สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster 106 ลิตตี้ท้าปราชญ์สู้

“โอ้เดี๋ยว ฉันยังไม่เห็นจากตานี้” (ออสเว็น

หลังจากหมุนลูกตาแนพไม่กี่ครั้ง สีดำของนัยน์ตาสบกับผู้จัดการสาขา

แม้แต่ผู้จัดการสาขาและครูฝึกก็ไม่เชื่อว่านั่นยังทำได้เพราะเวทมนตร์

พวกเขาแค่มองดูอย่างเดียวเมื่อผู้วิเศษแสดงให้เห็นเสี้ยวของความรู้ที่มีโดยการควบคุมร่างกายแนพ

“แหมแหม ฉันขอโทษที่ให้รอ พูดถึงแล้วผู้จัดการสาขาตรงนั้นน่ะ นายจะไปไม่ถึงไหนเมื่อพยายามหาตำแหน่งฉันด้วยตรวจจับเวทมนตร์ ฉันอยู่ไกลจากตำแหน่งนี้ไปตะวันตกไกลๆ”

“ผมขอโทษ! ปราชญ์ออสเว็นซามะ!” (ผู้จัดการสาขา)

“มันเป็นลูกศิษย์ฉันก่อปัญหานี่เหรอ หรือไม่ใช่? ฉันขอโทษ” (ออสเว็น)

“อะไรนะ?” (ผู้จัดการสาขา)

ลิตตี้ยังไม่สบายใจกับคำของโทษที่ออสเว็นขอโทษผู้จัดการสาขาที่ตกใจโดยการขอโทษของออสเว็น

ถ้าออสเว็นไม่ใช่คนไม่ดีลูกศิษย์เขาจะไม่มองโลกบิดเบี้ยวแบบนั้น

ในท้ายที่สุดลิตตี้ตัดสินใจจะอยู่เงียบๆและให้ผู้จัดการสาขาจัดการกับสถานการณ์นี่ เพราะเขารู้เกี่ยวกับออสเว็นมากกว่าเธอ

“ฉันสงสัยว่าเขายังทำทุกอย่างถูกมั้ย แต่ฉันเจอบางอย่างที่คิดไม่ถึง สาวน้อยตรงนั้นน่ะ” (ออสเว็น)

“พูดเกี่ยวกับคูฟาอยู่เหรอ?” (ผู้จัดการสาขา)

“ฉันว่าแนพพยายามรับสมัครเธอถูกมั้ย? มันเป็นเพราะความไม่รู้เรื่องของนายที่พรสวรรค์ยิ่งใหญ่นี้ไม่ได้ถูกดูแลจนถึงตอนนี้” (ออสเว็น)

“นั่น…” (ผู้จัดการสาขา)

“ผู้นำจากประเทศนี้ตาบอดเหรอ? ทำไมพวกเขาไม่เจอพรสวรรย์ยิ่งใหญ่นานขนาดนี้?” (ออสเว็น)

มันเป็นผู้จัดการสาขาก่อนที่รู้สึกว่าปราชญ์โมโห เขาพยายามพูด แต่ที่เขาทำได้ทั้งหมดคือขยับปาก

ปราชญ์นี้เป็นคนแบบไหน? ทำไมเขานำเหนือกว่าเหล่าผู้สืบทอดที่ยิ่งใหญ่ เอเกอร์ เอก?

เมื่อรู้เรื่อง เขาเข้าใจเหตุผลและความลึกของความโกรธ

“ถ้าอย่างนั้นฉันบอกทุกคนแล้วไม่ใช่เหรอ? พลังนักเวทย์ มันเหนือ และกว่าประเทศนี้จะไม่สนใจเรื่องนั้นอยู่ตลอด… เหมือนกันกับสมาคมนักเวทย์ ด้วยการฝึกที่ไร้ความสามารถและการสอบสุดท้ายไร้ความหมาย… ฉันไม่โทษแนพที่เขาอาละวาด เหมือนกันกับสาวน้อยตรงนั้น ทำไมอย่างน้อยไม่ให้ชื่ออาชีพเธอเล่า? หรืออะไร? ไม่เห็นพรสวรรค์ที่โดดเด่นขนาดนี้เหรอ?” (ออสเว็น)

