สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้ายบทที่ 958 พี่สาวน้องสาวกลับมาพบหน้ากัน

บทที่ 958 พี่สาวน้องสาวกลับมาพบหน้ากัน

บทที่ 958 พี่สาวน้องสาวกลับมาพบหน้ากัน

สองชั่วยามต่อมา ลวี่จวี๋สาวใช้ประจำตัวของฮูหยินรองสิงก็พาหญิงเย็บปักสองคนมาที่เรือนสิงเจียซือ

ลวี่จวี๋เอ่ย “ฮูหยินรองทางนั้นไม่อาจขาดคน ข้าต้องไปก่อนแล้ว คุณหนูห้าทางนี้ขาดตกบกพร่องสิ่งใดอย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด เพียงแค่มาหาข้าก็พอ”

ฉิงโหรวเอ่ยยิ้ม ๆ “ทุกคนล้วนรู้ดีว่าพี่หญิงลวี่จวี๋เป็นคนสนิทข้างกายฮูหยินรอง สิ่งที่ท่านกล่าวก็คือสิ่งที่ฮูหยินกล่าว น้องย่อมเห็นเป็นจริงจัง”

“แน่นอน นี่คือความหมายของฮูหยิน”

“เช่นนั้นต้องขอบคุณฮูหยินล่วงหน้าแล้ว”

ลวี่จวี๋เหลือบมองสิงเจียซือข้างใน ยืนยันให้แน่ใจว่า ‘ความหมาย’ ของฮูหยินรองได้ถ่ายทอดไปถึงนางแล้ว ก่อนจะเดินจากไป

หญิงเย็บปักเป็นหญิงเย็บปักจากหอเย็บปักชื่อดังในเมืองหลวง มีชื่อเสียงไม่น้อย ย่อมไม่ได้หาผู้ใดก็ได้มาจัดการให้นาง

แน่นอนว่า หอเย็บปักที่ดีที่สุดในเมืองหลวงย่อมเป็นหอซือเป่า ถึงแม้สิงไท่ฟู่จะยังอยู่ สกุลสิงก็ไม่สามารถตัดเสื้อกับหอซือเป่าได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้

หญิงเย็บปักวัดตัวสิงเจียซืออย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงขอให้นางเลือกเนื้อผ้า แล้วมอบแบบชุดให้เลือก

สิงเจียซือเลือกมาลวก ๆ สี่ชุด แล้วส่งหญิงเย็บปักออกไป

วันต่อมา คุณหนูใหญ่สกุลสิงหรือก็คือพี่สาวแท้ ๆ ของสิงเจียซือก็กลับมา

คุณหนูใหญ่สิงแต่งงานกับบุตรชายคนโตของจวนเทียนฝู่ สามีนางเป็นขุนนางขั้นหกผู้หนึ่ง ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตนัก ทว่ามากน้อยก็ถือว่าเป็นฮูหยินขุนนาง

การแต่งงานครานี้ไม่ใช่สกุลที่หมั้นหมายกันแต่ดั้งเดิม หลังจากที่สิงไท่ฟู่และฮูหยินสิงถูกฆ่าตาย สกุลที่หมั้นหมายกันก่อนหน้านี้ก็ขอยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย โดยอ้างว่าคุณหนูใหญ่สิงต้องไว้ทุกข์ให้บิดามารดา สกุลสามีตอนนี้เข้ามาในภายหลัง

“เจ้าคนใจดำ ในที่สุดเจ้าก็รู้จักกลับมาแล้ว” สิงเจียโหรวเคาะหน้าผากน้องสาว นางน้ำตาคลอ “ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่กลับมาสกุลสิงชั่วชีวิตเสียอีก”

เมื่อเห็นสิงเจียโหรวเป็นแบบนี้ สิงเจียซือก็ไม่ได้กล่าวความในใจที่ว่า ‘ข้าตั้งใจจะทำเช่นนั้นจริง ๆ’ ออกมา

บ้านเช่นนี้มีอะไรให้คิดถึง? อย่างไรก็ตาม พี่หญิงที่นางเป็นห่วงที่สุดก็ออกเรือนไปแล้ว หากต้องการพบหน้าก็เพียงแค่ไปที่จวนสามีนาง ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้ตนเอง

“พี่เขยดีต่อท่านหรือไม่?” สิงเจียซือเอ่ยถาม

สิงเจียโหรวยิ้มจาง ๆ “ค่อนข้างดีทีเดียว”

