ชิโอริน ที่ ซาเองุสะและฉันส่งไปนั้น ชิมิซุซัง ก็ตอบมาในกลุ่มไลน์
เมื่อฉันเห็นทาคายูกิมองไลน์ ฉันรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นทาคายูกิแสดงท่าทางดีใจสุดเหวี่ยงต่อหน้าไลน์
“ฉันดีใจด้วยนะทาคายูกิ ฉันอยากมีแฟนเร็วๆนี้เหมือนกัน แต่ฉันไม่ค่อย
ป๊อปปูล่าร์เท่าไหร่เลยนี้สิ”
ฉันรู้สึกอิจฉาความรักของทาคายูกิมากจนอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรบางอย่างที่ดูถูกตัวเองออกไป
ฉันไม่ดังเท่าทาคายูกิ ดังนั้นฉันเดาว่าฉันคงต้องเริ่มจากสิ่งที่ฉันทำได้และพยายามทำให้ดีที่สุดก่อน
“ทาคุยะ นาย…… จริงจังเหรอ?”
อย่างไรก็ตาม คำพูดที่กลับมาจากทาคายูกิเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง
เขามองมาที่ฉันราวกับว่าเขากำลังมองสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ
“ห๊ะ นายหมายความว่ายังไง จริงจัง?”
“…… ไม่ ไม่มีอะไร อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องกังวล ฉันรับรองได้ว่านายจะเจอมัน
เร็วๆนี้ นายโชคดีมาก”
ฉันขำในความโชคดี ฉันพูดว่า “ขอบคุณ” กับทาคายูกิที่ให้กำลังใจฉัน
ทาคายูกิหัวเราะเยาะฉันราวกับว่าฉันเป็นคนงี่เง่า
-ติ๊ง
เสียงแจ้งเตือนของไลน์ดังขึ้น และฉันก็ตรวจสอบข้อความที่ได้รับ
“นี่คือโอกาสของ ซาคุจัง! เราจะตามเขาไป!”
มันเป็นข้อความจาก ซาเองุสะซังและมันเกี่ยวกับหัวข้อที่เราคุยกันเมื่อวันก่อน
ฉันตอบกลับไปว่า “ใช่ ฉันเห็นด้วย! ฉันจะปล่อยให้พวกนั้นสองคนอยู่ตามลำพังเมื่อฉันเห็นโอกาส!”ซาเองุสะส่งสติ๊กเกอร์ชิโอริน ที่มีดวงตาเป็นรูปหัวใจให้ฉัน
เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน? น่ารักสุดๆ—-.
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