“นั่นเพราะความไร้ประสบการณ์ของเรา ผมขอโทษครับ” (ผู้จัดการสาขา)

“มันไม่สะดวกที่เราจะทำงานเราโดยไม่มีชื่ออาชีพ แต่ เราไม่มีทางเลือกนอกจากตามกฎของพวกนาย ดังนั้นทำไมอย่างน้อยไม่ให้ชื่ออาชีพแนพด้วยล่ะ?” (ออสเว็น)

“ครับ…” (ผู้จัดการสาขา)

พฤติกรรมของปราชญ์เรียกได้อย่างเดียวว่ามากเกินไปเท่านั้น แต่ไม่มีใครหยุดมันได้ มันเหมือนผู้จัดการสาขาแค่รอพายุผ่านไป

ปราชญ์หัวเราะโดยใช้หน้าแนพ เหมือนปฏิเสธความหวังแบบนั้น

“เธอตรงนั้น เธอคือคูฟา ฉันว่า” (ออสเว็น)

“คะ?” (คูฟา)

“ทำไมเธอไม่เข้ามาเป็นผู้สืบทอดนักเวทย์ผู้ยิงใหญ่เอเกอร์ เอก? รางวัลมันชัดเจนมากกว่าเป็นมากกว่าสาขานักผจญภัยน่าเบื่อที่ต้องผ่านสอบโง่ๆและจ่ายค่าสอบอีกด้วยซ้ำ” (ออสเว็น)

“ฉันอยู่ในปาร์ตี้กับลิตตี้ซังและคนอื่นแล้ว…” (คูฟา)

“หืมม? คนธรรมดาคนไหนล่ะนั่น?” (ออสเว็น)

ปากคูฟาปิดเล็กน้อยกับคำพูดตรงๆของออสเว็น

“เธอไม่ใช่คนธรรมดา!” (คูฟา)

“แหมแหม ฉันไม่รู้สึกถึงพลังเวทมนตร์มากจากสาวๆพวกนั้น โดยเฉพาะผู้หญิงหัวชมพูนั่น เธอน่าสงสาร น้องหนูน้อยน่าสงสาร…” (ออสเว็น)

“ฉันแน่ใจว่าเวทมนตร์ไม่ใช่ทุกอย่าง…” (คูฟา)

“มีข้อยกเว้นแน่นอน ถ้าหนึ่งในสาวๆพวกนั้นเป็นสัตว์ประหลาดจอมใช้ร่างกาย ถ้าอย่างนั้นมันอาจเป็นเรื่องอื่น” (ออสเว็น)

“สัตว์ประหลาดจอมใช้ร่างกาย- อะไร?” (คูฟา)

“เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว ไม่รู้เหรอ? มีคนที่อาจไม่ได้มีบุญเรื่องพลังเวทมนตร์ แต่ถูกรักโดยความสามารถใช้ร่างกาย ฉันล่ะอยากจะมีคนแบบนั้นเลยล่ะ…” (ออสเว็น)

ที่จุดนี้ ลิตตี้ตราหน้าออสเว็นว่าเป็นบุคคลอันตรายแล้ว พูดอีกอย่าง เธอไม่อยากให้เขาได้รู้ว่าเธอเป็นคนนั้นที่เขาพูดถึงอยู่ แม้ว่ามันมาจากความคิดเห็นของอิลิซิสคนเดียว

“คุณรู้จักสักคนที่เป็นแบบนั้นมั้ย?” (ลิตตี้)

“หืมมม พอรู้ ฉันตรวจชื่อคนที่เด่นๆแล้ว แต่พวกเขาไม่น่าจะเป็นนั่น ในประเทศนี้ คนที่โดดเด่นที่ฉันรู้จักมีแต่ผู้บัญชาการผู้ชนะเสมอ กัปตันอัศวินเฟนริสีเงิน และจากนั้น กัปตันอายุน้อยของกริฟฟอนสีทอง…”

