สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1510 ผิดหวัง

ตอนที่ 1510 ผิดหวัง

“ฝ่าบาททรงเสด็จไปรวบรวมหมอทั่วแคว้นและเสด็จไปช่วยรักษาโรคระบาดให้ชาวบ้านพร้อมกับหมอเหล่านั้นด้วยขอรับ ทรงมีรับสั่งห้ามไม่ให้ชาวบ้านที่ติดโรคระบาดรับประทานอาหารร่วมกับชาวบ้านทั่วไป ทรงให้แยกของใช้ส่วนตัวออกจากคนอื่นขอรับ”

หัวหน้าองครักษ์ลับเงยหน้ามองใบหน้าตึงเครียดของเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นกล่าวต่อ

“ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้ปิดเมืองทุกเมือง หากไม่จำเป็นห้ามเดินทางไปเมืองอื่น ทว่า ชาวบ้านก็ยังใช้ชีวิตด้วยความวิตกกังวลอยู่ดี…”

แต่ไรมาเมื่อมีโรคระบาดจะมีชาวบ้านล้มตายเป็นจำนวนมาก

ที่สำคัญเมื่อปิดเมืองแต่ละเมืองลง หากไม่มีหมอเดินทางไปรักษาชาวบ้านตามเมืองนั้นๆ พวกเขาก็ต้องใช้ชีวิตไปตามมีตามเกิด หากโรคระบาดรุนแรงมากขึ้น ในเมืองจะเต็มไปด้วยศพของชาวบ้าน ชาวบ้านย่อมหวาดกลัวเป็นธรรมดา

เขารู้ว่าพี่สะใภ้ต้องการลอกเลียนแบบวิธีการจัดการโรคระบาดของต้าจิ้นในตอนนั้น เริ่มแรกคือการควบคุมการเดินทางของพ่อค้าในแต่ละเมือง ทว่า พี่สะใภ้ประมาทเกินไป อย่างน้อยนางควรส่งคนของราชวงศ์ไปอยู่รวมกับชาวบ้านในเมืองนั้นๆ ชาวบ้านจึงจะวางใจ

การต้องการสร้างปัญหาให้ต้าโจวโดยไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านต้าเยี่ยนของพี่สะใภ้ทำให้เซียวหรงเหยี่ยนผิดหวังมาก อาลี่ไม่รู้ว่าชาวบ้านเหล่านั้นคือคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาพร้อมกับต้าเยี่ยนตอนที่ต้าเยี่ยนเกิดปัญหา ทว่า พี่สะใภ้ของเขาไม่รู้เหมือนกันอย่างนั้นหรือ

ตอนนั้นราชวงศ์ต้าเยี่ยนทานอาหารวันละแค่สองมื้อ ส่วนชาวบ้านที่แทบไม่มีอาหารทานแม้สักมื้อบริจาคทรัพย์สินส่วนตัวของตัวเองให้ราชวงศ์เพื่อความอยู่รอดของแคว้นต้าเยี่ยน พี่สะใภ้ลืมสิ่งเหล่านี้ไปหมดแล้วอย่างนั้นหรือ

“ผู้ใดเป็นคนเสนอแผนการนี้ให้ไทเฮา”

แววตาของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยไอสังหาร ชายหนุ่มพยายามควบคุมสติ

“ตอนนี้ผู้ใดคือที่พึ่งของไทเฮา เสนาบดีในราชสำนักต้าเยี่ยนไม่ออกมาคัดค้านไทเฮาบ้างเลยหรือ หรือว่าไทเฮาลอบสั่งการเรื่องนี้อย่างลับๆ”

“ท่านผู้สำเร็จราชการ ตอนนี้นอกจากเสนาบดีเมิ่งแล้ว เสนาบดีคนอื่นไม่มีอำนาจคัดค้านไทเฮาได้เลยขอรับ ข้าไม่สามารถเข้าเฝ้าฝ่าบาทและใต้เท้าหวังได้ ทว่า ได้ยินข่าวลือว่าไทเฮาทรงต้องการแต่งตั้งบุตรสาวของเสนาบดีเมิ่งขึ้นเป็นฮองเฮาดังนั้นเสนาบดีเมิ่งจึงเชื่อฟังคำสั่งของไทเฮาทุกอย่าง ตอนนี้เสนาบดีเมิ่งเป็นใหญ่ในราชสำนักแต่เพียงผู้เดียว ไทเฮาและเสนาบดีเมิ่งกุมอำนาจในราชสำนักอย่างโจ่งแจ้งแล้วขอรับ” หัวหน้าองครักษ์ลับก้มศีรษะคำนับเซียวหรงเหยี่ยน

