บทที่ 983 (2) ตอนพิเศษ: สลับร่าง
……….
เขา เซียวลิ่วหลัง บุตรแห่งอู่โหวขั้นหนึ่งแห่งแคว้นเจา จอหงวนคนใหม่ของปีนี้ แต่งภรรยาสองปี กลับเป็นเพียงสามีภรรยาในนามของนางเท่านั้น
เขามักจะเย็นชากับนางเสมอ
ความจริงแล้ว เขาก็แค่เขิน เขิน และเขินเท่านั้นหรอกนะ!
แต่นางไม่เข้าใจ นางนึกว่า…เขาไม่ชอบนาง
อรุณเบิกฟ้า เสี่ยวจิ้งคงตื่นจากฝันเหมือนยามปกติ ลำดับการตื่นของพวกเขาในบ้านคือ เจียวเจียว พี่เขยนิสัยไม่ดี เขา และคนอื่นๆ
แต่วันนี้ตนเหมือนจะตื่นเช้ากว่าพี่เขยนิสัยไม่ดี ถามว่าเขารู้ได้อย่างไร ก็ผ้าห่มของเตียงฝั่งในมันนูนๆ อยู่ เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังหลับอยู่น่ะสิ!
แต่ว่า แต่ว่าเหมือนจะมีตรงไหนแปลกๆ นะ
เสี่ยวจิ้งคงคิดยังไม่ออก เขาจมอยู่กับความปรีดาที่ตัวเองตื่นเร็วกว่าพี่เขยนิสัยไม่ดี เลิกผ้าห่มลงจากเตียง
เมื่อก่อนเขาเลิกผ้าห่มได้แค่มุมเดียว วันนี้ออกแรงเบาๆ นึกไม่ถึงว่าจะเลิกผ้าห่มได้ทั้งผืนเลยแหน่ะ!
น่าอัศจรรย์จริงๆ !
เขามีแรงเยอะขึ้นแล้ว!
เขากระโดดลงจากเตียง!
ว้าววว!
สูงยิ่งนัก!
เขาชินกับการมองข้าวของในตำแหน่งหนึ่งเมตรแล้ว จู่ๆ มุมมองก็สูงขึ้นเกือบหนึ่งเมตร เขารู้สึกเหมือนตัวเองบินเข้าไปในก้อนเมฆอย่างไรอย่างนั้น ทรงตัวไม่ดีจึงล้มลงเตียงอีกครา!
เขามองขาของตัวเอง
ยาวมาก!
เขาหันมองมือตัวเองต่อ
ใหญ่มาก!
เขาเดินด้วยฝีเท้าที่ไม่คุ้นชิน ข่มอาการกลัวความสูงเอาไว้มาหยุดหน้ากระจก จากนั้นเขาก็หวีดร้องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ข้ากลายเป็นพี่เขยนิสัยไม่ดีไปแล้ว!!!
เนื่องจากก่อนหน้านี้เสี่ยวจิ้งคงขอพรอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันขอให้พี่เขยนิสัยไม่ดีกลายเป็นเสี่ยวปาในสักวัน ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีความสามารถในการยอมรับได้กับการที่กลายเป็นคนอื่นสูง แต่เหตุใดพี่เขยนิสัยไม่ดีไม่กลายเป็นเสี่ยวปา แต่เขาดันกลายเป็นพี่เขยนิสัยไม่ดีแทนเล่า นี่ทำให้เขารับไม่ได้อย่างแรง
ในเมื่อเขากลายเป็นพี่เขยนิสัยไม่ดีแล้ว เช่นนั้นพี่เขยนิสัยไม่ดีจะกลายเป็นเสี่ยวปาหรือไม่
หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ดูเหมือนจะไม่เลวนะ!
เขาวิ่งตึกๆ ไปหาเสี่ยวปาหลังบ้าน เพิ่งจะวิ่งได้ไม่ถึงสองก้าว ก็ล้มหน้าคะมำแล้ว
เอ่อ…
ลืมไปว่าพี่เขยนิสัยไม่ดีขาพิการ
อวี้หยาเอ๋อร์กับแม่นมฝางกำลังเตรียมมื้อเช้าในห้องครัว แม่นางเหยาก็ตื่นมาเดินเล่นในลานเรือนแล้ว จากนั้นทั้งสามก็หันมาเห็นท่านเขยตัวเองถือไม้เท้ากระโดดเหยงๆ ราวกับคนบ้า เดินผ่านไปอย่างน่าเอ็นดู
เขาเห็นทั้งสามคน ก็เอ่ยเรียกเสียงหวาน “โยมเหยา! แม่นมฝาง! พี่อวี้หยาเอ๋อร์!”
