สตรีแกร่งตระกูลไป๋ 1411 ไร้ค่า

ตอนที่ 1411 ไร้ค่า

ไป๋ชิงเหยียนบอกในจดหมายว่านางยังคงเชื่อใจหานเฉิงอ๋องไม่เปลี่ยนแปลงดังนั้นนางจึงให้คนนำป้ายทองไปมอบให้หานเฉิงอ๋องพร้อมจดหมายด้วย

เห็นป้ายทองเปรียบเสมือนเห็นจักรพรรดิ นางทำเช่นนี้เพื่อให้หานเฉิงอ๋องสามารถออกคำสั่งกับพวกของเฉิงหย่วนจื้อที่ไม่พอใจที่หานเฉิงอ๋องเป็นคนได้ควบคุมกองทัพได้ นางกำชับหานเฉิงอ๋องว่าความเข้าใจผิดทุกอย่างสามารถแก้ไขด้วยไมตรีระหว่างสหายในสนามรบ นางให้หานเฉิงอ๋องใช้โอกาสในครั้งนี้สร้างไมตรีกับพวกของเฉิงหย่วนจื้อ วันหน้าพวกเขาจะได้ร่วมแรงร่วมใจกันทำเพื่อต้าโจว

แทนที่จะกล่าวว่าไป๋ชิงเหยียนมอบป้ายทองให้หานเฉิงอ๋องสามารถสั่งงานพวกเฉิงหย่วนจื้อได้ ไม่สู้กล่าวว่านี่คือวิธีซื้อใจคนอย่างหนึ่งของไป๋ชิงเหยียนดีกว่า

แม้ภายนอกจะดูเหมือนไป๋ชิงเหยียนส่งหานเฉิงอ๋องไปเสี่ยงตายที่เมืองแถบชายทะเล ทว่า หญิงสาวแอบมอบป้ายทองให้หานเฉิงอ๋องอย่างลับๆ เพราะไป๋ชิงเหยียนเชื่อใจหานเฉิงอ๋องและต้องการดึงหานเฉิงอ๋องมาเป็นพวกของตัวเองอย่างแท้จริง

การกระทำของไป๋ชิงเหยียนจะทำให้หานเฉิงอ๋องคิดว่าเขาคือคนที่ไป๋ชิงเหยียนไว้ใจ…

นี่คือประสบการณ์ที่ไป๋ชิงเหยียนได้มากจากการติดตามรับใช้อดีตองค์รัชทายาทของต้าจิ้นในตอนนั้น เป็นวิธีการที่แตกต่างจากการแสดงความจงรักภักดีอย่างตรงไปตรงมาของท่านปู่ไป๋เวยถิงของนาง

ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ส่งคนของนางไปจับตาดูความเคลื่อนไหวของหานเฉิงอ๋อง ทหารเรือของต้าเหลียงไม่ได้มีแต่คนที่ต่อต้านไม่ยอมรับต้าโจวเท่านั้น

ความจริงมีคนส่งจดหมายกลับมารายงานนางทุกวัน…

ก่อนหน้านี้หานเฉิงอ๋องส่งทหารเก่าของต้าเหลียงที่คิดก่อความวุ่นวายไปให้ทหารต้าโจวจัดการที่ค่ายทหารอย่างที่ฉินหล่างบอกนางจริงๆ

ต่อมาเมื่อหานเฉิงอ๋องเดินทางไปถึงเมืองแถบชายทะเลและรับช่วงต่อควบคุมทหารเรือเหล่านั้น มีแม่ทัพบางส่วนของต้าเหลียงขอให้หานเฉิงอ๋องกอบกู้แคว้นต้าเหลียงคืน ทว่า หานเฉิงอ๋องไม่ได้ส่งตัวคนเหล่านั้นให้ค่ายทหารต้าโจว

ไป๋ชิงเหยียนไม่สนใจว่าหานเฉิงอ๋องจะทำไปเพื่อควบคุมสถานการณ์ในกองทัพ ต้องการรักษาชีวิตของแม่ทัพต้าเหลียงที่เหลือเพียงไม่มากหรือมีใจคิดก่อกบฏจริงๆ ไป๋ชิงเหยียนแค่รู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรก็ควรฉีดยากระตุ้นหานเฉิงอ๋องอีกสักเข็ม

นางมอบป้ายคำสั่งทองให้หานเฉิงอ๋อง หากหานเฉิงอ๋องจงรักภักดีต่อนางจริงๆ เขาจะยิ่งจงรักภักดีต่อนางมากขึ้น ต่อให้หานเฉิงอ๋องอยากรักษาชีวิตของแม่ทัพต้าเหลียงที่เหลืออยู่เพียงไม่มากเหล่านั้นไว้ หากหานเฉิงอ๋องสามารถควบคุมพวกเขาไม่ให้ก่อความวุ่นวายได้ไป๋ชิงเหยียนพร้อมที่จะไว้ชีวิตคนเหล่านั้น