“ท่านผู้สำเร็จราชการรีบกลับไปยึดอำนาจในราชสำนักคืนมาเถิดขอรับ”

แม้เมิ่งเจาหรงจะอายุมากกว่ามู่หรงลี่หลายปี ทว่า ไทเฮาซึ่งไม่มีจงสิงเสี่ยวคอยช่วยเหลือแล้วสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้แน่นอน

ตอนที่พี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่พี่สะใภ้เป็นสตรีที่อ่อนหวานและอ่อนโยน ทว่า เขาไม่รู้ว่าพี่สะใภ้ในตอนนี้เปลี่ยนไปเพราะอยากรักษาบัลลังก์ของพี่ชายของเขาเอาไว้ให้ได้หรือเปลี่ยนไปเพราะอำนาจกันแน่

“เสนาบดีเมิ่ง…”

เซียวหรงเหยี่ยนลูบนิ้วอย่างใช้ความคิด จากนั้นเงยหน้ามองไปทางหัวหน้าองครักษ์ลับ

“เจ้าได้ยินจากที่ใดว่าไทเฮาอยากแต่งตั้งเมิ่งเจาหรงขึ้นเป็นฮองเฮา ข่าวลือนี้แพร่ไปทั่วต้าเยี่ยนแล้วหรือไม่”

หัวหน้าองครักษ์ลับตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นรีบกล่าวตอบ

“ยังไม่แพร่กระจายขอรับ รู้กันแค่ตระกูลสูงศักดิ์และขุนนางในราชสำนักต้าเยี่ยนเท่านั้น ข้ารีบมารายงานเรื่องนี้ให้ผู้สำเร็จราชการทราบจึงยังไม่ได้สืบเรื่องนี้อย่างละเอียดขอรับ”

เซียวหรงเหยี่ยนชะงักมือที่กำลังลูบนิ้วอยู่ เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นหันไปกล่าวกับเยว่สือ

“เยว่สือ เจ้ารีบนำเรือเล็กแล่นตามเรื่องของต้าโจวไปทูลจักรพรรดินิต้าโจวว่าข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุด จะให้คำตอบเรื่องนี้แก่ต้าโจวอย่างแน่นอน รีบไปเร็ว!”

เซียวหรงเหยี่ยนจึงกล่าวเสริมออกมาอีก

“นำของกำนัลไปด้วย!”

“ขอรับ!”

เยว่สือกำหมัดรับคำแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว เขาเข้าใจความหมายของเซียวหรงเหยี่ยนดี เจ้านายต้องการให้เขานำของขวัญวันเกิดไปมอบให้คุณหนูใหญ่ไป๋ด้วย

เยว่สืออดรู้สึกสงสารเจ้านายของตัวเองไม่ได้ เดิมทีเจ้านายของเขากำลังจะแล่นตามเรือของต้าโจวไปแล้ว เจ้านายของเขาตั้งใจจะนำของขวัญไปมอบให้คุณหนูใหญ่และอยู่ฉลองวันเกิดกับนางอย่างมีความสุข ทว่า ต้าเยี่ยนกลับเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเสียได้ ไม่รู้ว่าการจากลาในครั้งนี้พวกเขาจะได้พบกันอีกเมื่อใด

เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้ามององครักษ์ลับที่มารายงานข่าวให้ตน

“จงสืบต้นตอของข่าวลือนี้อย่างละเอียด”

“ถ่ายทอดคำสั่งให้แม่ทัพกัวเร่งนำทัพกลับต้าเยี่ยนโดยเร็วที่สุด!”

เดิมทีเซียวหรงเหยี่ยนอยากไล่ตามเรือของต้าโจวไปอยู่ฉลองวันเกิดกับไป๋ชิงเหยียน ทว่า ต้าเยี่ยนดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน ครั้งนี้เขาคงได้แต่ทำผิดต่อไป๋ชิงเหยียนอีกแล้ว

เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าตอนนี้ไป๋ชิงเหยียนเป็นห่วงชีวิตของชาวบ้านต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ในเมืองในการดูแลของต้าโจวมากที่สุด หากเขาไม่รีบกลับไปเขาก็ไม่รู้ว่าพี่สะใภ้จะก่อเรื่องอันใดขึ้นอีก

หากสถานการณ์ยากจะแก้ไขจริงๆ การเดิมพันที่เขาและไป๋ชิงเหยียนตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกก็คงไร้ความหมายอีกต่อไป

