สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1580 รู้

ตอนที่ 1580 รู้

……….

ซีผิงอ๋อง น้องชายทั้งสองคนและภรรยาของซีผิงซื่อจื่อล้วนเสียชีวิตในสงครามหมดแล้ว

จวนซีผิงอ๋องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ชายาของซีผิงอ๋องร้องไห้จนสลบไปหลายครั้ง ซีผิงซื่อจื่อคอยดูแลอยู่ข้างกายมารดาของตัวเองไม่ห่าง ตอนนี้เขาเหนื่อยล้ายิ่งนัก

โคมไฟสีขาวซึ่งแขวนอยู่หน้าจวนซีผิงอ๋องและผ้าไหมสีขาวที่ถูกประดับอยู่ด้านในจวนแกว่งส่ายไปมาตามแรงลม

เมื่อพาบุตรชายทั้งสามคนของตัวเองเข้านอนเสร็จซีผิงซื่อจื่อจึงไปนั่งคุกเข่าเฝ้าดวงวิญญาณของผู้ล่วงลับในหอทำพิธีที่เปิดหน้าต่างโล่ง ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนหน้าต่างกระแทกกันจนเกิดเสียงดัง บ่าวรับใช้ที่อยู่เฝ้าดวงวิญญาณในหอบรรพชนก้มหน้าต่ำด้วยความตกใจ ซีผิงซื่อจื่อกำหมัดที่แนบข้างลำตัวแน่น เขาเงยหน้ามองป้ายดวงวิญญาณของบิดา ใบหูของเขาเต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของสายลม

วินาทีนั้นเองซีผิงซื่อจื่อรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงกลองศึกดังมาจากประตูเมืองฝั่งตะวันออก

ซีผิงซื่อจื่อที่เหนื่อยล้าเต็มทีผุดลุกขึ้นยืนทันที ร่างของเขาเกร็งแน่นไปทั้งร่าง

หลังจากกลับมาเมื่อวานเขาเอาแต่กังวลว่ากองทัพต้าโจวจะยกทัพบุกมาโจมตีพวกเขา เพราะจากสงครามหนานเจียงที่ผ่านมาจักรพรรดินีต้าโจวทำสงครามอย่างเด็ดขาดและเอาชนะข้าศึกด้วยความรวดเร็ว

ทว่า เขากังวลอยู่ทั้งวันจักรพรรดินีต้าโจวก็ไม่ยกทัพมาเสียที ตอนนี้เขาเพิ่งคลายความกังวลลง กำลังตั้งใจจัดงานศพให้บิดา น้องชายทั้งสองและภรรยาของตัวเองอย่างสมเกียรติ กองทัพต้าโจวกลับบุกมาโจมตียามวิกาลอย่างนั้นหรือ!

“รายงาน!”

ทหารคุ้มกันประตูเมืองตะวันกระโดดลงจากหลังม้า จากนั้นวิ่งเข้าไปในจวนซีผิงอ๋องด้วยความรวดเร็ว เขาคุกเข่าอยู่หน้าหอทำพิธีพล่งตะโกนขึ้นเสียงดังลั่น

“ซื่อจื่อ กองทัพต้าโจวยกทัพบุกมาโจมตีแล้วขอรับ!”

ซีผิงซื่อจื่อปลดชุดไว้ทุกข์ออก จากนั้นเอ่ยถามเสียงดัง

“ไปหยิบเสื้อเกราะของข้ามา! สั่งให้ทหารคุ้มกันเมืองป้องกันเมืองไว้ให้ได้ ส่งคนไปขอความช่วยเหลือจากกองทัพจิ่วเจียง!”

ทหารเตรียมไปถ่ายทอดคำสั่งก็ถูกซีผิงซื่อจื่อรั้งตัวไว้เสียก่อน ซีผิงซื่อจื่อกำชับต่อ

“บอกจิ่วเจียงอ๋องว่าหากเขาไม่ส่งทัพมาช่วยเหลือ ข้าจะไม่ช่วยเขาปกปิดเรื่องเหมืองลับอีกต่อไป ข้าจะมอบมันให้จักรพรรดินีต้าโจวเพื่อรักษาชีวิตของข้า!”