หากหานเฉิงอ๋องไม่ได้จงรักภักดีต่อนาง หากเขาคิดใช้ป้ายคำสั่งสั่งให้กองทัพไป๋ก่อกบฏ หากกองทัพไป๋หลงกลครั้งที่หนึ่ง พวกเขาไม่มีทางหลงกลครั้งที่สองแน่นอน ที่สำคัญไป๋ชิงเหยียนส่งคนของตัวเองมาแฝงตัวอยู่ในกองทัพเรือตั้งแต่ที่หานเฉิงอ๋องยังเดินทางมาไม่ถึงต้าเหลียงแล้ว

ไป๋ชิงเหยียนไม่รู้ว่าจักรพรรดิคนอื่นเป็นเหมือนนางหรือไม่ นางให้ความไว้วางใจและเตรียมป้องกันในเวลาเดียวกัน นางต้องมีวิธีรับมือกับคนเหล่านี้จึงจะสามารถทำให้พวกเขายอมรับใช้นางด้วยความเต็มใจได้

วิถีของผู้เป็นจักรพรรดิ ศิลปะในการคานอำนาจคน…

ไป๋ชิงเหยียนเอนกายพิงเก้าอี้พลางหลับตาลง นางรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ความเชื่อใจของนางมีแผนการแอบแฝงอยู่ ความจริงนางไม่ได้เป็นจักรพรรดิที่ทรงคุณธรรมอย่างแท้จริง นางแค่พยายามจะเป็นจักรพรรดิที่ดีเท่านั้น

“เว่ยจง!” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยเรียก

ไม่นานเว่ยจงจึงเดินเข้ามาทำความเคารพ “ฝ่าบาท…”

“ส่งคนไปเชิญไช่เซียนเซิงมาพบข้าที”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เว่ยจงรับคำ

ไช่จื่อหยวนเดินทางมาเข้าเฝ้าไป๋ชิงเหยียนอย่างรวดเร็ว เขาพอจะเดาได้ว่าไป๋ชิงเหยียนคงใกล้เรียกพบเขาแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บหนักจนเกือบเสียชีวิตอยู่ที่สนามรบดังนั้นไป๋ชิงเหยียนจึงไม่ได้เรียกพบเขาทันทีที่กลับมาถึงเมืองหลวง แค่ส่งคนมาบอกให้เขาพักรักษาตัวให้หายดีก่อนเท่านั้น

ไช่จื่อหยวนคิดว่าไป๋ชิงเหยียนคงเป็นห่วงเกาอี้อ๋องตอนนางออกรบอยู่ในสนามรบจึงเรียกเขามาสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างละเอียด เขามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับไป๋จิ่นจื้อต้องรายงานให้ไป๋ชิงเหยียนทราบเช่นเดียวกัน

ทว่า ไช่จื่อหยวนนึกไม่ถึงเลยว่าไป๋ชิงเหยียนจะเรียกพบเขาเพราะต้องการให้เขาเดินทางไปยังเมืองเหยียนไห่พร้อมกับพวกเฉิงหย่วนจื้อ

เมื่อเล่าความจริงเกี่ยวกับหานเฉิงอ๋องให้ไช่จื่อหยวนฟังจบไป๋ชิงเหยียนจึงกล่าวต่อ “แม้หานเฉิงอ๋องจะไม่ได้ส่งตัวแม่ทัพของต้าเหลียงที่ยุยงให้เขากอบกู้แคว้นคืนไปยังค่ายทหารของต้าโจว ทว่า ข้าเข้าใจความรู้สึกของเขา หากเป็นข้าข้าก็คงทำเช่นเดียวกับหานเฉิงอ๋อง! ข้าเชื่อใจเขา…ทว่า เราจะประมาทไม่ได้ พวกเฉิงหย่วนจื้อเป็นคนมุทะลุ ข้าเชื่อใจความสามารถในการทำสงครามของพวกเขา ทว่า พวกเขาต้องการที่ปรึกษาของกองทัพ ความจริงครั้งนี้เจ้าน่าจะได้รับตำแหน่งในราชสำนักแล้ว ทว่า ข้าไม่วางใจเรื่องทางต้าเหลียงจริงๆ ดังนั้นข้าจึงอยากให้เจ้าเดินทางไปกับพวกเฉิงหย่วนจื้อในครั้งนี้ด้วย เจ้ายินดีไปหรือไม่”