ทั้งสามพากันขนลุก
สีหน้าพวกนางยากจะอธิบาย ก่อนจะเห็นเขยตัวเองนั่งยองๆ ลงตรงหน้าคอกสุนัข อุ้มเสี่ยวปาที่ยังหลับอุตุออกมา ลูบพลางเอ่ยเสียงเด็กเล็ก
ถูกต้อง เสียงเด็กเล็ก
พวกนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน เหตุใดชายชาตรีคนหนึ่งจึงมีน้ำเสียงที่ฟังเหมือนเด็กเล็กเช่นนี้เล่า
“เสี่ยวปาปา ยามนี้เจ้าคืออาเหิงแล้วใช่หรือไม่ อาเหิงจ๋า~”
ทั้งสามขนลุกซู่ขึ้นมา ทิ้งข้าวของลงพื้นโครมคราม สองเท้าจ้ำอ้าวกันตึกๆๆ
อีกห้องหนึ่ง เซียวลิ่วหลังก็ตื่นแล้วเช่นกัน เขายกเก้าอี้มา ใช้ทั้งมือทั้งเท้าปีนขึ้นไป มองเจ้าหนูน้อยในกระจกเงียบๆ ดวงใจมีม้านับหมื่นฮ่อตะบึง
เซียวลิ่วหลังหน้าทะมึน ในใจปฏิเสธความจริงนี้สุดแสน
แม้ว่าคนในร่างกายจะเปลี่ยนไป แต่ในร่างกายยังเหลือความสามารถของวัยสี่ขวบอยู่ อย่างเช่นเสียใจก็จะร้องไห้ โกรธก็จะร้องไห้ ยามนี้เขาจึงน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว
บังเอิญในขณะนั้นเอง กู้เจียวมาจากในห้องเพื่อมาปลุกเสี่ยวจิ้งคง วันนี้กั๋วจื่อเจียนมีเรียน
เจ้าหนูน้อยปกติจะตื่นเช้ามาก วันนี้เป็นอะไรไป
กู้เจียวกลัวว่าเขาจะไม่สบาย จึงมาดู สุดท้ายเพิ่งผลักประตูเปิดก็เห็นเสี่ยวจิ้งคงยืนอยู่บนเก้าอี้ ส่องกระจกมองตัวเองน้ำตาไหลพราก
เซียวลิ่วหลังไม่อยากร้องไห้ แต่ร่างน้อยๆ นี่มันควบคุมไม่อยู่
“เป็นอะไรไปหรือ”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นเหนือศีรษะเขา จากนั้นมือเรียวอ่อนนุ่มก็ยื่นมาหา เช็ดน้ำตาบนแก้มเขาเบาๆ
ร่างเล็กๆ นี่หลงเหลือความสามารถอันแข็งแกร่งพิเศษเอาไว้ แทบจะเห็นกู้เจียวแล้วทนไม่ไหวโผเข้าไปหา
เขาโผเข้าสู่อ้อมอกนาง ร้องไห้งอแงขึ้นมา ฮือออ!
เซียวลิ่วหลังกำลังคลุ้มคลั่งอยู่ในใจ!
น่าขายหน้าชะมัด!
เหตุใดจึงได้ทำเรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้!!!
เร็ว เร็ว เร็วเข้า เอาหัวออกจากอ้อมอกเจียวเจียว!
สุดท้ายไม่เอาออกไม่พอ ยังใช้มือน้อยๆ ดึงเสื้อส่วนหน้าของนางไว้ด้วย
ข้า ไม่ อยาก ทำ เช่น นี้ หรอก นะ!
“ฮืออออ เจียวเจียว”
ไม่ใช่นะ!
นี่ไม่ใช่เขา!
เซียวลิ่วหลังใจสลายแล้ว!
กู้เจียวไม่เคยเห็นเจ้าหนูน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นหายใจไม่ทันเช่นนี้มาก่อนเลย จึงลูบหลังเขาเบาๆ “ไยจู่ๆ จึงร้องไห้เล่า ไม่สบายตรงไหนหรือ”
เซียวลิ่วหลังร้องจนสะอึก
เขาโมโหจนเข็ดฟัน เจ้าเณรน้อยก็ช่างร้องไห้เก่งเกินไปแล้วกระมัง! ไม่ว่าอย่างไรก็หยุดไม่ได้!
