สอนรักอดีตภรรยา 26 เธอขับเฮลิคอปเตอร์เป็น

ยวี่จิ้นเหวินที่อยู่ข้างๆ เห็นผู้หญิงสองคนที่สนิทเหมือนแม่ลูกกัน ในใจก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก

ตั้งแต่ที่หนานซ่งแต่งเข้าตระกูลยวี่ ไม่รู้ว่าร่ายมนตร์อะไร ทำให้คนทั้งบ้านที่ตอนแรกไม่เห็นหัวกลับกลายมาเป็นจงรักภักดีต่อเธอ แถมยังเข้าข้างเธอแล้วตำหนิเขา นี่จึงทำให้เขาไม่สบอารมณ์

เขารู้สึกแค่ว่าเธอจงใจเอาใจคนในบ้าน แล้วเขาก็ไม่ชอบผู้หญิงแผนสูงแบบนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นถ้าคนในบ้านยิ่งพูดชมเธอ ในใจเขาก็จะรู้สึกกลับกัน แล้วยิ่งไม่ชอบเธอ

แต่วินาทีนี้ อยู่ๆเขาก็รู้ตัว อย่าพูดถึงคุณแม่ อย่างคุณตาคุณยาย ต่างก็เป็นคนมีประสบการณ์มามากมาย ถ้าหนานซ่งจงใจเอาใจ จงใจสร้างภาพ พวกท่านจะมองไม่ออกได้ยังไง?

โจ๋เซวียนยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน พอเห็นภาพเหตุการณ์ ในใจจึงอิจฉามาก

ทั้งๆที่เธอต่างหากที่เป็นสะใภ้ตระกูลยวี่ แต่พวกเขากลับดูเหมือนครอบครัวเดียวกัน วันนี้เป็นงานแต่งงานของเธอ เธอเป็นตัวเอก ทำไมยัยหนานซ่งถึงมาแย่งซีนของเธอไป!

“คุณแม่–”

โจ๋เซวียนเอ่ยเรียกเสียงดังอย่างลึกซึ้ง แล้วถือชุดแต่งงานวิ่งไปหายวี่เฟิ่งเจียวด้วยสีหน้าร้อนรน “คุณแม่ทำไมถึงคิดสั้นคะ มีอะไรคุยกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้คะ? คุณแม่ทำแบบนี้ จะให้หนูรู้สึกยังไงคะ พี่จิ้นจะโดนคนอื่นด่าว่าไม่กตัญญูนะคะ!”บรรยากาศที่เพิ่งดีขึ้นกลับมืดมนลงทันที ทำให้คนอื่นไปไม่ถูกจริงๆ

แต่โจ๋เซวียนกลับแสดงละครอย่างจริงจัง ร้องไห้ฟูมฟาย ท่าทางเสียใจมาก

หนานซ่งกับยวี่เฟิ่งเจียวมองไปด้วยสายตารังเกียจพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “เธอหุบปากได้ไหม?”

“อีกอย่าง ใครเป็นแม่เธอ? มาเรียกมั่วๆทำไม!”

โจ๋เซวียนโดนตอกกลับแบบนี้ สีหน้าจึงอึ้งนิ่ง พอสบตากับแววตาที่เย็นชาของยวี่เฟิ่งเจียว เธอจึงใช้สายตาที่น่าสงสารหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวินอย่างเคยชิน แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับไม่มีทีท่าจะช่วยเธอเลย

แล้วอีกอย่าง

นี่จึงทำให้ใจเธอลนลานมากกว่าเดิม

หนานซ่งไม่รู้สึกว่าการยอมรับหรือไม่ยอมรับเป็นเรื่องใหญ่อะไร ถึงแม้เรื่องนี้พี่เล็กจะเป็นคนทำ แต่พี่เล็กก็ทำเพื่อเธอ ก็ไม่ต่างกับเธอทำเอง ยอมรับแล้วยังไงล่ะ

โจ๋เซวียนจึงมีเหตุผล แล้วเอ่ยด่าหนานซ่ง “หน้าไม่อาย!”

หนานซ่งหลุดขำ “เธอไม่หน้าไม่อายเหรอ? ไม่อายที่มาเป็นมือที่สามอย่างเปิดเผยแบบนี้? ผู้หญิงสำส่อนที่เล่นจนเบื่อแล้วอยากหาคนซื่อบื้อมาเล่นแทนไม่ใช่ฉันสักหน่อย”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วแน่น

ผู้หญิงสำส่อนหมายถึงโจ๋เซวียน? คนซื่อบื้อหมายถึงเขา?

โจ๋เซวียนรีบหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน เห็นสีหน้าเขาไม่เปลี่ยน ใจจึงสั่นเกร็งทันที แล้วร้องไห้ออกมา “พี่จิ้นอย่าฟังสิ่งที่มันพูดนะคะ ฉันจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง? ยัยลู่หนานซ่งใส่ร้ายฉัน……ฉัน ฉันจะไปฟ้องแก!”

“ฟ้องสิ เธอมีสิทธิ์ยื่นฟ้อง แต่ว่า จากที่ฉันรู้มา ตอนนี้ตระกูลโจ๋มีหมายศาลท่วมหัว ติดหนี้เป็นร้อยล้านยังไม่คืน ไม่รู้ว่ายังมีเงินจ้างทนายหรือเปล่า ฉันให้เธอยืมเอาไหม?”

หนานซ่งไม่สนใจคำข่มขู่ของเธอเลย “อยากจะขึ้นศาลเมื่อไหร่ก็มาบอกฉันได้ ทีมทนายของฉันยินดีต้อนรับคุณหนูโจ๋ค่ะ”

เธอขี้เกียจต่อกรกับผู้หญิงที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาอีก จึงเข็นยวี่เฟิ่งเจียวลงไปจากดาดฟ้า

โจ๋เซวียนโดนหนานซ่งตอกกลับจนตัวสั่น เธอไม่เข้าใจ คนบ้านนอกที่ฐานะธรรมดา ไม่มีใครหนุนหลัง ทำไมถึงกล้ามาพูดเยาะเย้ยเธอ แล้วยังกล้าพูดว่า”ทีมทนายของฉัน”อีก!

คิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยงั้นเหรอ?

โจ๋เซวียนที่โกรธจนสมองไม่แล่นไม่เคยคิดเลยว่า “คนบ้านนอก” จะขับเฮลิคอปเตอร์เป็นได้ยังไง

“พี่จิ้นคะ ดูลู่หนานซ่งสิคะ มันทำเกินไปมาก!”

โจ๋เซวียนเดินไปหายวี่จิ้นเหวิน จะให้เขาช่วยเธอ “ฉันไม่สน ฉันจะจ้างทนายฟ้องมัน! ฟ้องมันละเมิดสิทธิส่วนบุคคล ทำให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง ทำลายงานแต่งของฉัน! ฉันจะให้มันติดคุกหัวโต!”

ยวี่จิ้นเหวินมองโจ๋เซวียนที่ใบหน้ามีคราบน้ำตา แต่กลับพูดแข็งข้อด้วยแววตาเย็นชา รู้สึกว่าใบหน้านี้ ไม่ใช่ใบหน้าในความทรงจำของเขาแล้ว

เขายอมรับความเอาแต่ใจ ทะนงตัวของเธอได้ แต่เขายอมให้เธอหลอกใช้ความจริงใจของเขาไม่ได้

“โจ๋เซวียน” เขาเอ่ยเสียงเข้ม “เราเลิกกันเถอะ”