สอนรักอดีตภรรยา 34 บีบคอแกให้ตายมันง่ายเหมือนบีบคอมด

หนานซ่งอยู่ในชุดราตรีสีแดงที่เปิดไหล่หนึ่งข้าง ชุดยาวมาจนถึงข้อเท้าของเธอ ขับให้รูปร่างผอมเพรียวของเธอดูงดงามและสูงส่งมากกว่าเดิม ดีไซน์ที่เปิดไหล่หนึ่งข้างทำให้เห็นถึงกระดูกไหปลาร้าช่วยเพิ่มความเซ็กซี่ พอยืนอยู่ภายใต้แสงไฟสีส้มเหลือง ยิ่งทำให้เธอนั้นดูขาวสว่าง สวยระเบิด!

แค่ว่า ‘สวย’ คำเดียวก็พอแล้ว!

ฉินเจียงหยวนมองหนานซ่งไม่มองไปที่อื่น อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปากแล้วกลืนน้ำลาย

หนานหยาก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉินเจียงหยวน เห็นว่าแฟนหนุ่มของตัวเองเอาแต่มองไปที่หนานซ่ง แถมยังไม่ได้หันมามองตัวเองเต็ม ๆ ตาเลยด้วยซ้ำ ในใจของเธอทั้งหงุดหงิดทั้งน้อยใจ จนเธอนั้นต้องเอื้อมมือไปเบนหน้าเขาให้หันมามองตัวเอง

“พี่หยวน ฉันอยู่นี่นะ มองฉันสิ! เป็นไงคะ วันนี้ฉันสวยหรือเปล่า?”

หนานหยายกชายกระโปรงขึ้นมาให้ดู จากนั้นก็หมุนตัวเหมือนกับเจ้าหญิง ในใจก็รอคำชมจากแฟนหนุ่ม แต่พอเธอเงยหน้า ก็เห็นเพียงแต่สายตาเดียดฉันท์จากแฟนหนุ่ม

ข้อมือของฉินเจียงหยวนอยู่ติดกับหัวรถ สายตาของเขาแสดงความรังเกียจออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ฉันเคยบอกไปกี่ครั้งแล้ว ว่าเธอผิวดำขนาดนี้ไม่ควรจะสวมเสื้อผ้าสีน้ำเงิน สีนี้เป็นสีที่สามารถทำให้เธอดูดีได้หรือไง? แล้วก็อีกเรื่องนะ  คิดว่าตัวเองเป็นแค่เด็กสาวอายุสิบแปดหรือไง?”

เขาเอ่ยว่าหนานหยาเสียงดัง ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ว่าจะตรงไหนก็ไม่ดี หนานหยาก้มหน้ามองตัวเอง เธอน้อยใจจนขอบตาแดงรื้น

เธอรู้ว่าตัวเองไม่สวย ตั้งแต่เด็กเธอก็ไม่เคยสวยสู้หนานซ่งได้

ตั้งแต่เกิดมาหนานซ่งก็ผิวขาวราวหิมะ ส่วนเธอก็ผิวสีเข้มมาตั้งแต่กำเนิด หลัง ๆ พยายามลองผลิตภัณฑ์ที่ทำให้ผิวขาวดูไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่ว่าผลลัพธ์ที่ได้นั้นเกิดขึ้นแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หนานซ่งสูงตั้ง168เซนติเมตร หุ่นผอมเพรียวตัวสูงยาวอ้อนแอ้น แต่เธอนั้นตัวสูงแค่158เซนติเมตรตั้งแต่มัธยมต้นจากนั้นก็ไม่สูงขึ้นอีกเลย

แต่ไม่ว่ายังไงวันหนึ่งลูกเป็ดขี้เหร่ก็ต้องได้กลายเป็นหงส์ขาวอยู่ดี!

หนานซ่งมองฉินเจียงหยวนที่ต่อว่าและลดทอนคุณค่าของหนานหยาไม่หยุดเสียที ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อย ๆ ใช้คำพูดทำให้แฟนของตัวเองดูแย่อย่างไม่หยุดหย่อนแบบนี้ ทำลายความมั่นใจของพวกเธอ นี่ไม่ใช่วิธีการจีบผู้หญิงคนอื่นอีกวิธีหนึ่งหรือไง?

