หนานซ่งฟังการสารภาพของฉินเจียงหยวน กลับไม่รู้สึกอะไรเลย แค่ขมวดคิ้วตอนที่เขามาจับมือเธอ จากนั้นก็รีบดึงมือตัวเองออกมาจากมือเขา
เธอหักห้ามความอยากอ้วกไว้ แล้วถามเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ในเมื่อแกรู้เรื่องชั่วๆที่หนานหยาทำตั้งนานแล้ว ทำไมไม่ไปแจ้งตำรวจล่ะ?”
ฉินเจียงหยวนโดนเธอตอกกลับแบบนี้ จึงกะพริบตาอย่างร้อนตัว จากนั้นก็รีบแก้ตัวว่า “ฉันก็โดนภาพลักษณ์ของเขาหลอก! สามปีที่ผ่านมาฉันโดนหลอกมาโดยตลอด คิดว่าเธอลื่นตกเหวจริงๆ เธอไม่รู้หรอก รู้ว่าเธอตายแล้วฉันเสียใจมากแค่ไหน จนฉันเป็นโรคซึมเศร้า แล้วต้องไปหาจิตแพทย์ หนานหยาเลยฉวยโอกาส มาข้างตัวฉันเพราะความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ แล้วหลอกให้ฉันขึ้นเตียงด้วย……”
เขาเพิ่งพูดถึงตรงนี้ เสียงนาฬิกาจึงดัง จนเขาสะดุ้งเฮือก
หนานซ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วปิดนาฬิกา พร้อมเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ถึงเวลาแล้ว แกไปได้แล้ว”
ฉินเจียงหยวนอึ้งนิ่งอยู่กับที่
เขาคาดไม่ถึงเลยว่าบทแก้ตัวที่เขาใช้เซลล์สมองพยายามคิดมาสองวัน บวกกับการสารภาพรักที่ลึกซึ้งจะทำให้หนานซ่งหวั่นไหวไม่ได้
เขาคิดว่าคงไม่ต้องรอให้เขาพูดจนจบ หนานซ่งก็จะให้อภัยเขาทุกอย่าง จากนั้นก็ร้องไห้พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดเขา หวั่นไหวร้องไห้ฟูมฟาย จากนั้นเขาก็จะได้เธอไปครอบครอง
แล้วสถานการณ์ตอนนี้คืออะไร? เกิดความผิดพลาดที่ไหน?
“เสี่ยวซ่ง!” ฉินเจียงหยวนเริ่มร้อนใจ แล้วดึงมือหนานซ่งมา “เธอไม่เชื่อฉันเหรอ? ฉันสาบานได้นะ ทุกคำพูดที่ฉันพูดคือความจริง!”
หนานซ่งสะบัดมือเขาออกอย่างเยือกเย็น แค่โดนเขาแตะต้องตัวก็รู้สึกเหมือนมีเหามาโดนตัว จนเธออยากจะบีบให้ตาย
เธอเก็บโทรศัพท์ แล้วบันทึกเสียงที่อัดไว้ จากนั้นจึงมองฉินเจียงหยวนด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
“แกขึ้นเตียงกับเขาแล้ว ก็ถือว่าเป็นคนสกปรก อีกหน่อยอย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก มันขัดตา แต่ว่าแกกับหนานหยาก็ดูเหมาะสมกันดี ขอให้พวกแกอยู่ด้วยกันไปนานๆ”
ฉินเจียงหยวนงงกับท่าทางของหนานซ่งมาก โดนยามลากตัวออกไปเหมือนสุนัขข้างทางแล้ว ก็ยังคงตั้งสติไม่ได้
จนกระทั่งโดนลากตัวไปถึงหน้าประตูบริษัทตระกูลหนาน เขาค่อยรู้สึกตัว แล้วโหวกเหวกโวยวาย “เสี่ยวซ่ง เธอต้องเชื่อฉันนะ ฉันรักเธอ……”
ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งลงจากรถ แล้วก้าวเดินมาที่หน้าประตูบริษัทตระกูลหนาน ก็เห็นผู้ชายที่หน้าตาเหมือนสุนัขโดนยามโยนออกมา จึงรีบหลบทันที
เขาขมวดคิ้วแน่น “เสี่ยวซ่ง”ที่เขาพูดถึง คือหนานซ่ง?
