สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1551 กดดัน

ตอนที่ 1551 กดดัน

เซียวหรงเหยี่ยนหันไปมองจึงพบว่าผู้ที่ขี่ม้าตรงมาคือแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ ชายหนุ่มหันไปกล่าวกับไป๋ชิงเหยียน “คือแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้”

“หลิวผิงเกา ให้เขาเข้ามาได้…” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวกับหลิ่วผิงเกา

แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ลงจากหลังม้า เขาปลดดาบที่เอวออกแล้วยื่นให้ทหารของต้าโจว จากนั้นวิ่งตรงเข้าไปหาเซียวหรงเหยี่ยนและไป๋ชิงเหยียนด้วยความรีบร้อนแล้วคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น “เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะผู้สำเร็จราชการ! ได้โปรดรีบเสด็จกลับเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น!” เซียวหรงเหยี่ยนเอ่ยถามอย่างไม่คิดปิดบังไป๋ชิงเหยียน

แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้มองไปทางไป๋ชิงเหยียนแวบหนึ่ง จากนั้นก้มหน้ากล่าวเสียงรอดไรฟัน “พอผู้สำเร็จราชการจากมานายอำเภอคิดจะตัดแขนทั้งสองข้างและตัดลิ้นของท่านหมอจูเพราะไม่อยากให้เขากล่าวสิ่งใดที่ไม่ควรกล่าว แม่ทัพเยว่เฉวียนหย่งนำทหารไปคุ้มครองท่านหมอจูแล้ว เขาให้ข้ามาทูลเชิญท่านผู้สำเร็จราชการกลับเมืองด่วนพ่ะย่ะค่ะ!”

แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ไม่กล้าดึงเชื้อพระวงศ์ของต้าเยี่ยนเข้ามาเกี่ยวข้องเมื่ออยู่ต่อหน้าไป๋ชิงเหยียน เขากล่าวเพียงว่านายอำเภอเป็นคนทำเรื่องนี้ เขารู้ว่าไม่ควรเปิดโปงเรื่องน่าอับอายในแคว้นให้ผู้อื่นรับรู้ ทว่า สถานการณ์กำลังคับขันเขาจำเป็นต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้สำเร็จราชการรับรู้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงโยนความผิดทั้งหมดไปที่นายอำเภอ กลับไปเขาค่อยอธิบายรายละเอียดให้ผู้สำเร็จราชการฟังภายหลัง

แววตาของเซียวหรงเหยี่ยนนิ่งขรึมลงทันที ต่อให้แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้จะไม่กล่าวออกมาตรงๆ เขาก็รู้ว่านายอำเภอไม่มีความกล้าถึงเพียงนั้น เชื้อพระวงศ์ต้องเป็นคนออกคำสั่งให้นายอำเภอทำอย่างแน่นอน พวกนั้นคงคิดว่าเมื่อเขาพบจักรพรรดินีต้าโจวเสร็จเขาคงไม่กลับไปยังเมืองลี่อี้อีก

เมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะอ้างว่าหมอจูถูกตัดแขนและลิ้นตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเดินทางไปถึงเมืองลี่อี้

“ต้องรีบกลับไปช่วยเขา เป็นเพราะท่านหมอจูส่งยามาให้เมืองอันซุ่นจึงช่วยชีวิตชาวบ้านในเมืองได้มากมาย! คนเช่นนี้คือวีรบุรุษของต้าโจว จะปล่อยให้เขาตายไม่ได้เด็ดขาด!” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนต่อหน้าแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ “ผู้สำเร็จราชการ คนผู้นี้คือคนที่เราต้องการตัว! ผู้สำเร็จราชการรีบกลับไปช่วยเขาก่อนเถิด อีกเดี๋ยวเราจะพาทหารของต้าโจวไปรับวีรบุรุษของต้าโจวกลับมา เราต้องการให้เขาปลอดภัยไร้บาดแผล!”

ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้วไป๋ชิงเหยียนก็ต้องการใช้วิธีที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหาเรื่องนี้

ที่นี่ห่างจากเมืองลี่อี้แค่ห้าลี้เท่านั้น เมื่อเซียวหรงเหยี่ยนจากไปอาจมีคนคิดแก้แค้นท่านหมอจูขึ้นมาอีก ไม่สู้พาตัวท่านหมอจูมาอยู่ในเมืองของต้าโจวดีกว่า ให้ชาวบ้านต้าเยี่ยนได้เห็นว่าเมื่อมีคนคิดทำร้ายคนที่มีบุญคุณต่อชาวบ้าน จักรพรรดินีต้าโจวจะนำทหารไปช่วยผู้ที่มีบุญคุณต่อชาวบ้านเอง

ไป๋ชิงเหยียนทำเช่นนี้เพราะต้องการบีบให้ต้าเยี่ยนยอมส่งตัวท่านหมอจูให้ต้าโจว อีกทั้งต้องการซื้อใจชาวบ้านของต้าเยี่ยน!

ขอเพียงหมอจูถูกรับมาอยู่ในเมืองอันซุ่น ชาวบ้านเมืองอันซุ่นจะยอมสวามิภักดิ์ต่อต้าโจวอย่างสนิทใจ

เมื่อสองแคว้นรวมเป็นหนึ่งความขัดแย้งของชาวบ้านก็จะลดน้อยลงตามไปด้วย

แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้มองไปทางจักรพรรดินีต้าโจวที่สวมผ้าปิดหน้าสีขาว แววตาเด็ดเดี่ยวและน้ำเสียงหนักแน่นด้วยแววตาประหลาดใจ ไม่รู้เหตุใดเขาจึงรู้สึกปวดใจขึ้นมาเช่นนี้

ในสายตาของจักรพรรดินีต้าโจว…หมอจูที่เคยนำยาไปมอบให้เมืองอันซุ่นคือวีรบุรุษ

ชาวบ้านในเมืองอันซุ่นคือชาวบ้านของต้าเยี่ยน! คนเหล่านั้นยอมบริจาคทรัพย์สินทั้งหมดของตัวเองให้แคว้นต้าเยี่ยนตอนที่แคว้นต้าเยี่ยนลำบากที่สุด ทว่า ตอนนี้เชื้อพระวงศ์เหล่านั้นกลับไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านเหล่านั้นเพียงเพราะอยากชนะการเดิมพัน!

เขานึกถึงสูตรยาที่ต้าโจวให้คนนำมามอบให้เมืองลี่อี้ก่อนหน้านี้…หมอทุกคนล้วนกล่าวว่ายาของต้าโจวดีต่อร่างกายและมีประสิทธิภาพมากกว่า เมื่อชาวบ้านใช้ยาจะไม่เกิดผลข้างเคียงอย่างเช่นการปวดศีรษะอีก ใจของของแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้รู้สึกสับสนมาก

แม้แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้จะเป็นคนขี้ขลาด ทว่า เขาคือทหารที่พร้อมสละชีพเพื่อบ้านเกิดของตัวเองเช่นกัน!

เมื่อนึกถึงการกระทำของเหล่าเชื้อพระวงศ์ของต้าเยี่ยนและมองดูการกระทำของจักรพรรดินีต้าโจวแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้เริ่มรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาทันที เชื้อพระวงศ์เช่นนี้คู่ควรต่อการจงรักภักดีของเขาอย่างนั้นหรือ

เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวลาไป๋ชิงเหยียน จากนั้นหมุนตัวจากไปทันที

“มัวทำอันใดอยู่! ยังไม่รีบตามไปอีก!” เยว่สือเห็นแม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นจึงตะโกนเรียกเสียงดังลั่น

แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ได้สติจึงรีบตามเซียวหรงเหยี่ยนไป เขามองตามแผ่นหลังของผู้สำเร็จราชการแล้วคิดอยู่ในใจว่ายังดีที่มีผู้สำเร็จราชการอยู่ นี่ทำให้เขามั่นใจว่าเขาสามารถจงรักภักดีต่อต้าเยี่ยนและราชวงศ์ต่อไปได้

ไป๋ชิงเหยียนมองส่งเซียวหรงเหยี่ยนจากไป จากนั้นหันไปกล่าวกับหลิ่วผิงเกา “กองทัพจงมุ่งหน้าไปยังเมืองลี่อี้”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หลิ่วผิงเการับคำ

