สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1582 เปิดศึกประจัญบาน

ตอนที่ 1582 เปิดศึกประจัญบาน

……….

คำกล่าวของคนชราทำให้บัณฑิตหลายคนรู้สึกคล้อยตาม พวกเขาต่างพากันตะโกนขึ้นว่าการที่ต้าเยี่ยนกล้าทำร้ายจักรพรรดินีของพวกเขาทำกับเหยียบย่ำแคว้นต้าโจวอยู่ พวกเขาจะทิ้งพู่กัน หันไปจับดาบเดินทางไปปกป้องฝ่าบาทของพวกเขาที่แคว้นต้าเยี่ยน ล้างความอัปยศให้แคว้นต้าโจว

“เมืองต้าเยี่ยนเกิดโรคระบาดขึ้น แม้เมืองของต้าเยี่ยนจะอยู่ในเขตการปกครองของต้าโจว ทว่า ชาวบ้านในเมืองล้วนเป็นชาวบ้านของต้าเยี่ยน ฝ่าบาทของพวกเราทรงเห็นชาวบ้านต้าเยี่ยนเป็นเหมือนชาวบ้านของตัวเอง ทรงไม่เพียงเสด็จไปยังเมืองโรคระบาดเหล่านั้นเท่านั้น ยังให้ต้าโจวส่งยาและอาหารไปให้ต้าเยี่ยนด้วย ทว่า คนต้าเยี่ยนกลับเนรคุณ คิดสังหารฝ่าบาทของพวกเรา! เช่นนี้ใช้ได้ที่ใดกัน!”

“ตอนนี้ต้าเยี่ยนใกล้ดับสูญ ส่วนต้าโจวมีแต่จะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ฝ่าบาทของพวกเราเลือกใช้การเดิมพันด้วยระบอบการปกครองของสองแคว้นเพื่อความสงบของชาวบ้านแทนการทำสงคราม ทว่า ต้าเยี่ยนกลับหักหลังทำร้ายพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า แบบนี้มันไม่ไหวแล้ว! พวกเราจะไม่ทนอีกต่อไป ต้องทำสงครามเท่านั้น!”

ชาวบ้านแต่ละพื้นที่ล้วนเต็มใจไปสมัครเป็นทหาร คนทั้งแคว้นต้าโจวสามัคคีกันต่อต้านศัตรูอย่างที่ไม่เป็นมาก่อน พวกเขาไม่มีความหวาดกลัวในสงครามเลยแม้แต่น้อย ในโทสะของพวกเขาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น…ที่จะได้เห็นวันที่ใต้หล้ารวมเป็นหนึ่งในเร็ววัน

การที่เชื้อพระวงศ์ของต้าเยี่ยนกล้าลงมือกับไป๋ชิงเหยียนซึ่งเป็นจักรพรรดินีที่คนทั้งแคว้นต้าโจวต่างยกย่องนับถือเปรียบเสมือนการแทงดาบลงกลางหัวใจของแคว้นต้าโจว ชาวบ้านและขุนนางในราชสำนักล้วนโกรธแค้นต้าเยี่ยนจนแทบอยากฉีกต้าเยี่ยนออกเป็นชิ้นๆ

แม้แต่องค์ชายใหญ่ องค์ชายสองและแม่ทัพเซี่ยสวินผู้ถูกส่งมาเป็นตัวประกันที่ต้าโจวที่ถูกต้าโจวกักบริเวณไว้ยังรู้ข่าวเรื่องที่ต้าโจวกำลังจะยกทัพบุกไปทำลายล้างต้าเยี่ยนแล้ว

เซี่ยสวินกำลังหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่ เขาอาจหนีไปเมืองต้าโจวในเขตการปกครองของต้าเยี่ยนไม่ก็กลับเมืองหลวงของต้าเยี่ยน

คืนก่อนที่องค์ชายใหญ่ องค์ชายสองและเซี่ยสวินเตรียมหลบหนีตามแผนที่วางไว้ พวกเขาพบกับเฝิงเย่า…อดีตขันทีใหญ่ข้างกายมู่หรงอวี้ซึ่งตอนนี้รับใช้อยู่ข้างกายเซียวหรงเหยี่ยน

เซียวหรงเหยี่ยนแยกกับไป๋ชิงเหยียนที่เมืองเส่อชวี เขารู้ดีว่าการเดินทางกลับเมืองหลวงของต้าเยี่ยนครั้งนี้อันตรายมากเขาจึงสั่งให้เฝิงเย่าเดินทางไปหาองค์ชายใหญ่ องค์ชายสองและเซี่ยสวินที่เมืองหลวงของต้าโจว เพื่อห้ามไม่ให้พวกเขาทำสิ่งใดวู่วาม อีกทั้งเฝิงเย่าจะได้ไม่ต้องไปเสี่ยงอันตรายกับเขาที่เมืองหลวงของต้าเยี่ยนด้วย

เฝิงเย่านำป้ายคำสั่งของผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนไปพบไป๋ชิงอวิ๋น เมื่อได้รับอนุญาตจึงตามฝูรั่วซีมาพบคนทั้งสาม