วันที่สิบ เดือนสอง รัชศกหยวนเหอปีที่สาม ซีผิงอ๋องของต้าเยี่ยนนำกองทัพซีผิงห้าหมื่นนายดักซุ่มสังหารจักรพรรดินีต้าโจวที่ภูเขาอวิ๋นไถ ซีผิงอ๋องเสียชีวิตในสนามรบ เกาอี้อ๋องและผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนจับตัวครอบครัวของซีผิงอ๋องไปบีบให้กองทัพซีผิงยอมถอยทัพ

วันที่สิบสอง เดือนสอง รัชศกหยวนเหอปีที่สาม จงกั๋วอ๋องนำทัพถึงเมืองเส่อชวี จักรพรรดินีต้าโจวนำทัพบุกไปโจมตีเมืองซีผิงจนแตกภายในเวลาสองวัน ซีผิงซื่อจื่อถูกจับเป็นได้ นับจากวันนั้นเป็นต้นมาต้าโจวและต้าเยี่ยนเปิดสงครามกันอย่างแท้จริง การเดิมพันระหว่างสองแคว้นถือเป็นโมฆะ

ประตูเมืองที่หนักอึ้งถูกกระแทกอย่างแรงจนล้มพังลงบนพื้น ทหารต้าโจวเหยียบประตูเมืองบุกเข้าไปในเมือง ทหารคุ้มกันเมืองบางคนยอมแพ้ บางคนตะโกนร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง บางคนต่อสู้จนในที่สุดก็จบชีวิตลงด้วยดาบของต้าโจว

ชาวบ้านอุ้มลูกหลานของตัวเองหลบซ่อนตัวอยู่แต่ในบ้าน พวกเขากลัวว่าจะถูกทหารต้าโจวสังหารเช่นเดียวกับทหารคุ้มกันเมือง

ประตูจวนซีผิงอ๋องถูกเผาจนไหม้เกรียม ผ้าไหมที่แขวนอยู่ในจวนเปื้อนไปด้วยเลือดสด บนพื้นเต็มไปด้วยสภาพน่าอนาถ มีเพียงหอทำพิธีเท่านั้นที่ไม่มีผู้ใดคิดเข้าไปยุ่ง

เลือดสดนองอยู่บนน้ำที่ใช้ดับไฟ แสงแดดแห่งรุ่งอรุณส่องกระทบลงบนกองเลือดเหล่านั้น

ไป๋ชิงเหยียนนั่งอยู่ในโถงรับรอง ชายาของซีผิงอ๋องคุกเข่าอยู่กลางโถง นางกอดหลานชายทั้งสามของนางไว้ในอ้อมกอดพลางขอร้องให้ไป๋ชิงเหยียนไว้ชีวิตพวกนาง ส่วนซีผิงซื่อจื่อนั่งแน่นิ่งไม่กล่าวสิ่งใดอยู่ข้างๆ ราวกับยอมจำนนในชะตากรรมของตัวเองแล้ว

ไป๋ชิงเหยียนซึ่งถือถ้วยชาไว้ในมือมองไปทางซีผิงซื่อจื่อแล้วกล่าวขึ้นอย่างไม่รีบร้อน

“ครอบครัวของซีผิงซื่อจือจะรอดปลอดภัยหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าซื่อจื่อตอบคำถามเราอย่างซื่อสัตย์มากเพียงใด”

ซีผิงซื่อจือเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียนอย่างไม่เข้าใจ

“ซีผิงอ๋องให้ผลประโยชน์อันใดกับซ่าเอ่อร์เข่อฮั่นของแคว้นเทียนเฟิ่งเขาจึงมอบของล้ำค่าอย่างผงหมึกดำให้กองทัพซีผิงนำมาสร้างอาวุธเช่นนี้…”

ดวงตาของซีผิงซื่อจือไหววูบ สีหน้าของเขาหวาดกลัวขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าไป๋ชิงเหยียนรู้เรื่องนี้ได้อย่างใด

“บางทีพวกเจ้าอาจเตรียมแผนสำรองไว้ตอนที่ต้าเยี่ยนแพ้เดิมพัน หากต้าเยี่ยนแพ้เดิมพันเชื้อพระวงศ์อย่างพวกเจ้าจะไม่ยอมรับและเปิดศึกกับต้าเยี่ยน เพราะต้าโจวเคยกำจัดเหล่าเชื้อพระวงศ์มาแล้ว หากต้าเยี่ยนถูกรวมกับต้าโจวไม่ว่าซีผิงอ๋องหรือจิ่วเจียงอ๋องก็ต้องถูกลดทอนอำนาจเหมือนกัน ทว่า หากพวกเจ้าก่อกบฏต่อแคว้นต้าเยี่ยนตอนที่ต้าเยี่ยนแพ้เดิมพัน พวกเจ้าไม่เพียงจะไม่ถูกลดทอนอำนาจ ยังสามารถนำระบอบการปกครองเก่าของต้าเยี่ยนมาใช้ได้อีกด้วย ทว่า พื้นที่อาจจะเล็กไปหน่อยเท่านั้น”