“ผู้บัญชาการผู้ชนะเสมอ… ฉันคิดว่าเขาเป็นเจ้าชาย และถ้าเขาเป็นสัตว์ประหลาดจอมใช้ร่างกาย เขาควรถูกรู้จักแล้วตอนนี้จากอายุของเขา อีกสองคนเป็นเพียงแค่ผู้ชายและผู้หญิงที่ใช้เวลาเป็นที่สุดของหน่วยอัศวิน… ฉันไม่คิดว่าพวกเขาเป็นคนนั้นด้วยเหมือนกัน” (ออสเว็น)

บางอย่างคุกรุ่นข้างในลิตตี้ตอนเธอฟังออสเว็น ลิตตี้รับคำวิจารณ์ได้ถ้ามันพูดถึงเธอ แต่เธอคล้ายกับคูฟาเพราะเธอได้ยินคำวิจารณ์คนที่เธอเคารพไม่ได้

-อัศวินเป็นบางคนที่ท้าสู้กับความเป็นไปไม่ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ปกป้องผู้คนของคนนั้นและเจ้าของคนนั้นด้วย

คำพูดเหล่านั้นก้องในหัวลิตตี้

“โดยเฉพาะอิลิซิสในหมู่คนพวกนั้นสามคนที่ฉันพูดถึง… บางคนพูดว่าเธอแข็งแกร่งที่สุดในทวีป แต่ฉันคิดว่ามากที่สุดที่ทำได้คือปกป้องความบริสุทธิ์ของเธอเอง ฉันไม่คิดว่าเธอมีค่ามาก” (ออสเว็น)

ในความเห็นของลิตตี้ อิลิซิสมีบางอย่างที่ต้องปกป้องอยู่ข้างหลังเธอ เธอจะเอาชนะความสิ้นหวัง เธอเป็นอัศวินที่แท้จริง

“เฮ้ หัวชมพู? เธอน่ะมองฉันมาสักพักแล้วตอนนี้ ต้องการบางอย่างจากฉันเรอะ?” (ออสเว็น)

ลิตตี้คิดถึงคำพูดของอิลิซิสในหัวใจเธอ ยืนเงียบๆหน้าออสเว็น เธอเพียงแค่มองเขาอย่างไม่ตั้งใจระหว่างคิด

ไม่นาน ลิตตี้ให้อารมณ์เหนือกว่าเหตุผล ยิ่งเธอใกล้ขึ้นเธอรับรู้ว่าบางคนเป็นอุปสรรคกับเธอหรือเป็นบุคคลอันตราย และเธอยิ่งเสียงการควบคุมตัวเองจนเธอทำตามสัญชาตญาณ

“ปราชญ์รู้หลายอย่างเหรอ?” (ลิตตี้)

“แน่นอน มีบางอย่างที่เธออยากรู้เหรอ?” (ออสเว็น)

“เคยเจออิลิซิสซังเหรอ?” (ลิตตี้)

“ไม่ ฉันไม่รู้จักเธอเป็นการส่วนตัว” (ออสเว็น)

“ถ้าอย่างนั้นคุณพูดอะไรเกี่ยวกับเธอโดยไม่ได้เจอเธอแม้แต่ครั้งเดียวด้วยซ้ำ” (ลิตตี้)

บรรยากาศเปลี่ยนกระทันหัน

ในร่างกายแนพ พลังเวทมนตร์ออสเว็นเริ่มถูกรวบรวม

เมื่อเขาเห็น ผู้จัดการสาขาล้มไปคุกเข่าตรงนั้นระหว่างคนอื่นทนไม่ไหวและวิ่งหนี

พวกเขาวิ่งไปเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ทันที แต่คนที่เหลืออยู่ตรงนั้นคือลิตตี้, ผู้จัดการสาขา, คูฟาและโรม่า

“ออสเว็นซามะ! เราขอโทษ ได้โปรดเมตตากับการพูดโดยไม่รู้เรื่องของคนไร้ประสบการณ์” (ผู้จัดการสาขา)