“เฝิงกงกง ตอนนี้เสด็จแม่และอาลี่เป็นอย่างใดบ้าง”

องค์ชายใหญ่เอ่ยถามเฝิงเย่าด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“องค์ชายใหญ่ไม่ต้องเป็นกังวลพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้นายท่านกำลังเดินทางกลับเมืองหลวงแล้ว เขาต้องคุ้มครองฝ่าบาทและไทเฮาได้แน่พ่ะย่ะค่ะ”

เฝิงเย่าเอ่ยตอบด้วยความเคารพ

เซี่ยสวินมองไปทางฝูรั่วซีซึ่งยืนอยู่ข้างกายเฝิงเย่าแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง

“เฝิงกงกง ผู้สำเร็จราชการทรงฝากสิ่งใดมาบอกอีกหรือไม่”

เฝิงเย่าหยัดกายตรง จากนั้นก้มศีรษะให้เซี่ยสวินเล็กน้อย

“เหล่าเชื้อพระวงศ์มีกำลังทหารอยู่ในมือ ตอนนี้ภายในของต้าเยี่ยนอ่อนแอ บางเรื่องเหนือการควบคุมของต้าเยี่ยนแล้ว หากยังฝืนสู้ต่อไปต้าเยี่ยนก็มีแต่จะขัดแย้งกันเองภายในไปเรื่อยๆ ชาวบ้านจะได้รับความเดือดร้อนไม่จบสิ้น เช่นนั้นก็…ควรให้ชาวบ้านเดือดร้อนน้อยที่สุดขอรับ”

ถ้อยคำนี้ชัดเจนว่าผู้สำเร็จราชการไม่อยากให้พวกเขาสามคนเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

เซี่ยสวินเม้มปากแน่น ไม่นานจึงพยักหน้า

“ข้าเข้าใจแล้ว”

องค์ชายสองมู่หรงผิงรู้เรื่องการเดิมพันระหว่างสองแคว้นตั้งแต่ต้นจนจบ เขารู้ฐานะที่แท้จริงของเซียวหรงเหยี่ยนเช่นเดียวกัน

มู่หรงผิงคิดเช่นเดียวกับมู่หรงลี่ว่าหากสุดท้ายแล้วใต้หล้าแห่งนี้ตกเป็นของสายเลือดของท่านอาเก้าและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

เดิมทีบัลลังก์ของต้าเยี่ยนก็เป็นของท่านอาเก้าอยู่แล้ว แม้ผู้อื่นจะไม่รู้เรื่องนี้ ทว่า มู่หรงผิงรู้ดี! เป้าหมายที่พวกเขาอยากรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งก็เพื่อให้ชาวบ้านอยู่อย่างสงบสุข เชื้อพระวงศ์ของต้าเยี่ยนเป็นรากที่เน่าเฟะอยู่ในราชวงศ์ต้าเยี่ยนนานแล้ว

มีเพียงองค์ชายใหญ่เท่านั้นที่ยังรับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ เขาเอ่ยถามเฝิงเย่าด้วยความหวาดกลัวและตกใจ

“หมายความว่า…แม้แต่ท่านอาเก้าก็ช่วยต้าเยี่ยนไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

เฝิงเย่าไม่เอ่ยตอบ เขาได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งอยู่ด้านข้าง

“ฝากเฝิงกงกงไปบอกท่านอาเก้าด้วยว่าข้าจะทำตามที่เขาบอก”

มู่หรงผิงกล่าวขึ้น

ฝูรั่วซีกล่าวขึ้น

“ซิ่งกั๋วอ๋องทรงมีรับสั่งว่าเฝิงกงกงอายุมากแล้ว ไม่ต้องให้เขาลำบากเดินทางไปๆ มาๆ อีก หากพวกท่านมีสิ่งใดต้องการบอกผู้สำเร็จราชการ คนของต้าโจวจะช่วยไปบอกให้เอง”

องค์ชายใหญ่ได้ยินเช่นนี้จึงเซไปด้านหลังและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง เขารับเรื่องที่ต้าโจวจะทำลายล้างต้าเยี่ยนไม่ได้ เขาได้แต่ก่นด่าเชื้อพระวงศ์ต้าเยี่ยนเหล่านั้นอยู่ในใจ ทว่า เมื่อนึกได้ว่าบรรพบุรุษของเชื้อพระวงศ์เหล่านั้นคือบรรพบุรุษของตนเช่นเดียวกันเขาจึงไม่ได้ด่าเลยไปถึงบรรพบุรุษ

องค์ชายใหญ่เคยได้ยินมู่หรงอวี้กล่าวถึงปัญหาของเชื้อพระวงศ์เหล่านี้มานานแล้ว ทว่า สถานการณ์ของต้าเยี่ยนในตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะกำจัดอำนาจของเชื้อพระวงศ์ ครั้งนี้เชื้อพระวงศ์ของต้าเยี่ยนลงมือกับจักรพรรดินีของต้าโจวเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองโดยไม่สนส่วนรวมแม้แต่น้อย เขาจะโทษผู้ใดได้กัน