ไป๋ชิงเหยียนใช้ฝาชากดใบชาให้จมลงไปในถ้วย จากนั้นมองไปทางซีผิงซื่อจือนิ่ง

“ใช่หรือไม่”

สิ่งที่เทียนเฟิ่งอยากเห็นมากที่สุดน่าจะเป็นการที่ต้าโจวกับต้าเยี่ยนทำสงครามกันอย่างดุเดือด ดังนั้นเขาจึงมอบผงหมึกดำให้ต้าเยี่ยนสร้างอาวุธที่ทนทานพอสามารถต่อกรกับต้าโจวได้

ไป๋ชิงเหยียนจงเอ่ยถึงจิ่วเจียงอ๋องในบทสนทนาเพราะต้องการหยั่งเชิงซีผิงซื่อจือ

ตอนแรกซีผิงซื่อจือตกใจมากที่จักรพรรดินีต้าโจวรู้เรื่องที่พวกเขาสมคบคิดกับเทียนเฟิ่ง ทว่า ไม่นานเขาก็นึกถึงลูกธนูขึ้นมาได้

ทว่า จักรพรรดินีต้าโจวรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาใช้ผงหมึกดำ

หรือว่าต้าโจวก็มีผงหมึกดำเช่นกัน แล้วบังเอิญจักพรรดินีต้าโจวให้คนไปไปหาธนูที่พวกเขาใช้มาตรวจสอบอย่างนั้นหรือ

เสิ่นเทียนจือที่มารวมตัวกับไป๋ชิงเหยียนที่เมืองซีผิงมองไปทางไป๋ชิงเหยียนแวบหนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้นช้าๆ

“ในเมื่อซีผิงอ๋องเตรียมเรื่องนี้ไว้เป็นแผนสำรองย่อมไม่มีทางบอกเรื่องนี้ใหจักรพรรดิต้าเยี่ยนและราชสำนักรู้แน่นอน ที่นี่คงมีบันทึกของเหมืองและอาวุธที่จักรพรรดิต้าเยี่ยนและราชสำนักต้าเยี่ยนไม่รู้อยู่เช่นเดียวกัน!”

เสิ่นเทียนจือรู้ว่าตอนที่ไป๋ชิงเหยียนยังเป็นพียงองค์หญิงเจิ้นกั๋วนางมีเหมืองอยู่ลับๆ อยู่ที่ภูเขาหนิวเจี่ยว

เสิ่นเทียนจือและไป๋ชิงเหยียนคุ้นเคยกับวิธีการเหล่านี้ดี ตอนที่เซียวหรงเหยี่ยนซื้อเหมืองที่อยู่ข้างๆ ภูเขาหนิวเจียวเขายังเคยร่วมมือกับไป๋ชิงเหยียนอยู่เลย อาวุธของกองทัพซั่วหยางล้วนได้มาจากที่นี่ทั้งสิ้น

ไป๋ชิงเหยียนปิดฝาถ้วยชา จากนั้นเงยหน้ามองซีผิงซื่อจือนิ่ง

“ครอบครัวของซีผิงอ๋องจะมีชีวิตรอดหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าซีผิงซื่อจือจะยอมบอกที่อยู่ของเหมืองและอาวุธเหล่านั้นหรือไม่”

แม้ชายาของซีผิงอ๋องจะเป็นเพียงสตรีเรือนหลัง ทว่า นางคือคนที่นอนร่วมหมอนกับซีผิงอ๋องทุกคืนจึงพอรู้เรื่องเหล่านี้มาบ้าง ทว่า นางไม่เข้าใจ ขนาดนางซึ่งเป็นเป็นถึงชายาของซีผิงอ๋องยังรู้เพียงบางส่วนเท่านั้น ที่ปรึกษาของจวนซีผิงอ๋องก็รู้เรื่องนี้เพียงไม่กี่คน จักรพรรดินีต้าโจวรู้เรื่องสำคัญเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

ชายาของซีผิงอ๋องมองไปทางบุตรชายของตัวเอง นางเห็นหน้าผากของบุตรชายเต็มไปด้วยเหงื่อ นางรีบกล่าวออกมาเบาๆ

“น้องชายทั้งสองคนและเมียของเจ้าตายไปหมดแล้ว! เจ้าอยากให้แม่พาลูกๆ ของเจ้าจากไปเหมือนกันอย่างนั้นหรือ! รีบบอกออกไปเร็ว!”