สุดท้ายก็เป็นกู้เจียวที่อุ้มเขาขึ้นมา ให้ศีรษะน้อยๆ ของเขาฟุบลงกับไหล่ตน เดินไปพลางลูบหลังน้อยๆ ปลอบเขาไปด้วย จึงทำให้อารมณ์ของเจ้าตัวน้อยสงบลงในที่สุด เซียวลิ่วหลังสัมผัสถึงความแข็งแกร่งของร่างน้อยนี้อีกครา ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว
กู้เจียวถามเขา “ตอนนี้บอกได้หรือยังว่าทำไมถึงร้องไห้”
เซียวลิ่วหลังไม่อาจบอกความจริงกับกู้เจียวได้ บอกไปกู้เจียวก็จะคิดว่าตนเป็นเด็กขี้โกหก อย่างไรเสียปกติเสี่ยวจิ้งคงก็พลังล้นอยู่แล้ว ความคิดก็มากมายเป็นพิเศษ
เซียวลิ่วหลังครุ่นคิด เดิมทีอยากจะบอกว่าฝันร้าย สุดท้ายพอเอ่ยปากก็กลายเป็น “พี่เขยนิสัยไม่ดีรังแกข้า”
….ในใจเจ้าเณรน้อยนี่มีอคติต่อเขาเท่าใดกันนี่! ในกระดูกดำยังอยากจะใส่ร้ายเขาอีก!
แต่ในทางกลับกัน เขากลายเป็นเจ้าเณรน้อยแล้ว เช่นนั้นผู้ใดกลายเป็นเขาเล่า เจ้าเณรน้อยรึ
เซียวลิวหลังจึงได้พบความจริงอันน่าสะพรึงอีกอย่าง นั่นก็คือ ร่างเขาไม่อยู่ในห้อง เขารีบกระโดดลงจากอ้อมอกกู้เจียว หมายจะไปหาดูหลังบ้าน
ไหนเลยจะรู้เพิ่งมาถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงที่เป็นผู้ใหญ่แต่มีน้ำเสียงน่ารักน่าเอ็นดูที่ไม่เข้ากัน “อาเหิงจ๋า~”
เซียวลิ่วหลังพลันซวนเซ ล้มอยู่บนธรณีประตู!
เรียกเสียน่าตีปานนั้นทั่วทั้งแผ่นดินหาใครเทียมไม่ได้แล้ว! เจ้าเณร…เจ้าเณรน้อยกลายเป็นเขาแล้ว!
นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวลิ่วหลังเห็นตัวเองด้วยมุมมองของคนอื่น รวมถึงได้ยินเสียงของตนด้วย
รู้สึกแปลกๆ
เหมือนจะคุ้นเคยมาก แต่ก็เหมือนแปลกหน้า
เด็กหนุ่มอาภรณ์ขาวสีหน้ามีชีวิตชีวาภายใต้แสงตะวันคนนั้นเป็นเขาจริงๆ หรือ
อัคคีภัยคราเดียวแผดเผาความหวังทั้งหมดของเขาเกลี้ยง โลกทั้งใบของเขาสูญเสียแสงสว่างไปแล้ว
ทว่าตัวเขาในขณะนี้ ที่ถูกเจ้าเณรน้อยสวมบทอยู่กลับแผ่ความมีชีวิตชีวาสะดุดตาออกมา
เป็นเพราะเจ้าเณรน้อย หรือเดิมทีเขาก็เริ่มเดินออกจากอัคคีภัยครานั้นได้แล้วกันนะ
เสี่ยวจิ้งคงก็เห็น…ตัวเองแล้วเช่นกัน เขาเบิกตาโต มองเสี่ยวปาในมือ แล้วหันมองเจ้าหนูน้อยตรงหน้า ในสมองพลันสับสนวุ่นวาย!
เซียวลิ่วหลังลากคนเข้ามาในห้อง
ไหนเลยจะรู้ร่างเด็กน้อยของเขาลากบุรุษวับสิบแปดนั้นกินแรงเพียงใด คนผู้นี้ยังเอาแต่นิ่งอึ้ง ไม่เดินดีๆ อีกต่างหาก
พอเข้ามาในห้องแล้ว เซียวลิ่วหลังก็ใช้สติปัญญาทั้งหมดที่มีทำให้เสี่ยวจิ้งคงเข้าใจว่าพวกเขาสองคนสลับร่างกัน
เสี่ยวจิ้งคง ดังนั้นเขากลายเป็นพี่เขยนิสัยไม่ดี พี่เขยนิสัยไม่ดีก็กลายเป็นเขา!
วะฮ่าฮ่า!
ทีนี้เขาก็ขยำพี่เขยนิสัยไม่ดีได้แล้ว!
เสี่ยวจิ้งคงหิ้วเซียวลิ่วหลังขึ้นมา มือใหญ่ขยำขยี้ไปมาบนหัวน้อยโล้นๆ ของเซียวลิ่วหลัง…เอ่อไม่สิ…ศีรษะน้อยที่มีผมขึ้นเกือบหนึ่งนิ้วแล้ว
เซียวลิ่วหลังโดนขยำขยี้จนกลอกตา!
“ฮ่าๆๆๆ !” เสี่ยวจิ้งคงแหงนหน้าหัวเราะ
กู้เจียวเข้ามาในห้อง เห็นสามีตัวเองกำลังขยำขยี้เสี่ยวจิ้งคงราวกับเจ้าบ้านเสียสติ
ก็มึนงงทันที
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
