สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1593 ดุเดือด

ตอนที่ 1593 ดุเดือด

หวงซานอ๋องออกไปต้อนรับทูตที่มู่หรงลี่ส่งมาด้วยตัวเอง เมื่อเขาได้ยินทูตบอกว่ามู่หรงลี่ตัดสินใจยอมตกเป็นของต้าโจว อีกทั้งเรื่องที่ต้าโจวบอกว่าต้องการกำจัดอำนาจของอ๋องต่างๆ ให้เขาพาครอบครัวเดินทางไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยนและมอบอำนาจทางทหารให้คนของมู่หรงลี่ ความคิดของหวงซานอ๋องเป็นเหมือนอ๋องคนอื่นๆ แม้จะบอกว่ายอมทำตามราชโองการของมู่หรงลี่ ทว่า การมอบอำนาจทางทหารต้องใช้เวลา เขาหวังว่าฝ่าบาทจะให้เวลาเขาสักนิด

ทว่า หวงซานอ๋องไม่ได้ส่งภรรยาและลูกของตัวเองไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยน กล่าวเพียงว่าเมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จเขาจะพาครอบครัวเดินทางไปยังเมืองหลวงเอง

หลายวันมานี้หวงซานอ๋องร้อนใจมาก เขาปรึกษาหารือกับที่ปรึกษาของตัวเองหลายรอบก็ยังตัดสินใจไม่ได้ เขารู้สึกว่าจักรพรรดิต้าเยี่ยนองค์น้อยโหดร้ายเกินไป

หากไม่ยอมทำตามราชโองการของจักรพรรดิต้าเยี่ยนก็ต้องเปิดศึกกับต้าโจว จักรพรรดิองค์น้อยของต้าเยี่ยนหลบอยู่ข้างหลังพวกเขา ปล่อยให้พวกเขายกทัพไปทำสงครามกับต้าโจว หากถึงเวลานั้นพวกเขาพ่ายแพ้ ไม่เพียงแต่ตัวเขาจะตายเท่านั้น ครอบครัวของเขาและทหารร่วมรบของเขายังต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

หากทำตามราชโองการของจักรพรรดิต้าเยี่ยน มอบอำนาจทางทหารและเดินทางไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยนตอนนี้ก็เท่ากับคืนอาวุธให้พวกเขาและรอพวกเขาตัดสินชะตา เมื่อถึงเวลานั้นจักรพรรดิต้าเยี่ยนจะถูกจารึกในประวัติศาสตร์ว่าเป็นจักรพรรดิผู้ทำแคว้นล่มสลาย ส่วนอ๋องอย่างพวกเขาจะถูกประณามว่ายอมตกเป็นทาสของต้าโจวโดยไม่พยายามต่อสู้เพื่อแคว้นอย่างถึงที่สุด

ที่สำคัญหวงซานอ๋องที่แก่ชรามากแล้วไม่อยากเห็นแผ่นดินของตระกูลมู่หรงต้องล่มสลายลงเช่นเดียวกัน

แทนที่จะอยู่รอเป็นผู้ถูกกระทำไม่สู้ลองสู้ให้ถึงที่สุดดีกว่า ไม่แน่อาจมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง…

ดังนั้นเมื่อได้รับจดหมายจากจี๋อันอ๋อง หวงซานอ๋องที่เป็นคนขี้ขลาดมาโดยตลอดรู้สึกเหมือนมีพันธมิตรขึ้นมาทันที เขารีบตอบรับจี๋อันอ๋อง จากนั้นสั่งให้คนเตรียมการคัดเลือกมือสังหารฝีมือดีไปสังหาร…จักรพรรดินีของต้าโจว

“แม้จะส่งคนไปสังหารจักรพรรดินีต้าโจว ทว่า อย่าลืมว่าข้างกายของนางยังมีเกาอี้อ๋องและบรรดาแม่ทัพที่ทำสงครามเก่งอยู่อีกหลายคน กระหม่อมคิดว่าพวกเราควรวางแผนรับมือกับคนกลุ่มนี้ด้วย ทางที่ดีพวกเราควรสังหารกองทัพของจักรพรรดินีต้าโจวให้ได้ทั้งหมดพวกเขาจะได้ไม่มีโอกาสกลับมาแก้แค้นพวกเราพ่ะย่ะค่ะ” ที่ปรึกษากล่าวกับหวงซานอ๋อง

