สามีข้าคือขุนนางใหญ่บทที่ 953-2 คืนส่งตัวเข้าห้องหอ (2)

บทที่ 953 คืนส่งตัวเข้าห้องหอ (2)

……….

เจ้าสาวถูกส่งตัวเข้าห้องหอ นางนั่งลงบนเตียงแต่งงานที่กู้เสี่ยวเป่านอนกลิ้ง กู้ฉังชิงเหลือบมองนางแล้วเอ่ย “ข้าออกไปต้อนรับแขกข้างนอก เจ้าหิวก็กินอะไรรองท้องก่อน”

หยวนเป่าหลินเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยเปิดผ้าคลุมศีรษะให้ข้าก่อนสิ”

ทั้งสองแต่งงานกันบังหน้า ใครเปิดผ้าคลุมก็เหมือนกัน แต่ในเมื่อหยวนเป่าหลินเอ่ยคำขอเช่นนี้แล้ว กู้ฉังชิงก็หยิบหยกหรูอี้บนโต๊ะเปิดผ้าคลุมศีรษะของนาง

ใบหน้าที่ปรากฏต่อสายตาเขา คือใบหน้าที่ทั้งแปลกตาและคุ้นเคย

คุ้นเคยเพราะเขาเคยเห็นนางมาก่อนแล้ว แต่ที่แปลกตาเพราะไม่เคยเห็นนางเช่นนี้มาก่อน

ความน่ารักอ่อนหวานของหญิงสาว เปรียบเสมือนแสงตะวันยามเช้าอันสดใส และดูโดดเด่นด้วยชุดแต่งกายที่นางสวมใส่

หยวนเป่าหลินเองก็เพิ่งเคยเห็นกู้ฉังชิงในชุดแต่งงานเช่นกัน นางเอ่ยปากชม “เจ้าสวมชุดแต่งงานก็ดูดีไม่น้อยเลยนะ”

บุรุษผู้หล่อเหลาแห่งเจาตูมิได้มีเพียงท่านโหวน้อย แต่ยังมีนายน้อยแห่งตระกูลกู้ด้วย

“เจ้าก็เช่นกัน” กู้ฉังชิงตอบกลับอย่างสุภาพ

หยวนเป่าหลินยิ้ม นึกบางอย่างออก มองเขาพลางเอ่ยถาม “คืนนี้…”

“คืนนี้ข้านอนพื้น” กู้ฉังชิงเอ่ยจบ เห็นนางเผยสีหน้าตกใจ คิดว่านางรู้สึกไม่เหมาะสม จึงอธิบาย “หากข้าไม่อยู่ในคืนส่งตัวเข้าห้องหอ คนอื่นจะว่าข้ารังเกียจเจ้าเอาได้”

หยวนเป่าหลินยิ้มอย่างเขินอาย “ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น ข้าอยากถามว่าเข้านอนก่อนได้หรือไม่ โดยไม่ต้องรอเจ้าน่ะ”

กู้ฉังชิง “…”

“ได้” เขาตอบ

หยวนเป่าหลินถามต่อ “แล้วจะมีคนมาหาเรื่องถึงห้องหอหรือไม่ ข้าต้องเตรียมตัวอะไรหรือไม่”

กู้ฉังชิงตอบเสียงเรียบ “ไม่หรอก”

ยามนี้ทั้งเมืองหลวงไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องถึงห้องหอของเขา

หยวนเป่าหลินถึงวางใจ “เจ้าจะไปทำอะไรก็ไปเถิด ไม่ต้องห่วงข้า”

“ได้” กู้ฉังชิงหันหลังเดินออกจากห้อง

เขากำชับองครักษ์ลับ ใครหน้าไหนที่มีหาเรื่องถึงห้องหอให้โยนออกไปให้หมด

ไม่นาน กู้เสี่ยวเป่าก็มาถึง

หยวนเป่าหลินมองเด็กน้อยตัวเล็กที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน จึงเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เจ้าเป็นใครกัน”

“ข้าชื่อกู้เสี่ยวเป่า” กู้เสี่ยวเป่าแนะนำตัว “เจ้าคือพี่สะใภ้ใหญ่ของข้ารึ”

หยวนเป่าหลินนึกขึ้นได้ว่ากู้ฉังชิงมีน้องชายคนเล็ก เหมือนชื่อว่ากู้เสี่ยวเป่า

นางยิ้มตอบ “ใช่แล้ว ข้าคือพี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้า”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นอันนี้ให้พี่” กู้เสี่ยวเป่าเอากล่องอาหารขนาดจิ๋วในมือส่งให้กับนาง