……
หนานซ่งยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือแล้วใช้สบู่ล้างทุกซอกทุกมุมของมือตัวเองที่โดนฉินเจียงหยวนจับอย่างละเอียด เหมือนจับเชื้อโรคอย่างนั้น
พอล้างมือเสร็จ เธอก็หยิบสเปรย์อากาศออกมาฉีด แล้วสั่งให้ผู้ช่วยเอาเก้าอี้ที่ฉินเจียงหยวนเคยนั่งออกไป แล้วเปลี่ยนตัวใหม่ ทุกซอกทุกมุมที่โดนเขาแตะต้องช่างขยะแขยงจริงๆ
จัดการสะอาดสักที แล้วอ่านแผนงานที่เพิ่งส่งมา
ผู้ช่วยฝ่ายธุรการจึงมาเคาะประตูรายงานว่า “ประธานหนานคะ ที่เคาน์เตอร์ต้อนรับชั้นล่างบอกว่ามีคุณชายยวี่ อยากจะพบคุณค่ะ แต่เขาไม่ได้นัดไว้ คุณว่า……”
ขนตางอนยาวของหนานซ่งกระตุก ตาที่จ้องแผนงานอยู่ก็เริ่มมัว
เงียบไปสามวินาที เธอจึงเอ่ยว่า “บอกว่าฉันไม่ว่าง ไม่พบ”
เคาน์เตอร์ต้อนรับได้รับคำสั่งอย่างรวดเร็ว
พอวางโทรศัพท์แล้ว พนักงานต้อนรับจึงยิ้มอย่างมีมารยาท “ขอโทษนะคะ ประธานหนานค่อนข้างยุ่ง ยังไม่มีเวลาพบแขกค่ะ คุณผู้ชายสามารถนัดเวลาก่อนได้นะคะ”
ประโยคหลัง เพราะเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา จึงให้อภิสิทธิ์พิเศษเอง
“อะไรนะครับ ไม่ว่าง?”
เหอจ้าวที่เป็นผู้ช่วยพิเศษทำงานกับยวี่จิ้นเหวินมาตั้งนาน ไม่เคยโดนปฏิเสธเลย จึงเก็บสีหน้าไม่อยู่ แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “คุณรู้หรือเปล่าว่าประธานยวี่คือใคร? กล้ามาไล่พวกเราแบบนี้เหรอ?”
พนักงานเคาน์เตอร์ตกใจจนหน้าเสีย แล้วพูดอย่างหวั่นเกร็ง “ดิฉันรู้ค่ะว่าคุณผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่คำสั่งของประธานหนานเราไม่กล้าขัด เมื่อกี้พวกคุณก็เห็นแล้ว คุณคนเมื่อกี้เป็นถึงคุณชายบริษัทตระกูลฉิน แต่ก็โดนลากออกมา ถ้าพวกคุณไม่อยากโดนลากออกไป งั้นก็ต้องลงทะเบียน แล้วก็นัดล่วงหน้าค่ะ”
“นี่……” เหอจ้าวเกือบจะระเบิดอารมณ์
แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับยังใจเย็น แล้วลากเหอจ้าวไว้ พร้อมเอ่ยกับพนักงานว่า “ถ้านัดล่วงหน้า จะได้พบเมื่อไหร่ครับ?”
พนักงานเคาน์เตอร์ไม่ใช่แค่คนที่ชอบหน้าตา แต่หลงใหลในเสียงด้วย โดนเสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายคนนี้ยั่วยวนจนขาอ่อน จึงอดที่จะให้อภิสิทธิ์พิเศษเขาไม่ได้ “คุณชายรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันถามให้ค่ะ”
ผู้ช่วยธุรการจึงไปเคาะประตูห้องทำงานประธานอีกครั้ง แล้วทนฝืนมาถามอีกรอบ “ประธานหนานคะ คุณชายยวี่ที่อยู่ชั้นล่าง อยากจะนัดพบกับคุณ แล้วสอบถามว่าคุณว่างเมื่อไหร่ค่ะ”
รองประธานเจี่ยงฟานกำลังคุยเรื่องแผนงานกับหนานซ่งอยู่ เห็นหนานซ่งขมวดคิ้ว จึงรีบพูดกับผู้ช่วยธุรการว่า “ทำงานกันยังไง เรื่องนัดพบแค่นี้ก็จัดการเองไม่ได้เหรอ?”
“ขอโทษค่ะประธานหนาน” ผู้ช่วยธุรการรีบโค้งขอโทษ ในใจก็แอบด่าน้องสาวที่ชอบหาเรื่อง
หนานซ่งขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยอย่างเด็ดขาดว่า “บอกเขาว่า ชาติหน้า”
หย่ากันแล้ว จะเจอกันทำไมอีก
อย่าเจอกันเลยดีกว่า ถึงเจอกันก็ไม่มีเรื่องดีอะไรหรอก
เพราะฉะนั้น ยวี่จิ้นเหวินที่อดทนรออยู่ชั้นล่าง คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ “เจอกันชาติหน้า”
สีหน้ายวี่จิ้นเหวินที่ไม่ใช่คนนิสัยดีอะไรอยู่แล้วจึงเข้มขรึมทันที
“พวกคุณนี่ทำเกินไปจริงๆ!” เหอจ้าวโมโหจนตบโต๊ะ
ส่วนยวี่จิ้นเหวินก็ดึงเนกไทตัวเองแล้วเอ่ย “ไปกัน”
ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะเจอเธอมาก ไม่เจอก็ช่าง! ใครแคร์ล่ะ? เหอะ
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