คำพูดพวกนั้นที่หนานหยาว่าเธอ เธอไม่ได้สนใจเลยสักนิด แต่ว่าประโยคสุดท้ายนั่น เหมือนเข็มที่ทิ่มลงไปที่กลางใจของเธอ

เท้าในรองเท้าส้นสูงของเธอ ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาหนานหยาทีละก้าว ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใบหน้าเรียบนิ่งบวกกับความรู้สึกเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากตัวเธอในเวลากลางคืนแบบนี้มันถึงได้ดูน่ากลัวขึ้นมา ทำให้คนตัวสั่นได้ทั้งที่ไม่ใช่หน้าหนาว แม้แต่ขนบนตัวก็ตั้งตั้งชันขึ้นมา

หนานหยาตัวหดด้วยความกลัว ตั้งใจจะไปหลบหลังฉินเจียงหยวน แต่ว่าฉินเจียงหยวนนั้นกลัวมากกว่าเธอเสียอีก เขาเชื่อเรื่องผีสาง เขามักจะคิดว่าการกลับมาของหนานซ่งในครั้งนี้ เหมือนกับจะกลับมาเอาชีวิตเขา

หนานซ่งเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหนานหยา ยื่นมือไปบีบคอของเธอ จากนั้นก็ยกเธอขึ้นมาจนตัวลอย

“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิ”

คอของหนานหยาโดนหนานซ่งบีบจนหายใจไม่ออก เธอจะหายใจก็ช่างยากลำบาก เธอหายใจไม่ได้จนหน้าแดงไปหมด เธอเตะขาไปมา และพยายามแกะมือของหนานซ่งสุดชีวิต ริมฝีปากของเธอส่งเสียงอู้อี้ออกมา แม้แต่ประโยคเดียวก็พูดไม่ออก

ฉินเจียงหยวนกลัวจนแทบจะบ้าแล้ว เขาขาอ่อนไปในทันที “สะ เสี่ยวซ่ง……”

เขาอยากจะเข้าไปห้าม แต่กลับโดนสายตาของหนานซ่งสั่งให้ถอยไป อีกนิดเขาก็แทบจะคุกเข่าให้เธออยู่แล้ว

หนานซ่งมองภาพนั้นแล้วก็ได้แค่กลอกตามองหนานหยาที่โดนบีบคอจนเกือบจะตายไปแล้ว จากนั้นเธอก็พูดออกมาอย่างโกรธแค้น: “ถ้าฉันจะเอาชีวิตแก แกคิดว่าฉันกำลังล้อแกเล่นเหรอ? ฉันบีบคอแกให้ตาย มันง่ายเหมือนบีบคอมดเลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดไม่อยากตายเร็วขนาดนั้น แกก็ปิดปากให้สนิท ทำตัวดี ๆ เข้าใจหรือยัง?”

หนานหยาในตอนนี้พยายามรักษาชีวิตเอาไว้ได้ จึงได้แต่พยักหน้าในเงื้อมมือของเธอ

หนานซ่งปล่อยมือ แล้วส่งตัวเธอให้ไปอยู่ในอ้อมกอดของฉินเจียงหยวน ในที่สุดหนานหยาก็ได้กลับมาหายใจอีกครั้ง เธอกุมคอของตัวเองไว้แล้วไอโขลก ๆ ออกมา

ไป๋ลู่ยวี๋ค่อย ๆ ขับรถไมบัคเข้ามา ลงจากรถแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหนานซ่ง “มีอะไรกันเหรอ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่สั่งสอนน้องสาวที่ไม่ค่อยรู้ความน่ะ” หนานซ่งรับผ้าเปียกที่ผู้ช่วยส่งมาให้ จากนั้นก็ใช้มันเช็ดมือ แล้วหันไปพูดกับไป๋ชีว่า “ไปกันเถอะ” จากนั้นเท้าในรองเท้าส้นสูงก็เดินออกไปอย่างเท่ ๆ