กล่องอาหารเล็กเหมือนกับกล่องอาหารใบใหญ่ มีลิ้นชักหลายชั้น และมีหูหิ้ว ราวกับของเล่นเด็กสำหรับเล่นขายของ

ตระกูลนี้ช่างเอาใจใส่จริงๆ แม้แต่เด็กก็ดูแลเป็นอย่างดี

หยวนเป่าหลินรับมาเปิดออก กลิ่นหอมเย้ายวนใจของอาหารโชยมาแตะจมูก นางเปิดลิ้นชักทีละชั้น พบว่าเต็มไปด้วยของกิน

มีทั้งเนื้อสัตว์ ผัก และซาลาเปาอาหารว่าง ล้วนเล็กกะทัดรัด ดูประณีตอย่างยิ่ง

“พี่ชายเจ้าให้เอามาหรือ” หยวนเป่าหลินเอ่ยถาม

“อืม” กู้เสี่ยวเป่าพยักหน้าหงึกๆ

กู้เสี่ยวเป่าไม่พอใจที่ไม่ได้ไปรับเจ้าสาว กู้ฉังชิงเพื่อให้เขามีส่วนร่วม จึงมอบหมายงานสำคัญนี้ให้เขา

แต่กู้ฉังชิงคาดไม่ถึงว่าเขาจะพิถีพิถันถึงขั้นสั่งให้ห้องครัวทำอาหารจานพิเศษของเขา และส่งมาพร้อมกับกล่องอาหารพิเศษของเขา

สมแล้วที่เป็นเด็กเติบโตมากับจิ้งคง

หยวนเป่าหลินรู้สึกว่ากู้เสี่ยวเป่าน่ารักมาก จึงอดหยิกแก้มเขาไม่ได้

กู้เสี่ยวเป่า ก็ได้ เจ้าเป็นพี่สะใภ้ พี่ใหญ่สั่งให้ข้าดีกับเจ้า ให้เจ้าหยิกก็ได้

กลางดึก กู้ฉังชิงที่ถูกแขกมอมสุราไปหลายรอบก็กลับมายังห้องเจ้าบ่าวเจ้าสาว

กู้เสี่ยวเป่าจากไปแล้ว เหล่าสาวใช้ของหยวนเป่าหลินเฝ้าอยู่ด้านนอก

เขาเดินเข้าไปในห้อง พบว่าหยวนเป่าหลินหลับไปแล้ว ม่านสีแดงบางถูกปล่อยลงมา สะท้อนแสงเทียนหอมลายหงส์มังกร สร้างบรรยากาศที่โอบอวลไปด้วยความสุข

ร่างกายอันอ่อนช้อยของนางปรากฏเลือนรางอยู่หลังม่าน และแฝงไปด้วยความงามอันเป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาว ปลดปล่อยความอ่อนหวานและเย้ายวนใจโดยไม่ตั้งใจ

กู้ฉังชิงละสายตาจากนาง ไปหยิบที่นอนมาปูลงพื้น จากนั้นหยิบผ้าห่มมาอีกผืน สุดท้ายเขานอนลงโดยไม่ถอดเสื้อผ้า

“กู้ฉังชิง”

ภายในม่าน จู่ๆ หยวนเป่าหลินก็เอ่ยขึ้น

กู้ฉังชิงเผลอหันมองไปทางม่าน แล้วรีบละสายตาอย่างสุภาพบุรุษ “เจ้ายังไม่นอนหรือ”

หยวนเป่าหลินตอบ “ข้าหลับยากน่ะ เลยนอนไม่หลับ”

กู้ฉังชิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ถ้าอย่างนั้นเจ้า…”

“แม่นมจาง!”

ทันใดนั้น เสียงสาวใช้ดังขึ้นจากด้านนอก

“ข้ามาส่งน้ำแกงสร่างเมาให้ท่านชายใหญ่เจ้าค่ะ!”

แม่นมจางเป็นคนสนิทของเหล่าฮูหยินกู้ หากนางมาเห็นว่ากู้ฉังชิงนอนพื้น เรื่องคงไม่ดีแน่

หยวนเป่าหลินลุกขึ้นนั่ง เปิดม่านและเอ่ยกับกู้ฉังชิง “เจ้าขึ้นมาก่อน!”