“เจ้ากล่าวถูกต้อง” หวงซานอ๋องที่เป็นคนรอบคอบพยักหน้า “หากพวกเราตัดสินใจลงมือกับจักรพรรดินีของต้าโจว ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ก็ต้องรับมือกับการแก้แค้นของต้าโจวอยู่ดี ดูตัวอย่างซีผิงอ๋องสิ…”

หวงซานอ๋องไม่อยากมีจุดจบเช่นเดียวกับซีผิงอ๋อง

ที่ปรึกษาคนอื่นๆ ในห้องพากันพยักหน้า แค่คิดถึงจุดจบของซีผิงอ๋องพวกเขาก็ขวัญผวาแล้ว

เดิมทีซีผิงซื่อจื่อมีโอกาสสังหารจักรพรรดินีต้าโจว ทว่า เขาไม่อยากเสียบุตรชายไปจึงทิ้งโอกาสสังหารจักรพรรดินีต้าโจวไป

แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่าครอบครัวของซีผิงซื่อจื่อยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ทว่า พวกเขาคิดว่าจักรพรรดินีต้าโจวที่โดนเหยียดหยามถึงเพียงนี้ไม่น่าปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไปแน่นอน

หวงซานอ๋องคิดแล้วก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะสังหารจักรพรรดินีต้าโจว วันนั้นเขาสั่งให้หวงซานซื่อจื่อพาชายาของเขาและทุกคนในครอบครัวเดินทางไปยังเมืองเหยาตูซึ่งเป็นเมืองที่พี่สาวของชายาของเขาอาศัยอยู่เพื่อความไม่ประมาท

ยามโฉ่ว[1] วันที่ยี่สิบสาม เดือนสาม รัชศกหยวนเหอปีที่สาม จี๋อันอ๋องและจี๋อันซื่อจื่อนำทหารทั้งเมืองออกไปจากเมืองทางประตูทิศตะวันตกเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของสายลับต้าโจว พวกเขายอมเสียเวลาเดินอ้อมเส้นทางอยู่นาน จี๋อันซื่อจื่อดักซุ่มอยู่ตรงภูเขาซึ่งห่างจากค่ายทหารของต้าโจวประมาณสามลิบลี้ ส่วนจี๋อันอ๋องพากองทัพใหญ่ไปดักซุ่มโจมตีอยู่บริเวณที่ห่างจากค่ายทหารของต้าโจวยี่สิบลี้

ตอนที่จี๋อันอ๋องได้รับข่าวว่าต้าโจวกำลังจะส่งเสบียงอาหารชุดใหม่มาเขาเคยนึกสงสัยว่าการที่เขาส่งสายลับไปสืบความเคลื่อนไหวของต้าโจวอาจเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น ต้าโจวจึงจงใจปล่อยข่าวนี้ล่อพวกเขาออกมา

เพราะกองทัพที่เขากำลังจะเผชิญหน้าด้วยคือกองทัพของเจิ้นกั๋วอ๋องน้องชายแท้ๆ ของจักรพรรดินีต้าโจว

จี๋อันอ๋องคิดทบทวนและปรึกษากับที่ปรึกษาอยู่นาน จนสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าพวกเขาจะแบ่งกองกำลังดักซุ่มเป็นสองกองกำลัง

จี๋อันซื่อจื่อจะดักซุ่มอยู่บริเวณทางส่งเสบียงอาหารของต้าโจว หากเรื่องเสบียงอาหารเป็นเพียงเหยื่อล่อ เจิ้นกั๋วอ๋องของต้าโจวต้องนำกองทัพบุกมายังค่ายทหารจี๋อันแน่นอน หากถึงเวลานั้นจี๋อันซื่อจื่อสามารถหลอกล่อกองทัพต้าโจวมายังวงล้อมของพวกเขาได้ก็ดีไป

ทว่า หากเขาถูกกองทัพใหญ่ของต้าโจวล้อมจนหนีไปที่ใดไม่ได้ จี๋อันอ๋องซึ่งมีกองทัพใหญ่และอยู่ห่างจากจี๋อันซื่อจื่อไม่มากจะบุกไปช่วยจี๋อันซื่อจื่อ โจมตีกองทัพต้าโจวทั้งด้านนอกและด้านใน