สิงเจียซือขมวดคิ้วมุ่น

สิงเจียโหรวโตมาพร้อมกับเหมยเขียวม้าไม้ไผ่คู่หมั้นคู่หมายเดิม ความสัมพันธ์ของทั้งสองค่อนข้างดี หากไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดกับบิดามารดา นางคงได้แต่งกับบุรุษที่อยากแต่งงานด้วยมากที่สุดอย่างมีความสุข ไม่ใช่ดูเหมือนถูกบีบบังคับเช่นในตอนนี้

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากถามอะไร” สิงเจียโหรวเอ่ย “หลังจากท่านพ่อท่านแม่ถึงคราวเคราะห์ คนในครอบครัวเขาดูถูกครอบครัวเราจึงอยากถอนหมั้น หากเขายังคงยืนกรานเช่นเดิม ย่อมไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่เขากลับไม่ได้ทำเช่นนั้น บุรุษเช่นนั้นไม่ใช่คนดีอะไร เป็นข้าที่ก่อนหน้านี้ดวงตามืดบอด ไม่เห็นความเฉื่อยชาของเขา อันที่จริงตอนนี้ก็ดีมากแล้ว เขาอาจมีสามภรรยาสี่อนุเหมือนบุรุษทั่วไป แต่ต่อข้าก็นับว่าให้เกียรติ ไม่ได้หลงใหลอนุลืมเลือนภรรยา”

สิงเจียซือพลันรู้สึกเศร้าขึ้นมา

พี่สาวที่โดดเด่นเพียงนั้นของนาง คนที่เคยมีชีวิตชีวา บัดนี้ต่อสามีกลับมีคำขอเล็กน้อยเพียงข้อเดียว คือขอเพียงเขาให้เกียรติภรรยา ไม่หลงใหลอนุจนลืมเลือนนาง นั่นก็นับว่าเป็นสามีที่เหมาะสมแล้ว

“ไม่เอ่ยถึงข้าแล้ว” สิงเจียโหรวกล่าว “ครั้งนี้ในเมื่อเจ้ากลับมาก็จัดการเรื่องการแต่งงานของเจ้าเถอะ!”

“ข้าไม่ต้องการ”

“น้องห้า” สิงเจียโหรวเอ่ย “เรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้ามองไม่ออกหรือ? ท่านย่าให้เจ้ากลับมา เพียงเพราะต้องการให้เจ้าแต่งงาน”

สิงเจียซือเอ่ยถาม “เป็นผู้ใด?”

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน นี่ก็เป็นเพียงการคาดเดาของข้า เพียงแต่ข้าคิดว่า ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง เจ้าอายุไม่น้อยแล้ว หากยังไม่แต่งงาน น้องชายน้องสาวรองจากเจ้าลงไปจะแต่งงานได้อย่างไร? ยามนี้สกุลเราไม่เหมือนเมื่อก่อน ชื่อเสียงไม่อาจด่างพร้อยได้”

สิงเจียซือเอ่ย “ได้ยินว่าพี่หญิงมีลูกคนหนึ่ง เหตุใดวันนี้ไม่พาเขามาให้ข้าดูเล่า?”

“หมู่นี้เขาท้องเสีย ข้าไม่กล้าพาเขาไปไหนมาไหนด้วย ทำได้เพียงให้เขาอยู่ที่บ้าน อีกประเดี๋ยวข้าคงไม่รับประทานอาหารกลางวันแล้ว ต้องรีบกลับไปอยู่กับเขา”

“อ้อ”

“ตอนนี้น้องเล็กเป็นอย่างไร?”

“เขาไปได้ดีทีเดียว ตอนนี้เรียนอยู่ต่างเมือง”

“ไม่ได้พบน้องเล็กมาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง” สิงเจียโหรวเอ่ย “ตอนนั้นที่เจ้าพาน้องเล็กไป ข้ายังคิดว่าเพียงปีครึ่งเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าจะนานเพียงนี้”

ตอนนั้นที่สิงเจียซือจากไปพร้อมเจ้าสิบ การหมั้นหมายเดิมของสิงเจียโหรวยังไม่ได้ถูกยกเลิก ย่อมไม่อาจตัดใจจากไป เพียงแต่ผู้ใดก็นึกไม่ถึง แม้ในใจสิงเจียโหรวจะเต็มไปด้วยคนผู้นั้น แต่ท้ายที่สุดเขากลับทำให้นางผิดหวัง

สิงเจียโหรวไม่ได้รั้งอยู่นาน นางพูดคุยกับสิงเจียซืออยู่พักหนึ่ง ขอให้น้องสาวอยู่ที่สกุลสิง เชื่อฟังการจัดการของท่านย่า หาสกุลดี ๆ แต่งงาน ด้วยพะวงถึงลูกชายที่กำลังป่วยจึงกลับไปแล้ว

“คุณหนูห้า คุณหนูสี่มาเจ้าค่ะ”

สิงเจียซือเอ่ยนิ่ง ๆ “เชิญนางเข้ามา”

ก่อนที่ฉิงโหรวจะออกไปเชิญคน สิงเจียเวยก็เข้ามาพร้อมกับเซียงเสวี่ยแล้ว

“พี่หญิงน้องหญิงหลายคนนัดกันไปเดินเล่นริมทะเลสาบ ได้ยินว่าเจ้ากลับมาแล้วจึงชวนเจ้าไปด้วยกัน เจ้าว่าอย่างไร?”