หากเป็นคนอื่น กู้ฉังชิงคงไล่ไปได้ แต่กลับเป็นคนที่ท่านย่าส่งมา หากไล่แม่นมจาง ด้วยนิสัยของท่านย่าแล้ว คงจะมาด้วยตัวเองอย่างแน่นอน

กู้ฉังชิงขมวดคิ้ว ม้วนผ้าห่มอย่างคล่องแคล่ว แล้วยัดเข้าไปในตู้

หยวนเป่าหลินรีบลุกจากเตียง ยกมือปลดเข็มขัดของเขา

กู้ฉังชิงเบิกตากว้าง “เจ้าจะทำอะไร”

หยวนเป่าหลินตอบ “วันนี้เป็นคืนส่งตัวเข้าห้องหอ เจ้าแต่งตัวเต็มยศเช่นนี้ จะไม่ดูแปลกหรอกหรือ”

“ข้าจัดการเอง” กู้ฉังชิงเอ่ย

หยวนเป่าหลินส่งสายตาไปที่หน้าต่าง เงาของสองคนกำลังสะท้อนอยู่บนนั้น

“ท่านชายใหญ่” แม่นมจางยืนอยู่หน้าประตู หัวเราะพลางเรียกขึ้นมา

กู้ฉังชิงปล่อยมือ ยอมให้หยวนเป่าหลินปลดเข็มขัดของเขา

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของนาง และกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาว

หยวนเป่าหลินปลดชุดคลุม ถอดเครื่องประดับพระยศของเขาออก ถึงเอ่ยด้วยความพึงพอใจ “ดีแล้ว ดูยุ่งเหยิงดี”

กู้ฉังชิงปรับสีหน้า เดินไปเปิดประตูให้แม่นมจาง “แม่นม ดึกดื่นแล้ว มาทำไมหรือ”

แม่นมจางเห็นกู้ฉังชิงแต่งตัวไม่เรียบร้อย รู้สึกดีใจขึ้นมา ท่านชายใหญ่ไม่ได้แตะต้องแม้แต่สาวใช้ในจวน เหล่าฮูหยินยังกังวลว่าซื่อจื่อมีปัญหาเรื่องบนเตียงเสียอีก

แม่นมจางเหลือบมองเข้าไปในห้อง เห็นหยวนเป่าหลินนอนอยู่หลังม่าน เผยให้เห็นเพียงเท้าสีขาวเปล่งประกาย

ไอ้หยา ท่านชายใหญ่รุนแรงเพียงนี้เลยหรือ

เพิ่งกลับมาถึงห้องก็…

แม่นมจางปลื้มใจ “น้ำแกงสร่างเมา รีบดื่มขณะร้อนเลยเจ้าค่ะ!”

กู้ฉังชิงรับมา ดื่มรวดเดียวหมด และเอ่ยกับแม่นมจาง “ข้าจะนอนแล้ว รบกวนแม่นมบอกท่านย่าด้วย ให้ท่านรีบพักผ่อน พรุ่งนี้เข้าข้าจะไปคารวะ”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ!”

แม่นมจางรับคำ ยิ้มแย้มแจ่มใสและเดินออกจากห้องไป

เหล่าฮูหยินเป็นห่วงอะไรกัน กังวลว่าซื่อจื่อไม่เอาไหน ถึงกับต้องส่งน้ำแกงนั้นมาให้ ตามความคิดของนาง เช้าวันพรุ่งขึ้นเกรงว่าฮูหยินของท่านชายใหญ่คงลุกไม่ขึ้นแน่ๆ !”

กู้ฉังชิงถอนหายใจยาว ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ปิดประตูห้องและใส่กลอนประตู

หยวนเป่าหลินรีบดึงเท้ากลับ

เท้าข้างนั้น นางตั้งใจให้แม่นมจางเห็น ไม่ได้อยากให้กู้ฉังชิงเห็น

แต่กู้ฉังชิงเป็นผู้ฝึกยุทธ หันหลังกลับเร็ว ตาดี จึงเห็นได้ทันที

เล็บเท้าเรียบเนียนดั่งหยกใส ไร้รอยตำหนิ เล็กกะทัดรัดน่าทะนุถนอม ชวนให้สัมผัส

นี่มิใช่สิ่งที่เขาควรมอง

เขาจึงรีบหันมองไปทางอื่น ตั้งสติ เดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า ดึงประตูตู้เสื้อผ้าออกแล้วโอบผ้าห่มขึ้นมาอีกครั้ง

เขานอนลงอีกคราโดยมิได้ถอดเสื้อผ้า

ทว่าไม่ทราบว่าเหตุอันใด เขาจึงรู้สึกหัวใจร้อนรุ่มขึ้นมา

……….