สอนรักอดีตภรรยา 14 กลายร่างเป็นหญิงสาวทรงเสน่ห์

“แล้วทำไมยวี่จิ้นเหวินถึงไม่ชอบฉันล่ะ?”

หนานซ่งพอดื่มเหล้าเข้าไปแล้วก็ไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น ใบหน้าที่ดูสดใสมาตลอดในตอนนี้ดูหมองหม่นเศร้าสร้อย

“พี่รู้หรือเปล่า ที่จริงแล้วฉันไม่ได้มีความฝันที่ยิ่งใหญ่อะไรมากมาย สิ่งที่ฉันวาดหวังมากที่สุดในชีวิตก็คือเจอคนที่รักฉันจริง ๆ ฉันอยู่บ้านเป็นคุณแม่ดูแลลูก ๆ กับสามี น่าเสียดาย เขาไม่ได้ชอบฉัน แต่งงานกับเขามาสามปี เป็นภรรยาที่ดีของเขามาสามปี แต่เขาไม่เคยแตะต้องฉันเลยสักครั้ง ไม่เคยมองฉันเต็ม ๆ ตาเลยสักครั้ง พี่ว่าฉันไม่ดีที่ตรงไหนเหรอ?”

ไป๋ชีเห็นท่าทางแบบนี้ของน้องสาวก็ปวดใจเป็นอย่างมาก เลยยื่นมือออกไปลูบหัวเธอ “พูดอะไรออกมาน่ะ น้องห้าของฉันเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก เขาไม่รักษาเธอเอาไว้ เป็นเขาต่างหากที่ไม่มีดวง”

“ใช่ เขามันไม่มีดวง”

หนานซ่งเบะปาก “เพราะฉะนั้น นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเป็นแบบที่เขาชอบ ฉันจะเป็นตัวของตัวเอง ผู้หญิงที่กล้าหาญคนนั้น คนที่สามารถอยู่คนเดียวได้ เป็นหนานซ่งที่ตัวเองภูมิใจ”

ในอพาร์ทเม้น โจ๋เซวียนเอาคอตตอนบัดมาทำแผลที่มือของยวี่จิ้นเหวิน เธอมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง “เจ็บหรือเปล่าคะ?”

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหน้า ยกมือขึ้นมาลูบแก้มข้างที่บวมของเธอ เขาถามเธอด้วยคำถามเดียวกัน “เจ็บหรือเปล่า?”

โจ๋เซวียนยกยิ้มอ่อนหวานออกมา “ตอนแรกก็เจ็บค่ะ แต่พอพี่จิ้นลูบก็ไม่เจ็บแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินถอนหายใจออกมา “ทำเธอเสียใจจนได้”

“ความเสียใจจากแม่สามีในอนาคต ต่อให้ต้องเสียใจอีกก็ต้องรับให้ได้ไม่ใช่เหรอคะ?”

ยวี่จิ้นเหวินชะงักไป “ยังมีเอกสารที่ฉันกับลู่หนานซ่งยังจัดการไม่เสร็จน่ะ รอพวกเราแต่งงานกันแล้วค่อยไปจดทะเบียนก็ยังไม่สาย”

“อ๋อ อย่างนั้นก็ดีค่ะ”

โจ๋เซวียนไม่อยากแสดงออกว่ารีบร้อนกับเรื่องนี้มากนัก จากนั้นเธอก็แปลงร่างเป็นสาวน้อยขี้อ้อนโอบแขนไปรอบลำคอของยวี่เหวิน แถมยังพ่นลมหายใจรดแก้มของเขาด้วย “พี่จิ้นคืนนี้ พี่จะค้างที่นี่ไหมคะ?”

“คืนนี้คงไม่ได้ ยังมีงานที่จำเป็นต้องกลับไปสะสาง”

ยวี่จิ้นเหวินค่อย ๆ แกะแขนเธอออก แล้วถามด้วยน้ำเสียงกลาง ๆ ไม่ได้ดังหรือเบาจนเกินไป: “ข้อความที่ถูกโพสต์บนบัญชีหลักบริษัทเมื่อเช้า เธอใช้ให้คนในบริษัทโพสต์เหรอ?”

“ใช่ค่ะ ก็พี่รับปากเซวียนแล้วนี่ ว่าจะประกาศเรื่องงานแต่งของเราให้ทุกคนบนโลกรู้”

ยวี่จิ้นเหวินมีสายตาเย็นชา “โจ๋เซวียน ฉันไม่เคยรับปากเธอเลย”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา แถมยังเรียกทั้งชื่อทั้งแซ่ของเธอออกมาอีก โจ๋เซวียนถึงกับใจกระตุก มองสีหน้าของชายหนุ่ม ก็สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจที่ปล่อยออกมาจากตัวเขา เธอเองก็ไม่กล้าอ้อนเขาต่อ รีบผละออกจากตัวเขา แล้วมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาแทน

“พี่ พี่จิ้นไม่ได้ปฏิเสธ เซวียนก็เลยนึกว่าพี่เห็นด้วย……ขอโทษนะคะพี่จิ้น เซวียนสร้างปัญหาให้พี่ใช่ไหมคะ?”

มองสีหน้าเศร้าสร้อยของหญิงสาว แววตามืดดำของยวี่จิ้นเหวินก็ค่อย ๆ หายไป เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน: “ปัญหาแค่เล็กน้อย ยังจัดการได้อยู่ แต่ว่า ต่อไปอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องงานของฉันอีก เข้าใจหรือเปล่า?”

“อือ เซวียนสัญญา ไม่มีครั้งต่อไปแล้วค่ะ!”

โจ๋เซวียนยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วเพื่อสาบาน ท่าทางเหมือนสาวน้อยน่ารัก

แววตาของยวี่จิ้นเหวินสั่นระริก อยู่ ๆ ก็นึกถึงตอนนั้นที่ลู่หนานซ่งแต่งงานกับเขา ตอนนั้นเธอพยายามจะเช็ดตัวให้เขา แต่หลังจากที่โดนเขาด่าไปยกใหญ่ เธอก็ยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วเพื่อสาบานแบบนี้ สัญญากับเขาว่าจะเป็นเด็กดี

ให้ตายเถอะ! ตกลงแล้วเขาเป็นอะไรกันแน่ ทำไมอยู่ ๆ ก็ชอบนึกถึงผู้หญิงคนนั้นโดยไม่มีเหตุผล!