“ฝ่าบาทส่งแม่ทัพเฉิงและมอบป้ายทองให้หานเฉิงอ๋องเพราะคิดว่าหากส่งเจิ้นกั๋วอ๋อง ฮู่กั๋วอ๋อง ฝู่กั๋วอ๋องหรือเกาอี้อ๋องไปพร้อมป้ายทองอาจทำให้หานเฉิงอ๋องคิดว่าฝ่าบาทมอบป้ายทองให้เขา ทว่า กลับส่งคนไปจับตาดูเขาเพราะยังไม่ไว้วางใจเขาอย่างเต็มที่ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ไช่จื่อหยวนรู้จักนิสัยของคุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ดีดังนั้นจึงเอ่ยถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปอย่างไม่ปิดบัง “หากหานเฉิงอ๋องคิดจะกบฏจริงๆ ฝ่าบาทต้องการส่งคนที่มองสถานการณ์ออกไปคอยเตือนพวกแม่ทัพเฉิงใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าเชื่อใจหานเฉิงอ๋อง ยินดีมอบกำลังทหารให้เขา ทว่า ข้าต้องระวังแม่ทัพข้างกายของเขา”

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอบังอาจทูลถามสักเรื่องได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ไช่จื่อหยวนเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียน

“ฝ่าบาทยอมลงทุนทำถึงเพียงนี้เพราะไม่อยากสังหารทหารเก่าของต้าเหลียงเหล่านั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”

ในเมื่อไป๋ชิงเหยียนรู้แล้วว่าแม่ทัพเก่าเหล่านั้นกำลังยุยงให้หานเฉิงอ๋องก่อกบฏ การสังหารพวกเขาทิ้งเสียคือการตัดปัญหาความวุ่นวายทั้งหมดได้ดีที่สุด อีกทั้งสามารถข่มขวัญหานเฉิงอ๋องได้ด้วย

ขอเพียงหานเฉิงอ๋องหวาดกลัวและยอมทำงานรับใช้ต้าโจวโดยไม่กล้ามีใจเป็นอื่นก็เพียงพอแล้ว

ความจริงต้าโจวไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการอ่อนโยนเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ ในฐานะที่ปรึกษาไช่จื่อหยวนรู้จักนิสัยของไป๋ชิงเหยียนดี คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋น่าจะรู้ดีว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุด ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาทำเช่นนี้แม้แต่น้อย

ในฐานะจักรพรรดินี ไป๋ชิงเหยียนไม่สามารถทำให้ทุกคนจงรักภักดีต่อนางด้วยความจริงใจได้ ขอเพียงคนผู้นั้นใช้งานได้ก็เพียงพอแล้ว นางไม่สนว่าพวกเขาจะทำด้วยความหวาดกลัวหรือจงรักภักดีก็ตาม เหมือนอย่างที่ไป๋ชิงเหยียนใช้งานฉินซ่างจื้อ

“ไช่เซียนเซิง ข้าเกิดมาในตระกูลนักรบ ตระกูลไป๋ของข้าเคยพบกับโศกนาฏกรรมมาก่อน ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าไม่อยากให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับทหารคนใดอีก ไม่ว่าอย่างไรทหารต้าเหลียงเหล่านั้นก็ทำไปเพื่อปกป้องชาวบ้านแถบชายทะเลของพวกเขา หากข้าสามารถไว้ชีวิตพวกเขาโดยมีหานเฉิงอ๋องคอยควบคุมพวกเขาได้” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวกับไช่จื่อหยวนเสียงเบา “หากพวกเขาสามารถใช้ความสามารถของพวกเขาปกป้องชาวบ้านเหล่านั้นได้ ข้าคิดว่าข้าไม่จำเป็นต้องสังหารพวกเขา”

ไป๋ชิงเหยียนไม่ต้องการความจงรักภักดีของพวกเขา แค่พวกเขาปกป้องชาวบ้านให้ปลอดภัยก็พอ

ที่สำคัญตอนนี้แคว้นตงอี๋กำลังไม่สงบ ไป๋ชิงเหยียนกำลังต้องการกำลังคน

แม้ต้าโจวต้องเสียแรงและเวลาเคลื่อนย้ายทหารและเสบียงไปยังต้าเหลียง ทว่า สิ่งเหล่านี้ล้วนสำคัญน้อยกว่าชีวิตของชาวบ้านและแม่ทัพทหารเรือเหล่านั้น

ชีวิตของคนทุกคนล้วนมีค่าในสายตาของไป๋ชิงเหยียน

ไช่จื่อหยวนเข้าใจทุกอย่างในทันที เขาก้มศีรษะคำนับไป๋ชิงเหยียน “ไช่จื่อหยวนยินดีติดตามกองทัพไปยังต้าเหลียง กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

“ลำบากไช่เซียนเซิงแล้ว!” ไป๋ชิงเหยียนมองไช่จื่อหยวนลุกขึ้น จากนั้นเอ่ยถามเรื่องที่เกิดขึ้นในสนามรบของไป๋จิ่นจื้อ