ทันทีต่อมา ผู้จัดการสาขาหายไป ลิตตี้เป็นคนเดียวเท่านั้นที่เห็นอุกกาบาตยิงใส่ท้องเขาและเขากระเด็นไปบนท้องฟ้า

ในท้ายที่สุดลิตตี้จับผู้จัดการสาขาที่ตกลงมาและลดเขาลงสู่พื้น

“เหมือนที่ฉันคิด… มันไม่พอ ไม่มีความรู้เรื่องเวทมนตร์ที่ยิ่งใหญ่เพียงพอในโลกนี้” (ออสเว็น)

ออสเว็นใช้ร่างกายแนพเพื่อใช้งานเวทมนตร์อุกกาบาต เพิ่มเติม เขาก็ให้ลิตตี้และคนอื่นๆเห็นอีกด้วยว่าเขาคล่องแคล่วแค่ไหนเมื่่อเขากระโดดจากพื้น

ผู้จัดการสาขาไอเป็นเลือดและบาดเจ็บ เขานอนตะแคงข้าง ปากยังคงพูดขอโทษ

โดยไม่มีช่วงเวลาให้ลังเล อดีตทาสจับมือผู้จัดการสาขาและแสงสว่างปกคลุมเขาชั่วครู่

“หืมม? นั่นอะไร? เด็กผู้หญิงตรงนั้น… จนถึงตอนนี้ฉันไม่รู้สึกถึงเธอและเวทมนตร์นั้น…!” (ออสเว็น)

“ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำอะไรสักอย่างกับเธอ!” (คูฟา)

“คูฟา อย่ากังวล ฉันจะไม่ทำอะไรกับเธอและเธอคนนั้นด้วย นั่นสัตว์เมียนตรงนั้นและภูติเหรอ? เข้าใจแล้ว เธอใช้วิชาอัญเชิญ อืม… เธอไม่เคารพฉันเพราะความไม่รู้เรื่องของเธอด้วย”

อุกกาบาตที่ขนาดเท่าหมัด ลอยอยู่รอบออสวิน เขายกทั้งสองมือและทำให้เห็นว่าเขาควบคุมหินที่ลอยอยู่ตามใจเขาคิดได้

“ฉันจะต้องสั่งสอนเธอนิดหน่อย” (ออสเว็น)

เมื่อพูดคำเหล่านั้นเสร็จ เขายิงอุกกาบาตกระจายไปทุกทิศทาง ลิตตี้ยืนให้มั่นเพื่อป้องกันด้วยโล่เธอระหว่างกระแทกอุกกาบาตไหนๆที่เข้าหาด้วยดาบมือเดียว โรม่าในทางกลับกันเต้นระหว่างอ่านทิศอุกกาบาตบินและหลบพวกมัน คูฟากันที่เหลือด้วยเวทมนตร์น้ำระดับสูง – มารดาเย็นยะเยือก

คูฟาอดทน ปกป้องเด็กผู้หญิงอดีตทาสและผู้จัดการสาขา

“โฮ่โฮ่ อะไรกันวะเนี่ยพวกเธอ! พวกเธอทั้งหมดเก่งนี่ ดูแล้ว! ถ้าอย่างนั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง!” (ออสเว็น)

ทันใดนั้น อุกกาบาตเริ่มแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทำให้ะยะการโจมตีไกลขึ้นบังคับให้แม้แต่ตัวลิตตตี้ต้องเพิ่มการป้องกันของเธอ

และแค่เมื่อหนึ่งในอุกาบาตที่กระจายเกือบกลายเป็นทรายแล้วไปถึงลิตตี้ อุกกาบาตก่อเป็นรูปใหม่อีกครั้งและมีเป้าหมายไปที่ลิตตี้

“รับนี่ไปซะ!” (ออสเว็น)