หากนี่ไม่ใช่แผนการของต้าโจว เมื่อจี๋อันซื่อจื่อดักปล้นเสบียงของกองทัพต้าโจวได้แล้วเขาจะจงใจปล่อยคนของต้าโจวหลบหนีไปรายงานเจิ้นกั๋วอ๋องที่ค่ายทหารของต้าโจว ถึงเวลานั้นเจิ้นกั๋วอ๋องไป๋ชิงอวี๋ต้องรีบเดินทางไปช่วยเหลือแน่นอน ระยะทางห่างกันประมาณสามสิบลี้…กว่าม้าเร็วจะหลบหนีไปรายงานเจิ้นกั๋วอ๋อง กว่าพวกเขาจะจัดทัพไปช่วยเหลือคงต้องใช้เวลาประมาณสองชั่วยาม

ถึงเวลานั้นเจิ้นกั๋วอ๋องต้องเร่งเดินทางไปช่วยโดยเร็วที่สุด พวกเขาคงไม่มีเวลาสำรวจเส้นทางว่ามีศัตรูดักซุ่มอยู่หรือไม่ เมื่อพวกเขาเคลื่อนทัพผ่านบริเวณที่จี๋อันอ๋องดักซุ่มอยู่ จี๋อันอ๋องจะนำทัพออกไปสู้รบกับต้าโจว

จี๋อันอ๋องทบทวนเรื่องทั้งหมดอยู่หลายครั้งจนเมื่อที่ปรึกษาทุกคนเห็นด้วยกับแผนการนี้พวกเขาจึงนำทัพออกมากลางดึกเช่นนี้

ผู้ที่รับผิดชอบนำเสบียงอาหารมาส่งในครั้งนี้คือซือหม่าผิง

ซือหม่าผิงสวมชุดเสื้อเกราะนั่งอยู่บนหลังม้า เขากวาดสายตาสำรวจสองข้างทางอย่างระมัดระวัง จากนั้นยกมือสั่งให้ขบวนหยุดเคลื่อนไหว เขาหยิบแผนที่หนังแกะจากอกออกมาคลี่ดู จากนั้นออกคำสั่ง “ทหารสองกลุ่มกระจายกันไปสำรวจบริเวณเขาสองข้างทาง”

ซือหม่าผิงคุมเสบียงอาหารมาอย่างระมัดระวัง เมื่อเคลื่อนที่ผ่านจุดที่สามารถดักซุ่มโจมตีได้เขาจะสั่งให้คนไปสำรวจเส้นทางก่อนทุกครั้ง โชคดีที่ระหว่างทางที่ผ่านมาล้วนราบรื่นดี

สถานที่บริเวณนี้เหมาะสำหรับดักซุ่มโจมตีมากที่สุด แม้มันจะห่างจากค่ายทหารของเจิ้นกั๋วอ๋องเพียงแค่สามสิบลี้แล้ว ทว่า ซือหม่าผิงก็ไม่อยากประมาทอยู่ดี

จี๋อันซื่อจื่อที่ดักซุ่มโจมตีอยู่บนที่สูงเห็นขบวนเสบียงอาหารหยุดเคลื่อนไหวจึงเครียดขึ้นทันที เมื่อเห็นผู้คุมเสบียงอาหารสั่งให้ทหารกระจายกันออกสำรวจเส้นทางก็รู้ทันทีว่าพวกเขาคงซ่อนตัวต่อไปไม่ได้แล้ว

จี๋อันซื่อจื่อกล่าวเสียงรอดไรฟัน “ซ่อนไม่ได้แล้ว ให้ทหารบุกออกไปสังหาร!”

กองกำลังของพวกเขามีไม่มาก หน้าที่ของพวกเขาคือการล่อให้เจิ้นกั๋วอ๋องนำทัพมาช่วยเหลือ กองทัพของบิดาเขาคือกองทัพหลัก

เมื่อคิดได้ดังนี้จี๋อันซื่อจื่อจึงผุดลุกขึ้นยืนและตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “บุก!”

ซือหม่าผิงได้ยินเสียงสู้รบจึงเงยหน้าขึ้นทันที เขาเห็นฝูงนกบินแตกตื่นออกมาจากป่าลึก ตามด้วยเสียงสู้รบดังกระหึ่ม

กองทัพจี๋อันที่ดักซุ่มอยู่ที่ทางเข้าก็กรูกันออกมาเช่นเดียวกัน พวกเขาต้องการต้อนขบวนเสบียงอาหารของต้าโจวเข้าไปในป่าลึก

[1] ยามโฉ่ว เวลาประมาณ 01.00-03.00 นาฬิกา