เยว่เฉวียนหย่งนำทหารไปขวางประตูคุกใหญ่เอาไว้ เขาคุ้มกันห้องขังที่หมอจูและครอบครัวของเขาถูกขังอยู่อย่างแน่นหนา นายอำเภอกำลังนำทหารยืนประจันหน้ากับเยว่เฉวียนหย่งอยู่

หมอจูที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมเผ้ารุงรังกอดเมียและลูกๆ ของตัวเองขดตัวอยู่มุมในสุดของห้องขังด้วยความตกใจ

เมียและลูกของหมอจูกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ ทว่า น้ำตาของพวกเขาไหลพราก พวกเขาฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ทหารที่ยืนปกป้องพวกเขาอยู่นอกห้องขัง

“แม่ทัพเยว่ ท่านพาทหารมาช่วยเหลือเมืองลี่อี้เท่านั้น ท่านไม่ใช่แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้ ข้าคือนายอำเภอของเมืองนี้ การจัดการดูแลชาวบ้านคือหน้าที่ของข้า! เหตุใดท่านต้องขวางข้าเช่นนี้ด้วย” นายอำเภอกล่าวด้วยความร้อนใจ เขากลัวผู้สำเร็จราชการจะกลับมาก่อนที่เขาจะจัดการเรื่องที่เหล่าเชื้อพระวงศ์มอบหมายให้เขาทำสำเร็จ หากเป็นเช่นนั้นเมื่อผู้สำเร็จราชการจากไปเขาคงต้องถูกเชื้อพระวงศ์เหล่านั้นจัดการแน่นอน “อีกอย่างผู้สำเร็จราชการสั่งให้ข้าเป็นคนดูแลหมอจูและครอบครัวของเขา เจ้าขัดขวางการทำหน้าที่ของข้าเช่นนี้ เมื่อผู้สำเร็จราชการกลับมาท่านจะรายงานพระองค์เช่นไรกัน”

ในสายตาของนายอำเภอต่อให้ผู้สำเร็จราชการจะลงโทษเชื้อพระวงศ์เหล่านั้น ทว่า เขาไม่มีทางสังหารเชื้อพระวงศ์แน่นอน อย่างมากก็แค่ลงโทษหนักหน่อย สุดท้ายคนที่เดือดร้อนก็คือขุนนางต่ำต้อยอย่างพวกเขาอยู่ดี

เมื่อเห็นเยว่เฉวียนหย่งไม่ขยับนายอำเภอจึงกล่าวด้วยสีหน้าบึ้งตึง “แม่ทัพเยว่ ท่านขวางข้าเช่นนี้ ท่านอยากเป็นศัตรูกับผู้สำเร็จราชการอย่างนั้นหรือ!”

“เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าเจ้าจะดูแลท่านหมอจูและครอบครัวของเขาตามคำสั่งของผู้สำเร็จราชการหรือจะกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากกันแน่!” เยว่เฉวียนหย่งไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว แม่ทัพคุ้มกันเมืองลี่อี้เป็นคนมาหาเยว่เฉวียนหย่งเอง ตอนนี้เขาออกไปตามผู้สำเร็จราชการกลับมาแล้ว เขาจะรอผู้สำเร็จราชการอยู่ที่นี่

“เจ้าไม่ต้องเอาผู้สำเร็จราชการมาขู่ข้า!” เยว่เฉวียนหย่งยกมือคารวะขึ้นฟ้า “ข้าเคยร่วมรบกับผู้สำเร็จราชการมาก่อน ข้ารู้จักนิสัยของพระองค์ดี หากผู้สำเร็จราชการกลับมาแล้วคิดว่าข้ามีความผิดข้าจะยอมรับโทษเอง!”

นายอำเภอรู้สึกร้อนใจมาก ทว่า เขาทำได้เพียงถลึงตาใส่เยว่เฉวียนหย่งเท่านั้น

ไม่นานนายอำเภอจึงหันไปสั่งลูกน้องของตัวเองให้ไปตามเชื้อพระวงศ์มา…