อุกกาบาตก่อรูปใหม่ในทุกทิศทางและเกือบตรงจุดบอดทุกคน ซึ่งโจมตีพวกเธอ

ด้วยแผนการนี้ ปารตี้ธรรมดาๆจะถูกทำลายไปแล้ว มันไม่สำคัญว่าตำแหน่งหรืออาชีพเป็นอะไร การโจมตีมันเพียงแค่เพื่อขยี้พวกเธอ

ออสเว็นคิดว่าพวกเธอหลบไม่ได้อีกแล้ว แต่เขาคิดผิด

ด้วยแกนร่างกายและปฏิกิริยาตอบสนองเหนือโลกนี้ของลิตตี้ เธอหมุนตัวและฟันอุกกาบาตร่วง ณ เวลาเดียวกัน เธอเคลื่อนที่ไปหน้าโรม่าเพื่อปกป้องเธอด้วย

ชุดการเคลื่อนไหวทำให้แม้แต่ออสเว็น ต้องปากเสียเหมือนที่คิด

“อะไรกันวะ! นั่นไม่พอเอาชนะเธอ!” (ออสเว็น)

ตอนเขาพูด อุกกาบาตยิงออกมาจากพื้น ครั้งนี้ การโจมตีมาจากด้านล่าง

ลิตตี้หลบมันอย่างง่ายดาย และมันไม่โดนโรม่าอย่างลึกลับด้่วยเหมือนกัน ลิตตี้อยู่ในจังหวะและอ่านจังหวะของออสเว็นได้แล้วในเวลาเดียวกัน

แค่เมื่อออสเว็นคิดว่าลิตตี้แค่วิ่งไปทั่ว เธอสามารถเข้าไปอยู่ข้างหน้าเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่การเคลื่อนไหวของลิตตี้ถูกขวางโดยออสเว็น

“อะไรกัน…!” (ลิตตีเ)

“นี่จบแล้ว ถ้าเธอมีพลังเวทมนตร์สักนิดมันจะไม่จบลงแบบนี้ เวทมนตร์ความมืดระดับต่ำ หยุดเคลื่อนไหว นี่จะทำให้ทุกอย่างช้าลง” (ออสเว็น)

นี่เป็นเหตุผลที่การรักษามามุไม่เดินหน้า ลิตตี้ไม่รู้เงื่อนไขการใช้งาน แต่เธอบอกได้ว่าร่างกายเธอช้าลง

ลิตตี้ถือโล่ยื่นเพื่อหวังให้อย่างน้อยป้องกันการโจมตีตามมาหลังจากนั้นได้

“อุ้ย ดูข้างหลังด้วยนะ!” (ออสเว็น)

ทรายเปลี่ยนเป็นอุกกาบาตและโดนหลังลิตตี้ตรงๆ ร่างกายลิตตี้อยู่ในท่ายืนหลังคร่อม ทำให้ออสเว็นภาคภูมิใจกับชัยชนะ

ความเสียหายกับกระดูกสันหลังจะทำให้เป็นไปไม่ได้ที่จะสู้ต่อ ความรู้ของนักปราชญ์ของออสเว็นบอกเขาอย่างนั้น

เธอจะถ่มน้ำลายเป็นเลือดและล้มอย่างน่าสงสาร ฉากประมาณนั้นเล่นใจออสเว็นแล้ว

ท่ายืนลิตตี้เสีย เธอเกือบจะเซและล้มไปข้างหน้า แต่เธอยืนมั่น

“โล่ฟาด!” (ลิตตี้)

“โฮ่ะเก๊!” (ออสเว็น)

ลิตตี้พุ่งไปข้างหน้าด้วยโล่และกระแทกใส่หน้าออสเว็น แรงปะทะทำให้ออสเว็นหยุดเคลื่อนไหวทั้งตัวและจมูกหัก

แม้ว่าได้รับความเสียหายกับกระดูกและเครื่องใน ลิตตี้ยังโจมตีอย่างรุนแรงได้ การโจมตีพาพลังกายพอที่จะคิดได้ว่าถึงชีวิตกับร่างกายแนพ ที่เป็นนักเวทย์