เฝิงเย่าเข้าใจความไม่ประมาทของไป๋ชิงอวิ๋นดี เซียวหรงเหยี่ยนสั่งเขาก่อนมาแล้วเช่นกัน เขาหันไปกล่าวกับฝูรั่วซี

“ผู้สำเร็จราชการบอกข้าก่อนเดินทางมาที่นี่แล้วว่าหากผู้ดูแลราชสำนักของต้าโจวในตอนนี้ไม่ยอมปล่อยข้ากลับให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อ”

“ขอบคุณเฝิงกงกงที่เข้าใจ เช่นนั้นข้าจะพาท่านไปยังที่พักของท่าน”

ฝูรั่วซีผายมือเชิญเฝิงกงกง

วันที่ยี่สิบ เดือนสอง รัชศกหยวนเหอปีที่สาม เจิ้นกั๋วอ๋องไป๋ชิงอวี๋และฝู่กั๋วอ๋องไปจิ่นซิ่วนำทัพเดินทางไปถึงชายแดนของต้าเยี่ยน พวกเขาบุกโจมตีเมืองจิ้นหยางแตกภายในสองวัน จากนั้นนำทัพบุกต่อไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยน

วันที่ยี่สิบสี่ เดือนสอง รัชศกหยวนเหอปีที่สาม ฮู่กั๋วอ๋องไป๋ชิงฉี หย่งอี้โหวไป๋จิ่นเจา จงเต๋อโหวไป๋จิ่นหวาและอิงฮุ่ยจวินไป๋จิ่นเซ่อซึ่งนำกองทัพอันผิงมาด้วยพบกับกองทัพจ้าวของจ้าวเซิ่งระหว่างทาง กองทัพใหญ่ซึ่งนำโดยฮู่กั๋วอ๋องไป๋ชิงฉีมุ่งหน้าบุกไปโจมตีเมืองลี่อี้

วันที่ยี่สิบหก เดือนสอง รัชศกหยวนเหอปีที่สาม เจิ้นหนานอ๋องเสิ่นคุนหยางนำกองทัพไป๋ไปยึดเมืองเหมิ่งและกำจัดจงอันอ๋องของต้าเยี่ยน จากนั้นแบ่งกองกำลังออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งคอยขัดขวางกองทัพเสริมของต้าเยี่ยนที่ยกทัพมาจากเมืองเก่าของซีเหลียง ส่วนอีกกองทัพมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยน

จักรพรรดินีต้าโจวมุ่งหน้าจากเมืองจิ่วเจียงไปยังเมืองหลวงของต้าเยี่ยน

กองทัพของต้าโจวแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันคือเมืองหลวงของต้าเยี่ยน พวกเขาพร้อมเปิดศึกประจันบานกันซึ่งๆ หน้าด้วยเป้าหมายที่มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

ต้าเยี่ยนไม่เคยเผชิญหน้ากับกองทัพของแคว้นที่มีใจอยากทำลายล้างพวกเขาเช่นนี้มาก่อน ที่สำคัญกองทัพของต้าโจวล้วนเป็นกองทัพที่เคยเผชิญสงครามใหญ่มาแล้วหลายครั้ง ทหารยอดฝีมือเกินครึ่งของต้าเยี่ยนล้วนอยู่ที่ต้าโจว

ตอนที่ม้าเร็วขี่ม้ากลับไปรายงานที่เมืองหลวงของต้าเยี่ยนมู่หรงลี่เพิ่งรับรู้ว่าหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ที่เขาเพิ่งเปลี่ยนขึ้นรับตำแหน่งใหม่เสียชีวิตลงในจวนของตัวเองเมื่อคืน

ในรายงานสถานการณ์รบเขียนเพียงว่าจักรพรรดินีต้าโจวนำทัพใหญ่บุกไปโจมตีเมืองซีผิงของต้าเยี่ยน เมืองซีผิงถูกตีแตก ซีผิงอ๋องเสียชีวิตในสนามรบ นอกนั้นก็ไม่ได้เขียนสิ่งใดอีกเลย มู่หรงลี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาเหตุของสงครามคือสิ่งใด

มู่หรงลี่รู้จักไป๋ชิงเหยียนดีดังนั้นจึงรู้ว่ารายงานสถานการณ์รบที่เขาเห็นตรงหน้าเป็นเพียงแต่สิ่งที่บางคนต้องการให้เขาเห็นเท่านั้น

ขุนนางใหญ่ของราชสำนักกำลังถกเถียงกันว่าจะเจรจาสงบศึกหรือเปิดศึกกับต้าโจว

ขณะว่าราชการตอนเช้ามู่หรงลี่เตรียมสั่งให้คนไปเชิญทูตของต้าโจวที่พักอยู่ในต้าเยี่ยนมาสอบถามเรื่องราวทั้งหมดก็เห็นไทเฮาสวมชุดหรูหราเต็มยศยืนอยู่หน้าตำหนักสีทอง

……….