เซียวหรงเหยี่ยนพอจะเดาความคิดของพี่สะใภ้ของตัวเองได้ ตอนนี้ต้าโจวได้เปรียบทั้งเรื่องตราสารหนี้และเรื่องของแคว้นตงอี๋ ทว่า สวรรค์กลับไม่เข้าข้างต้าเยี่ยนทำให้ต้าเยี่ยนเกิดโรคระบาดขึ้นในตอนนี้อีก พี่สะใภ้ของเขายอมรับไม่ได้จึงอยากให้ต้าโจวประสบปัญหาเดียวกันกับที่ต้าเยี่ยนเจอ

ทว่า เมื่อต้าโจวรับรู้ข่าวนี้จึงรีบปิดแคว้นไม่ให้พ่อค้าของต้าเยี่ยนเดินทางเข้ามาในต้าโจวเพื่อป้องกันไว้ก่อน พี่สะใภ้จึงไม่อนุญาตให้ต้าโจวเข้ามาในต้าเยี่ยน ไม่อนุญาตให้กองทัพต้าโจวส่งสมุนไพรและยารักษาโรคให้ชาวบ้านต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ในการดูแลของต้าโจวเพราะต้องการบีบให้ต้าโจวเปิดแคว้น ระหว่างนี้ชาวบ้านต้าเยี่ยนซึ่งอยู่ในเมืองควบคุมของต้าโจวจะเริ่มติดโรคระบาดเพิ่มมากขึ้น เช่นนี้ต้าโจวจะได้สูญเสียกำลังคนและกำลังทรัพย์มากกว่าเดิม

ส่วนเมืองของต้าโจวซึ่งอยู่ในการปกครองของต้าเยี่ยนกลับปลอดภัยดี สองแคว้นเดิมพันกันด้วยเมืองเหล่านี้เท่านั้น

เซียวหรงเหยี่ยนหลับตาลง ก่อนที่เขาจะได้พบกับไป๋ชิงเหยียนเขายอมรับว่าตัวเองเป็นคนโหดร้ายคนหนึ่ง เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อเป้าหมายที่ตัวเองต้องการ เขาไม่ลังเลที่จะใช้วิธีการต่ำช้ากับศัตรูเพื่อกำจัดเสี้ยนหนามและอุปสรรคที่ขวางทางเขาให้สิ้นซาก ทว่า เขาในตอนนั้นก็ไม่มีทางทำผิดต่อชาวบ้านต้าเยี่ยนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดอย่างแน่นอน

ทุกคนกล่าวว่าพี่สะใภ้ของเขาเป็นคนอ่อนโยนและมีเมตตา ทว่า คนที่มีความเมตตาเมื่อมีอำนาจอยู่ในมือกลับเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ

เซียวหรงเหยี่ยนหลับตาที่ปวดช้ำของตัวเองลง เขารู้ว่าพี่ชายผู้ล่วงลับไปแล้วของเขาอยากให้ต้าเยี่ยนชนะการเดิมพันครั้งเช่นกัน ทว่า พี่ชายของเขาไม่มีทางให้ชาวบ้านของตัวเองเสียสละเพื่อชัยชนะของแคว้นอย่างแน่นอน

ก่อนหน้านี้เซียวหรงเหยี่ยนเคารพพี่สะใภ้ของตัวเองมาก แม้ต่อมาจะมีเรื่องมากมายเกิดขึ้น…แม้พี่สะใภ้จะทำเช่นนั้นกับเขา ทว่า เขาก็ไม่เคยกล่าววาจารุนแรงกับพี่สะใภ้สักครั้ง เขาเห็นแก่พี่ชายของตัวเอง เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ตอนที่พี่ชายจากไปทั้งๆ ที่ยังเป็นห่วงพี่สะใภ้เซียวหรงเหยี่ยนก็ยิ่งตามใจพี่สะใภ้ของตัวเองมากกว่าเดิม เขาหวังว่าพี่สะใภ้จะกลับตัวได้ในสักวัน

ทว่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าหากยังปล่อยพี่สะใภ้ทำตามใจตัวองเช่นนี้ต่อไป เขาไม่รู้เหมือนกันว่าพี่สะใภ้จะสร้างปัญหาใหญ่ที่ยากจะแก้ไขขึ้นมาเมื่อใด

ครั้งนี้เขาต้องกลับไปคุยกับพี่สะใภ้ของตัวเองอย่างจริงจัง หากพี่สะใภ้ยังไม่ยอมกลับตัว เขาคงได้แต่ทำผิดต่อพี่ชายของตัวเองโดยการกักบริเวณพี่สะใภ้แล้ว