อย่างไรก็ตาม เพราะผลลัพธ์ที่เธอได้รับจากเวทมนตร์หยุดเคลื่อนไหว มันลดพลังกายลิตตี้ ซึ่งเป็นการช่วยชีวิตแนพ

“ป้องกันก็เป็นการโจมตีได้ด้วย คนที่คุณน่ะล้อเลียนสอนฉันอย่างงนั้น” (ลิตตี้)

โล่ฟาดเองเป็นท่าของนักรบหนัก แต่จังหวะใช้และความกล้าที่เธอส่งการโจมตีออกไปมันเป็นของอัศวิน

ลิตตี้ฉลาดเหนือกว่าออสเว็นได้ และออสเว็นตัดสินใจป้องกันตัวเองจากด้านหน้า

“โอ้ไม่… นี่ไม่ดีแล้ว… แต่ฉันไหว… ร่างกายลูกศิษย์โง่ๆของฉันรับการโจมตีมากกว่านี้ไม่ได้…” (ออสเว็น)

“ได้โปรดกลับไป และได้โปรดขอโทษที่ล้อเลียนอิลิซิสซัง” (ลิตตี้)

“เข้าใจแล้ว… เข้าใจแล้ว… อืม เธออาจเป็น…” (ออสเว็น)

“เมียน!”

“กย๊าา!” (ออสเว็น)

เมียนกัดปลายจมูกของออสเว็น เมื่อเขาเอามือปัดเธอไปไกลๆ เธอหนีกลับมาที่ลิตตี้และขู่เขาอีกครั้ง

“เมียนน!”

“แก เจ้าสัตว์ผีน้อย แก… ที่เป็นปราชญ์อย่างฉัน… เมียนมาตัดสินได้ยังไงว่าฉันไม่ดี… แก…” (ออสเว็น)

ออสเว็นถูจมูก เข้าใจนิสัยเมียนจากการโจมตีนั้น ลูกตาเขาเริ่มหมุนอีกครั้ง ซึ่งทำให้ลิตตี้และคนอื่นๆคิดว่าเขากำลังจะไปแล้ว

“อืม… ฉันได้เห็นอะไรดีๆ… ฉันถูกโจมตีจุดบอด… มันยังไม่โตอยู่… แต่ฉันเตือนเธอ… ลิตตี้และคูฟา… วิชาอัญเชิญมันไม่ดีสำหรับเธอ… โดยเฉพาะภูติน้ำตรงนั้น…” (ออสเว็น)

คำพูดแนพถูกตัดขาดกกลางคันเมื่อร่างกายเขาชักเกร็ง และจุดดำๆปรากฏในบริเวณเขาและเริ่มกางออกเป็นวงกลม

“ครั้งนี้และ ในร่างกายจริงฉันจะเจอเธอ… สักวันหนึ่ง โฮ่โฮ่โฮ่โฮ่…” (ออสเว็น)

แนพถูกดูดเข้าวงกลมที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าสีดำสนิทหลังจากนั้น จากนั้นวงกลมลดขนาดและหายไปด้วยความเร็วสูง

คูฟาก็ปล่อยเวทมนตร์น้ำระดับสูง – มารดาเย็นยะเยือก

ผู้จัดการสาขาที่ถูกฮีลตะลึงแข็งขณะเขานั่ง

“…เราถูกช่วยแล้ว” (ผู้จัดการสาขา)

ผู้จัดการสาขาโล่งใจสุดๆ แต่ไม่ได้ดูมีกำลังใจ เมื่อเทียบกับผู้ฝึกสอนและผู้ฝึกหัดที่วิ่งหนี เขาเป็นนักเวทย์ยอดเยี่ยม แต่หน้าคูฟาและออสเว็น เขาถูกมองข้ามหัวได้

ช่วงเวลาหนึ่งหลังจากนั้นคำพูดไม่ออกมาจากผู้จัดการสาขา แม้ว่าเขารู้ว่าเขาควรขอบคุณพวกเธอก่อน

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

patreon (Ebook): patreon.com/wayuwayu

ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu