สอนรักอดีตภรรยา 29 เขาติดค้างคำขอโทษกับเธอ

หนานซ่งหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีความสงสัยของเขา เหมือนสับสนแล้วก็แคร์คำตอบของคำถามนี้มาก

“ไม่สำคัญแล้ว” สายฝนที่เย็นเฉียบพัดมาจากกระจกรถ แล้วกระทบกับใบหน้า แล้วซึมเข้าไปในใจเธอ จากนั้นเสียงที่เย็นชาของเธอก็เอ่ยว่า “อีกหน่อยถ้าเจอกันอีก ก็คิดซะว่าไม่รู้จักกัน”

กระจกรถค่อยๆปิดลง รถหรูสามคันก็แล่นออกไปจากถนน

ยวี่จิ้นเหวินถือร่มยืนอยู่กลางสายฝน เห็นรถค่อยๆแล่นหายไป เหมือนทำของบางอย่างหาย แล้วใจก็รู้สึกว่างเปล่า เหมือนมีอะไรบางอย่างหายไปจากในชีวิตอย่างนั้น

ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อยู่ๆก็รู้สึกหนักที่ไหล่

เขาหันกลับไป จึงเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของฟู่ยวี่ แล้วเขาก็ถือน้ำโซดาอยู่ ผมก็เปียกปอน แล้วเหมือนอยู่ท่ามกลางหมอก แต่ใบหน้ากลับสว่างดูเหมือนดวงอาทิตย์

ฟู่ยวี่พาดไหล่เขาไว้ แล้วพูดล้อว่า “พอคนอื่นไปปุ๊บ แกก็คิดได้เลยว่างั้น?”

ยวี่จิ้นเหวินผลักเขาออกจากตัวเองอย่างรังเกียจ แล้วทำหน้าเข้มขรึม “เกี่ยวอะไรกับแก?”

“ก็ต้องเกี่ยวกับฉันสิวะ”

แต่ในเมื่อพวกแกสองคนตัดขาดกันแล้ว งั้นหนานซ่งก็ถือว่าเป็นอิสระ ฉันก็จะได้ไปตามจีบเธอไง”

ยวี่จินเหวินหยุดฝีเท้า มองตาขวาง แล้วส่งสายตาแหลมคมไปให้ฟู่ยวี่

“แกจริงจังเหรอ?”

ฟู่ยวี่ยืนตัวตรง ไม่ล้อเล่นอีก แล้วมองเขาอย่างจริงจัง “ก็ต้องจริงจังสิวะ ทำไม แกไม่อนุญาตเหรอ? แกชอบหนานซ่งงั้นเหรอ?”

เขามองสำรวจแววตาของยวี่จิ้นเหวิน “ไม่ใช่ว่าเพิ่งหย่ากัน แกก็ตกลงรักเธอแล้ว?”

แววตาของยวี่จิ้นเหวินเข้มขรึม

เพราะฝนตก เฮลิคอปเตอร์จึงบินไม่ได้

หนานซ่งนั่งอยู่บนรถที่กลับไปเมืองหนาน รู้สึกเหนื่อยมาก จึงดึงผ้าห่มมาห่มบนตัว แล้วอยากจะนอนพักผ่อน

ขณะกำลังพักผ่อน อยู่ๆรถก็เหวี่ยง จนทำให้หนานซ่งตื่น

“ขับรถยังไง?” กู้เหิงขมวดคิ้ว

คนขับรถเกือบจะชนคน จึงรีบเอ่ยขอโทษ “ขอโทษครับคุณหนูใหญ่……”

กู้เหิงเห็นเงาสีเทาเดินผ่านหน้ารถ รู้สึกคุ้นมาก เขาจึงรู้สึกระแวง มือก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋า เพิ่งเปิดประตูรถ ฟู่ยวี่ก็โผล่เข้ามาทันที “คุณหนูหนาน ขอติดรถไปด้วยนะครับ”

ความเย็นพัดเข้ามา เขาตากฝน จึงเปียกทั้งตัว

หนานซ่งเห็นฟู่ยวี่ที่มอมแมมโผล่เข้ามาอย่างกะทันหัน จึงขมวดคิ้วแน่น “ใครให้คุณขึ้นมา ลงไป!”

“เป็นเพื่อนกัน อย่าขี้เหนียวสิครับ”

ฟู่ยวี่เป็นคนชิลล์ ขึ้นรถปุ๊บก็เริ่มถอดเสื้อ แค่ถอดเสื้อคลุมยังไม่พอ แถมยังจะถอดกางเกงอีก การกระทำบ้าบอพวกนี้ทำให้ทุกคนอึ้งนิ่งไป

มือเพิ่งปลดเข็มขัด ที่ลำคอก็มีใบมีดแหลมคมพาดมาหา

เสียงของหนานซ่งเยือกเย็น ชวนขนลุก “คุณชายฟู่ กล้ามาทำเรื่องโรคจิตบนรถฉัน?”

ฟู่ยวี่ขยับลำคอ จึงรู้สึกแสบๆที่ลำคอ แล้วเลือดก็ไหลออกมา มีดในมือหนานซ่งเป็นมีดกองทัพเยอรมัน แหลมคมมาก ดูไม่เป็นมิตรกับเขาเลย

“ผู้หญิงเล่นมีด อันตรายมาก ถ้าทำให้ตัวเองบาดเจ็บจะทำยังไงครับ?”

ฟู่ยวี่ยิ้มแย้ม ยกมือขึ้นมาจับมีดของหนานซ่ง แล้วค่อยๆเอามีดออก ยื่นมือไปแตะจึงพบว่ามีแต่เลือด เลยแอบบ่นว่า : ผู้หญิงคนนี้ ลงมือหนักจริงๆ

“อย่าเข้าใจผิดครับ” เขาสะบัดผมที่เปียกปอน แล้วยิ้มเอ่ย “ตัวผมเปียก กลัวทำให้รถคุณสกปรก”

หนานซ่งไม่ใจอ่อนเพราะคำอธิบายของเขา แล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็น “ถ้าคุณคิดได้แบบนี้ ก็ไม่ควรขึ้นมาตั้งแต่แรก”

ฟู่ยวี่ขาดเข็มขัดกลับไป เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตากฝนมา แนบติดกับลำตัว จึงเห็นกล้ามหน้าอกแล้วก็ซิกแพค ชายเสื้อก็ปล่อยออก แล้วไม่ติดกระดุมดีๆ ดูแล้วชิลล์มาก

เขายื่นมือไปดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดเลือดที่ลำคอ แล้วอิงลงบนเก้าอี้อย่างขี้เกียจ ดวงตาเจ้าเสน่ห์มีรอยยิ้มแฝงอยู่ ดูเหมือนปีศาจมาก “ผมอยากจะเป็นเพื่อนกับคุณหนูหนานจริงๆนะครับ”