“ข้าจะว่าอย่างไรได้? พี่สี่ไม่ได้ช่วยข้าจัดการแล้วหรือ?”

“เจ้าคงไม่ได้จะใส่ชุดนี้ไปกระมัง?” สิงเจียเวยมองนางด้วยความรังเกียจ

“ที่ข้าใส่ไม่ใช่เสื้อผ้าหรือ? มีที่ใดไม่เหมาะสมกัน?” สิงเจียซือกล่าว

“คุณหนูจากจวนแต่ละจวนไม่ได้สวมใส่อาภรณ์ที่งดงามที่สุดหรือ? ชุดของเจ้าสภาพเช่นนี้ ขายหน้าสกุลสิงของเราแล้ว”

“เช่นนั้นข้าไม่ไป”

“จะไม่ไปได้อย่างไร เจ้าเพิ่งกลับมา พี่หญิงน้องหญิงหลายคนล้วนจำเจ้าไม่ได้แล้ว เจ้าห่างหายไปกี่ปี ก่อนหน้าอายุเท่าใด ยามนี้อายุเท่าใด เหตุใดไม่ไปทำความคุ้นเคยกับผู้อื่นเล่า?” สิงเจียเวยกล่าว “เอาอย่างนี้ ข้าตัดเสื้อผ้าใหม่มา ไม่เคยใส่มาก่อน รูปร่างของเจ้าใกล้เคียงกับข้า ข้าจะให้เจ้ายืมสวมใส่ก่อนก็แล้วกัน”

สิงเจียซือมองสิงเจียเวยด้วยสายตาจับพิรุธ “ท่านตัดเสื้อผ้าใหม่ ไม่ทันได้ใส่ก็มอบให้ข้าหรือ?”

“ข้าเป็นพี่สี่ของเจ้า ให้เสื้อผ้าใหม่เจ้ามีอะไรแปลก?” สิงเจียเวยกล่าว “ข้าไม่เพียงแต่จะให้เสื้อผ้าใหม่เจ้าเท่านั้น แต่ยังจะให้เครื่องประดับเจ้าด้วย”

สิงเจียซือถูจมูกเบา ๆ ความคิดลึกล้ำบางอย่างแวบผ่านแววตาของนาง

ทะเลสาบวันนี้…

จะต้องมีทิวทัศน์ที่เป็นเอกลักษณ์เป็นแน่

ครึ่งชั่วยามต่อมา สิงเจียเวยและเซียงเสวี่ยรอสิงเจียซือออกมาอยู่ที่ประตู

เมื่อฝีเท้าดังขึ้น สิงเจียเวยก็เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นเสื้อผ้าบนร่างสิงเจียซือ สีหน้านางพลันเหยเกขึ้นมา

“เหตุใดเจ้าสวมชุดนี้?”

“ข้าคิดดูแล้ว หลายปีนี้ข้าไม่คุ้นเคยกับการสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสดใสเช่นนี้มาก่อน หากสวมใส่เสื้อผ้าแบบเก่าจะสบายตัวมากกว่า พี่สี่ไม่ต้องสนใจข้าแล้ว อย่างไรเสียท่านก็เป็นแม่นางที่งดงามที่สุดในสกุลสิงเรา ข้าใส่อะไรล้วนเป็นเพียงไม้ประดับให้ท่าน ยังไม่สู้ทำหน้าที่เป็นไม้ประดับให้ดี อย่าได้สิ้นเปลืองเสื้อผ้าและเครื่องประดับใหม่ของท่านเลย”

“เจ้าเป็นเช่นนี้…”

“พี่สี่รู้สึกว่าข้าทำให้ท่านอับอายหรือ? เช่นนั้นก็ไปเถิด ข้าไม่ไปแล้ว”

“ได้ เจ้าอยากใส่อะไรก็แล้วแต่เถอะ!” สิงเจียเวยเอ่ยอย่างเคือง ๆ

“นี่ก็แค่งานรวมตัวของบรรดาพี่หญิงเท่านั้น ใส่อะไรล้วนไม่สำคัญ พี่สี่กังวลเกินไปแล้ว” สิงเจียซือกล่าว